ITPE

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 12 kwietnia 2002 r.

w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie

TEKST JEDNOLITY – STAN NA DZIEŃ 01.01.2018R.

Dz.U.2015.1422
2018.01.01
zm.
Dz.U.2017.2285
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA INFRASTRUKTURY
z dnia 12 kwietnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich
usytuowanie
(tekst jednolity)
Na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.
U. z 2013 r. poz. 1409, z późn. zm.) zarządza się, co następuje:
Dział I
Przepisy ogólne
§ 1. Rozporządzenie ustala warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i
związane z nimi urządzenia, ich usytuowanie na działce budowlanej oraz zagospodarowanie
działek przeznaczonych pod zabudowę, zapewniające spełnienie wymagań art. 5 i 6 ustawy z
dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.
§ 2. 1. Przepisy rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie
oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych
spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń
budowlanych, z zastrzeżeniem § 207 ust. 2.

Przy nadbudowie, rozbudowie, przebudowie i zmianie sposobu użytkowania:
1) budynków o powierzchni użytkowej nieprzekraczającej 1000 m2 ,
2) budynków o powierzchni użytkowej przekraczającej 1000 m2 , o których mowa w art. 5
ust. 7 pkt 1-4 i 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane – wymagania, o których mowa w § 1, mogą być spełnione w sposób inny niż określony w
rozporządzeniu, stosownie do wskazań ekspertyzy technicznej właściwej jednostki
badawczo-rozwojowej albo rzeczoznawcy budowlanego oraz do spraw zabezpieczeń
przeciwpożarowych, uzgodnionych z właściwym komendantem wojewódzkim Państwowej
Straży Pożarnej lub państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym, odpowiednio do
przedmiotu tej ekspertyzy.
(uchylony).
3a. Przy nadbudowie, rozbudowie, przebudowie i zmianie sposobu użytkowania
budynków istniejących o powierzchni użytkowej przekraczającej 1000 m2 wymagania, o
których mowa w § 1, z wyłączeniem wymagań charakterystyki energetycznej, mogą być
spełnione w sposób inny niż określony w rozporządzeniu, stosownie do wskazań, o których
mowa w ust. 2, uzgodnionych z właściwym komendantem wojewódzkim Państwowej Straży
Pożarnej lub państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym, odpowiednio do
przedmiotu tej ekspertyzy.
Dla budynków i terenów wpisanych do rejestru zabytków lub obszarów objętych
ochroną konserwatorską na podstawie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego ekspertyza, o której mowa w ust. 2, podlega również uzgodnieniu z
wojewódzkim konserwatorem zabytków.
Przepisy rozporządzenia odnoszące się do budynku o określonym przeznaczeniu
stosuje się także do każdej części budynku o tym przeznaczeniu.
(uchylony).
§ 3. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:
1) zabudowie śródmiejskiej – należy przez to rozumieć zgrupowanie intensywnej
zabudowy na obszarze śródmieścia, określonej w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego, a w przypadku braku planu miejscowego w studium uwarunkowań i
kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy;
1a) działce budowlanej – należy przez to rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę
gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz
wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji
obiektów budowlanych wynikające z rozporządzenia, odrębnych przepisów i aktów prawa
miejscowego;
2) zabudowie jednorodzinnej – należy przez to rozumieć jeden budynek mieszkalny
jednorodzinny lub zespół takich budynków, wraz z budynkami garażowymi i
gospodarczymi;
3) zabudowie zagrodowej – należy przez to rozumieć w szczególności budynki mieszkalne,
budynki gospodarcze lub inwentarskie w rodzinnych gospodarstwach rolnych,
hodowlanych lub ogrodniczych oraz w gospodarstwach leśnych;
4) budynku mieszkalnym – należy przez to rozumieć:
a) budynek mieszkalny wielorodzinny,
b) budynek mieszkalny jednorodzinny;
5) budynku zamieszkania zbiorowego – należy przez to rozumieć budynek przeznaczony do
okresowego pobytu ludzi, w szczególności hotel, motel, pensjonat, dom wypoczynkowy,
dom wycieczkowy, schronisko młodzieżowe, schronisko, internat, dom studencki,
budynek koszarowy, budynek zakwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu
śledczego, zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego
pobytu ludzi, w szczególności dom dziecka, dom rencistów i dom zakonny;
6) budynku użyteczności publicznej – należy przez to rozumieć budynek przeznaczony na
potrzeby administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, kultu religijnego,
oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki, wychowania, opieki zdrowotnej, społecznej lub
socjalnej, obsługi bankowej, handlu, gastronomii, usług, w tym usług pocztowych lub
telekomunikacyjnych, turystyki, sportu, obsługi pasażerów w transporcie kolejowym,
drogowym, lotniczym, morskim lub wodnym śródlądowym, oraz inny budynek
przeznaczony do wykonywania podobnych funkcji; za budynek użyteczności publicznej
uznaje się także budynek biurowy lub socjalny;
7) budynku rekreacji indywidualnej – należy przez to rozumieć budynek przeznaczony do
okresowego wypoczynku;
8) budynku gospodarczym – należy przez to rozumieć budynek przeznaczony do
niezawodowego wykonywania prac warsztatowych oraz do przechowywania materiałów,
narzędzi, sprzętu i płodów rolnych służących mieszkańcom budynku mieszkalnego,
budynku zamieszkania zbiorowego, budynku rekreacji indywidualnej, a także ich
otoczenia, a w zabudowie zagrodowej przeznaczony również do przechowywania
środków produkcji rolnej i sprzętu oraz płodów rolnych;
9) mieszkaniu – należy przez to rozumieć zespół pomieszczeń mieszkalnych i
pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi,
umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego;
10) pomieszczeniu mieszkalnym – należy przez to rozumieć pokoje w mieszkaniu, a także
sypialnie i pomieszczenia do dziennego pobytu ludzi w budynku zamieszkania
zbiorowego;
11) pomieszczeniu pomocniczym – należy przez to rozumieć pomieszczenie znajdujące się w
obrębie mieszkania lub lokalu użytkowego służące do celów komunikacji wewnętrznej,
higieniczno-sanitarnych, przygotowywania posiłków, z wyjątkiem kuchni zakładów
żywienia zbiorowego, a także do przechowywania ubrań, przedmiotów oraz żywności;
12) pomieszczeniu technicznym – należy przez to rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla
urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku;
13) pomieszczeniu gospodarczym – należy przez to rozumieć pomieszczenie znajdujące się
poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub
produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z
obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych;
14) lokalu użytkowym – należy przez to rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół
pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem,
pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym;
15) poziomie terenu – należy przez to rozumieć przyjętą w projekcie rzędną terenu w danym
miejscu działki budowlanej;
16) kondygnacji – należy przez to rozumieć poziomą część budynku, zawartą pomiędzy
powierzchnią posadzki na stropie lub najwyżej położonej warstwy podłogowej na gruncie
a powierzchnią posadzki na stropie lub warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu,
znajdującego się nad tą częścią budynku, przy czym za kondygnację uważa się także
poddasze z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz poziomą część
budynku stanowiącą przestrzeń na urządzenia techniczne, mającą średnią wysokość w
świetle większą niż 2 m; za kondygnację nie uznaje się nadbudówek ponad dachem,
takich jak maszynownia dźwigu, centrala wentylacyjna, centrala klimatyzacyjna,
obudowa wyjścia z klatki schodowej, kotłownia lub inne pomieszczenia techniczne;
17) kondygnacji podziemnej – należy przez to rozumieć kondygnację zagłębioną poniżej
poziomu przylegającego do niej terenu co najmniej w połowie jej wysokości w świetle, a
także każdą usytuowaną pod nią kondygnację;
18) kondygnacji nadziemnej – należy przez to rozumieć każdą kondygnację niebędącą
kondygnacją podziemną;
19) antresoli – należy przez to rozumieć górną część kondygnacji lub pomieszczenia
znajdującą się nad przedzielającym je stropem pośrednim o powierzchni mniejszej od
powierzchni tej kondygnacji lub pomieszczenia, niezamkniętą przegrodami budowlanymi
od strony wnętrza, z którego jest wydzielona;
20) suterenie – należy przez to rozumieć kondygnację budynku lub jej część zawierającą
pomieszczenia, w której poziom podłogi w części lub całości znajduje się poniżej
poziomu projektowanego lub urządzonego terenu, lecz co najmniej od strony jednej
ściany z oknami poziom podłogi znajduje się nie więcej niż 0,9 m poniżej poziomu
terenu przylegającego do tej strony budynku;
21) piwnicy – należy przez to rozumieć kondygnację podziemną lub najniższą nadziemną
bądź ich część, w których poziom podłogi co najmniej z jednej strony budynku znajduje
się poniżej poziomu terenu;
22) terenie biologicznie czynnym – należy przez to rozumieć teren o nawierzchni urządzonej
w sposób zapewniający naturalną wegetację roślin i retencję wód opadowych, a także
50% powierzchni tarasów i stropodachów z taką nawierzchnią oraz innych powierzchni
zapewniających naturalną wegetację roślin, o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2, oraz
wodę powierzchniową na tym terenie;
23) powierzchni wewnętrznej budynku – należy przez to rozumieć sumę powierzchni
wszystkich kondygnacji budynku, mierzoną po wewnętrznym obrysie przegród
zewnętrznych budynku w poziomie podłogi, bez pomniejszenia o powierzchnię przekroju
poziomego konstrukcji i przegród wewnętrznych, jeżeli występują one na tych
kondygnacjach, a także z powiększeniem o powierzchnię antresoli;
24) kubaturze brutto budynku – należy przez to rozumieć sumę kubatury brutto wszystkich
kondygnacji, stanowiącą iloczyn powierzchni całkowitej, mierzonej po zewnętrznym
obrysie przegród zewnętrznych i wysokości kondygnacji brutto, albo między podłogą na
stropie lub warstwą wyrównawczą na gruncie a górną powierzchnią podłogi bądź
warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu nad najwyższą kondygnacją, przy czym do
kubatury brutto budynku:
a) wlicza się kubaturę przejść, prześwitów i przejazdów bramowych, poddaszy
nieużytkowych oraz przekrytych części zewnętrznych budynku, takich jak: loggie,
podcienia, ganki, krużganki, werandy, a także kubaturę balkonów i tarasów, obliczaną
do wysokości balustrady,
b) nie wlicza się kubatury ław i stóp fundamentowych, kanałów i studzienek
instalacyjnych, studzienek przy oknach piwnicznych, zewnętrznych schodów, ramp i
pochylni, gzymsów, daszków i osłon oraz kominów i attyk ponad płaszczyzną dachu.
25) parkingu – należy przez to rozumieć wydzieloną powierzchnię terenu przeznaczoną do
postoju i parkowania samochodów, składającą się ze stanowisk postojowych oraz
dojazdów łączących te stanowiska, jeżeli takie dojazdy występują;
26) aneksie kuchennym – należy przez to rozumieć część pomieszczenia mieszkalnego
służącą do przygotowywania posiłków.
§ 4. Pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi dzielą się na:
1) pomieszczenia przeznaczone na stały pobyt ludzi, w których przebywanie tych samych
osób w ciągu doby trwa dłużej niż 4 godziny;
2) pomieszczenia przeznaczone na czasowy pobyt ludzi, w których przebywanie tych
samych osób w ciągu doby trwa od 2 do 4 godzin włącznie.
§ 5. 1. Nie uważa się za przeznaczone na pobyt ludzi pomieszczeń, w których:
1) łączny czas przebywania tych samych osób jest krótszy niż 2 godziny w ciągu doby, a
wykonywane czynności mają charakter dorywczy bądź też praca polega na
krótkotrwałym przebywaniu związanym z dozorem oraz konserwacją maszyn i urządzeń
lub utrzymaniem czystości i porządku;
2) mają miejsce procesy technologiczne niepozwalające na zapewnienie warunków
przebywania osób stanowiących ich obsługę, bez zastosowania indywidualnych urządzeń
ochrony osobistej i zachowania specjalnego reżimu organizacji pracy;
3) jest prowadzona hodowla roślin lub zwierząt, niezależnie od czasu przebywania w nich
osób zajmujących się obsługą.
Przepis ust. 1 nie narusza przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy.
§ 6. Wysokość budynku, służącą do przyporządkowania temu budynkowi odpowiednich
wymagań rozporządzenia, mierzy się od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do
budynku lub jego części, znajdującym się na pierwszej kondygnacji nadziemnej budynku, do
górnej powierzchni najwyżej położonego stropu, łącznie z grubością izolacji cieplnej i
warstwy ją osłaniającej, bez uwzględniania wyniesionych ponad tę płaszczyznę maszynowni
dźwigów i innych pomieszczeń technicznych, bądź do najwyżej położonego punktu
stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku znajdującego się bezpośrednio nad
pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi.
§ 7. (uchylony).
§ 8. W celu określenia wymagań technicznych i użytkowych wprowadza się następujący
podział budynków na grupy wysokości:
1) niskie (N) – do 12 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości do 4
kondygnacji nadziemnych włącznie;
2) średniowysokie (SW) – ponad 12 m do 25 m włącznie nad poziomem terenu lub
mieszkalne o wysokości ponad 4 do 9 kondygnacji nadziemnych włącznie;
3) wysokie (W) – ponad 25 m do 55 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o
wysokości ponad 9 do 18 kondygnacji nadziemnych włącznie;
4) wysokościowe (WW) – powyżej 55 m nad poziomem terenu.
§ 9. 1. Wymagane w rozporządzeniu wymiary należy rozumieć jako uzyskane z
uwzględnieniem wykończenia powierzchni elementów budynku, a w odniesieniu do
szerokości drzwi – jako wymiary w świetle ościeżnicy.
Grubość skrzydła drzwi po otwarciu nie może pomniejszać wymiaru szerokości otworu
w świetle ościeżnicy.
Określone w rozporządzeniu odległości budynków od innych budynków, urządzeń
budowlanych lub granicy działki budowlanej mierzy się w poziomie w miejscu ich
najmniejszego oddalenia.
Dla budynków istniejących dopuszcza się przyjmowanie odległości, o których mowa w
ust. 3, bez uwzględnienia grubości warstw izolacji termicznej, tynków lub okładzin
zewnętrznych, przy czym nie dotyczy to ściany budynku usytuowanej bezpośrednio przy
granicy działki.
Wykaz Polskich Norm powołanych w rozporządzeniu określa załącznik nr 1 do
rozporządzenia.
Dział II
Zabudowa i zagospodarowanie działki budowlanej
Rozdział 1
Usytuowanie budynku
§ 10. (uchylony).
§ 11. 1. Budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi powinien być
wznoszony poza zasięgiem zagrożeń i uciążliwości określonych w przepisach odrębnych, przy
czym dopuszcza się wznoszenie budynków w tym zasięgu pod warunkiem zastosowania
środków technicznych zmniejszających uciążliwości poniżej poziomu ustalonego w tych
przepisach bądź zwiększających odporność budynku na te zagrożenia i uciążliwości, jeżeli nie
jest to sprzeczne z warunkami ustalonymi dla obszarów ograniczonego użytkowania,
określonych w przepisach odrębnych.
Do uciążliwości, o których mowa w ust. 1, zalicza się w szczególności:
1) szkodliwe promieniowanie i oddziaływanie pól elektromagnetycznych;
2) hałas i drgania (wibracje);
3) zanieczyszczenie powietrza;
4) zanieczyszczenie gruntu i wód;
5) powodzie i zalewanie wodami opadowymi;
6) osuwiska gruntu, lawiny skalne i śnieżne;
7) szkody spowodowane działalnością górniczą.
§ 12. 1. Jeżeli z przepisów § 13, 19, 23, 36, 40, 60 i 271-273 lub przepisów odrębnych
określających dopuszczalne odległości niektórych budowli od budynków nie wynikają inne
wymagania, budynek na działce budowlanej należy sytuować od granicy tej działki w
odległości nie mniejszej niż:
1) 4 m – w przypadku budynku zwróconego ścianą z oknami lub drzwiami w stronę tej
granicy;
2) 3 m – w przypadku budynku zwróconego ścianą bez okien i drzwi w stronę tej granicy.
Sytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dopuszcza się w
odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli plan miejscowy
przewiduje taką możliwość.
Dopuszcza się, uwzględniając przepisy odrębne oraz przepisy § 13, 19, 23, 36, 40, 60
i 271-273, sytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy działki budowlanej, jeżeli będzie
on przylegał swoją ścianą do ściany budynku istniejącego na sąsiedniej działce oraz jego
wysokość będzie zgodna z obowiązującym na danym terenie planem miejscowym lub
decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
W zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej, uwzględniając przepisy odrębne oraz
przepisy § 13, 19, 23, 36, 40, 60 i 271-273, dopuszcza się:
1) budowę budynku ścianą bez okien i drzwi bezpośrednio przy granicy działki budowlanej
lub w odległości mniejszej niż określona w ust. 1 pkt 2, lecz nie mniejszej niż 1,5 m, na
działce budowlanej o szerokości 16 m lub mniejszej;
2) nadbudowę budynku istniejącego, usytuowanego w odległości mniejszej niż określona w
ust. 1 od granicy tej działki budowlanej, o nie więcej niż jedną kondygnację, przy czym
w nadbudowanej ścianie, zlokalizowanej w odległości mniejszej niż 4 m od granicy, nie
może być okien i drzwi;
3) budowę budynku gospodarczego lub garażu o długości nie większej niż 6,5 m i
wysokości nie większej niż 3 m bezpośrednio przy granicy działki budowlanej lub w
odległości nie mniejszej niż 1,5 m ścianą bez okien i drzwi.
Usytuowanie budynku na działce budowlanej w sposób, o którym mowa w ust. 2-4,
powoduje objęcie sąsiedniej działki obszarem oddziaływania obiektu w rozumieniu art. 3 pkt
20 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.
Odległość od granicy działki budowlanej nie może być mniejsza niż:
1) 1,5 m do okapu lub gzymsu zwróconego w stronę tej granicy, a także do balkonu,
daszku nad wejściem, galerii, tarasu, schodów zewnętrznych, rampy lub pochylni – z
wyjątkiem pochylni przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych;
2) 4 m do okna umieszczonego w dachu zwróconego w stronę tej granicy.
W przypadkach, o których mowa w ust. 2 i 4, dopuszcza się zmniejszenie odległości
okapu zwróconego w stronę granicy działki budowlanej do 1 m.
Budynek inwentarski lub budynek gospodarczy, uwzględniając przepisy odrębne oraz
zawarte w § 13, 60 i 271-273, nie może być sytuowany ścianą z oknami lub drzwiami w
odległości mniejszej niż 8 m od ściany istniejącego na sąsiedniej działce budowlanej
budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego lub budynku użyteczności
publicznej, lub takiego, dla którego istnieje ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę, z
zastrzeżeniem ust. 4 pkt 3.
Odległości podziemnej części budynku, a także budowli podziemnej spełniającej
funkcje użytkowe budynku, znajdujących się całkowicie poniżej poziomu otaczającego
terenu, od granicy działki budowlanej nie ustala się.
Zachowanie odległości, o których mowa w ust. 1-9, nie jest wymagane w przypadku,
gdy sąsiednia działka jest działką drogową.
§ 13. 1. Odległość budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od
innych obiektów powinna umożliwiać naturalne oświetlenie tych pomieszczeń – co uznaje się
za spełnione, jeżeli:
1) między ramionami kąta 60°, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem
usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, nie
znajduje się przesłaniająca część tego samego budynku lub inny obiekt przesłaniający w
odległości mniejszej niż:
a) wysokość przesłaniania – dla obiektów przesłaniających o wysokości do 35 m,
b) 35 m – dla obiektów przesłaniających o wysokości ponad 35 m,
2) zostały zachowane wymagania, o których mowa w § 57 i 60.
Wysokość przesłaniania, o której mowa w ust. 1 pkt 1, mierzy się od poziomu dolnej
krawędzi najniżej położonych okien budynku przesłanianego do poziomu najwyższej
zacieniającej krawędzi obiektu przesłaniającego lub jego przesłaniającej części.
Dopuszcza się sytuowanie obiektu przesłaniającego w odległości nie mniejszej niż 10
m od okna pomieszczenia przesłanianego, takiego jak maszt, komin, wieża lub inny obiekt
budowlany, bez ograniczenia jego wysokości, lecz o szerokości przesłaniającej nie większej
niż 3 m, mierząc ją równolegle do płaszczyzny okna.
Odległości, o których mowa w ust. 1 pkt 1, mogą być zmniejszone nie więcej niż o
połowę w zabudowie śródmiejskiej.
Rozdział 2
Dojścia i dojazdy
§ 14. 1. Do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych
należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do
przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony
przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych. Szerokość jezdni stanowiącej
dojazd nie może być mniejsza niż 3 m.
Dopuszcza się zastosowanie dojścia i dojazdu do działek budowlanych w postaci ciągu
pieszo-jezdnego, pod warunkiem że ma on szerokość nie mniejszą niż 5 m, umożliwiającą
ruch pieszy oraz ruch i postój pojazdów.
Do budynku i urządzeń z nim związanych, wymagających dojazdów, funkcję tę mogą
spełniać dojścia, pod warunkiem że ich szerokość nie będzie mniejsza niż 4,5 m.
Dojścia i dojazdy do budynków, z wyjątkiem jednorodzinnych, zagrodowych i
rekreacji indywidualnej, powinny mieć zainstalowane oświetlenie elektryczne, zapewniające
bezpieczne ich użytkowanie po zapadnięciu zmroku.
§ 15. 1. Szerokość, promienie łuków dojazdów, nachylenie podłużne i poprzeczne oraz
nośność nawierzchni należy dostosować do wymiarów gabarytowych, ciężaru całkowitego i
warunków ruchu pojazdów, których dojazd do działki budowlanej i budynku jest konieczny
ze względu na ich przeznaczenie, zgodnie z warunkami określonymi w przepisach odrębnych.
Dojścia służące równocześnie do ruchu pojazdów gospodarczych i uprzywilejowanych
o masie całkowitej do 2,5 tony powinny mieć nawierzchnię o nośności co najmniej
dostosowanej do masy tych pojazdów.
§ 16. 1. Do wejść do budynku mieszkalnego wielorodzinnego, zamieszkania zbiorowego
i użyteczności publicznej powinny być doprowadzone od dojść i dojazdów, o których mowa w
§ 14 ust. 1 i 3, utwardzone dojścia o szerokości minimalnej 1,5 m, przy czym co najmniej
jedno dojście powinno zapewniać osobom niepełnosprawnym dostęp do całego budynku lub
tych jego części, z których osoby te mogą korzystać.
Wymaganie dostępności osób niepełnosprawnych, o których mowa w ust. 1, nie
dotyczy budynków na terenach zamkniętych, z wyjątkiem budynków, o których mowa w § 3
pkt 6.
§ 17. (uchylony).
Rozdział 3
Parkingi i garaże dla samochodów
§ 18. 1. Zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej
przeznaczenia i sposobu zabudowy, stanowiska postojowe dla samochodów użytkowników
stałych i przebywających okresowo, w tym również stanowiska postojowe dla samochodów,
z których korzystają osoby niepełnosprawne.
Liczbę stanowisk postojowych i sposób urządzenia parkingów należy dostosować do
wymagań ustalonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo w decyzji
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby
stanowisk, z których korzystają osoby niepełnosprawne.
§ 19. 1. Odległość stanowisk postojowych, w tym również zadaszonych, oraz otwartych
garaży wielopoziomowych od: placu zabaw dla dzieci, boiska dla dzieci i młodzieży, okien
pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi w budynku opieki zdrowotnej, w budynku
oświaty i wychowania, w budynku mieszkalnym, w budynku zamieszkania zbiorowego, z
wyjątkiem: hotelu, motelu, pensjonatu, domu wypoczynkowego, domu wycieczkowego,
schroniska młodzieżowego i schroniska, nie może być mniejsza niż:
1) dla samochodów osobowych:
a) 7 m – w przypadku parkingu do 10 stanowisk postojowych włącznie,
b) 10 m – w przypadku parkingu od 11 do 60 stanowisk postojowych włącznie,
c) 20 m – w przypadku parkingu powyżej 60 stanowisk postojowych;
2) dla samochodów innych niż samochody osobowe:
a) 10 m – w przypadku parkingu do 4 stanowisk postojowych włącznie,
b) 20 m – w przypadku parkingu powyżej 4 stanowisk postojowych.
Stanowiska postojowe, w tym również zadaszone, oraz otwarte garaże
wielopoziomowe należy sytuować na działce budowlanej w odległości od granicy tej działki
nie mniejszej niż:
1) dla samochodów osobowych:
a) 3 m – w przypadku parkingu do 10 stanowisk postojowych włącznie,
b) 6 m – w przypadku parkingu od 11 do 60 stanowisk postojowych włącznie,
c) 16 m – w przypadku parkingu powyżej 60 stanowisk postojowych;
2) dla samochodów innych niż samochody osobowe:
a) 6 m – w przypadku parkingu do 4 stanowisk postojowych włącznie,
b) 16 m – w przypadku parkingu powyżej 4 stanowisk postojowych.
Odległości, o których mowa w ust. 1 i 2, stosuje się do sytuowania wjazdów do
zamkniętego garażu w stosunku do okien budynku opieki zdrowotnej, budynku oświaty i
wychowania, a także placów zabaw i boisk dla dzieci i młodzieży.
Zachowanie odległości, o których mowa w ust. 1 i 2, nie jest wymagane przy
sytuowaniu parkingów między liniami rozgraniczającymi ulicę.
Zachowanie odległości, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, nie jest wymagane w
przypadku parkingów niezadaszonych składających się z jednego albo dwóch stanowisk
postojowych dla samochodów osobowych przypadających na jeden lokal mieszkalny w
budynku mieszkalnym jednorodzinnym, zlokalizowanych przy tym budynku.
Zachowanie odległości, o których mowa w ust. 2 pkt 1 lit. a, nie jest wymagane w
przypadku niezadaszonych parkingów składających się z jednego albo dwóch stanowisk
postojowych dla samochodów osobowych w zabudowie jednorodzinnej oraz w zabudowie
zagrodowej, jeżeli stykają się one z niezadaszonymi parkingami dla samochodów osobowych
na sąsiedniej działce.
Zachowanie odległości, o których mowa w ust. 2, nie jest wymagane w przypadku,
gdy sąsiednia działka jest działką drogową.
§ 20. Stanowiska postojowe dla samochodów osobowych, z których korzystają
wyłącznie osoby niepełnosprawne, mogą być zbliżone bez żadnych ograniczeń do okien
innych budynków. Miejsca te wymagają odpowiedniego oznakowania.
§ 21. 1. Stanowiska postojowe dla samochodów powinny mieć wymiary wynoszące co
najmniej:
1) szerokość 2,5 m i długość 5 m – w przypadku samochodów osobowych;
2) szerokość 3,6 m i długość 5 m – w przypadku samochodów osobowych użytkowanych
przez osoby niepełnosprawne;
3) szerokość 3,5 m i długość 8 m – w przypadku samochodów ciężarowych;
4) szerokość 4 m i długość 10 m – w przypadku autobusów.
W przypadku usytuowania wzdłuż jezdni stanowiska postojowe dla samochodów
powinny mieć wymiary wynoszące co najmniej:
1) szerokość 3,6 m, z możliwością ograniczenia do 2,5 m – w przypadku zapewnienia
możliwości korzystania z przylegającego dojścia lub ciągu pieszo-jezdnego, i długość 6 m – w przypadku samochodów osobowych;
2) szerokość 3,6 m i długość 6 m – w przypadku samochodów osobowych użytkowanych
przez osoby niepełnosprawne;
3) szerokość 3 m i długość 15 m – w przypadku samochodów ciężarowych;
4) szerokość 3 m i długość 19 m – w przypadku autobusów.
Stanowiska postojowe i dojazdy manewrowe dla samochodów powinny mieć
nawierzchnię utwardzoną lub co najmniej gruntową stabilizowaną, ze spadkiem
zapewniającym spływ wody.
Stanowiska przeznaczone do mycia i niezawodowego przeglądu samochodów na
parkingach powinny mieć doprowadzenie wody oraz twardą nawierzchnię ze spadkami
zapewniającymi spływ wody do wpustów kanalizacyjnych z osadnikami błota i łapaczami
oleju.
Rozdział 4
Miejsca gromadzenia odpadów stałych
§ 22. 1. Na działkach budowlanych należy przewidzieć miejsca na pojemniki służące do
czasowego gromadzenia odpadów stałych, z uwzględnieniem możliwości ich segregacji.
Miejscami, o których mowa w ust. 1, mogą być:
1) zadaszone osłony lub pomieszczenia ze ścianami pełnymi bądź ażurowymi;
2) wyodrębnione pomieszczenia w budynku, mające posadzkę powyżej poziomu
nawierzchni dojazdu środka transportowego odbierającego odpady, lecz nie wyżej niż
0,15 m, w tym także dolne komory zsypu z bezpośrednim wyjściem na zewnątrz,
zaopatrzonym w daszek o wysięgu co najmniej 1 m i przedłużony na boki po co najmniej
0,8 m, mające ściany i podłogi zmywalne, punkt czerpalny wody, kratkę ściekową,
wentylację oraz sztuczne oświetlenie;
3) utwardzone place do ustawiania kontenerów z zamykanymi otworami wrzutowymi;
4) utwardzone place z nadziemnymi otworami wrzutowymi i podziemnymi lub częściowo
podziemnymi kontenerami.
Między wejściami do pomieszczeń lub placami, o których mowa w ust. 2, a miejscem
dojazdu samochodów śmieciarek wywożących odpady powinno być utwardzone dojście,
umożliwiające przemieszczanie pojemników na własnych kołach lub na wózkach.
Miejsca do gromadzenia odpadów stałych przy budynkach wielorodzinnych powinny
być dostępne dla osób niepełnosprawnych.
§ 23. 1. Odległość miejsc do gromadzenia odpadów stałych, o których mowa w § 22
ust. 2 pkt 1, 3 i 4, powinna wynosić co najmniej:
1) 10 m – od okien i drzwi do budynków z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi;
2) 3 m – od granicy działki budowlanej;
3) 10 m – od placu zabaw dla dzieci, boisk dla dzieci i młodzieży oraz miejsc rekreacyjnych,
o których mowa w § 40.
Zachowanie odległości, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nie jest wymagane, jeżeli
miejsca te stykają się z podobnymi miejscami na działce sąsiedniej.
W przypadku przebudowy istniejącej zabudowy odległości, o których mowa w ust. 1,
mogą być pomniejszone, jednak nie więcej niż o połowę, po uzyskaniu opinii państwowego
wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
W zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji indywidualnej odległości, o
których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, nie określa się.
Dojście od najdalszego wejścia do obsługiwanego budynku mieszkalnego
wielorodzinnego, zamieszkania zbiorowego lub użyteczności publicznej do miejsca do
gromadzenia odpadów stałych, o których mowa w § 22 ust. 2 pkt 1, 3 i 4, wynosi nie więcej
niż 80 m. Wymaganie to nie dotyczy budynków na terenach zamkniętych.
§ 24. 1. Na terenach niezurbanizowanych dopuszcza się stosowanie zbiorników na
odpady stałe, przystosowanych do okresowego opróżniania, pod warunkiem usytuowania ich
w odległościach określonych w § 23 ust. 1.
Zbiorniki, o których mowa w ust. 1, powinny mieć nieprzepuszczalne ściany i dno,
szczelne przekrycie z zamykanym otworem wsypowym oraz zamykanym otworem bocznym
do usuwania odpadów. Do zbiorników tych należy doprowadzić utwardzony dojazd.
§ 25. (uchylony).
Rozdział 5
Uzbrojenie techniczne działki i odprowadzenie wód powierzchniowych
§ 26. 1. Działka budowlana przewidziana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na
pobyt ludzi powinna mieć zapewnioną możliwość przyłączenia uzbrojenia działki lub
bezpośrednio budynku do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, elektroenergetycznej i
ciepłowniczej, a dla budynków wymienionych w § 56 – także telekomunikacyjnej.
Za równorzędne z przyłączeniem do sieci elektroenergetycznej i ciepłowniczej uznaje
się zapewnienie możliwości korzystania z indywidualnych źródeł energii elektrycznej i ciepła,
odpowiadających przepisom odrębnym dotyczącym gospodarki energetycznej i ochrony
środowiska.
W razie braku warunków przyłączenia sieci wodociągowej i kanalizacyjnej działka, o
której mowa w ust. 1, może być wykorzystana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na
pobyt ludzi, pod warunkiem zapewnienia możliwości korzystania z indywidualnego ujęcia
wody, a także zastosowania zbiornika bezodpływowego lub przydomowej oczyszczalni
ścieków, jeżeli ich ilość nie przekracza 5 m3 na dobę. Jeżeli ilość ścieków jest większa od 5
m3, to ich gromadzenie lub oczyszczanie wymaga pozytywnej opinii właściwego terenowo
inspektora ochrony środowiska.
Na działkach budowlanych przeznaczonych dla szpitali i sanatoriów, niezależnie od
zasilania z sieci, należy zapewnić dodatkowo własne ujęcie wody oraz własne źródło energii
elektrycznej i cieplnej.
Spełnienie warunków określonych w ust. 1 i 2 nie jest wymagane w przypadku działek
przeznaczonych pod budowę budynków rekreacji indywidualnej oraz budynków
inwentarskich i gospodarczych na wsi, jeżeli właściwy organ w decyzji o warunkach
zabudowy i zagospodarowania terenu nie określił takich wymagań.
§ 27. Dopuszcza się wykorzystanie pod zabudowę zagrodową lub rekreacji
indywidualnej działki budowlanej, która nie może być zaopatrzona w wodę przeznaczoną do
spożycia przez ludzi z sieci lub własnego ujęcia, pod warunkiem zapewnienia możliwości
czerpania lub dostawy wody z ujęć położonych poza granicami działki.
§ 28. 1. Działka budowlana, na której sytuowane są budynki, powinna być wyposażona
w kanalizację umożliwiającą odprowadzenie wód opadowych do sieci kanalizacji deszczowej
lub ogólnospławnej.
W przypadku budynków niskich lub budynków, dla których nie ma możliwości
przyłączenia do sieci kanalizacji deszczowej lub ogólnospławnej, dopuszcza się
odprowadzenie wód opadowych na własny teren nieutwardzony, do dołów chłonnych lub do
zbiorników retencyjnych.
§ 29. Dokonywanie zmiany naturalnego spływu wód opadowych w celu kierowania ich
na teren sąsiedniej nieruchomości jest zabronione.
§ 30. Usytuowanie na działce budowlanej ujęć wody, urządzeń do gromadzenia i
oczyszczania ścieków oraz odpadów stałych powinno być zgodne z wymaganiami
rozporządzenia oraz z przepisami dotyczącymi ochrony gruntu, wód i powietrza.
Rozdział 6
Studnie
§ 31. 1. Odległość studni dostarczającej wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi,
niewymagającej, zgodnie z przepisami dotyczącymi ochrony ujęć i źródeł wodnych,
ustanowienia strefy ochronnej, powinna wynosić – licząc od osi studni – co najmniej:
1) do granicy działki – 5 m;
2) do osi rowu przydrożnego – 7,5 m;
3) do budynków inwentarskich i związanych z nimi szczelnych silosów, zbiorników do
gromadzenia nieczystości, kompostu oraz podobnych szczelnych urządzeń – 15 m;
4) do najbliższego przewodu rozsączającego kanalizacji indywidualnej, jeżeli odprowadzane
są do niej ścieki oczyszczone biologicznie w stopniu określonym w przepisach
dotyczących ochrony wód – 30 m;
5) do nieutwardzonych wybiegów dla zwierząt hodowlanych, najbliższego przewodu
rozsączającego kanalizacji lokalnej bez urządzeń biologicznego oczyszczania ścieków
oraz do granicy pola filtracyjnego – 70 m.
Dopuszcza się sytuowanie studni w odległości mniejszej niż 5 m od granicy działki, a
także studni wspólnej na granicy dwóch działek, pod warunkiem zachowania na obydwu
działkach odległości, o których mowa w ust. 1 pkt 2-5.
§ 32. 1. Obudowa studni kopanej, dostarczającej wodę przeznaczoną do spożycia przez
ludzi, powinna być wykonana z materiałów nieprzepuszczalnych i niewpływających ujemnie
na jakość wody, a złącza elementów obudowy powinny być należycie uszczelnione. Przy
zastosowaniu kręgów betonowych warunek szczelności uznaje się za spełniony, jeżeli
wykonane zostanie ich spoinowanie od wewnątrz na całej wysokości studni, a ponadto od
zewnątrz do głębokości co najmniej 1,5 m od poziomu terenu.
Część nadziemna studni kopanej, niewyposażonej w urządzenie pompowe, powinna
mieć wysokość co najmniej 0,9 m od poziomu terenu oraz być zabezpieczona trwałym i
nieprzepuszczalnym przykryciem, ochraniającym wnętrze studni i urządzenia do czerpania
wody.
Część nadziemna studni kopanej, wyposażonej w urządzenie pompowe, powinna mieć
wysokość co najmniej 0,2 m od poziomu terenu. Przykrycie jej powinno być dopasowane do
obudowy i wykonane z materiału nieprzepuszczalnego oraz mieć nośność odpowiednią do
przewidywanego obciążenia.
Teren otaczający studnię kopaną, w pasie o szerokości co najmniej 1 m, licząc od
zewnętrznej obudowy studni, powinien być pokryty nawierzchnią utwardzoną, ze spadkiem
2% w kierunku zewnętrznym.
§ 33. Przy ujęciu wód podziemnych za pomocą studni wierconej teren w promieniu co
najmniej 1 m od wprowadzonej w grunt rury należy zabezpieczyć w sposób określony w § 32
ust. 4, a przejście rury studziennej przez nawierzchnię utwardzoną należy uszczelnić.
Rozdział 7
Zbiorniki bezodpływowe na nieczystości ciekłe
§ 34. 1. Zbiorniki na nieczystości ciekłe mogą być sytuowane tylko na działkach
budowlanych niemających możliwości przyłączenia do sieci kanalizacyjnej, przy czym nie
dopuszcza się ich sytuowania na obszarach podlegających szczególnej ochronie środowiska i
narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz na terenach zalewowych.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się do zbiorników na nieczystości ciekłe, dla których
została wydana decyzja na podstawie art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo
wodne (Dz. U. z 2017 r. poz. 1121, z późn. zm.) lub na podstawie art. 77 ust. 3 ustawy z
dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2017 r. poz. 1566).
§ 35. Zbiorniki bezodpływowe na nieczystości ciekłe, doły ustępów nieskanalizowanych
oraz urządzenia kanalizacyjne i zbiorniki do usuwania i gromadzenia wydalin pochodzenia
zwierzęcego powinny mieć dno i ściany nieprzepuszczalne, szczelne przekrycie z zamykanym
otworem do usuwania nieczystości i odpowietrzenie wyprowadzone co najmniej 0,5 m ponad
poziom terenu.
§ 36. 1. Odległość pokryw i wylotów wentylacji ze zbiorników bezodpływowych na
nieczystości ciekłe, dołów ustępów nieskanalizowanych o liczbie miejsc nie większej niż 4 i
podobnych urządzeń sanitarno-gospodarczych o pojemności do 10 m3 powinna wynosić co
najmniej:
1) od okien i drzwi zewnętrznych do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi oraz do
magazynów produktów spożywczych – 15 m;
2) od granicy działki sąsiedniej, drogi (ulicy) lub ciągu pieszego – 7,5 m.
W zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji indywidualnej odległości, o
których mowa w ust. 1, powinny wynosić co najmniej:
1) od okien i drzwi zewnętrznych do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi – 5 m,
przy czym nie dotyczy to dołów ustępowych w zabudowie jednorodzinnej;
2) od granicy działki sąsiedniej, drogi (ulicy) lub ciągu pieszego – 2 m.
Odległości pokryw i wylotów wentylacji z dołów ustępów nieskanalizowanych o liczbie
miejsc większej niż 4 oraz zbiorników bezodpływowych na nieczystości ciekłe i
kompostowników o pojemności powyżej 10 m3 do 50 m3 powinny wynosić co najmniej:
1) od okien i drzwi zewnętrznych do pomieszczeń wymienionych w ust. 1 pkt 1 – 30 m;
2) od granicy działki sąsiedniej – 7,5 m;
3) od linii rozgraniczającej drogi (ulicy) lub ciągu pieszego – 10 m.
Właściwy organ w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w
porozumieniu z państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym, może ustalić dla działek
budowlanych położonych przy zabudowanych działkach sąsiednich odległości mniejsze niż
określone w ust. 1 i 2.
Kryte zbiorniki bezodpływowe na nieczystości ciekłe oraz doły ustępowe mogą być
sytuowane w odległości mniejszej niż 2 m od granicy, w tym także przy granicy działek,
jeżeli sąsiadują z podobnymi urządzeniami na działce sąsiedniej, pod warunkiem zachowania
odległości określonych w § 31 i § 36.
Odległości zbiorników bezodpływowych na nieczystości ciekłe i kompostowników o
pojemności powyżej 50 m3 od budynków przeznaczonych na pobyt ludzi należy przyjmować
zgodnie ze wskazaniem ekspertyzy technicznej, przyjętej przez państwowego
wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
§ 37. Przepływowe, szczelne osadniki podziemne, stanowiące część przydomowej
oczyszczalni ścieków gospodarczo-bytowych, służące do wstępnego ich oczyszczania, mogą
być sytuowane w bezpośrednim sąsiedztwie budynków jednorodzinnych, pod warunkiem
wyprowadzenia ich odpowietrzenia przez instalację kanalizacyjną co najmniej 0,6 m powyżej
górnej krawędzi okien i drzwi zewnętrznych w tych budynkach.
§ 38. Odległość osadników błota, łapaczy olejów mineralnych i tłuszczu, neutralizatorów
ścieków i innych podobnych zbiorników od okien otwieralnych i drzwi zewnętrznych do
pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi powinna wynosić co najmniej 5 m, jeżeli
przepisy odrębne nie stanowią inaczej.
Rozdział 8
Zieleń i urządzenia rekreacyjne
§ 39. Na działkach budowlanych, przeznaczonych pod zabudowę wielorodzinną, budynki
opieki zdrowotnej (z wyjątkiem przychodni) oraz oświaty i wychowania co najmniej 25%
powierzchni działki należy urządzić jako powierzchnię terenu biologicznie czynnego, jeżeli
inny procent nie wynika z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
§ 40. 1. W zespole budynków wielorodzinnych objętych jednym pozwoleniem na
budowę należy, stosownie do potrzeb użytkowych, przewidzieć place zabaw dla dzieci i
miejsca rekreacyjne dostępne dla osób niepełnosprawnych, przy czym co najmniej 30% tej
powierzchni powinno znajdować się na terenie biologicznie czynnym, chyba że przepisy
odrębne stanowią inaczej.
Nasłonecznienie placu zabaw dla dzieci powinno wynosić co najmniej 4 godziny,
liczone w dniach równonocy, w godzinach 1000-1600. W zabudowie śródmiejskiej dopuszcza
się nasłonecznienie nie krótsze niż 2 godziny.
Odległość placów zabaw dla dzieci, boisk dla dzieci i młodzieży oraz miejsc
rekreacyjnych od linii rozgraniczających ulicę, od okien pomieszczeń przeznaczonych na
pobyt ludzi oraz od miejsc gromadzenia odpadów powinna wynosić co najmniej 10 m, przy
zachowaniu wymogów § 19 ust. 1.
Rozdział 9
Ogrodzenia
§ 41. 1. Ogrodzenie nie może stwarzać zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi i zwierząt.
Umieszczanie na ogrodzeniach, na wysokości mniejszej niż 1,8 m, ostro
zakończonych elementów, drutu kolczastego, tłuczonego szkła oraz innych podobnych
wyrobów i materiałów jest zabronione.
Przepisy ust. 1 i 2 nie dotyczą ogrodzeń wewnętrznych w zakładach karnych i
aresztach śledczych.
§ 42. 1. Bramy i furtki w ogrodzeniu nie mogą otwierać się na zewnątrz działki.
Furtki w ogrodzeniu przy budynkach mieszkalnych wielorodzinnych i budynkach
użyteczności publicznej nie mogą utrudniać dostępu do nich osobom niepełnosprawnym
poruszającym się na wózkach inwalidzkich.
§ 43. Szerokość bramy powinna wynosić w świetle co najmniej 2,4 m, a w przypadku
zastosowania furtki jej szerokość powinna być nie mniejsza niż 0,9 m, przy czym na drodze
pożarowej szerokości te regulują przepisy odrębne dotyczące ochrony przeciwpożarowej.
Dział III
Budynki i pomieszczenia
Rozdział 1
Wymagania ogólne
§ 44. Budynek, jego układ funkcjonalny i przestrzenny, ustrój konstrukcyjny oraz
rozwiązania techniczne i materiałowe elementów budowlanych powinny być zaprojektowane i
wykonane w sposób odpowiadający wymaganiom wynikającym z jego usytuowania i
przeznaczenia oraz z odnoszących się do niego przepisów rozporządzenia i przepisów
odrębnych.
§ 45. Budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi powinien być
zaopatrzony co najmniej w wodę do spożycia przez ludzi oraz do celów przeciwpożarowych,
jeżeli wymagają tego przepisy odrębne, a odpowiednio do ich przeznaczenia – także na inne
cele. W innych budynkach zaopatrzenie w wodę powinno wynikać z ich przeznaczenia i
potrzeb ochrony przeciwpożarowej.
§ 46. Budynek mieszkalny, zamieszkania zbiorowego, opieki zdrowotnej, opieki
społecznej i socjalnej, oświaty, nauki, zakładu żywienia, produkcji i handlu żywnością, a
także inne budynki, jeżeli są wyposażone w wanny, natryski lub umywalki, powinny mieć
indywidualną lub centralną instalację ciepłej wody. Warunek doprowadzenia ciepłej wody do
umywalek nie dotyczy budynków w zabudowie zagrodowej i rekreacji indywidualnej.
§ 47. Budynek wyposażony w instalację wodociągową powinien mieć zapewnione
odprowadzenie ścieków bytowo-gospodarczych oraz ścieków technologicznych, jeżeli one
występują.
§ 48. 1. Każdy budynek przeznaczony na pobyt ludzi oraz inne budynki, w których w
trakcie użytkowania powstają odpady i nieczystości stałe, powinny mieć miejsca
przystosowane do czasowego gromadzenia tych odpadów i nieczystości, usytuowane w
samym budynku lub w jego otoczeniu.
Budynki, o których mowa w ust. 1, z wyjątkiem wysokościowych, mogą być
wyposażone w wewnętrzne urządzenia (zsypy) do usuwania odpadów i nieczystości stałych.
§ 49. Budynek i pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi oraz inne budynki, jeżeli
wynika to z ich przeznaczenia, powinny być wyposażone w instalacje (urządzenia) do
ogrzewania pomieszczeń w okresie obniżonych temperatur, umożliwiające utrzymanie
temperatury powietrza wewnętrznego odpowiedniej do ich przeznaczenia. Wymaganie to nie
dotyczy budynków rekreacyjnych, użytkowanych wyłącznie w sezonie letnim.
§ 50. Budynek i pomieszczenia, w których są zainstalowane paleniska na paliwo stałe
lub komory spalania z palnikami na paliwo płynne lub gazowe, powinny mieć przewody
kominowe do odprowadzania dymu i spalin.
§ 51. Budynek i pomieszczenia powinny mieć zapewnioną wentylację lub klimatyzację,
stosownie do ich przeznaczenia.
§ 52. Budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi może być
zaopatrywany w gaz z sieci gazowej, baterii butli lub zbiorników stałych gazu płynnego,
zgodnie z warunkami określonym w § 156 ust. 1 i § 157.
§ 53. 1. Budynek, odpowiednio do potrzeb wynikających z jego przeznaczenia, powinien
być wyposażony w wewnętrzną instalację elektryczną.
Budynek należy wyposażyć w instalację chroniącą od wyładowań atmosferycznych.
Obowiązek ten odnosi się do budynków wyszczególnionych w Polskiej Normie dotyczącej
ochrony odgromowej obiektów budowlanych.
§ 54. 1. Budynek użyteczności publicznej, budynek mieszkalny wielorodzinny, budynek
zamieszkania zbiorowego, z wyłączeniem budynków zamieszkania zbiorowego na terenach
zamkniętych, oraz każdy inny budynek mający najwyższą kondygnację z pomieszczeniami
przeznaczonymi na pobyt więcej niż 50 osób, w których różnica poziomów posadzek
pomiędzy pierwszą a najwyższą kondygnacją nadziemną, niestanowiącą drugiego poziomu w
mieszkaniu dwupoziomowym, przekracza 9,5 m, a także mający dwie lub więcej kondygnacji
nadziemnych budynek opieki zdrowotnej i budynek opieki społecznej, należy wyposażyć w
dźwig osobowy.
W budynku mieszkalnym wielorodzinnym, budynku zamieszkania zbiorowego oraz
budynku użyteczności publicznej, wyposażanym w dźwigi, należy zapewnić dojazd z poziomu
terenu i dostęp na wszystkie kondygnacje użytkowe osobom niepełnosprawnym.
W przypadku wbudowywania lub przybudowywania szybu dźwigowego do istniejącego
budynku dopuszcza się usytuowanie drzwi przystankowych na poziomie spocznika
międzypiętrowego, jeżeli zostanie zapewniony dostęp do kondygnacji użytkowej osobom
niepełnosprawnym.
§ 55. 1. W budynku mieszkalnym wielorodzinnym niewyposażanym w dźwigi należy
wykonać pochylnię lub zainstalować odpowiednie urządzenie techniczne, umożliwiające
dostęp osobom niepełnosprawnym do mieszkań położonych na pierwszej kondygnacji
nadziemnej oraz do kondygnacji podziemnej zawierającej stanowiska postojowe dla
samochodów osobowych.
W niskim budynku zamieszkania zbiorowego i budynku użyteczności publicznej,
niewymagającym wyposażenia w dźwigi, o których mowa w § 54 ust. 1, należy zainstalować
urządzenia techniczne zapewniające osobom niepełnosprawnym dostęp na kondygnacje z
pomieszczeniami użytkowymi, z których mogą korzystać. Nie dotyczy to budynków
zamieszkania zbiorowego na terenach zamkniętych.
Dopuszcza się niewyposażenie w dźwigi budynku mieszkalnego wielorodzinnego do 5.
kondygnacji nadziemnej włącznie, jeżeli wszystkie pomieszczenia na ostatniej kondygnacji
są częścią mieszkań dwupoziomowych.
W istniejącym budynku mieszkalnym wielorodzinnym niewyposażonym w dźwigi, na
którego budowę została wydana decyzja o pozwoleniu na budowę przed dniem 1 kwietnia
1995 r., na poddaszu usytuowanym bezpośrednio nad 4. kondygnacją nadziemną,
dopuszcza się zmianę sposobu użytkowania pomieszczeń na mieszkania.
§ 56. Budynek mieszkalny wielorodzinny, budynek zamieszkania zbiorowego i budynek
użyteczności publicznej powinien być wyposażony w instalację telekomunikacyjną, a w miarę
potrzeby również w inne instalacje, takie jak: telewizji przemysłowej, sygnalizacji
dzwonkowej lub domofonowej, w sposób umożliwiający zapewnienie ochrony instalacji przed
dostępem osób nieuprawnionych.
Rozdział 2
Oświetlenie i nasłonecznienie
§ 57. 1. Pomieszczenie przeznaczone na pobyt ludzi powinno mieć zapewnione
oświetlenie dzienne, dostosowane do jego przeznaczenia, kształtu i wielkości, z
uwzględnieniem warunków określonych w § 13 oraz w ogólnych przepisach bezpieczeństwa i
higieny pracy.
W pomieszczeniu przeznaczonym na pobyt ludzi stosunek powierzchni okien, liczonej
w świetle ościeżnic, do powierzchni podłogi powinien wynosić co najmniej 1:8, natomiast w
innym pomieszczeniu, w którym oświetlenie dzienne jest wymagane ze względów na
przeznaczenie – co najmniej 1:12.
§ 58. 1. Dopuszcza się oświetlenie pomieszczenia przeznaczonego na pobyt ludzi
wyłącznie światłem sztucznym, jeżeli:
1) oświetlenie dzienne nie jest konieczne lub nie jest wskazane ze względów
technologicznych,
2) jest uzasadnione celowością funkcjonalną zlokalizowania tego pomieszczenia w obiekcie
podziemnym lub w części budynku pozbawionej oświetlenia dziennego.
W przypadku gdy pomieszczenie, o którym mowa w ust. 1, jest pomieszczeniem
stałej pracy w rozumieniu ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, dla
zastosowania wyłącznie oświetlenia światłem sztucznym, w tym elektrycznym, jest
wymagane uzyskanie zgody właściwego państwowego wojewódzkiego inspektora
sanitarnego, wydanej w porozumieniu z właściwym okręgowym inspektorem pracy.
Uzgodnienie, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy budynków służących obronności
państwa.
§ 59. 1. Pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi oraz do ruchu ogólnego
(komunikacji) powinny mieć zapewnione oświetlenie światłem sztucznym odpowiednio do
potrzeb użytkowych.
Ogólne oświetlenie światłem sztucznym pomieszczenia przeznaczonego na stały pobyt
ludzi powinno zapewniać odpowiednie warunki użytkowania całej jego powierzchni.
Oświetlenie światłem sztucznym połączonych ze sobą pomieszczeń przeznaczonych
na stały pobyt ludzi oraz do ruchu ogólnego (komunikacji) nie powinno wykazywać różnic
natężenia, wywołujących olśnienie przy przejściu między tymi pomieszczeniami.
§ 60. 1. Pomieszczenia przeznaczone do zbiorowego przebywania dzieci w żłobku,
klubie dziecięcym, przedszkolu, innych formach opieki przedszkolnej oraz szkole, z
wyjątkiem pracowni chemicznej, fizycznej i plastycznej, powinny mieć zapewniony czas
nasłonecznienia wynoszący co najmniej 3 godziny w dniach równonocy w godzinach
800-1600, natomiast pokoje mieszkalne – w godzinach 700-1700.
W mieszkaniach wielopokojowych wymagania ust. 1 powinny być spełnione
przynajmniej dla jednego pokoju.
W przypadku budynków zlokalizowanych w zabudowie śródmiejskiej dopuszcza się
ograniczenie wymaganego czasu nasłonecznienia, określonego w ust. 1, do 1,5 godziny, a w
odniesieniu do mieszkania jednopokojowego w takiej zabudowie nie określa się wymaganego
czasu nasłonecznienia.
Rozdział 3
Wejścia do budynków i mieszkań
§ 61. 1. Położenie drzwi wejściowych do budynku oraz kształt i wymiary pomieszczeń
wejściowych powinny umożliwiać dogodne warunki ruchu, w tym również osobom
niepełnosprawnym.
Wymaganie przystosowania wejść dla osób niepełnosprawnych nie dotyczy
budynków mieszkalnych w zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej, budynków rekreacji
indywidualnej oraz budynków na terenach zamkniętych z wyłączeniem budynków
użyteczności publicznej.
§ 62. 1. Drzwi wejściowe do budynku i ogólnodostępnych pomieszczeń użytkowych oraz
do mieszkań powinny mieć w świetle ościeżnicy co najmniej: szerokość 0,9 m i wysokość 2
m. W przypadku zastosowania drzwi zewnętrznych dwuskrzydłowych szerokość skrzydła
głównego nie może być mniejsza niż 0,9 m.
W wejściach do budynku i ogólnodostępnych pomieszczeń użytkowych mogą być
zastosowane drzwi obrotowe lub wahadłowe, pod warunkiem usytuowania przy nich drzwi
rozwieranych lub rozsuwanych, przystosowanych do ruchu osób niepełnosprawnych, oraz
spełnienia wymagań § 240.
W drzwiach, o których mowa w ust. 1, oraz w drzwiach do mieszkań i pomieszczeń
mieszkalnych w budynku zamieszkania zbiorowego wysokość progów nie może przekraczać
0,02 m.
§ 63. Wejścia z zewnątrz do budynku i pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi
należy chronić przed nadmiernym dopływem chłodnego powietrza przez zastosowanie
przedsionka, kurtyny powietrznej lub innych rozwiązań nieutrudniających ruchu. Wymagania
te nie dotyczą dodatkowych wejść nieprzewidzianych do stałego użytkowania.
§ 64. Wejście do budynku i do każdej klatki schodowej powinno mieć elektryczne
oświetlenie zewnętrzne. Nie dotyczy to budownictwa zagrodowego i rekreacyjnego.
§ 65. (uchylony).
Rozdział 4
Schody i pochylnie
§ 66. W celu zapewnienia dostępu do pomieszczeń położonych na różnych poziomach
należy stosować schody stałe, a w zależności od przeznaczenia budynku – również pochylnie
odpowiadające warunkom określonym w rozporządzeniu.
§ 67. Zainstalowanie w budynku schodów lub pochylni ruchomych nie zwalnia z
obowiązku zastosowania schodów lub pochylni stałych.
§ 68. 1. Graniczne wymiary schodów stałych w budynkach o różnym przeznaczeniu
określa tabela:
Przeznaczenie budynków
Minimalna szerokość
użytkowa (m)
1
biegu spocznika
2
Maksymalna
wysokość
stopni (m)
3
Budynki mieszkalne jednorodzinne i w zabudowie zagrodowej
oraz mieszkania dwupoziomowe
0,8
4
0,8
Budynki mieszkalne wielorodzinne, budynki zamieszkania
zbiorowego) oraz budynki użyteczności publicznej), z
wyłączeniem budynków zakładów opieki zdrowotnej, a także
budynki produkcyjne), magazynowo-składowe oraz usługowe, w których zatrudnia się ponad 10 osób 1,2 1,5 0,19 0,175 Przedszkola i żłobki 1,2 1,3 Budynki opieki zdrowotnej)
1,4
0,15
1,5
Garaże wbudowane i wolno stojące (wielostanowiskowe) oraz
budynki usługowe, w których zatrudnia się do 10 osób
0,9
0,15
0,9
We wszystkich budynkach niezależnie od ich przeznaczenia
schody do kondygnacji podziemnej, pomieszczeń technicznych i
poddaszy nieużytkowych
0,8
0,8
0,19
0,2
*) W przypadku tych budynków szerokość użytkową biegu schodowego i spocznika należy
przyjmować z uwzględnieniem wymagań określonych w ust. 2.
W budynkach użyteczności publicznej oraz budynkach produkcyjnych łączną
szerokość użytkową biegów oraz łączną szerokość użytkową spoczników w klatkach
schodowych, stanowiących drogę ewakuacyjną, należy obliczać proporcjonalnie do liczby
osób mogących przebywać równocześnie na kondygnacji, na której przewiduje się obecność
największej ich liczby, przyjmując co najmniej 0,6 m szerokości na 100 osób, lecz nie mniej
niż określono to w ust. 1.
Szerokość użytkowa schodów zewnętrznych do budynku powinna wynosić co najmniej
1,2 m, przy czym nie może być mniejsza niż szerokość użytkowa biegu schodowego w
budynku, przyjęta zgodnie z wymaganiami określonymi w ust. 1 i 2.
Szerokość użytkową schodów stałych mierzy się między wewnętrznymi krawędziami
poręczy, a w przypadku balustrady jednostronnej – między wykończoną powierzchnią ściany
a wewnętrzną krawędzią poręczy tej balustrady. Szerokości te nie mogą być ograniczane
przez zainstalowane urządzenia oraz elementy budynku.
§ 69. 1. Liczba stopni w jednym biegu schodów stałych powinna wynosić nie więcej niż:
1) 14 stopni – w budynku opieki zdrowotnej;
2) 17 stopni – w innych budynkach.
Wymaganie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie dotyczy budynków w zabudowie
jednorodzinnej i w zabudowie zagrodowej oraz budynków rekreacji indywidualnej, mieszkań
dwupoziomowych oraz dojść do urządzeń technicznych.
Liczba stopni w jednym biegu schodów zewnętrznych nie powinna wynosić więcej niż
1. Szerokość stopni stałych schodów wewnętrznych powinna wynikać z warunku
  określonego wzorem: 2h + s = 0,6 do 0,65 m, gdzie h oznacza wysokość stopnia, s – jego
  szerokość.
Szerokość stopni schodów zewnętrznych przy głównych wejściach do budynku
powinna wynosić w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych i budynkach użyteczności
publicznej co najmniej 0,35 m.
Szerokość stopni schodów wachlarzowych powinna wynosić co najmniej 0,25 m,
natomiast w schodach zabiegowych i kręconych szerokość taką należy zapewnić w odległości
nie większej niż 0,4 m od poręczy balustrady wewnętrznej lub słupa stanowiącego
koncentryczną konstrukcję schodów.
W budynku zakładu opieki zdrowotnej stosowanie schodów zabiegowych i
wachlarzowych, jako przeznaczonych do ruchu pacjentów, jest zabronione.
W budynkach opieki zdrowotnej, a także budynkach zamieszkania zbiorowego
przeznaczonych dla osób starszych oraz niepełnosprawnych zabrania się stosowania stopni
schodów z noskami i podcięciami.
§ 70. Maksymalne nachylenie pochylni związanych z budynkiem nie może przekraczać
wielkości określonych w poniższej tabeli:
Usytuowanie pochylni
Przeznaczenie pochylni na zewnątrz, bez
przekrycia
% nachylenia
1
wewnątrz budynku
lub pod dachem
% nachylenia
2
Do ruchu pieszego i dla osób niepełnosprawnych
poruszających się przy użyciu wózka inwalidzkiego, przy
wysokości pochylni:
3

a) do 0,15 m

b) do 0,5 m

c) ponad 0,5 m*)

Dla samochodów w garażach wielostanowiskowych:

a) jedno- i dwupoziomowych

b) wielopoziomowych

Dla samochodów w garażach indywidualnych

*) Pochylnie do ruchu pieszego i dla osób niepełnosprawnych o długości ponad 9 m powinny
być podzielone na krótsze odcinki, przy zastosowaniu spoczników o długości co najmniej
1,4 m.
§ 71. 1. Pochylnie przeznaczone dla osób niepełnosprawnych powinny mieć szerokość
płaszczyzny ruchu 1,2 m, krawężniki o wysokości co najmniej 0,07 m i obustronne poręcze
odpowiadające warunkom określonym w § 298, przy czym odstęp między nimi powinien
mieścić się w granicach od 1 m do 1,1 m.

Długość poziomej płaszczyzny ruchu na początku i na końcu pochylni powinna
wynosić co najmniej 1,5 m.
Powierzchnia spocznika przy pochylni dla osób niepełnosprawnych poruszających się
na wózkach inwalidzkich powinna mieć wymiary co najmniej 1,5 x 1,5 m poza polem
otwierania skrzydła drzwi wejściowych do budynku.
Krawędzie stopni schodów w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych i użyteczności
publicznej powinny wyróżniać się kolorem kontrastującym z kolorem posadzki.
Rozdział 5
Pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi
§ 72. 1. Wysokość pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi powinna odpowiadać
wymaganiom określonym w poniższej tabeli, jeżeli przepisy odrębne, w tym dotyczące
pomieszczeń pracy i pomieszczeń służby zdrowia, nie określają innych wymagań:

Rodzaj pomieszczenia (sposób użytkowania)

Minimalna wysokość w
świetle (m)

Pokoje w budynkach mieszkalnych oraz sypialnie 1-4-osobowe w budynkach
zamieszkania zbiorowego

2,5*)

Pokoje na poddaszu w budynkach jednorodzinnych i mieszkalnych zagrodowych oraz
pomieszczenia w budynkach rekreacji indywidualnej

2,2*)

Pomieszczenia do pracy **), nauki i innych celów, w których nie występują czynniki
uciążliwe lub szkodliwe dla zdrowia, przeznaczone na stały lub czasowy pobyt:

a) nie więcej niż 4 osób

2,5

b) więcej niż 4 osób

3,0

Pomieszczenia jak wyżej, lecz usytuowane na antresoli, jeżeli nie występują czynniki 2,2
szkodliwe dla zdrowia
Pomieszczenia do pracy *) i innych celów, w których występują czynniki uciążliwe lub szkodliwe dla zdrowia 3,3 Pomieszczenia przeznaczone na stały pobyt ludzi, jak dyżurki, portiernie, kantory, kioski, w tym kioski usytuowane w halach dworcowych, wystawowych, handlowych, sportowych, jeżeli nie występują czynniki szkodliwe dla zdrowia 2,2)
Pomieszczenia przeznaczone na czasowy pobyt ludzi:
a) jeżeli nie występują czynniki szkodliwe dla zdrowia
b) jeżeli występują czynniki szkodliwe dla zdrowia
2,2*)
2,5
*) Przy stropach pochyłych jest to wysokość średnia liczona między największą a
najmniejszą wysokością pomieszczenia, lecz nie mniejszą niż 1,9 m. Przestrzeni o
wysokości poniżej 1,9 m nie zalicza się do odpowiadającej przeznaczeniu danego
pomieszczenia.
**) Wymagania dotyczące minimalnej wysokości pomieszczeń w zakładach pracy określają
przepisy o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Pomieszczenia, których wysokość powinna, zgodnie z ust. 1, wynosić co najmniej 3 m
i 3,3 m, mogą być obniżone do wysokości nie mniejszej niż 2,5 m w przypadku zastosowania
wentylacji mechanicznej nawiewno-wywiewnej lub klimatyzacji, pod warunkiem uzyskania
zgody państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
§ 73. 1. W pomieszczeniach przeznaczonych na stały pobyt ludzi poziom podłogi
powinien znajdować się powyżej lub być równy poziomowi terenu przy budynku.
Dopuszcza się usytuowanie pomieszczeń produkcyjnych, handlowych, usługowych,
gastronomicznych lub obsługi pasażerów, określonych w ust. 1, poniżej poziomu terenu przy
budynku pod warunkiem uzyskania zgody państwowego wojewódzkiego inspektora
sanitarnego wydanej w przypadku pomieszczeń stałej pracy w rozumieniu ogólnych
przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy w porozumieniu z właściwym okręgowym
inspektorem pracy.
§ 74. W budynku użyteczności publicznej pomieszczenia ogólnodostępne ze
zróżnicowanym poziomem podłóg powinny być przystosowane do ruchu osób
niepełnosprawnych.
§ 75. 1. Drzwi do pomieszczenia przeznaczonego na stały pobyt ludzi oraz do kuchni
powinny mieć co najmniej szerokość 0,8 m i wysokość 2 m w świetle ościeżnicy.
W budynku użyteczności publicznej drzwi wewnętrzne, z wyjątkiem drzwi do
pomieszczeń technicznych i gospodarczych, powinny mieć co najmniej szerokość 0,9 m i
wysokość 2 m w świetle ościeżnicy.
Drzwi, o których mowa w ust. 1 i 2, nie powinny mieć progów.
Rozdział 6
Pomieszczenia higienicznosanitarne
§ 76. Wymagania dotyczące pomieszczeń higienicznosanitarnych określają przepisy
rozporządzenia, a także przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy oraz obrony
cywilnej. Do pomieszczeń higienicznosanitarnych zalicza się łaźnie, sauny, natryski, łazienki,
ustępy, umywalnie, szatnie, przebieralnie, pralnie, pomieszczenia higieny osobistej kobiet,
jak też pomieszczenia służące do odkażania, oczyszczania oraz suszenia odzieży i obuwia, a
także przechowywania sprzętu do utrzymania czystości.
§ 77. 1. Pomieszczenie higienicznosanitarne powinno mieć wentylację spełniającą
wymagania przepisów rozporządzenia oraz przepisów odrębnych.
Pomieszczenie higienicznosanitarne powinno mieć wysokość w świetle co najmniej 2,5
m, z wyjątkiem łaźni ogólnodostępnej, której wysokość powinna wynosić co najmniej 3 m.
Dopuszcza się zmniejszenie wysokości pomieszczenia higienicznosanitarnego w
budynku mieszkalnym oraz w hotelu, motelu i pensjonacie do 2,2 m w świetle, w przypadku
gdy jest ono wyposażone w wentylację mechaniczną wywiewną lub nawiewno-wywiewną.
§ 78. 1. Ściany pomieszczenia higienicznosanitarnego powinny mieć do wysokości co
najmniej 2 m powierzchnie zmywalne i odporne na działanie wilgoci.
Posadzka pralni, łazienki, umywalni, kabiny natryskowej i ustępu powinna być
zmywalna, nienasiąkliwa i nieśliska.
§ 79. 1. Drzwi do łazienki, umywalni i wydzielonego ustępu powinny otwierać się na
zewnątrz pomieszczenia, mieć, z zastrzeżeniem § 75 ust. 2, co najmniej szerokość 0,8 m i
wysokość 2 m w świetle ościeżnicy, a w dolnej części – otwory o sumarycznym przekroju nie
mniejszym niż 0,022 m2 dla dopływu powietrza.
W łazienkach i ustępach, z wyjątkiem ogólnodostępnych, dopuszcza się stosowanie
drzwi przesuwnych lub składanych.
§ 80. (uchylony).
§ 81. 1. Kabina natryskowa niezamknięta, stanowiąca wydzieloną część pomieszczeń
natrysków i umywalni zbiorowych, powinna mieć powierzchnię nie mniejszą niż 0,9 m2 i
szerokość co najmniej 0,9 m.
Kabina natryskowa zamknięta, wydzielona ściankami na całą wysokość
pomieszczenia, powinna mieć powierzchnię nie mniejszą niż 1,5 m2 i szerokość co najmniej
0,9 m oraz być wyposażona w wentylację mechaniczną wywiewną.
Kabina natryskowa zamknięta, z urządzeniami przystosowanymi do korzystania przez
osoby niepełnosprawne poruszające się na wózkach inwalidzkich, powinna mieć powierzchnię
nie mniejszą niż 2,5 m2 i szerokość co najmniej 1,5 m oraz być wyposażona w urządzenia
wspomagające, umożliwiające korzystanie z kabiny zgodnie z przeznaczeniem.
Bezpośrednio przy kabinach natryskowych i umywalniach zbiorowych powinna
znajdować się kabina ustępowa.
§ 82. 1. W budynku zamieszkania zbiorowego łazienki związane z pomieszczeniami
mieszkalnymi powinny być wyposażone w wannę lub natrysk oraz umywalkę. Miska
ustępowa może być usytuowana w łazience lub w wydzielonej kabinie ustępowej
wyposażonej w umywalkę.
W budynku, o którym mowa w ust. 1, bez łazienek i ustępów związanych z
pomieszczeniami mieszkalnymi należy przewidzieć na każdej kondygnacji umywalnie i
ustępy przeznaczone do wspólnego użytku, wyposażone co najmniej w:
1) 1 miskę ustępową dla 10 kobiet;
2) 1 miskę ustępową i 1 pisuar dla 20 mężczyzn;
3) 1 urządzenie natryskowe dla 15 osób;
4) 1 umywalkę dla 5 osób.
§ 83. Kabina
ustępowa
(ustęp
wydzielony),
nieprzeznaczona
dla
osób
niepełnosprawnych, powinna mieć najmniejszy wymiar poziomy (szerokość) w świetle co
najmniej 0,9 m i powierzchnię przed miską ustępową co najmniej 0,6 x 0,9 m w rzucie
poziomym, spełniającą również funkcję powierzchni przed umywalką – w przypadku jej
zainstalowania w kabinie ustępowej.
§ 84. 1. W budynku użyteczności publicznej i zakładu pracy należy urządzić ustępy
ogólnodostępne. Jeżeli liczba osób w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi na
danej kondygnacji jest mniejsza od 10, dopuszcza się umieszczenie ustępu na najbliższej,
wyższej lub niższej kondygnacji.
1a. Ustępów ogólnodostępnych, o których mowa w ust. 1, nie urządza się w budynku
obsługi bankowej, handlu lub usług o powierzchni użytkowej do 100 m2 włącznie.
W budynkach, o których mowa w ust. 1, w ustępach ogólnodostępnych powinna
przypadać co najmniej jedna umywalka na 20 osób, co najmniej jedna miska ustępowa i
jeden pisuar na 30 mężczyzn oraz jedna miska ustępowa na 20 kobiet, jeżeli przepisy
dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy nie stanowią inaczej. W przypadku gdy w
pomieszczeniach przeznaczonych na stały pobyt ludzi liczba osób jest mniejsza niż 10,
dopuszcza się umieszczenie wspólnego ustępu dla kobiet i mężczyzn.
W budynkach, o których mowa w ust. 1, odległość od stanowiska pracy lub miejsca
przebywania ludzi do najbliższego ustępu nie może być większa niż 75 m, a od stanowiska
pracy chronionej – niż 50 m.
§ 85. 1. Ustępy ogólnodostępne w budynkach zamieszkania zbiorowego, użyteczności
publicznej i zakładów pracy powinny mieć wejścia z dróg komunikacji ogólnej.
W ustępach ogólnodostępnych należy stosować:
1) przedsionki, oddzielone ścianami pełnymi na całą wysokość pomieszczenia, w których
mogą być instalowane tylko umywalki;
2) drzwi o szerokości co najmniej 0,9 m;
3) drzwi do kabin ustępowych otwierane na zewnątrz, o szerokości co najmniej 0,8 m, a do
kabin przystosowanych dla potrzeb osób niepełnosprawnych, co najmniej 0,9 m;
4) przegrody dzielące ustęp damski od męskiego, wykonane jako ściany pełne na całą
wysokość pomieszczenia;
5) miski ustępowe umieszczone w oddzielnych kabinach o szerokości co najmniej 1 m i
długości 1,10 m, ze ściankami i drzwiami o wysokości co najmniej 2 m z prześwitem nad
podłogą 0,15 m; w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach
opieki przedszkolnej dopuszcza się stosowanie ścianek i drzwi o wysokości nie mniejszej
niż 1,5 m;
6) wpusty kanalizacyjne podłogowe z syfonem oraz armaturę czerpalną ze złączką do węża
w pomieszczeniach z pisuarem lub mających więcej niż 4 kabiny ustępowe;
7) wentylację grawitacyjną lub mechaniczną – w ustępach z oknem i jedną kabiną, a w
innych – mechaniczną o działaniu ciągłym lub włączaną automatycznie.
Przedsionków, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie wymagają ustępy przy salach
zajęć w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach, innych formach opieki przedszkolnej
oraz przy pokojach dla chorych w szpitalach.
§ 85a. 1. W budynkach: gastronomii, handlu lub usług o powierzchni użytkowej
powyżej 1000 m2, a także stacji paliw o powierzchni użytkowej powyżej 100 m2 powinno
znajdować się wydzielone pomieszczenie dostosowane do karmienia i przewijania dzieci.
Pomieszczenie do karmienia i przewijania dzieci powinno być wyposażone w
umywalkę oraz wentylację spełniającą wymagania przepisów rozporządzenia.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się do stacji paliw zlokalizowanych na terenach
zamkniętych.
§ 86. 1. W budynku, na kondygnacjach dostępnych dla osób niepełnosprawnych, co
najmniej jedno z ogólnodostępnych pomieszczeń higienicznosanitarnych powinno być
przystosowane dla tych osób przez:
1) zapewnienie przestrzeni manewrowej o wymiarach co najmniej 1,5 x 1,5 m;
2) stosowanie w tych pomieszczeniach i na trasie dojazdu do nich drzwi bez progów;
3) zainstalowanie odpowiednio przystosowanej, co najmniej jednej miski ustępowej i
umywalki, a także jednego natrysku, jeżeli ze względu na przeznaczenie przewiduje się
w budynku takie urządzenia;
4) zainstalowanie uchwytów ułatwiających korzystanie z urządzeń higienicznosanitarnych.
Dopuszcza się stosowanie pojedynczego ustępu dla osób niepełnosprawnych bez
przedsionka oddzielającego od komunikacji ogólnej.
§ 87. 1. Ustępy publiczne należy sytuować na terenach wyposażonych w sieć
wodociągową i kanalizacyjną.
Dopuszcza się sytuowanie ustępów publicznych na terenach nieskanalizowanych, jako
budynki wolno stojące ze szczelnymi zbiornikami nieczystości.
Dopuszcza się sytuowanie tymczasowych, nieskanalizowanych ustępów publicznych
na terenach skanalizowanych, za zgodą właściwego terenowo państwowego inspektora
sanitarnego.
Ustęp publiczny powinien odpowiadać wymaganiom określonym w § 85 oraz mieć
kabiny ustępowe o wymiarach co najmniej 1,5 m długości i 1 m szerokości.
W ustępie publicznym należy zainstalować co najmniej jeden wpust kanalizacyjny
podłogowy z syfonem oraz armaturę czerpalną ze złączką do węża.
W ustępie publicznym co najmniej jedna kabina powinna być przystosowana do
potrzeb osób niepełnosprawnych, zgodnie z § 86.
§ 88. 1. Wejście do ustępu publicznego, wbudowanego w inny obiekt, nie może
prowadzić bezpośrednio z klatki schodowej lub innej drogi komunikacji ogólnej w budynku
ani z pomieszczenia przeznaczonego na pobyt ludzi.
Odległość od okien i drzwi ustępu publicznego do okien i drzwi do pomieszczeń
przeznaczonych na pobyt ludzi oraz do produkcji i magazynowania artykułów żywnościowych
i farmaceutycznych nie może być mniejsza niż 10 m.
§ 89. 1. Przepisów § 73 ust. 1, § 75, 79 ust. 1, § 82 i 83 oraz w przypadkach
przebudowy także § 77 ust. 2 niniejszego działu nie stosuje się do budynków
zakwaterowania osób tymczasowo aresztowanych, skazanych lub ukaranych, zwanych dalej
„osadzonymi”.
Przepisów § 75 i 79 ust. 1 nie stosuje się do zakładów poprawczych i schronisk dla
nieletnich.
Rozdział 7
Szczególne wymagania dotyczące mieszkań w budynkach wielorodzinnych
§ 90. Mieszkanie w budynku wielorodzinnym powinno spełniać wymagania dotyczące
pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, a ponadto wymagania określone w niniejszym
rozdziale.
§ 91. Mieszkanie, z wyjątkiem jedno- i dwupokojowego, powinno być przewietrzane na
przestrzał lub narożnikowo. Nie dotyczy to mieszkania w budynku podlegającym
przebudowie, a także mieszkania wyposażonego w wentylację mechaniczną o działaniu
ciągłym wywiewną lub nawiewno-wywiewną.
§ 92. 1. Mieszkanie, oprócz pomieszczeń mieszkalnych, powinno mieć kuchnię lub
aneks kuchenny, łazienkę, ustęp wydzielony lub miskę ustępową w łazience, przestrzeń
składowania, miejsce umożliwiające zainstalowanie automatycznej pralki domowej oraz
przestrzeń komunikacji wewnętrznej.
(uchylony).
W budynku mieszkalnym wielorodzinnym w łazienkach powinno być możliwe
zainstalowanie wanny lub kabiny natryskowej, umywalki, miski ustępowej (jeżeli nie ma
ustępu wydzielonego). Sposób zagospodarowania i rozmieszczenia urządzeń sanitarnych
powinien zapewniać do nich dogodny dostęp.
Ustęp wydzielony należy wyposażyć w umywalkę.
§ 93. 1. Pomieszczenie mieszkalne, kuchnia oraz aneks kuchenny powinny mieć
bezpośrednie oświetlenie światłem dziennym.
W mieszkaniu jednopokojowym dopuszcza się stosowanie kuchni bez okien lub
aneksu kuchennego połączonego z przedpokojem pod warunkiem zastosowania co najmniej
wentylacji:
1) grawitacyjnej – w przypadku kuchni elektrycznej;
2) mechanicznej wywiewnej – w przypadku kuchni gazowej.
W mieszkaniu jednopokojowym dopuszcza się stosowanie aneksu kuchennego
połączonego z pokojem pod warunkiem zastosowania w tym aneksie wentylacji i kuchni
elektrycznej.
W mieszkaniu wielopokojowym dopuszcza się stosowanie aneksu kuchennego w
pokoju przeznaczonym na pobyt dzienny pod warunkiem zastosowania w tym aneksie
wentylacji.
W przypadku zastosowania okapu kuchennego w kuchni lub w aneksie kuchennym,
należy zapewnić podłączenie tego okapu do odrębnego przewodu kominowego.
§ 94. Mieszkanie powinno mieć powierzchnię użytkową nie mniejszą niż 25 m2.
§ 95. 1. Kształt i wymiary przedpokoju powinny umożliwiać przeniesienie chorego na
noszach oraz wykonanie manewru wózkiem inwalidzkim w miejscach zmiany kierunku ruchu.
Korytarze stanowiące komunikację wewnętrzną w mieszkaniu powinny mieć
szerokość w świetle co najmniej 1,2 m, z dopuszczeniem miejscowego zwężenia do 0,9 m na
długości korytarza nie większej niż 1,5 m.
Rozdział 8
Pomieszczenia techniczne i gospodarcze
§ 96. 1. Pomieszczenie techniczne, w którym są zainstalowane urządzenia emitujące
hałasy lub drgania, może być sytuowane w bezpośrednim sąsiedztwie pomieszczeń
przeznaczonych na stały pobyt ludzi, pod warunkiem zastosowania rozwiązań
konstrukcyjno-materiałowych, zapewniających ochronę sąsiednich pomieszczeń przed
uciążliwym oddziaływaniem tych urządzeń, zgodnie z wymaganiami § 323 ust. 2 pkt 2 i §
327 oraz Polskich Norm dotyczących dopuszczalnych wartości poziomu dźwięku w
pomieszczeniach oraz oceny wpływu drgań na budynki i na ludzi w budynkach.
Podpory, zamocowania i złącza urządzeń, o których mowa w ust. 1, powinny być
wykonane w sposób uniemożliwiający przenoszenie niedopuszczalnego hałasu i drgań na
elementy budynku i instalacje.
§ 97. 1. Wysokość pomieszczenia technicznego i gospodarczego nie powinna być
mniejsza niż 2 m, jeżeli inne przepisy rozporządzenia nie określają większych wymagań.
W pomieszczeniach, o których mowa w ust. 1, wysokość drzwi i przejść pod
przewodami instalacyjnymi powinna wynosić w świetle co najmniej 1,9 m, z zastrzeżeniem §
242 ust. 3.
Wysokość kanałów i przestrzeni instalacyjnych w budynku oraz studzienek
rewizyjnych powinna wynosić w świetle co najmniej 1,9 m, przy czym na odcinkach o
długości do 4 m wysokość kanałów może być obniżona do 0,9 m.
Odległość między włazami kontrolnymi w kanałach instalacyjnych nie może
przekraczać 30 m. Włazy te powinny znajdować się na każdym załamaniu kanału i mieć
wymiary co najmniej 0,6 m x 0,6 m lub średnicę 0,6 m.
Pomieszczenia techniczne przeznaczone do układania kabli w budynku (tunele i
pomieszczenia kablowe) powinny spełniać wymagania wynikające z normy Stowarzyszenia
Elektryków Polskich nr N SEP-E-004:2003 Elektroenergetyczne i sygnalizacyjne linie
kablowe. Projektowanie i budowa.
§ 98. 1. Podłogi w pomieszczeniach technicznych i gospodarczych powinny być
wykonane w sposób zapewniający utrzymanie czystości, stosownie do ich przeznaczenia.
Pomieszczenia techniczne i gospodarcze powinny być wyposażone w instalacje i
urządzenia elektryczne dostosowane do ich przeznaczenia, zgodnie z wymaganiami Polskich
Norm dotyczących tych instalacji i urządzeń.
Rozdział 9
Dojścia i przejścia do urządzeń technicznych
§ 99. 1. Dojściami i przejściami do dźwignic i innych urządzeń technicznych mogą być
korytarze, pomosty, podesty, galerie, schody, z zastrzeżeniem § 68 ust. 1, drabiny i klamry,
wykonane z materiałów niepalnych.
Ogólne wymagania dotyczące dojść i przejść do dźwignic należy stosować również w
razie wykonania dojść roboczych do pomieszczeń i części budynku nieprzeznaczonych na
pobyt ludzi, związanych z okresową obsługą maszyn i urządzeń oraz przeglądem i
utrzymaniem stanu technicznego budynku.
§ 100. 1. Dojścia i przejścia powinny mieć wysokość w świetle co najmniej 1,9 m i
mogą być usytuowane nad stanowiskiem pracy na wysokości co najmniej 2,5 m, licząc od
poziomu podłogi tego stanowiska.
Nawierzchnia podłogi w dojściach i przejściach nie może być śliska.
Podłogi ażurowe nie mogą mieć otworów o powierzchni większej niż 1700 mm2 i
wymiarów umożliwiających przejście przez nie kuli o średnicy większej niż 36 mm.
Poziome dojścia i przejścia od strony przestrzeni otwartej powinny być zabezpieczone
balustradą o wysokości 1,1 m z poprzeczką umieszczoną w połowie jej wysokości i
krawężnikiem o wysokości co najmniej 0,15 m.
§ 101. 1. W wyjątkowych przypadkach, uzasadnionych względami użytkowymi, jako
dojście i przejście między różnymi poziomami mogą służyć drabiny lub klamry, trwale
zamocowane do konstrukcji.
Szerokość drabin lub klamer, o których mowa w ust. 1, powinna wynosić co najmniej
0,5 m, a odstępy między szczeblami nie mogą być większe niż 0,3 m. Poczynając od
wysokości 3 m nad poziomem podłogi, drabiny lub klamry powinny być zaopatrzone w
urządzenia zabezpieczające przed upadkiem, takie jak obręcze ochronne, rozmieszczone w
rozstawie nie większym niż 0,8 m, z pionowymi prętami w rozstawie nie większym niż 0,3 m.
Odległość drabiny lub klamry od ściany bądź innej konstrukcji, do której są
umocowane, nie może być mniejsza niż 0,15 m, a odległość obręczy ochronnej od drabiny,
w miejscu najbardziej od niej oddalonym, nie może być mniejsza niż 0,7 m i większa niż 0,8
m.
Spoczniki z balustradą powinny być umieszczone co 8-10 m wysokości drabiny lub
ciągu klamer. Górne końce podłużnic (bocznic) drabin powinny być wyprowadzone co
najmniej 0,75 m nad poziom wejścia (pomostu), jeżeli nie zostały zastosowane inne
zabezpieczenia przed upadkiem.
Rozdział 10
Garaże dla samochodów osobowych
§ 102. Garaż do przechowywania i bieżącej, niezawodowej obsługi samochodów
osobowych, stanowiący samodzielny obiekt budowlany lub część innego obiektu, będący
garażem zamkniętym – z pełną obudową zewnętrzną i zamykanymi otworami, bądź garażem
otwartym – bez ścian zewnętrznych albo ze ścianami niepełnymi lub ażurowymi, powinien
mieć:
1) wysokość w świetle konstrukcji co najmniej 2,2 m i do spodu przewodów i urządzeń
instalacyjnych 2 m;
2) wjazdy lub wrota garażowe co najmniej o szerokości 2,3 m i wysokości 2 m w świetle;
3) elektryczną instalację oświetleniową;
4) zapewnioną wymianę powietrza, zgodnie z § 108;
5) wpusty podłogowe z syfonem i osadnikami w garażu z instalacją wodociągową lub
przeciwpożarową tryskaczową, w garażu podziemnym przed wjazdem do niego oraz w
garażu nadziemnym o pojemności powyżej 25 samochodów;
6) instalację
przeciwpożarową,
wymaganą
przepisami
przeciwpożarowej, zabezpieczoną przed zamarzaniem.
dotyczącymi
ochrony
§ 103. 1. Do garażu położonego poniżej lub powyżej terenu należy zapewnić dojazd dla
samochodów za pomocą pochylni o maksymalnym nachyleniu nie większym niż określone w
§ 70 lub zastosować odpowiednie urządzenia do transportu pionowego.
W garażu przeznaczonym dla więcej niż 25 samochodów na każdej kondygnacji,
należy stosować pochylnie o szerokości co najmniej 5,5 m, umożliwiające ruch
dwukierunkowy, lub osobne, jednopasmowe pochylnie o szerokości co najmniej 2,7 m dla
wjazdu i wyjazdu samochodów.
W garażu przeznaczonym dla nie więcej niż 25 samochodów na kondygnacji,
dopuszcza się zastosowanie wyłącznie pochylni jednopasmowych, pod warunkiem
zainstalowania sygnalizacji do regulacji kierunków ruchu.
W garażu jedno- i dwupoziomowym, przeznaczonym dla nie więcej niż 10
samochodów na kondygnacji, dopuszcza się zastosowanie pochylni jednopasmowej bez
sygnalizacji świetlnej.
§ 104. 1. Dojazd (droga manewrowa) do stanowisk postojowych w garażu
jednoprzestrzennym (bez ścian wewnętrznych) powinien mieć szerokość dostosowaną do
warunków ruchu takich samochodów, jakie mają być przechowywane, oraz do sposobu ich
usytuowania w stosunku do osi drogi, ale co najmniej:
1) przy usytuowaniu prostopadłym – 5,0 m;
2) przy usytuowaniu pod kątem 60° – 4 m;
3) przy usytuowaniu pod kątem 45° – 3,5 m;
4) przy usytuowaniu równoległym – 3 m.
2.
uchylony
Odległość między dłuższą krawędzią stanowiska postojowego a:
1) ścianą powinna wynosić co najmniej 0,3 m;
2) słupem powinna wynosić co najmniej 0,1 m pod warunkiem zapewnienia swobodnego
otwarcia drzwi samochodu.
Stanowiska
postojowe w garażu, przeznaczone dla samochodów, z których korzystają
osoby niepełnosprawne, powinny mieć zapewniony dojazd na wózku inwalidzkim z drogi
manewrowej do drzwi samochodu co najmniej z jednej strony, o szerokości nie mniejszej niż
1,2 m.
§ 105. 1. W garażu podziemnym i wielopoziomowym nadziemnym jako dojścia należy
stosować schody odpowiadające warunkom określonym w § 68.
W garażu jednopoziomowym podziemnym i nadziemnym dopuszcza się wykorzystanie
jako dojścia pochylni przeznaczonych do ruchu samochodów, jeżeli ich nachylenie nie
przekracza 10% oraz istnieje możliwość wydzielenia bezpiecznego pasma ruchu pieszego o
szerokości co najmniej 0,75 m.
Nie wymaga się wydzielenia pasma ruchu pieszego na pochylni dwupasmowej, a w
garażu o pojemności do 25 samochodów włącznie na kondygnacji – także na pochylni
jednopasmowej.
Stanowiska postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne,
należy sytuować na poziomie terenu lub na kondygnacjach dostępnych dla tych osób z
pochylni, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w § 70.
W garażu wielopoziomowym lub stanowiącym kondygnację w budynku mieszkalnym
wielorodzinnym oraz budynku użyteczności publicznej należy zainstalować urządzenia
dźwigowe lub inne urządzenia podnośne umożliwiające transport pionowy osobom
niepełnosprawnym poruszającym się na wózkach inwalidzkich na inne kondygnacje, które
wymagają dostępności dla tych osób.
§ 106. 1. Garaż znajdujący się w budynku o innym przeznaczeniu powinien mieć ściany
i stropy, zapewniające wymaganą izolację akustyczną, o której mowa w § 326, oraz
szczelność uniemożliwiającą przenikanie spalin lub oparów paliwa do sąsiednich
pomieszczeń, przeznaczonych na pobyt ludzi, usytuowanych obok lub nad garażem.
Dopuszcza się sytuowanie nad garażem otwartym kondygnacji z pomieszczeniami
przeznaczonymi na pobyt ludzi, z wyjątkiem pomieszczeń mieszkalnych, opieki zdrowotnej
oraz oświaty i nauki, przy spełnieniu jednego z warunków:
1) lico ściany zewnętrznej tych kondygnacji z oknami otwieranymi jest cofnięte w stosunku
do lica ściany garażu otwartego lub do krawędzi jego najwyższego stropu co najmniej o
6 m, a konstrukcja dachu i jego przekrycie nad garażem spełniają wymagania określone
w § 218;
2) usytuowanie ścian zewnętrznych tych kondygnacji w jednej płaszczyźnie z licem ścian
zewnętrznych części garażowej lub z krawędziami jej stropów wymaga zastosowania w
tych
pomieszczeniach okien nieotwieranych oraz wentylacji mechanicznej
nawiewno-wywiewnej lub klimatyzacji.
Wymaganie, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy budynków jednorodzinnych,
zagrodowych i rekreacji indywidualnej.
§ 107. 1. Posadzka w garażu powinna mieć spadki do wewnętrznego lub zewnętrznego
wpustu kanalizacyjnego. W zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji indywidualnej
dopuszcza się wykonywanie spadku posadzki skierowanego bezpośrednio na nieutwardzony
teren działki.
W garażu krawędzie płaszczyzny posadzki, a także znajdujących się w niej otworów,
należy, z uwzględnieniem ust. 1, ograniczyć progiem (obrzeżem) o wysokości 30 mm,
uniemożliwiającym spływ wody lub innej cieczy na zewnątrz i na niższy poziom garażowania.
Na drodze ruchu pieszego próg ten powinien być wyprofilowany w sposób umożliwiający
przejazd wózkiem inwalidzkim.
§ 108. 1. W garażu zamkniętym należy stosować wentylację:
1) co najmniej naturalną, przez przewietrzanie otworami wentylacyjnymi umieszczonymi w
ścianach przeciwległych lub bocznych, bądź we wrotach garażowych, o łącznej
powierzchni netto otworów wentylacyjnych nie mniejszej niż 0,04 m2 na każde,
wydzielone przegrodami budowlanymi, stanowisko postojowe – w nieogrzewanych
garażach nadziemnych wolno stojących, przybudowanych lub wbudowanych w inne
budynki;
2) co najmniej grawitacyjną, zapewniającą 1,5-krotną wymianę powietrza na godzinę – w
ogrzewanych garażach nadziemnych lub częściowo zagłębionych, mających nie więcej
niż 10 stanowisk postojowych;
3) mechaniczną, sterowaną czujkami niedopuszczalnego poziomu stężenia tlenku węgla – w
innych garażach, niewymienionych w pkt 1 i 2, oraz w kanałach rewizyjnych, służących
zawodowej obsłudze i naprawie samochodów bądź znajdujących się w garażach
wielostanowiskowych, z zastrzeżeniem § 150 ust. 5;
4) mechaniczną, sterowaną czujkami niedopuszczalnego poziomu stężenia gazu
propan-butan – w garażach, w których dopuszcza się parkowanie samochodów
zasilanych gazem propan-butan i w których poziom podłogi znajduje się poniżej poziomu
terenu.
W garażu otwartym należy zapewnić przewietrzanie naturalne kondygnacji
spełniające następujące wymagania:
1) łączna wielkość niezamykanych otworów w ścianach zewnętrznych na każdej
kondygnacji nie powinna być mniejsza niż 35% powierzchni ścian, z dopuszczeniem
zastosowania w nich stałych przesłon żaluzjowych, nieograniczających wolnej
powierzchni otworu;
2) odległość między parą przeciwległych ścian z niezamykanymi otworami nie powinna być
większa niż 100 m;
3) zagłębienie najniższego poziomu posadzki nie powinno być większe niż 0,6 m poniżej
poziomu terenu bezpośrednio przylegającego do ściany zewnętrznej garażu, a w
przypadku większego zagłębienia – należy zastosować fosę o nachyleniu zboczy nie
większym niż 1:1.
Rozdział 11
Szczególne wymagania dotyczące pomieszczeń inwentarskich
§ 109. Pomieszczenie przeznaczone dla inwentarza żywego powinno odpowiadać
potrzebom wynikającym z zasad racjonalnego utrzymywania zwierząt oraz odpowiednich
warunków pracy obsługi, a także powinno spełniać wymagania dotyczące bezpieczeństwa
pożarowego budynków inwentarskich i ewakuacji zwierząt, określone w dziale VI rozdziale 9.
§ 110. W pomieszczeniu przeznaczonym dla inwentarza żywego należy zapewnić:
1) oświetlenie światłem dziennym lub sztucznym, przystosowane do gatunku i grupy
zwierząt,
2) wymianę powietrza, wymaganą dla określonego gatunku i grupy zwierząt,
3) utrzymanie właściwej temperatury,
4) zabezpieczenie przed wpływami atmosferycznymi oraz wilgocią z podłoża i zalegających
odchodów zwierzęcych,
5) odprowadzenie ścieków ze stanowisk dla zwierząt do zewnętrznych lub wewnętrznych
zbiorników szczelnych,
6) wyposażenie w instalacje i urządzenia elektryczne, dostosowane do przeznaczenia
pomieszczeń,
oraz odpowiednie warunki do pracy obsługi.
§ 111. (uchylony).
§ 112. Dopuszcza się niewyposażenie pomieszczenia przeznaczonego dla inwentarza
żywego, użytkowanego okresowo, w instalacje i urządzenia elektryczne.
Dział IV
Wyposażenie techniczne budynków
Rozdział 1
Instalacje wodociągowe zimnej i ciepłej wody
§ 113. 1. (uchylony).
(uchylony).
(uchylony).
3a. Instalacja wodociągowa ciepłej wody przygotowywanej:
1) centralnie – rozpoczyna się bezpośrednio za armaturą odcinającą tę instalację od źródła
ciepła, takiego jak kotłownia, węzeł ciepłowniczy indywidualny lub grupowy, kolektory
słoneczne, pojemnościowy podgrzewacz elektryczny lub pompa ciepła, a kończy
punktami czerpalnymi;
2) miejscowo – rozpoczyna się bezpośrednio za armaturą odcinającą na przewodzie
zasilającym zimną wodą urządzenia do przygotowywania ciepłej wody, a kończy
punktami czerpalnymi.
Instalacja wodociągowa powinna być zaprojektowana i wykonana w sposób
zapewniający zaopatrzenie w wodę budynku, zgodnie z jego przeznaczeniem, oraz spełniać
wymagania określone w Polskiej Normie dotyczącej projektowania instalacji wodociągowych.
Instalacja wodociągowa zimnej wody powinna spełniać wymagania określone w
przepisach odrębnych dotyczących ochrony przeciwpożarowej.
Wyroby zastosowane w instalacji wodociągowej powinny być dobrane z
uwzględnieniem korozyjności wody, tak aby nie następowało pogarszanie jej jakości oraz
trwałości instalacji, a także aby takich skutków nie wywoływało wzajemne oddziaływanie
materiałów, z których wykonano te wyroby.
Instalacja wodociągowa powinna mieć zabezpieczenia uniemożliwiające wtórne
zanieczyszczenie wody, zgodnie z wymaganiami dla przepływów zwrotnych, określonymi w
Polskiej Normie dotyczącej zabezpieczenia przed przepływem zwrotnym.
(uchylony).
§ 114. 1. Ciśnienie wody w instalacji wodociągowej w budynku, poza hydrantami
przeciwpożarowymi, powinno wynosić przed każdym punktem czerpalnym nie mniej niż 0,05
MPa (0,5 bara) i nie więcej niż 0,6 MPa (6 barów).
Jeżeli minimalne ciśnienie, określone w ust. 1, nie może być uzyskane ze względu na
występujące stale lub okresowo niedostateczne ciśnienie wody w sieci wodociągowej, należy
zastosować odpowiednie urządzenia techniczne, zapewniające wymaganą jego wielkość w
instalacji wodociągowej w budynku.
§ 115. 1. Na połączeniu wewnętrznej instalacji wodociągowej zimnej wody w budynku
lub zewnętrznej na terenie działki budowlanej z siecią wodociągową powinien być
zainstalowany zestaw wodomierza głównego, zgodnie z wymaganiami Polskich Norm
dotyczących zabudowy zestawów wodomierzowych w instalacjach wodociągowych oraz
wymagań instalacyjnych dla wodomierzy.
Za każdym zestawem wodomierza głównego od strony instalacji należy zainstalować
zabezpieczenie, o którym mowa w § 113 ust. 7.
W przypadku połączenia wewnętrznej instalacji wodociągowej zimnej wody w
budynku lub zewnętrznej na terenie działki budowlanej z siecią wodociągową w więcej niż
jednym miejscu należy na każdym z tych połączeń zainstalować zestaw wodomierza
głównego i zabezpieczenie, o których mowa w ust. 1 i 2.
§ 116. 1. Zestaw wodomierza głównego, na połączeniu z siecią wodociągową, powinien
być umieszczony w piwnicy budynku lub na parterze, w wydzielonym, łatwo dostępnym
miejscu, zabezpieczonym przed zalaniem wodą, zamarzaniem oraz dostępem osób
niepowołanych. W budynkach mieszkalnych wielorodzinnych, zamieszkania zbiorowego i
użyteczności publicznej miejscem tym powinno być odrębne pomieszczenie.
Dopuszcza się umieszczenie zestawu wodomierza głównego w studzience poza
budynkiem, jeżeli jest on niepodpiwniczony i nie ma możliwości wydzielenia na parterze
budynku miejsca, o którym mowa w ust. 1.
Instalację wodociągową, wykonaną z materiałów przewodzących prąd elektryczny,
należy przed i za wodomierzem połączyć przewodem metalowym, zgodnie z Polską Normą
dotyczącą uziemień i przewodów ochronnych.
§ 117. 1. Pomieszczenie lub studzienka, w której jest zainstalowany zestaw wodomierza
głównego, powinny mieć:
1) w przypadku umieszczenia w piwnicy budynku – wpust do kanalizacji, zabezpieczony
zamknięciem przeciwzalewowym, jeżeli warunki lokalne tego wymagają, a także
wentylację;
2) w przypadku umieszczenia w studzience wodomierzowej poza budynkiem –
zabezpieczenie przed napływem wód gruntowych i opadowych, zagłębienie do
wyczerpywania wody oraz wentylację.
Studzienka wodomierzowa powinna być wykonana z materiału trwałego, mieć stopnie
lub klamry do schodzenia oraz otwór włazowy o średnicy co najmniej 0,6 m w świetle,
zaopatrzony w dwie pokrywy, z których wierzchnia powinna być dostosowana do
przewidywanego obciążenia ruchem pieszym lub kołowym.
§ 118. 1. Instalacja ciepłej wody powinna być zaprojektowana i wykonana w taki
sposób, aby ilość energii cieplnej potrzebna do przygotowania tej wody była utrzymywana
na racjonalnie niskim poziomie.
Urządzenia do przygotowania ciepłej wody instalowane w budynkach powinny
odpowiadać wymaganiom określonym w przepisie odrębnym dotyczącym efektywności
energetycznej.
Straty ciepła na przesyle ciepłej wody użytkowej i w przewodach cyrkulacyjnych
powinny być na racjonalnie niskim poziomie. Izolacja cieplna tych przewodów powinna
spełniać wymagania określone w załączniku nr 2 do rozporządzenia.
§ 119. W budynkach, w których do przygotowania ciepłej wody korzysta się z instalacji
ogrzewczej, należy w okresie przerw w jej działaniu zapewnić inny sposób podgrzewania
wody.
§ 120. 1. W budynkach, z wyjątkiem jednorodzinnych, zagrodowych i rekreacji
indywidualnej, w instalacji ciepłej wody powinien być zapewniony stały obieg wody, także na
odcinkach przewodów o objętości wewnątrz przewodu powyżej 3 dm3 prowadzących do
punktów czerpalnych.
Instalacja wodociągowa ciepłej wody powinna umożliwiać uzyskanie w punktach
czerpalnych wody o temperaturze nie niższej niż 55°C i nie wyższej niż 60°C.
2a. Instalacja wodociągowa ciepłej wody powinna umożliwiać przeprowadzanie ciągłej
lub okresowej dezynfekcji metodą chemiczną lub fizyczną (w tym okresowe stosowanie
metody dezynfekcji cieplnej), bez obniżania trwałości instalacji i zastosowanych w niej
wyrobów. Do przeprowadzenia dezynfekcji cieplnej niezbędne jest zapewnienie uzyskania w
punktach czerpalnych temperatury wody nie niższej niż 70°C i nie wyższej niż 80°C.
Izolacja cieplna przewodów instalacji ciepłej wody, w których występuje stały obieg
wody, powinna zapewnić spełnienie wymagań określonych w ust. 2 i § 267 ust. 8.
Instalacja ciepłej wody powinna mieć zabezpieczenie przed przekroczeniem,
dopuszczalnych dla danych instalacji, ciśnienia i temperatury, zgodnie z wymaganiami
Polskiej Normy dotyczącej zabezpieczeń instalacji ciepłej wody.
W armaturze mieszającej i czerpalnej przewód ciepłej wody powinien być podłączony
z lewej strony.
§ 121. 1. W budynku mieszkalnym wielorodzinnym, zamieszkania zbiorowego i
użyteczności publicznej należy stosować urządzenia do pomiaru ilości ciepła lub paliwa
zużywanego do przygotowania ciepłej wody.
W budynku mieszkalnym wielorodzinnym do pomiaru ilości zimnej i ciepłej wody,
dostarczanej do poszczególnych mieszkań oraz pomieszczeń służących do wspólnego użytku
mieszkańców, należy stosować zestawy wodomierzowe, zgodnie z wymaganiami Polskich
Norm, o których mowa w § 115 ust. 1.
W zespołach budynków mieszkalnych wielorodzinnych, zaopatrywanych w ciepłą wodę
ze wspólnej kotłowni lub grupowego węzła ciepłowniczego, urządzenie do pomiaru ilości
ciepła lub paliwa zużywanego do przygotowania ciepłej wody może być umieszczone poza
tymi budynkami, jeżeli w budynkach tych są zastosowane zestawy wodomierzowe, o których
mowa w ust. 2.
Rozdział 2
Kanalizacja ściekowa i deszczowa
§ 122. 1. Instalację kanalizacyjną stanowi układ połączonych przewodów wraz z
urządzeniami, przyborami i wpustami odprowadzającymi ścieki oraz wody opadowe do
pierwszej studzienki od strony budynku.
Instalacja kanalizacyjna budynku powinna umożliwiać odprowadzanie ścieków, a
także wód opadowych z tego budynku, jeżeli nie są one odprowadzane na teren działki, oraz
spełniać wymagania określone w Polskich Normach dotyczących tych instalacji.
(uchylony).
§ 123. Instalacja kanalizacyjna budynku, do której są wprowadzane ścieki
nieodpowiadające warunkom dotyczącym ochrony ziemi i wód oraz odprowadzania ścieków
do sieci kanalizacyjnej, określonym w przepisach odrębnych, powinna być wyposażona w
urządzenia służące do ich oczyszczania do stanu zgodnego z tymi przepisami.
§ 124. Instalacja kanalizacyjna grawitacyjna w pomieszczeniach budynku, z których
krótkotrwale nie jest możliwy grawitacyjny spływ ścieków, może być wykonana pod
warunkiem zainstalowania zabezpieczenia przed przepływem zwrotnym ścieków z sieci
kanalizacyjnej przez zastosowanie przepompowni ścieków, zgodnie z wymaganiami Polskiej
Normy dotyczącej projektowania przepompowni ścieków w kanalizacji grawitacyjnej
wewnątrz budynków lub urządzenia przeciwzalewowego zgodnie z wymaganiami Polskiej
Normy dotyczącej urządzeń przeciwzalewowych w budynkach.
§ 125. 1. Przewody spustowe (piony) grawitacyjnej instalacji kanalizacyjnej powinny
być wyprowadzone jako przewody wentylujące ponad dach, a także powyżej górnej krawędzi
okien i drzwi znajdujących się w odległości poziomej mniejszej niż 4 m od wylotów tych
przewodów.
Nie jest wymagane wyprowadzanie ponad dach wszystkich przewodów wentylujących
piony kanalizacyjne, pod następującymi warunkami:
1) zastosowania na pionach kanalizacyjnych niewyprowadzonych ponad dach urządzeń
napowietrzających te piony i przeciwdziałających przenikaniu wyziewów z kanalizacji do
pomieszczeń;
2) wyprowadzenia ponad dach przewodów wentylujących:
a) ostatni pion, licząc od podłączenia kanalizacyjnego na każdym przewodzie
odpływowym,
b) co najmniej co piąty z pozostałych pionów kanalizacyjnych w budynku.
Wprowadzanie przewodów wentylujących piony kanalizacyjne do przewodów
dymowych i spalinowych oraz do przewodów wentylacyjnych pomieszczeń jest zabronione.
W przypadku gdy wysokość przewodu spustowego (pionu) grawitacyjnej instalacji
kanalizacyjnej przekracza 10 m, podłączenia podejść na najniższej kondygnacji powinny
spełniać wymagania Polskiej Normy dotyczącej projektowania instalacji kanalizacyjnych.
§ 126. 1. Dachy i tarasy, a także zagłębienia przy ścianach zewnętrznych budynku
powinny mieć odprowadzenie wody opadowej do wyodrębnionej kanalizacji deszczowej lub
kanalizacji ogólnospławnej, a w przypadku braku takiej możliwości – zgodnie z § 28 ust. 2.
Przewody odprowadzające wody opadowe przez wnętrze budynku w przypadku
przyłączenia budynku do sieci kanalizacji ogólnospławnej należy łączyć z instalacją
kanalizacyjną poza budynkiem.
W przypadku wykorzystywania wód opadowych, gromadzonych w zbiornikach
retencyjnych, do spłukiwania toalet, podlewania zieleni, mycia dróg i chodników oraz innych
potrzeb gospodarczych należy dla tego celu wykonać odrębną instalację, niepołączoną z
instalacją wodociągową.
§ 127. Przyłączenie drenażu terenu przy budynku do przewodów odprowadzających
ścieki do kanalizacji ogólnospławnej lub deszczowej wymaga zastosowania urządzeń
zapobiegających zamulaniu tych przewodów oraz przedostawaniu się ścieków i gazów z sieci
kanalizacyjnej do ziemi.
Rozdział 3
Wewnętrzne urządzenia do usuwania odpadów stałych
§ 128. Wewnętrzne urządzenia zsypowe do usuwania odpadów i nieczystości stałych
mogą być stosowane w budynkach mieszkalnych o wysokości do 55 m i powinny odpowiadać
wymaganiom higienicznym, być wykonane w sposób zapewniający bezpieczeństwo
pożarowe, być zabezpieczone pod względem akustycznym i nie powodować uciążliwości dla
mieszkańców.
§ 129. Urządzenie zsypowe zainstalowane w budynku powinno odpowiadać
następującym warunkom:
1) nie może być usytuowane bezpośrednio przy ścianach pomieszczeń przeznaczonych na
stały pobyt ludzi oraz w odległości mniejszej niż 2 m od drzwi wejściowych do tych
pomieszczeń,
2) powinno być zabezpieczone przed zamarzaniem,
3) komora wsypowa powinna być wydzielona pełnymi ścianami, spełniającymi wymagania §
216 ust. 1, a także mieć drzwi o szerokości co najmniej 0,8 m, umieszczone w sposób
umożliwiający dostęp osobom niepełnosprawnym,
4) otwór wsypowy powinien mieć zamknięcie chroniące przed wydzielaniem się woni z rury
zsypowej,
5) rura zsypowa powinna mieć średnicę wewnętrzną co najmniej 0,4 m,
6) rura zsypowa powinna być prowadzona pionowo bez załamań oraz wentylowana
przewodem wyprowadzonym ponad dach, wyposażonym w filtr oraz wentylator
wywiewny,
7) rura zsypowa powinna być gładka wewnątrz, wykonana z materiałów trwałych,
niepalnych, nienasiąkliwych i odpornych na niszczące oddziaływania chemiczne odpadów
oraz uderzenia przy ich spadaniu.
§ 130. 1. Nad najwyżej położonym otworem wsypowym powinna znajdować się górna
komora zsypu z urządzeniami do czyszczenia i dezynfekcji urządzenia zsypowego.
Pod najniżej położonym otworem wsypowym powinna znajdować się dolna komora
zsypu z pojemnikami do gromadzenia odpadów. Pojemność dolnej komory zsypu, warunki
dojazdu i szerokość otworu drzwiowego do niej powinny umożliwiać stosowanie ruchomych
pojemników na śmieci o wielkości używanej w danym rejonie oczyszczania.
Górna i dolna komora zsypu powinny mieć:
1) ściany i posadzkę z materiału nienasiąkliwego, łatwo zmywalnego;
2) urządzenia do spłukiwania zimną i ciepłą wodą;
3) wpust kanalizacyjny;
4) dopływ powietrza oraz niezależną wentylację wywiewną;
5) wejścia bez progów, zamykane drzwiami pełnymi, otwieranymi na zewnątrz;
6) elektryczną instalację oświetleniową.
§ 131. Rozwiązania techniczne urządzeń zsypowych powinny spełniać wymagania
Polskich Norm dotyczących tych urządzeń.
Rozdział 4
Instalacje ogrzewcze
§ 132. 1. Budynek, który ze względu na swoje przeznaczenie wymaga ogrzewania,
powinien być wyposażony w instalację ogrzewczą lub inne urządzenia ogrzewcze, niebędące
piecami, trzonami kuchennymi lub kominkami.
Dopuszcza się stosowanie pieców i trzonów kuchennych na paliwo stałe w budynkach
o wysokości do 3 kondygnacji nadziemnych włącznie, jeżeli nie jest to sprzeczne z
ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przy czym w budynkach
zakładów opieki zdrowotnej, opieki społecznej, przeznaczonych dla dzieci i młodzieży,
lokalach gastronomicznych oraz pomieszczeniach przeznaczonych do produkcji żywności i
środków farmaceutycznych – pod warunkiem uzyskania zgody właściwego państwowego
inspektora sanitarnego.
Kominki opalane drewnem z otwartym paleniskiem lub zamkniętym wkładem
kominkowym mogą być instalowane wyłącznie w budynkach jednorodzinnych, mieszkalnych
w zabudowie zagrodowej i rekreacji indywidualnej oraz niskich budynkach wielorodzinnych,
w pomieszczeniach:
1) o kubaturze wynikającej ze wskaźnika 4 m3/kW nominalnej mocy cieplnej kominka, lecz
nie mniejszej niż 30 m3;
2) spełniających wymagania dotyczące wentylacji, o których mowa w § 150 ust. 9;
3) posiadających przewody kominowe określone w § 140 ust. 1 i 2 oraz § 145 ust. 1;
4) w których możliwy jest dopływ powietrza do paleniska kominka w ilości:
a) co najmniej 10 m3/h na 1 kW nominalnej mocy cieplnej kominka – dla kominków o
obudowie zamkniętej,
b) zapewniającej nie mniejszą prędkość przepływu powietrza w otworze komory spalania
niż 0,2 m/s – dla kominków o obudowie otwartej.
§ 133. 1. Instalację ogrzewczą wodną stanowi układ połączonych przewodów wraz z
armaturą, pompami obiegowymi, grzejnikami i innymi urządzeniami, znajdujący się za
zaworami oddzielającymi od źródła ciepła, takiego jak kotłownia, węzeł ciepłowniczy
indywidualny lub grupowy, kolektory słoneczne lub pompa ciepła.
Instalację ogrzewczą powietrzną stanowi układ połączonych kanałów i przewodów
powietrznych wraz z nawiewnikami i wywiewnikami oraz elementami regulacji strumienia
powietrza, znajdujący się pomiędzy źródłem ciepła podgrzewającym powietrze a
ogrzewanymi pomieszczeniami. Funkcję ogrzewania powietrznego może także pełnić
instalacja wentylacji mechanicznej.
Instalacja ogrzewcza wodna powinna być zabezpieczona przed nadmiernym wzrostem
ciśnienia i temperatury, zgodnie z wymaganiami Polskich Norm dotyczących zabezpieczeń
instalacji ogrzewań wodnych.
Wyroby zastosowane w instalacji ogrzewczej wodnej powinny być dobrane z
uwzględnieniem wymagań Polskiej Normy dotyczącej jakości wody w instalacjach
ogrzewania oraz z uwzględnieniem korozyjności wody i możliwości zastosowania ochrony
przed korozją.
Instalacja ogrzewcza wodna powinna być zaprojektowana w taki sposób, aby ilość
wody uzupełniającej można było utrzymywać na racjonalnie niskim poziomie.
Instalacja ogrzewcza wodna systemu zamkniętego lub wyposażona w armaturę
automatycznej regulacji powinna mieć urządzenia do odpowietrzania miejscowego, zgodnie z
wymaganiami Polskiej Normy dotyczącej odpowietrzania instalacji ogrzewań wodnych.
Zabrania się stosowania kotła na paliwo stałe do zasilania instalacji ogrzewczej
wodnej systemu zamkniętego, wyposażonej w przeponowe naczynie wzbiorcze, z wyjątkiem
kotła na paliwo stałe o mocy nominalnej do 300 kW, wyposażonego w urządzenia do
odprowadzania nadmiaru ciepła.
Instalacja ogrzewcza wodna systemu zamkniętego z grzejnikami, w części albo w
całości może być przystosowana do działania jako wodna instalacja chłodnicza, pod
warunkiem spełnienia wymagań Polskich Norm dotyczących jakości wody w instalacjach
ogrzewania i zabezpieczania instalacji ogrzewań wodnych systemu zamkniętego z
naczyniami wzbiorczymi przeponowymi.
Straty ciepła na przewodach zasilających i powrotnych instalacji wodnej centralnego
ogrzewania powinny być na racjonalnie niskim poziomie. Izolacja cieplna tych przewodów
powinna spełniać wymagania określone w załączniku nr 2 do rozporządzenia.
Straty ciepła na przewodach ogrzewania powietrznego powinny być na racjonalnie
niskim poziomie. Izolacja cieplna tych przewodów powinna spełniać wymagania określone w
załączniku nr 2 do rozporządzenia.
§ 134. 1. Instalacje i urządzenia do ogrzewania budynku powinny mieć szczytową moc
cieplną określoną zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi obliczania zapotrzebowania na
ciepło pomieszczeń, a także obliczania oporu cieplnego i współczynnika przenikania ciepła
przegród budowlanych.
Do obliczania szczytowej mocy cieplnej należy przyjmować temperatury obliczeniowe
zewnętrzne zgodnie z Polską Normą dotyczącą obliczeniowych temperatur zewnętrznych, a
temperatury obliczeniowe ogrzewanych pomieszczeń – zgodnie z poniższą tabelą:
Temperatury
obliczeniowe*)
Przeznaczenie lub sposób wykorzystywania
pomieszczeń
Przykłady pomieszczeń
1
2
3
+5°C – nieprzeznaczone na pobyt ludzi, – przemysłowe – podczas działania
ogrzewania dyżurnego (jeżeli
pozwalają na to względy
technologiczne)
magazyny bez stałej obsługi,
garaże indywidualne, hale
postojowe (bez remontów),
akumulatornie, maszynownie i
szyby dźwigów osobowych
+8°C – w których nie występują zyski
ciepła, a jednorazowy pobyt osób
znajdujących się w ruchu i w
okryciach zewnętrznych nie
przekracza 1 h,
klatki schodowe w budynkach
mieszkalnych, – w których występują zyski ciepła od
urządzeń technologicznych,
oświetlenia itp., przekraczające
25 W na 1 m3 kubatury pomieszczenia
hale sprężarek, pompownie,
kuźnie, hartownie, wydziały obróbki
cieplnej
+12°C – w których nie występują zyski
ciepła, przeznaczone do stałego
pobytu ludzi, znajdujących się w
okryciach zewnętrznych lub
wykonujących pracę fizyczną o
wydatku energetycznym powyżej
300 W,
magazyny i składy wymagające
stałej obsługi, hole wejściowe,
poczekalnie przy salach
widowiskowych bez szatni, – w których występują zyski ciepła od
urządzeń technologicznych,
oświetlenia itp., wynoszące od 10
do 25 W na 1 m3 kubatury
pomieszczenia
+16°C – w których nie występują zyski
ciepła, przeznaczone na pobyt
ludzi: – w okryciach zewnętrznych w
pozycji siedzącej i stojącej,
hale pracy fizycznej o wydatku
energetycznym powyżej 300 W,
hale formierni, maszynownie
chłodni, ładownie akumulatorów,
hale targowe, sklepy rybne i
mięsne
sale widowiskowe bez szatni,
ustępy publiczne, szatnie okryć
zewnętrznych, hale produkcyjne,
sale gimnastyczne, – bez okryć zewnętrznych,
znajdujących się w ruchu lub
wykonujących pracę fizyczną o
wydatku energetycznym do 300 W, – w których występują zyski ciepła od
urządzeń technologicznych, oświetlenia itp.,
nieprzekraczające 10 W na 1 m3
kubatury pomieszczenia
+20°C – przeznaczone na stały pobyt ludzi
bez okryć zewnętrznych,
niewykonujących w sposób ciągły
pracy fizycznej
kuchnie indywidualne wyposażone
w paleniska węglowe
pokoje mieszkalne, przedpokoje,
kuchnie indywidualne wyposażone
w paleniska gazowe lub
elektryczne, pokoje biurowe, sale
posiedzeń
+24°C – przeznaczone do rozbierania, – przeznaczone na pobyt ludzi bez
odzieży
łazienki, rozbieralnie-szatnie,
umywalnie, natryskownie, hale
pływalni, gabinety lekarskie z
rozbieraniem pacjentów, sale
niemowląt i sale dziecięce w
żłobkach, sale operacyjne
*) Dopuszcza się przyjmowanie innych temperatur obliczeniowych dla ogrzewanych pomieszczeń niż jest to
określone w tabeli, jeżeli wynika to z wymagań technologicznych.
Urządzenia zastosowane w instalacji ogrzewczej, o których mowa w przepisie
odrębnym dotyczącym efektywności energetycznej, powinny odpowiadać wymaganiom
określonym w tym przepisie.
Grzejniki oraz inne urządzenia odbierające ciepło z instalacji ogrzewczej powinny być
zaopatrzone w regulatory dopływu ciepła. Wymaganie to nie dotyczy instalacji ogrzewczej w
budynkach zakwaterowania w zakładach karnych i aresztach śledczych.
W budynku zasilanym z sieci ciepłowniczej oraz w budynku z własnym
(indywidualnym) źródłem ciepła na olej opałowy, paliwo gazowe lub energię elektryczną,
regulatory dopływu ciepła do grzejników powinny działać automatycznie, w zależności od
zmian temperatury wewnętrznej w pomieszczeniach, w których są zainstalowane.
Wymaganie to nie dotyczy budynków jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie
zagrodowej i rekreacji indywidualnej, a także poszczególnych mieszkań oraz lokali
użytkowych wyposażonych we własne instalacje ogrzewcze.
Urządzenia, o których mowa w ust. 5, powinny umożliwiać użytkownikom uzyskanie
w pomieszczeniach temperatury niższej od obliczeniowej, przy czym nie niższej niż 16°C w
pomieszczeniach o temperaturze obliczeniowej 20°C i wyższej.
Instalacje ogrzewcze zasilane z sieci ciepłowniczej powinny być sterowane
urządzeniem do regulacji dopływu ciepła, działającym automatycznie, odpowiednio do zmian
zewnętrznych warunków klimatycznych.
Jeżeli zapotrzebowanie na ciepło lub sposób użytkowania poszczególnych części
budynku są wyraźnie zróżnicowane, instalacja ogrzewcza powinna być odpowiednio
podzielona na niezależne gałęzie (obiegi).
W budynku, w którym w sezonie grzewczym występują okresowe przerwy w
użytkowaniu, instalacja ogrzewcza powinna być zaopatrzona w urządzenia pozwalające na
ograniczenie dopływu ciepła w czasie tych przerw.
Poszczególne części instalacji ogrzewczej powinny być wyposażone w armaturę
umożliwiającą zamknięcie dopływu ciepła do nich i opróżnienie z czynnika grzejnego bez
konieczności przerywania działania pozostałej części instalacji.
§ 135. 1. Instalacje ogrzewcze powinny być zaopatrzone w odpowiednią aparaturę
kontrolną i pomiarową, zapewniającą ich bezpieczne użytkowanie.
W budynkach z instalacją ogrzewczą wodną zasilaną z sieci ciepłowniczej powinny
znajdować się urządzenia służące do rozliczania zużytego ciepła:
1) ciepłomierz (układ pomiarowo-rozliczeniowy) do pomiaru ilości ciepła dostarczanego do
instalacji ogrzewczej budynku;
2) urządzenia umożliwiające indywidualne rozliczanie kosztów ogrzewania poszczególnych
mieszkań lub lokali użytkowych w budynku.
W przypadku zasilania instalacji ogrzewczej wodnej z kotłowni w budynku mającym
więcej niż jedno mieszkanie lub lokal użytkowy należy zastosować następujące urządzenia
służące do rozliczania kosztów zużytego ciepła:
1) urządzenie do pomiaru ilości zużytego paliwa w kotłowni;
2) urządzenia umożliwiające indywidualne rozliczanie kosztów ogrzewania poszczególnych
mieszkań lub lokali użytkowych w budynku.
Izolacja cieplna instalacji ogrzewczej wodnej powinna odpowiadać wymaganiom
Polskiej Normy dotyczącej izolacji cieplnej rurociągów, armatury i urządzeń oraz przepisom §
267 ust. 8.
W pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi zabrania się stosowania
ogrzewania parowego oraz wodnych instalacji ogrzewczych o temperaturze czynnika
grzejnego przekraczającego 90°C.
(uchylony).
§ 136. 1. Pomieszczenia przeznaczone do instalowania kotłów na paliwo stałe i
pomieszczenia składu paliwa i żużlowni oraz pomieszczenia przeznaczone do instalowania
kotłów na olej opałowy i pomieszczenia magazynu oleju opałowego powinny odpowiadać
przepisom rozporządzenia, w tym określonym w § 220 ust. 1.
Kotły na paliwo stałe o mocy cieplnej nominalnej do 25 kW powinny być instalowane
w wydzielonych pomieszczeniach technicznych zlokalizowanych na kondygnacji podziemnej,
na poziomie ogrzewanych pomieszczeń lub w innych pomieszczeniach, w których mogą być
instalowane kotły o większych mocach cieplnych nominalnych. Skład paliwa powinien być
umieszczony w wydzielonym pomieszczeniu technicznym w pobliżu kotła lub w
pomieszczeniu, w którym znajduje się kocioł. Pomieszczenia, w których instalowane są kotły,
oraz pomieszczenia składu paliwa powinny odpowiadać wymaganiom określonym w Polskiej
Normie dotyczącej kotłowni wbudowanych na paliwo stałe.
2a. Kotły na paliwo stałe o mocy cieplnej nominalnej do 10 kW mogą być instalowane w
budynkach, o których mowa w § 132 ust. 3, na poziomie ogrzewanych pomieszczeń, w
pomieszczeniach niebędących pomieszczeniami mieszkalnymi:
1) o kubaturze wynikającej ze wskaźnika 4 m3/kW nominalnej mocy cieplnej kotła, lecz nie
mniej niż 30 m3,
2) spełniających wymagania dotyczące wentylacji, o których mowa w § 150 ust. 9,
3) posiadających przewody kominowe określone w § 140 ust. 1 i 2 oraz § 145 ust. 1,
4) zapewniających dopływ powietrza do spalania w ilości co najmniej 10 m3/h na 1 kW
nominalnej mocy cieplnej kotła – odpowiadających wymaganiom określonym w Polskiej Normie dotyczącej kotłowni
wbudowanych na paliwo stałe.
Kotły na paliwo stałe o łącznej mocy cieplnej nominalnej powyżej 25 kW do 2000 kW
powinny być instalowane w wydzielonych pomieszczeniach technicznych zlokalizowanych na
kondygnacji podziemnej lub na poziomie terenu. Skład paliwa i żużlownia powinny być
umieszczone w oddzielnych pomieszczeniach technicznych znajdujących się bezpośrednio
obok pomieszczenia kotłów, a także mieć zapewniony dojazd dla dostawy paliwa oraz
usuwania żużla i popiołu. Pomieszczenia, w których instalowane są kotły, oraz pomieszczenia
składu paliwa powinny odpowiadać wymaganiom określonym w Polskiej Normie dotyczącej
kotłowni wbudowanych na paliwo stałe.
Kotły na olej opałowy o łącznej mocy cieplnej nominalnej do 30 kW mogą być
instalowane w pomieszczeniach nieprzeznaczonych na stały pobyt ludzi, w tym również w
pomieszczeniach pomocniczych w mieszkaniach, a także w innych miejscach, o których
mowa w ust. 5.
Kotły na olej opałowy o łącznej mocy cieplnej nominalnej powyżej 30 kW do 2000 kW
powinny być instalowane w wydzielonych pomieszczeniach technicznych, przeznaczonych
wyłącznie do tego celu w piwnicy lub na najniższej kondygnacji nadziemnej w budynku lub w
budynku wolno stojącym przeznaczonym wyłącznie na kotłownię.
Kotły na paliwo stałe lub olej opałowy o łącznej mocy cieplnej nominalnej powyżej
2000 kW powinny być instalowane w budynku wolno stojącym przeznaczonym wyłącznie na
kotłownię.
W pomieszczeniu, w którym są zainstalowane kotły na paliwo stałe lub olej opałowy,
znajdującym się nad inną kondygnacją użytkową, podłoga, a także ściany do wysokości 10
cm oraz progi drzwiowe o wysokości 4 cm powinny być wodoszczelne. Warunek
wodoszczelności dotyczy również wszystkich przejść przewodów w podłodze oraz w ścianach
do wysokości 10 cm.
Maksymalne, łączne obciążenie cieplne, służące do określania wymaganej kubatury
pomieszczenia, w którym będą zainstalowane kotły o mocy do 2000 kW, na olej opałowy, nie
może być większe niż 4650 W/m3.
Kubatura pomieszczenia z kotłami na olej opałowy, o którym mowa w ust. 6, powinna
być określona indywidualnie z uwzględnieniem wymagań technicznych i technologicznych, a
także eksploatacyjnych.
Wysokość pomieszczenia, w którym instaluje się kotły na olej opałowy nie może być
mniejsza niż 2,2 m, a kubatura nie mniejsza niż 8 m3.
W pomieszczeniu, w którym zainstalowane są kotły na paliwo stałe lub olej opałowy,
powinien być zapewniony nawiew niezbędnego strumienia powietrza dla prawidłowej pracy
kotłów z mocą cieplną nominalną, a także nawiew i wywiew powietrza dla wentylacji
kotłowni.
Odprowadzenie spalin z kotłów na olej opałowy powinno spełniać wymagania dla
urządzeń gazowych określone w § 174 ust. 1, 2, 5, 6, 8 i 9.
§ 137. 1. Magazynowanie oleju opałowego o temperaturze zapłonu powyżej 55°C może
się odbywać w bezciśnieniowych, stałych zbiornikach naziemnych i podziemnych przy
budynku lub w przeznaczonym wyłącznie na ten cel pomieszczeniu technicznym w piwnicy
lub na najniższej kondygnacji nadziemnej budynku, zwanym dalej „magazynem” oleju
opałowego.
Pojedyncze zbiorniki lub baterie zbiorników w magazynach oleju opałowego w
budynku powinny być wyposażone w układ przewodów do napełniania, odpowietrzania i
czerpania oleju oraz w sygnalizator poziomu napełnienia, przekazujący sygnał do miejsca, w
którym jest zlokalizowany króciec do napełniania.
W baterii zbiorników w magazynie oleju opałowego w budynku wszystkie zbiorniki
powinny być tego samego rodzaju i wielkości, przy czym łączna objętość tych zbiorników nie
powinna przekraczać 100 m3.
W magazynie oleju opałowego powinna być wykonana, na części lub całości
pomieszczenia, izolacja szczelna na przenikanie oleju w postaci wanny wychwytującej,
mogącej w przypadku awarii pomieścić olej o objętości jednego zbiornika.
Dopuszcza się w pomieszczeniu, w którym są zainstalowane kotły na olej opałowy,
ustawienie zbiornika tego oleju o objętości nie większej niż 1 m3 pod warunkiem:
1) umieszczenia zbiornika w odległości nie mniejszej niż 1 m od kotła;
2) oddzielenia zbiornika od kotła ścianką murowaną o grubości co najmniej 12 cm i
przekraczającą wymiary zbiornika co najmniej o 30 cm w pionie i o 60 cm w poziomie;
3) umieszczenie zbiornika w wannie wychwytującej olej opałowy.
Wanna wychwytująca, o której mowa w ust. 4 i 5 pkt 3, nie jest wymagana w
przypadku stosowania zbiorników oleju opałowego o konstrukcji uniemożliwiającej
wydostawanie się oleju na zewnątrz w przypadku awarii, w tym typu dwupłaszczowego.
Magazyn oleju opałowego powinien być wyposażony w:
1) wentylację nawiewno-wywiewną zapewniającą od 2 do 4 wymian powietrza na godzinę;
2) okno lub półstałe urządzenie gaśnicze pianowe.
W magazynie oleju opałowego może być stosowane wyłącznie centralne ogrzewanie
wodne.
Stosowane do magazynowania oleju opałowego zbiorniki, wykładziny zbiorników oraz
przewody wykonane z tworzywa sztucznego powinny być chronione przed elektrycznością
statyczną, zgodnie z warunkami określonymi w Polskich Normach dotyczących tej ochrony.
§ 138. Obudowa przewodów instalacji ogrzewczej powinna umożliwiać wymianę
instalacji bez naruszania konstrukcji budynku.
§ 139. Elementy wodnych instalacji ogrzewczych, narażone na intensywny dopływ
powietrza zewnętrznego w zimie, powinny być chronione przed zamarzaniem i mieć, w
miejscach tego wymagających, izolację cieplną, zabezpieczającą przed nadmiernymi
stratami ciepła.
Rozdział 5
Przewody kominowe
§ 140. 1. Przewody (kanały) kominowe w budynku: wentylacyjne, spalinowe i dymowe,
prowadzone w ścianach budynku, w obudowach, trwale połączonych z konstrukcją lub
stanowiące konstrukcje samodzielne, powinny mieć wymiary przekroju, sposób prowadzenia
i wysokość, stwarzające potrzebny ciąg, zapewniający wymaganą przepustowość, oraz
spełniające wymagania określone w Polskich Normach dotyczących wymagań technicznych
dla przewodów kominowych oraz projektowania kominów.
Przewody kominowe powinny być szczelne i spełniać warunki określone w § 266.
(uchylony).
Wewnętrzna powierzchnia przewodów odprowadzających spaliny mokre powinna być
odporna na ich destrukcyjne oddziaływanie.
Przewody kominowe do wentylacji grawitacyjnej powinny mieć powierzchnię
przekroju co najmniej 0,016 m2 oraz najmniejszy wymiar przekroju co najmniej 0,1 m.
§ 141. Zabrania się stosowania:
1) grawitacyjnych zbiorczych przewodów spalinowych i dymowych, z zastrzeżeniem § 174
ust. 3;
2) zbiorczych przewodów wentylacji grawitacyjnej;
3) indywidualnych wentylatorów wyciągowych w pomieszczeniach, w których znajdują się
wloty do przewodów spalinowych.
§ 142. 1. Przewody kominowe powinny być wyprowadzone ponad dach na wysokość
zabezpieczającą przed niedopuszczalnym zakłóceniem ciągu.
Wymaganie ust. 1 uznaje się za spełnione, jeżeli wyloty przewodów kominowych
zostaną wyprowadzone ponad dach w sposób określony Polską Normą dla kominów
murowanych.
Dopuszcza się wyprowadzanie przewodów spalinowych od urządzeń gazowych z
zamkniętą komorą spalania bezpośrednio przez ściany zewnętrzne budynków, przy
zachowaniu warunków określonych w § 175.
§ 143. 1. W budynkach usytuowanych w II i III strefie obciążenia wiatrem, określonych
Polskimi Normami, należy stosować na przewodach dymowych i spalinowych nasady
kominowe zabezpieczające przed odwróceniem ciągu, przy zachowaniu wymagań § 146 ust.
1. Nasady kominowe, o których mowa w ust. 1, należy również stosować na innych
  obszarach, jeżeli wymagają tego położenie budynków i lokalne warunki topograficzne.
Wymagania ust. 1 i 2 nie dotyczą palenisk i komór spalania z mechanicznym
pobudzaniem odpływu spalin.
§ 144. 1. Ściany, w których znajdują się przewody kominowe, mogą być obciążone
stropami, pod warunkiem spełnienia wymagań dotyczących bezpieczeństwa konstrukcji, a
także jeżeli nie spowoduje to nieszczelności lub ograniczenia światła przewodów.
Trzonów kominowych wydzielonych lub oddylatowanych od konstrukcji budynku nie
można obciążać stropami ani też uwzględniać ich w obliczeniach jako części tej konstrukcji.
§ 145. 1. Trzony kuchenne i kotły grzewcze na paliwo stałe oraz kominki z otwartym
paleniskiem lub zamkniętym wkładem kominkowym o wielkości otworu paleniskowego
kominka do 0,25 m2 mogą być przyłączone wyłącznie do własnego, samodzielnego przewodu
kominowego dymowego, posiadającego co najmniej wymiary 0,14 x 0,14 m lub średnicę
0,15 m, a w przypadku trzonów kuchennych typu restauracyjnego oraz kominków o
większym otworze paleniskowym – co najmniej 0,14 x 0,27 m lub średnicę 0,18 m, przy
czym dla większych przewodów o przekroju prostokątnym należy zachować stosunek
wymiarów boków 3:2.
Piece na paliwo stałe, posiadające szczelne zamknięcie, mogą być przyłączone do
jednego przewodu kominowego dymowego o przekroju co najmniej 0,14 x 0,14 m lub
średnicy 0,15 m, pod warunkiem zachowania różnicy poziomu włączenia co najmniej 1,5 m
oraz nieprzyłączania więcej niż 3 pieców do tego przewodu.
Piece, o których mowa w ust. 2, usytuowane na najwyższej kondygnacji powinny być
przyłączone do odrębnego przewodu dymowego.
Przyłączenia urządzeń gazowych do przewodów spalinowych powinny odpowiadać
warunkom określonym w § 174 i 175.
§ 146. 1. Wyloty przewodów kominowych powinny być dostępne do czyszczenia i
okresowej kontroli, z uwzględnieniem przepisów § 308.
Przewody spalinowe i dymowe powinny być wyposażone, odpowiednio, w otwory
wycierowe lub rewizyjne, zamykane szczelnymi drzwiczkami, a w przypadku występowania
spalin mokrych – także w układ odprowadzania skroplin.
Rozdział 6
Wentylacja i klimatyzacja
§ 147. 1. Wentylacja i klimatyzacja powinny zapewniać odpowiednią jakość środowiska
wewnętrznego, w tym wielkość wymiany powietrza, jego czystość, temperaturę, wilgotność
względną, prędkość ruchu w pomieszczeniu, przy zachowaniu przepisów odrębnych i
wymagań Polskich Norm dotyczących wentylacji, a także warunków bezpieczeństwa
pożarowego i wymagań akustycznych określonych w rozporządzeniu.
Wentylację mechaniczną lub grawitacyjną należy zapewnić w pomieszczeniach
przeznaczonych na pobyt ludzi, w pomieszczeniach bez otwieranych okien, a także w innych
pomieszczeniach, w których ze względów zdrowotnych, technologicznych lub bezpieczeństwa
konieczne jest zapewnienie wymiany powietrza.
Klimatyzację należy stosować w pomieszczeniach, w których ze względów
użytkowych, higienicznych, zdrowotnych lub technologicznych konieczne jest utrzymywanie
odpowiednich parametrów powietrza wewnętrznego określonych w przepisach odrębnych i w
Polskiej Normie dotyczącej parametrów obliczeniowych powietrza wewnętrznego.
Instalowane w budynkach urządzenia do wentylacji i klimatyzacji, o których mowa w
przepisie odrębnym dotyczącym efektywności energetycznej, powinny odpowiadać
wymaganiom określonym w tym przepisie.
§ 148. 1. Wentylację mechaniczną wywiewną lub nawiewno-wywiewną należy
stosować w budynkach wysokich i wysokościowych oraz w innych budynkach, w których
zapewnienie odpowiedniej wymiany powietrza nie jest możliwe za pomocą wentylacji
grawitacyjnej lub wentylacji hybrydowej. W pozostałych budynkach może być stosowana
wentylacja grawitacyjna lub wentylacja hybrydowa.
W pomieszczeniu, w którym jest zastosowana wentylacja mechaniczna lub
klimatyzacja, nie można stosować wentylacji grawitacyjnej ani wentylacji hybrydowej.
Wymaganie to nie dotyczy pomieszczeń z urządzeniami klimatyzacyjnymi niepobierającymi
powietrza zewnętrznego.
W pomieszczeniu zagrożonym wydzieleniem się lub przenikaniem z zewnątrz
substancji szkodliwej dla zdrowia bądź substancji palnej, w ilościach mogących stworzyć
zagrożenie wybuchem, należy stosować dodatkową, awaryjną wentylację wywiewną,
uruchamianą od wewnątrz i z zewnątrz pomieszczenia oraz zapewniającą wymianę powietrza
dostosowaną do jego przeznaczenia, zgodnie z przepisami o bezpieczeństwie i higienie
pracy.
W pomieszczeniu, w którym proces technologiczny jest źródłem miejscowej emisji
substancji szkodliwych o niedopuszczalnym stężeniu lub uciążliwym zapachu, należy
stosować odciągi miejscowe współpracujące z wentylacją ogólną, umożliwiające spełnienie w
strefie pracy wymagań jakości środowiska wewnętrznego określonych w przepisach o
bezpieczeństwie i higienie pracy.
Instalacja wentylacji hybrydowej, wentylacji mechanicznej wywiewnej oraz
nawiewno-wywiewnej powinna mieć regulację wentylatorów zapewniającą dostosowanie ich
wydajności powietrznej do potrzeb użytkowych.
§ 149. 1. Strumień powietrza zewnętrznego doprowadzanego do pomieszczeń,
niebędących pomieszczeniami pracy, powinien odpowiadać wymaganiom Polskiej Normy
dotyczącej wentylacji, przy czym w mieszkaniach strumień ten powinien wynikać z wielkości
strumienia powietrza wywiewanego, lecz być nie mniejszy niż 20 m3/h na osobę
przewidywaną na pobyt stały w projekcie budowlanym.
Strumień powietrza zewnętrznego doprowadzonego do pomieszczeń pracy powinien
odpowiadać wymaganiom określonym w przepisach o bezpieczeństwie i higienie pracy.
Powietrze zewnętrzne doprowadzone do pomieszczeń za pomocą wentylacji
mechanicznej lub klimatyzacji, zanieczyszczone w stopniu przekraczającym wymagania
określone dla powietrza wewnętrznego w przepisach odrębnych w sprawie dopuszczalnych
stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia, powinno być oczyszczone przed
wprowadzeniem do wentylowanych pomieszczeń, z uwzględnieniem zanieczyszczeń
występujących w pomieszczeniu. Wymaganie to nie dotyczy budynków jednorodzinnych,
mieszkalnych w zabudowie zagrodowej i rekreacji indywidualnej.
W pomieszczeniach przeznaczonych na stały pobyt ludzi, wentylowanych w sposób
mechaniczny lub klimatyzowanych, wartości temperatury, wilgotności względnej i prędkości
ruchu powietrza w pomieszczeniach należy przyjmować do obliczeń zgodnie z Polską Normą
dotyczącą parametrów obliczeniowych powietrza wewnętrznego.
Dla pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi, wentylowanych w sposób
naturalny, wartości temperatury wewnętrznej w okresach ogrzewczych należy przyjmować
do obliczeń zgodnie z tabelą w § 134 ust. 2.
§ 150. 1. W przypadku zastosowania w budynku przepływu powietrza wentylacyjnego
między pomieszczeniami lub strefami wentylacyjnymi, w pomieszczeniu należy zapewnić
kierunek przepływu od pomieszczenia o mniejszym do pomieszczenia o większym stopniu
zanieczyszczenia powietrza.
Przepływ powietrza wentylacyjnego w mieszkaniach powinien odbywać się z pokoi do
kuchni lub aneksu kuchennego oraz do pomieszczeń higienicznosanitarnych.
W instalacjach wentylacji i klimatyzacji nie należy łączyć ze sobą przewodów z
pomieszczeń o różnych wymaganiach użytkowych i sanitarno-zdrowotnych. Nie dotyczy to
budynków jednorodzinnych i rekreacji indywidualnej oraz wydzielonych lokali mieszkalnych
lub użytkowych z indywidualną zorganizowaną wentylacją nawiewno-wywiewną.
W instalacjach wentylacji i klimatyzacji przewody z pomieszczenia zagrożonego
wybuchem nie mogą łączyć się z przewodami z innych pomieszczeń.
Dopuszcza się wentylowanie garaży oraz innych pomieszczeń nieprzeznaczonych na
pobyt ludzi powietrzem o mniejszym stopniu zanieczyszczenia, niezawierającym substancji
szkodliwych dla zdrowia lub uciążliwych zapachów, odprowadzanym z pomieszczeń
niebędących pomieszczeniami higienicznosanitarnymi, jeżeli przepisy odrębne nie stanowią
inaczej.
W pomieszczeniach w budynkach użyteczności publicznej i produkcyjnych, których
przeznaczenie wiąże się z ich okresowym użytkowaniem, instalacja wentylacji mechanicznej
powinna zapewniać możliwość ograniczenia intensywności działania lub jej wyłączenia poza
okresem użytkowania pomieszczeń, z zachowaniem warunku normalnej pracy przez co
najmniej jedną godzinę przed i po ich użytkowaniu.
W pomieszczeniach, o których mowa w ust. 6, w przypadku występowania źródeł
zanieczyszczeń szkodliwych dla zdrowia lub źródeł pary wodnej, należy zapewnić stałą, co
najmniej półkrotną wymianę powietrza w okresie przerw w ich wykorzystywaniu, przyjmując
do obliczania wentylowanej kubatury nominalną wysokość pomieszczeń, lecz nie większą niż
4
m, lub zapewnić okresową wymianę powietrza sterowaną poziomem stężenia
zanieczyszczeń.
Instalowane w pomieszczeniu urządzenia, w szczególności zużywające powietrze, nie
mogą wywoływać zakłóceń ograniczających skuteczność funkcjonowania wentylacji.
W pomieszczeniu z paleniskami na paliwo stałe, płynne lub z urządzeniami gazowymi
pobierającymi powietrze do spalania z pomieszczenia i z grawitacyjnym odprowadzeniem
spalin przewodem od urządzenia stosowanie mechanicznej wentylacji wyciągowej jest
zabronione.
Przepisu ust. 9 nie stosuje się do pomieszczeń, w których zastosowano wentylację
nawiewno-wywiewną zrównoważoną lub nadciśnieniową.
W pomieszczeniach, które należy chronić przed wpływem zanieczyszczeń lub
uciążliwych zapachów z pomieszczeń sąsiadujących i z otoczenia zewnętrznego, należy
stosować wentylację mechaniczną nadciśnieniową.
§ 151. 1. W instalacjach wentylacji mechanicznej ogólnej nawiewno-wywiewnej lub
klimatyzacji komfortowej o wydajności 500 m3/h i więcej należy stosować urządzenia do
odzyskiwania ciepła z powietrza wywiewanego o sprawności temperaturowej co najmniej
50% lub recyrkulację, gdy jest to dopuszczalne. W przypadku zastosowania recyrkulacji
strumień powietrza zewnętrznego nie może być mniejszy niż wynika to z wymagań
higienicznych. Dla wentylacji technologicznej zastosowanie odzysku ciepła powinno wynikać
z uwarunkowań technologicznych i rachunku ekonomicznego.
Urządzenia do odzyskiwania ciepła powinny mieć zabezpieczenia ograniczające
przenikanie między wymieniającymi ciepło strumieniami powietrza do:
1) 0,25% objętości strumienia powietrza wywiewanego z pomieszczenia – w przypadku
wymiennika płytowego oraz wymiennika z rurek cieplnych,
2) 5% objętości strumienia powietrza wywiewanego z pomieszczenia – w przypadku
wymiennika obrotowego,
w odniesieniu do różnicy ciśnienia 400 Pa.
Recyrkulację powietrza można stosować wówczas, gdy przeznaczenie wentylowanych
pomieszczeń nie wiąże się z występowaniem bakterii chorobotwórczych, z emisją substancji
szkodliwych dla zdrowia, uciążliwych zapachów, przy zachowaniu wymagań § 149 ust. 1 oraz
wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej.
W budynku opieki zdrowotnej recyrkulacja powietrza może być stosowana tylko za
zgodą i na warunkach określonych przez właściwego państwowego inspektora sanitarnego.
W przypadku stosowania recyrkulacji powietrza w instalacjach wentylacji
mechanicznej nawiewno-wywiewnej lub klimatyzacji należy stosować układy regulacji
umożliwiające w korzystnych warunkach pogodowych zwiększanie udziału powietrza
zewnętrznego do 100%.
Przepisu ust. 5 nie stosuje się w przypadkach, gdy zwiększanie strumienia powietrza
wentylacyjnego uniemożliwiałoby dotrzymanie poziomu czystości powietrza wymaganego
przez względy technologiczne.
Wymagań ust. 1 można nie stosować w przypadku instalacji używanych krócej niż
przez 1000 godzin w roku.
§ 152. 1. Czerpnie powietrza w instalacjach wentylacji i klimatyzacji powinny być
zabezpieczone przed opadami atmosferycznymi i działaniem wiatru oraz być zlokalizowane w
sposób umożliwiający pobieranie w danych warunkach jak najczystszego i, w okresie letnim,
najchłodniejszego powietrza.
Czerpni powietrza nie należy lokalizować w miejscach, w których istnieje
niebezpieczeństwo napływu powietrza wywiewanego z wyrzutni oraz powietrza z rozpyloną
wodą pochodzącą z chłodni kominowej lub innych podobnych urządzeń.
Czerpnie powietrza sytuowane na poziomie terenu lub na ścianie dwóch najniższych
kondygnacji nadziemnych budynku powinny znajdować się w odległości co najmniej 8 m w
rzucie poziomym od ulic i parkingów powyżej 20 stanowisk postojowych, miejsc
gromadzenia odpadów stałych, wywiewek kanalizacyjnych oraz innych źródeł
zanieczyszczenia powietrza. Odległość dolnej krawędzi otworu wlotowego czerpni od
poziomu terenu powinna wynosić co najmniej 2 m.
Czerpnie powietrza sytuowane na dachu budynku powinny być tak lokalizowane, aby
dolna krawędź otworu wlotowego znajdowała się co najmniej 0,4 m powyżej powierzchni, na
której są zamontowane, oraz aby została zachowana odległość co najmniej 6 m od
wywiewek kanalizacyjnych.
Powietrze wywiewane z budynków lub pomieszczeń, zanieczyszczone w stopniu
przekraczającym
wymagania określone w przepisach odrębnych, dotyczących
dopuszczalnych rodzajów i ilości substancji zanieczyszczających powietrze zewnętrzne,
powinno być oczyszczone przed wprowadzeniem do atmosfery.
Wyrzutnie powietrza w instalacjach wentylacji i klimatyzacji powinny być
zabezpieczone przed opadami atmosferycznymi i działaniem wiatru oraz być zlokalizowane w
miejscach umożliwiających odprowadzenie wywiewanego powietrza bez powodowania
zagrożenia zdrowia użytkowników budynku i ludzi w jego otoczeniu oraz wywierania
szkodliwego wpływu na budynek.
Dolna krawędź otworu wyrzutni z poziomym wylotem powietrza, usytuowanej na
dachu budynku, powinna znajdować się co najmniej 0,4 m powyżej powierzchni, na której
wyrzutnia jest zamontowana, oraz 0,4 m powyżej linii łączącej najwyższe punkty
wystających ponad dach części budynku, znajdujących się w odległości do 10 m od wyrzutni,
mierząc w rzucie poziomym.
Usytuowanie wyrzutni powietrza na poziomie terenu jest dopuszczalne tylko za zgodą
i na warunkach określonych przez właściwego państwowego inspektora sanitarnego.
Dopuszcza się sytuowanie wyrzutni powietrza w ścianie budynku, pod warunkiem że:
1) powietrze wywiewane nie zawiera uciążliwych zapachów;
1a) powietrze wywiewane nie zawiera zanieczyszczeń szkodliwych dla zdrowia;
2) przeciwległa ściana sąsiedniego budynku z oknami znajduje się w odległości co najmniej
10 m lub bez okien w odległości co najmniej 8 m;
3) okna znajdujące się w tej samej ścianie są oddalone w poziomie od wyrzutni co najmniej
3 m, a poniżej lub powyżej wyrzutni – co najmniej 2 m;
4) czerpnia powietrza, usytuowana w tej samej ścianie budynku, znajduje się poniżej lub
na tym samym poziomie co wyrzutnia, w odległości co najmniej 1,5 m.
Czerpnie i wyrzutnie powietrza na dachu budynku należy sytuować poza strefami
zagrożenia wybuchem, zachowując między nimi odległość nie mniejszą niż 10 m przy
wyrzucie poziomym i 6 m przy wyrzucie pionowym, przy czym wyrzutnia powinna być
usytuowana co najmniej 1 m ponad czerpnią.
Odległość, o której mowa w ust. 10, może nie być zachowana w przypadku
zastosowania zblokowanych urządzeń wentylacyjnych, obejmujących czerpnię i wyrzutnię
powietrza, zapewniających skuteczny rozdział strumienia powietrza świeżego od
wywiewanego z urządzenia wentylacyjnego. Nie dotyczy to przypadku usuwania powietrza
zawierającego zanieczyszczenia szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe zapachy lub substancje
palne.
Odległość wyrzutni dachowych, mierząc w rzucie poziomym, nie powinna być
mniejsza niż 3 m od:
1) krawędzi dachu, poniżej której znajdują się okna;
2) najbliższej krawędzi okna w połaci dachu;
3) najbliższej krawędzi okna w ścianie ponad dachem.
Jeżeli odległość, o której mowa w ust. 12 pkt 2 i 3, wynosi od 3 m do 10 m, dolna
krawędź wyrzutni powinna znajdować się co najmniej 1 m ponad najwyższą krawędzią okna.
W przypadku usuwania przez wyrzutnię dachową powietrza zawierającego
zanieczyszczenia szkodliwe dla zdrowia lub uciążliwe zapachy, z zastrzeżeniem ust. 5,
odległości, o których mowa w ust. 12 i 13, należy zwiększyć o 100%.
§ 153. 1. Przewody i urządzenia wentylacji mechanicznej i klimatyzacji powinny być
zaprojektowane i wykonane w taki sposób, aby zminimalizować odkładanie się
zanieczyszczeń na ich powierzchniach wewnętrznych kontaktujących się z powietrzem
wentylacyjnym.
Przewody powinny mieć przekrój poprzeczny właściwy dla przewidywanych
przepływów powietrza oraz konstrukcję przystosowaną do maksymalnego ciśnienia i
wymaganej szczelności instalacji, z uwzględnieniem Polskich Norm dotyczących
wytrzymałości i szczelności przewodów.
Właściwości materiałów przewodów lub sposób zabezpieczania ich powierzchni
powinny być dobrane odpowiednio do parametrów przepływającego powietrza oraz do
warunków występujących w miejscu ich zamontowania.
Przewody instalowane w miejscach, w których mogą być narażone na uszkodzenia
mechaniczne, powinny być zabezpieczone przed tymi uszkodzeniami.
Przewody powinny być wyposażone w otwory rewizyjne spełniające wymagania
Polskiej Normy dotyczącej elementów przewodów ułatwiających konserwację, umożliwiające
oczyszczenie wnętrza tych przewodów, a także innych urządzeń i elementów instalacji, o ile
ich konstrukcja nie pozwala na czyszczenie w inny sposób niż poprzez te otwory, przy czym
nie należy ich sytuować w pomieszczeniach o podwyższonych wymaganiach higienicznych.
Przewody prowadzone przez pomieszczenia lub przestrzenie nieogrzewane, a w
przypadku instalacji klimatyzacji – również niechłodzone, powinny mieć izolację cieplną, z
uwzględnieniem wymagań określonych w § 267 ust. 1.
Przewody instalacji klimatyzacji, przewody stosowane do recyrkulacji powietrza oraz
prowadzące do urządzeń do odzyskiwania ciepła, a także przewody prowadzące powietrze
zewnętrzne przez ogrzewane pomieszczenia, powinny mieć izolację cieplną i
przeciwwilgociową.
§ 154. 1. Urządzenia i elementy wentylacji mechanicznej i klimatyzacji powinny być
stosowane w sposób umożliwiający uzyskanie zakładanej jakości środowiska w
pomieszczeniu przy racjonalnym zużyciu energii do ogrzewania i chłodzenia oraz energii
elektrycznej.
Instalacje klimatyzacji powinny być wyposażone w odpowiednie urządzenia
pomiarowe służące do sprawdzania warunków pracy i kontroli zużycia energii.
Urządzenia wentylacji mechanicznej i klimatyzacji, takie jak centrale,
klimakonwektory
wentylatorowe,
klimatyzatory,
aparaty
i
chłodząco-wentylacyjne, powinny być tak instalowane, aby była zapewniona możliwość ich
okresowej kontroli, konserwacji, naprawy lub wymiany.
ogrzewcze
Centrale wentylacyjne i klimatyzacyjne usytuowane na zewnątrz budynku powinny
mieć odpowiednią obudowę lub inne zabezpieczenie przed wpływem czynników
atmosferycznych.
W przypadku pomieszczeń o specjalnych wymaganiach higienicznych należy stosować
centrale wentylacyjne i klimatyzacyjne umożliwiające utrzymanie podwyższonej czystości
wewnątrz obudowy, wyposażone w oświetlenie wewnętrzne i wzierniki do kontroli stanu
centrali z zewnątrz.
Urządzenia wentylacji mechanicznej i klimatyzacji powinny być zabezpieczone przed
zanieczyszczeniami znajdującymi się w powietrzu zewnętrznym, a w szczególnych
przypadkach w powietrzu obiegowym (recyrkulacyjnym), za pomocą filtrów:
1) nagrzewnice, chłodnice i urządzenia do odzyskiwania ciepła – co najmniej klasy G4,
2) nawilżacze – co najmniej klasy F6,
określonych w Polskiej Normie dotyczącej klasyfikacji filtrów powietrza.
Nawilżacze w instalacji wentylacji mechanicznej i klimatyzacji powinny być
zabezpieczone przed przeciekaniem wody na zewnątrz oraz przed przenoszeniem kropel
wody przez powietrze wentylacyjne do dalszych części instalacji.
Połączenia wentylatorów z przewodami wentylacyjnymi powinny być wykonane za
pomocą elastycznych elementów łączących, z zachowaniem wymagań określonych w § 267
ust. 7.
Instalacje wentylacji mechanicznej i klimatyzacji powinny być wyposażone w
przepustnice zlokalizowane w miejscach umożliwiających regulację instalacji, a także
odcięcie dopływu powietrza zewnętrznego i wypływu powietrza wewnętrznego. Wymaganie
to nie dotyczy instalacji mechanicznej wywiewnej, przewidzianej do okresowej pracy jako
wentylacja grawitacyjna.
Moc właściwą wentylatorów stosowanych w instalacjach wentylacyjnych i
klimatyzacyjnych określa poniższa tabela:
Lp.
Rodzaj i zastosowanie wentylatora
Maksymalna moc
właściwa
wentylatora
[kW/(m3/s)]

Wentylator nawiewny:

a) instalacja klimatyzacji lub wentylacji nawiewno-wywiewnej z odzyskiem
ciepła

1,60

b) instalacja wentylacji nawiewno-wywiewnej bez odzysku ciepła oraz
wentylacji nawiewnej

1,25

Wentylator wywiewny:

a) instalacja klimatyzacji lub wentylacji nawiewno-wywiewnej z odzyskiem
ciepła

1,00

b) instalacja wentylacji nawiewno-wywiewnej bez odzysku ciepła

1,00

c) instalacja wywiewna

0,80

Dopuszcza się zwiększenie mocy właściwej wentylatora, w przypadku zastosowania
wybranych elementów instalacji, do wartości określonej w poniższej tabeli:

Lp.

Dodatkowe elementy instalacji wentylacyjnej lub klimatyzacyjnej

Dodatkowa moc
właściwa
wentylatora
[kW/(m3/s)]

Dodatkowy stopień filtracji powietrza

0,3

Dodatkowy stopień filtracji powietrza z filtrami klasy H10 i wyższej

0,6

Filtry do usuwania gazowych zanieczyszczeń powietrza

0,3

Wysoko skuteczne urządzenie do odzysku ciepła (sprawność temperaturowa
większa niż 67%)

0,3

Temperatury zasilania i powrotu czynnika chłodzącego belek chłodzących i
elementów chłodzących płaszczyznowych powinny być tak dobrane, aby nie występowała
kondensacja pary wodnej na powierzchniach tych urządzeń.
Pompy obiegowe w obiegach chłodzących i ogrzewczych instalacji klimatyzacji
powinny być regulowane według obciążenia cieplnego.
§ 155. 1. W budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego, oświaty, wychowania,
opieki zdrowotnej i opieki społecznej, a także w pomieszczeniach biurowych przeznaczonych
na pobyt ludzi, niewyposażonych w wentylację mechaniczną lub klimatyzację, okna, w celu
okresowego przewietrzania, powinny mieć konstrukcję umożliwiającą otwieranie co najmniej
50% powierzchni wymaganej zgodnie z § 57 dla danego pomieszczenia.
Skrzydła okien, świetliki oraz nawietrzaki okienne, wykorzystywane do przewietrzania
pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, powinny być zaopatrzone w urządzenia
pozwalające na łatwe ich otwieranie i regulowanie wielkości otwarcia z poziomu podłogi lub
pomostu, także przez osoby niepełnosprawne, jeżeli nie przewiduje się korzystania z pomocy
innych współużytkowników.
W przypadku zastosowania w pomieszczeniach innego rodzaju wentylacji niż
wentylacja mechaniczna nawiewna lub nawiewno-wywiewna, dopływ powietrza
zewnętrznego, w ilości niezbędnej dla potrzeb wentylacyjnych, należy zapewnić przez
urządzenia nawiewne umieszczane w oknach, drzwiach balkonowych lub w innych częściach
przegród zewnętrznych.
Urządzenia nawiewne, o których mowa w ust. 3, powinny być stosowane zgodnie z
wymaganiami określonymi w Polskiej Normie dotyczącej wentylacji w budynkach
mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej.
Rozdział 7
Instalacja gazowa na paliwa gazowe
§ 156. 1. Zaopatrzenie budynków w gaz oraz instalacje gazowe powinny odpowiadać
potrzebom użytkowym i warunkom wynikającym z własności fizykochemicznych gazu oraz
warunkom technicznym przyłączenia do sieci gazowej, określonym przez dostawcę gazu.
Instalację gazową zasilaną z sieci gazowej stanowi układ przewodów za kurkiem
głównym, prowadzonych na zewnątrz lub wewnątrz budynku, wraz z armaturą, kształtkami i
innym wyposażeniem, a także urządzeniami do pomiaru zużycia gazu, urządzeniami
gazowymi oraz przewodami spalinowymi lub powietrzno-spalinowymi, jeżeli są one
elementem wyposażenia urządzeń gazowych.
Instalację gazową zasilaną gazem płynnym ze stałych zbiorników lub baterii butli,
znajdujących się na działce budowlanej na zewnątrz budynku, stanowi układ przewodów za
głównym zaworem odcinającym instalację zbiornikową, butle lub kolektor butli
prowadzonych na zewnątrz lub wewnątrz budynku, wraz z armaturą, kształtkami i innym
wyposażeniem, a także urządzenia do pomiaru zużycia gazu, urządzenia gazowe z
wyposażeniem oraz przewody spalinowe lub powietrzno-spalinowe odprowadzające spaliny
bezpośrednio poza budynek lub do przewodów w ścianach.
Instalację gazową zasilaną gazem płynnym z indywidualnej butli, znajdującej się
wewnątrz budynku, stanowi butla gazowa, urządzenie redukcyjne przy butli, przewód z
armaturą, kształtkami i innym wyposażeniem, a także urządzenie gazowe wraz z
przewodami spalinowymi lub powietrzno-spalinowymi, jeżeli stanowią one element składowy
urządzeń gazowych.
Instalację zbiornikową gazu płynnego stanowi zespół urządzeń składający się ze
zbiornika albo grupy zbiorników z armaturą i osprzętem oraz z przyłącza gazowego z
głównym zaworem odcinającym.
przeznaczonych
Wymagania dla instalacji gazowych, o których mowa w rozporządzeniu, nie dotyczą
instalacji
dla
(technologicznych).
celów
rolniczych
i
produkcyjno-przemysłowych
§ 157. 1. W przewodach gazowych, doprowadzających gaz do zewnętrznej ściany
budynku mieszkalnego, zamieszkania zbiorowego, użyteczności publicznej i rekreacji
indywidualnej, nie powinno być ciśnienia wyższego niż 500 kPa, a do ścian zewnętrznych
pozostałych budynków wyższego niż 1600 kPa.
Instalacja gazowa w budynku powinna zapewniać doprowadzenie paliwa gazowego w
ilości odpowiadającej potrzebom użytkowym oraz odpowiednią wartość ciśnienia przed
urządzeniami gazowymi, zależną od rodzaju paliwa gazowego zastosowanego do zasilania
budynku, określoną Polską Normą dotyczącą paliw gazowych, przy czym ciśnienie to nie
powinno być wyższe niż 5 kPa.
Instalacja gazowa w budynku o wysokości większej niż 35 m ponad poziomem terenu
może być doprowadzona tylko do pomieszczeń technicznych, w których są zainstalowane
urządzenia gazowe, usytuowanych w piwnicy lub na najniższej kondygnacji nadziemnej, a
także na najwyższej kondygnacji budynku lub nad tą kondygnacją, pod warunkiem
zastosowania urządzeń stabilizujących ciśnienie gazu.
Zastosowanie instalacji gazowej w budynkach o wysokości ponad 25 m wymaga
uzyskania pozytywnej opinii wydanej przez właściwego komendanta wojewódzkiego
Państwowej Straży Pożarnej.
Instalacje gazowe zasilane gazem płynnym mogą być wykonywane tylko w
budynkach niskich.
Zabrania się stosowania w jednym budynku gazu płynnego i gazu z sieci gazowej.
W budynku niskim, mającym w mieszkaniach instalację zasilaną gazem płynnym,
dopuszcza się usytuowanie kotłowni gazowej zasilanej z sieci gazowej.
Instalacje gazowe zasilane gazem o gęstości większej od gęstości powietrza nie mogą
być stosowane w pomieszczeniach, których poziom podłogi znajduje się poniżej otaczającego
terenu oraz w których znajdują się studzienki lub kanały instalacyjne i rewizyjne poniżej
podłogi.
§ 158. 1. Instalacje sygnalizujące niedopuszczalny poziom stężenia gazu mogą być
stosowane w budynkach, w których jest ustanowiony stały nadzór, zapewniający
podejmowanie działań zaradczych, a także w budynkach jednorodzinnych.
Czujki sygnalizujące niedopuszczalny poziom stężenia gazu w budynkach, o których
mowa w ust. 1, powinny być instalowane w piwnicach i suterenach oraz w pomieszczeniach,
w których istnieje możliwość nagromadzenia gazu przy stanach awaryjnych instalacji lub
przyłącza gazowego.
Sygnały alarmowe stanu zagrożenia wybuchem w budynkach, z wyłączeniem
budynków jednorodzinnych, powinny być kierowane do służb lub osób zobowiązanych do
podjęcia skutecznej akcji zapobiegawczej.
Zabrania się instalowania urządzeń sygnalizacyjno-odcinających dopływ gazu do
części mieszkalnej budynku wielorodzinnego. Nie dotyczy to indywidualnych urządzeń
sygnalizacyjno-odcinających dopływ gazu do odrębnych mieszkań.
Urządzenia sygnalizacyjno-odcinające dopływ gazu należy stosować w tych
pomieszczeniach, w których łączna nominalna moc cieplna zainstalowanych urządzeń
gazowych jest większa niż 60 kW.
Zawór odcinający dopływ gazu do budynku, będący elementem składowym
urządzenia sygnalizacyjno-odcinającego, powinien być instalowany poza budynkiem, między
kurkiem głównym a wprowadzeniem przewodu do budynku.
Instalacja gazowa przyłączona do sieci gazowej wykonanej z przewodów metalowych
powinna być zabezpieczona przed wpływem prądów błądzących przez zainstalowanie
wstawki izolacyjnej na wprowadzeniu metalowej rury gazowej do budynku.
§ 159. 1. Instalacja gazowa budynku zasilanego z sieci gazowej powinna mieć
zainstalowany na przyłączu kurek główny, umożliwiający odcięcie dopływu gazu.
Kurek główny powinien być zainstalowany na zewnątrz budynku w wentylowanej
szafce co najmniej z materiału trudnozapalnego przy ścianie, we wnęce ściennej lub w
odległości nieprzekraczającej 10 m od zasilanego budynku, w miejscu łatwo dostępnym i
zabezpieczonym przed wpływami atmosferycznymi, uszkodzeniami mechanicznymi i
dostępem osób niepowołanych.
W zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji indywidualnej dopuszcza się
instalowanie kurka głównego w odległości większej niż 10 m od zasilanego budynku, w
wentylowanej szafce, usytuowanej w linii ogrodzenia od ulicy lub ogólnego ciągu pieszego z
dostępem do niej od strony zewnętrznej działki budowlanej.
W budynkach o charakterze monumentalnym dopuszcza się instalowanie kurków
głównych w miejscach łatwo dostępnych z zewnątrz, niebędących pomieszczeniami, np. w
podcieniach, prześwitach, bramach, w odległości nie większej niż 2 m od lica zewnętrznego
budynku.
Odległość kurka głównego, montowanego przy ścianie lub we wnęce ściany budynku,
od poziomu terenu oraz najbliższej krawędzi okna, drzwi lub innego otworu w budynku
powinna wynosić co najmniej 0,5 m.
W
uzasadnionych
przypadkach,
wynikających
z
rozwiązania
funkcjonalno-przestrzennego budynku, może być zainstalowany więcej niż jeden kurek
główny. W takim przypadku instalacje zasilane z oddzielnych przyłączy nie mogą być ze sobą
połączone.
W zabudowie śródmiejskiej dopuszcza się instalowanie kurka głównego przed
budynkiem, poniżej poziomu terenu, pod warunkiem zachowania wymagań właściwych dla
armatury zaporowej montowanej na gazociągach sieci gazowych.
Miejsce usytuowania kurka głównego powinno być jednoznacznie oznakowane. Na
budynku mającym więcej niż jeden kurek główny należy umieścić informację o liczbie i
miejscach ich zainstalowania.
§ 160. 1. W przypadku gdy z jednego przyłącza jest zasilany więcej niż jeden budynek,
oprócz kurka głównego, należy zastosować odrębne zawory niebędące kurkami głównymi,
odcinające dopływ gazu do każdego z tych budynków.
W zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji indywidualnej, gdy kurek główny
jest zainstalowany w linii ogrodzenia w odległości większej niż 10 m, należy na ścianie
budynku dodatkowo zastosować zawór odcinający.
Zawory odcinające, o których mowa w ust. 1 i 2, powinny spełniać wymagania
określone w § 158 ust. 6.
§ 161. 1. W przypadku instalacji gazowej, zasilanej z sieci gazowej o ciśnieniu do 500
kPa, z której korzysta więcej niż jeden odbiorca lub w której nominalne zużycie gazu jest
większe niż 10 m3/h, w przeliczeniu na gaz ziemny wysokometanowy, przed urządzeniem
redukcyjnym należy zainstalować zawór odcinający, a za tym urządzeniem – zawór
odcinający będący kurkiem głównym.
W przypadku instalacji gazowej, zasilanej ze wspólnej sieci o ciśnieniu do 500 kPa, z
której korzysta jeden odbiorca, a nominalne zużycie gazu jest mniejsze niż 10 m3/h,
dopuszcza się, aby zawór odcinający zainstalowany przed urządzeniem redukcyjnym był
traktowany jako kurek główny. Przepis ten stosuje się także, jeżeli urządzenie redukcyjne
jest połączone w jeden zespół z gazomierzem.
§ 162. Urządzenia redukcyjne mogą być instalowane wyłącznie na zewnątrz budynku i
powinny być zabezpieczone przed dostępem osób niepowołanych i uszkodzeniami
mechanicznymi.
§ 163. 1. Przewody instalacji gazowej, prowadzone poniżej poziomu terenu, poza
budynkiem w odległości większej niż 0,5 m od jego ściany zewnętrznej, powinny spełniać
wymagania określone w przepisach odrębnych dotyczących sieci gazowych.
1a. Przewody instalacji gazowej powinny być wykonane w sposób zapewniający
spełnienie wymagań szczelności i trwałości określonych w Polskiej Normie dotyczącej
przewodów gazowych dla budynków.
Przewody instalacji gazowej, począwszy od 0,5 m przed zewnętrzną ścianą budynku
do kurków odcinających przed gazomierzami w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych lub
do odgałęzień lokali użytkowych w budynkach użyteczności publicznej, powinny być
wykonane z rur stalowych bez szwu bądź z rur stalowych ze szwem przewodowych,
zgodnych z wymaganiami przedmiotowych Polskich Norm, łączonych przez spawanie.
Przewody instalacji gazowej w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych,
zagrodowych i rekreacji indywidualnej, począwszy od 0,5 m przed zewnętrzną ścianą
budynku do wyprowadzenia poza lico wewnętrzne tej ściany, powinny być wykonane z rur, o
których mowa w ust. 2.
W budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, budynkach w zabudowie zagrodowej i
budynkach rekreacji indywidualnej przewody instalacji gazowej, a w pozostałych budynkach
tylko przewody za gazomierzami lub odgałęzieniami prowadzącymi do odrębnych mieszkań
lub lokali użytkowych, powinny być wykonane z rur, o których mowa w ust. 2, łączonych
również z zastosowaniem połączeń gwintowanych lub z rur miedzianych łączonych przez
lutowanie lutem twardym. Dopuszcza się stosowanie innych sposobów łączenia rur, jeżeli
spełniają one wymagania szczelności i trwałości określone w Polskiej Normie dotyczącej
przewodów gazowych dla budynków.
Po zewnętrznej stronie ścian budynku nie mogą być prowadzone przewody gazowe
wykonane:
1) z rur stalowych, jeżeli służą do rozprowadzania paliw gazowych zawierających parę
wodną lub inne składniki ulegające kondensacji w warunkach eksploatacyjnych;
2) z rur miedzianych.
Przewody instalacji gazowej dla gazu płynnego mogą być prowadzone powyżej
poziomu terenu między zbiornikiem, butlą lub baterią butli a budynkiem, a także po
zewnętrznej ścianie budynku, jeżeli długość tego przewodu nie jest większa niż 10 m, a
składniki gazu nie podlegają kondensacji w warunkach eksploatacyjnych.
§ 164. 1. Przewodów instalacji gazowych nie należy prowadzić przez pomieszczenia
mieszkalne oraz pomieszczenia, których sposób użytkowania może spowodować naruszenie
stanu technicznego instalacji lub wpływać na parametry eksploatacyjne gazu.
Zabrania się prowadzenia przez pomieszczenia mieszkalne przewodów instalacji
gazowej z zastosowaniem połączeń gwintowanych, a także z zastosowaniem innych
sposobów łączenia rur, jeżeli mogą one stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa
mieszkańców.
Przewody instalacji gazowej, w stosunku do przewodów innych instalacji
stanowiących wyposażenie budynku (ogrzewczej wodociągowej, kanalizacyjnej, elektrycznej,
piorunochronnej itp.), należy lokalizować w sposób zapewniający bezpieczeństwo ich
użytkowania. Odległość między przewodami instalacji gazowej a innymi przewodami
powinna umożliwiać wykonywanie prac konserwacyjnych.
Poziome odcinki instalacji gazowych powinny być usytuowane w odległości co
najmniej 0,1 m powyżej innych przewodów instalacyjnych, natomiast jeżeli gęstość gazu
jest większa od gęstości powietrza – poniżej przewodów elektrycznych i urządzeń iskrzących.
Przewody instalacji gazowej krzyżujące się z innymi przewodami instalacyjnymi
powinny być od nich oddalone co najmniej o 0,02 m.
Dopuszcza się prowadzenie przewodów gazowych z rur stalowych bez szwu i rur
stalowych ze szwem przewodowych, łączonych za pomocą spawania przez jedną
kondygnację garażu, znajdującą się bezpośrednio pod kondygnacją nadziemną budynku, pod
warunkiem zabezpieczenia tych przewodów przed uszkodzeniem mechanicznym.
§ 165. 1. Rozwiązania
techniczne
instalacji
gazowej
powinny
umożliwiać
samokompensację wydłużeń cieplnych oraz eliminować ewentualne odkształcenia instalacji,
wywołane deformacją lub osiadaniem budynku.
Przewody instalacji gazowych w piwnicach i suterenach należy prowadzić na
powierzchni ścian lub pod stropem, natomiast na pozostałych kondygnacjach nadziemnych
dopuszcza się prowadzenie ich także w bruzdach osłoniętych nieuszczelnionymi ekranami lub
wypełnionych – po uprzednim wykonaniu próby szczelności instalacji – łatwo usuwalną masą
tynkarską, niepowodującą korozji przewodów. Wypełnianie bruzd, w których są prowadzone
przewody z rur miedzianych, jest zabronione.
Przewody gazowe z rur stalowych, po wykonaniu próby szczelności, powinny być
zabezpieczone przed korozją.
§ 166. 1. Urządzenia pomiarowe zużycia gazu, zwane dalej „gazomierzami”, spełniające
wymagania określone w Polskiej Normie dotyczącej gazomierzy, powinny być zainstalowane
oddzielnie dla każdego z odbiorców i zabezpieczone przed dostępem osób nieupoważnionych.
Lokalizacja gazomierzy powinna zapewniać łatwy dostęp do ich kontroli lub wymiany.
Przed każdym gazomierzem należy zainstalować zawór odcinający. Jeżeli gazomierz
jest instalowany w jednej szafce z kurkiem głównym, uznaje się, że wymaganie to jest
spełnione.
Gazomierze mogą być instalowane:
1) w szafkach z materiałów co najmniej trudnozapalnych, z otworami wentylacyjnymi:
a) na klatkach schodowych lub korytarzach ogólnych,
b) na zewnątrz budynku, razem z kurkiem głównym instalacji gazowej, z zachowaniem
warunków określonych w § 159 i 160;
2) w szybach wentylowanych przeznaczonych dla pionów instalacyjnych, z drzwiczkami bez
otworów wentylacyjnych, dostępnymi od strony pomieszczeń niemieszkalnych.
Dopuszcza się instalowanie gazomierzy, także bez szafek, w kuchniach stanowiących
samodzielne pomieszczenie oraz w przedpokojach w istniejących budynkach mieszkalnych,
podlegających przebudowie lub w których następuje remont instalacji gazowej.
Gazomierze mogą być ponadto instalowane w wydzielonych i zamykanych
pomieszczeniach piwnicznych, jeżeli mają one okno oraz przewód wentylacji grawitacyjnej
wyprowadzony ponad dach lub przez ścianę zewnętrzną na wysokość co najmniej 2,5 m
powyżej terenu, w odległości nie mniejszej niż 0,5 m od bocznej krawędzi okien, drzwi i
innych otworów.
§ 167. Gazomierzy nie można instalować:
1) w pomieszczeniach mieszkalnych, łazienkach lub innych, w których występuje
zagrożenie korozyjne (wilgoć, opary związków chemicznych itp.);
2) we wspólnych wnękach z licznikami elektrycznymi;
3) w odległości mniejszej w rzucie poziomym niż 1 m od palnika gazowego lub innego
paleniska;
4) w odległości mniejszej niż 3 m od urządzenia gazowego, mierząc w rozwinięciu długości
przewodu.
§ 168. 1. Gazomierze należy instalować w przedziale wysokości od 0,3 m do 1,8 m od
poziomu podłogi do spodu gazomierza lub co najmniej 0,5 m od poziomu terenu.
Gazomierze do pomiaru przepływu gazu o gęstości mniejszej od gęstości powietrza
powinny być umieszczone powyżej licznika elektrycznego i innych urządzeń mogących
iskrzyć, a do gazu o gęstości większej od gęstości powietrza – o co najmniej 0,3 m poniżej
licznika i takich urządzeń.
Gazomierze instalowane bez szafek, na tym samym poziomie co liczniki elektryczne
lub inne mogące iskrzyć urządzenia, powinny być od nich oddalone co najmniej o 1 m.
Dopuszcza się zmniejszenie odległości, o której jest mowa w ust. 3, jeżeli między
tymi urządzeniami zostanie wykonana przegroda z materiału niepalnego o wysokości co
najmniej 0,5 m powyżej i poniżej gazomierza oraz wysięgu większym o co najmniej 0,1 m
od odległości lica gazomierza od ściany, na której jest zainstalowany.
§ 169. Rozwiązania techniczne połączeń gazomierzy i urządzeń gazowych z instalacją
powinny umożliwiać ich odłączenie bez konieczności demontażu części instalacji.
§ 170. 1. Urządzenia gazowe mogą być instalowane wyłącznie w pomieszczeniach
spełniających warunki dotyczące ich wysokości, kubatury, wentylacji i odprowadzenia spalin,
a także dopływu powietrza do spalania określone w rozporządzeniu, w Polskich Normach i
przepisach odrębnych.
Urządzenia gazowe z otwartą komorą spalania, przez co rozumie się urządzenia typu
A i B, nie mogą być instalowane w pomieszczeniach mieszkalnych, z zastrzeżeniem § 93 ust.
2, 4 i 5.
Urządzenia gazowe z zamkniętą komorą spalania, przez co rozumie się urządzenia
typu C, mogą być instalowane w pomieszczeniach mieszkalnych, niezależnie od rodzaju
występującej w nich wentylacji, pod warunkiem zastosowania koncentrycznych przewodów
powietrzno-spalinowych, z zachowaniem wymagań § 175.
§ 171. Urządzenia gazowe, pozostające bez stałego dozoru w czasie ich użytkowania,
takie jak kotły gazowe lub ogrzewacze pomieszczeń, powinny być wyposażone w
samoczynnie działające zabezpieczenia przed skutkami spadku ciśnienia lub przerwą w
dopływie gazu.
§ 172. 1. Maksymalne, łączne obciążenie cieplne przypadające na 1 m3 kubatury,
służące do określania wymaganej kubatury pomieszczenia, w którym są zainstalowane
urządzenia gazowe, pobierające powietrze do spalania z tego pomieszczenia, nie może
przekraczać wartości określonych w poniższej tabeli:
Rodzaje pomieszczeń
Maksymalne obciążenie cieplne urządzeń gazowych na 1 m3
kubatury pomieszczenia
1
typ A – bez odprowadzenia
spalin
2
typ B – z odprowadzaniem
spalin
3
Pomieszczenie przeznaczone na stały pobyt
ludzi oraz aneksy kuchenne połączone z
przedpokojem
175 W
(150 kcal/h)
350 W
(300 kcal/h)
Pomieszczenia nieprzeznaczone na stały
pobyt ludzi, w tym kuchnie
930 W
(800 kcal/h)
4650 W
(4000 kcal/h)
W przypadku instalowania w jednym pomieszczeniu urządzeń gazowych bez
odprowadzenia spalin i z odprowadzeniem spalin, łączne obciążenie cieplne pochodzące od
tych urządzeń przypadające na 1 m3 kubatury pomieszczenia nie może przekraczać wielkości
podanych w tabeli w ust. 1, kolumna 2.
Kubatura pomieszczeń, w których instaluje się urządzenia gazowe, nie powinna być
mniejsza niż:
1) 8 m3 – w przypadku urządzeń pobierających powietrze do spalania z tych pomieszczeń;
2) 6,5 m3 – w przypadku urządzeń z zamkniętą komorą spalania.
Pomieszczenia, w których instaluje się urządzenia gazowe, powinny mieć wysokość co
najmniej 2,2 m.
W budynkach jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie zagrodowej i rekreacji
indywidualnej, wzniesionych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, dopuszcza się
instalowanie gazowych kotłów grzewczych w pomieszczeniach technicznych o wysokości co
najmniej 1,9 m, z zachowaniem warunków określonych w ust. 1 i § 170 ust. 1 i 2.
§ 173. 1. Przy instalowaniu urządzeń gazowych należy spełnić następujące warunki:
1) urządzenia gazowe należy połączyć ze stalowymi lub miedzianymi przewodami instalacji
gazowej na stałe lub z zastosowaniem elastycznych przewodów metalowych;
2) zawór odcinający dopływ gazu do urządzenia należy umieścić w pomieszczeniu, w
którym jest zainstalowane urządzenie gazowe, w miejscu łatwo dostępnym, w odległości
nie większej niż 1 m od króćca przyłączeniowego;
3) kuchnie i kuchenki gazowe należy instalować w odległości co najmniej 0,5 m od okien do
boku urządzenia, licząc w rzucie poziomym;
4) ogrzewacze pomieszczeń, których temperatura osłon może przekroczyć 60°C, należy
instalować w odległości co najmniej 0,3 m od ścian z materiałów łatwo zapalnych,
otynkowanych oraz w odległości 0,6 m od elementów ścian z materiałów łatwo
zapalnych, nieosłoniętych tynkiem;
5) grzejniki gazowe wody przepływowej należy instalować na ścianach z materiałów
niepalnych bądź odizolować je od ściany z materiałów palnych płytą z materiału
niepalnego.
Urządzenia gazowe, wymagające przemieszczania, takie jak palniki, kolby, lutownice,
mogą być instalowane za pomocą przewodów elastycznych przeznaczonych do takich celów.
§ 174. 1. Grzewcze urządzenia gazowe, takie jak: kotły ogrzewcze, grzejniki wody
przepływowej, niezależnie od ich obciążeń cieplnych, powinny być podłączone na stałe z
indywidualnymi kanałami spalinowymi, z uwzględnieniem instrukcji technicznej producenta
urządzenia, o której mowa w przepisach dotyczących zasadniczych wymagań dla urządzeń
spalających paliwa gazowe.
Przewody i kanały spalinowe odprowadzające spaliny od urządzeń gazowych na
zasadzie ciągu naturalnego powinny posiadać przekroje wynikające z obliczeń oraz
zapewniać podciśnienie ciągu w wysokości odpowiedniej dla typu urządzenia i jego mocy
cieplnej.
Dopuszcza się stosowanie zbiorczych przewodów systemów powietrzno-spalinowych
przystosowanych do pracy z urządzeniami z zamkniętą komorą spalania, wyposażonymi w
zabezpieczenia przed zanikiem ciągu kominowego.
Dopuszcza się stosowanie indywidualnych przewodów powietrznych i spalinowych
jako zestawu wyrobów służących do doprowadzenia powietrza do urządzenia gazowego i
odprowadzenia spalin na zewnątrz.
Dopuszcza się w pomieszczeniu kotłowni przyłączenie kilku kotłów do wspólnego
kanału spalinowego w przypadku:
1) kotłów pobierających powietrze do spalania z pomieszczenia, pod warunkiem
zastosowania skrzyniowego przerywacza ciągu lub wyposażenia kotłów w czujniki zaniku
ciągu kominowego wyłączających równocześnie wszystkie kotły;
2) wykonania dla kotłów z palnikami nadmuchowymi przewodu spalinowego o przekroju
poprzecznym nie mniejszym niż 1,6 sumy przekrojów przewodów odprowadzających
spaliny z poszczególnych kotłów, a także wyposażenie wylotu przewodu spalinowego w
czujnik zaniku ciągu kominowego, wyłączającego równocześnie wszystkie kotły.
Przewody i kanały spalinowe, odprowadzające spaliny od grzewczych urządzeń
gazowych, powinny być dostosowane do warunków pracy danego typu urządzenia.
Przewody i kanały spalinowe odprowadzające spaliny od urządzeń gazowych, z
wyłączeniem kotłów, powinny spełniać następujące wymagania:
1) przekroje poprzeczne przewodu, a także kanału spalinowego powinny być stałe na całej
długości;
2) długość pionowych przewodów spalinowych powinna być nie mniejsza niż 0,22 m, a
przewodów poziomych ułożonych ze spadkiem co najmniej 5% w kierunku urządzenia –
nie większa niż 2 m;
3) długość kanału spalinowego mierzona od osi wlotu przewodu spalinowego do krawędzi
wylotu kanału nad dachem powinna być nie mniejsza niż 2 m;
4) wyloty kanałów spalinowych, jeżeli wynika to z warunków pracy urządzeń, powinny być
zaopatrzone w wywietrzniki dobrane do ilości spalin, długości odcinków pionowych,
położenia w określonej strefie wiatrowej i warunków lokalnych.
Dopuszcza się instalowanie przepustnic w przewodach odprowadzających spaliny z
poszczególnych urządzeń, jeżeli ich działanie nie zakłóca przepływu spalin.
Urządzenia gazowe wyposażone w palniki nadmuchowe powinny być połączone
przewodami z kanałami spalinowymi, których przekroje należy dobierać z uwzględnieniem
nadciśnień występujących w komorach spalania tych urządzeń.
Nad urządzeniami gazowymi typu restauracyjnego z odprowadzeniem spalin do
pomieszczenia należy umieszczać okapy odprowadzające te spaliny do kanałów spalinowych,
przy czym dla urządzeń o mocy cieplnej większej niż 30 kW należy instalować czujniki,
wyłączające urządzenie w przypadku zaniku ciągu kominowego.
§ 175. 1. Indywidualne koncentryczne przewody powietrzno-spalinowe lub oddzielne
przewody powietrzne i spalinowe od urządzeń gazowych z zamkniętą komorą spalania mogą
być wyprowadzone przez zewnętrzną ścianę budynku, jeżeli urządzenia te mają nominalną
moc cieplną nie większą niż:
1) 21 kW – w wolno stojących budynkach jednorodzinnych, zagrodowych i rekreacji
indywidualnej;
2) 5 kW – w pozostałych budynkach mieszkalnych.
Wyloty przewodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, powinny znajdować się wyżej niż
2,5 m ponad poziomem terenu. Dopuszcza się sytuowanie tych wylotów poniżej 2,5 m, lecz
nie mniej niż 0,5 m ponad poziomem terenu, jeżeli w odległości do 8 m nie znajduje się plac
zabaw dla dzieci lub inne miejsca rekreacyjne.
Odległość między wylotami przewodów, o których mowa w ust. 1, powinna być nie
mniejsza niż 3 m, a odległość tych wylotów od najbliższej krawędzi okien otwieranych i
ryzalitów przesłaniających nie mniejsza niż 0,5 m.
W budynkach produkcyjnych i magazynowych oraz halach sportowych i
widowiskowych nie ogranicza się nominalnej mocy cieplnej urządzeń z zamkniętą komorą
spalania, od których indywidualne koncentryczne przewody powietrzno-spalinowe lub
oddzielne przewody powietrzne i spalinowe są wyprowadzone przez zewnętrzną ścianę
budynku, jeżeli odległość tej ściany od granicy działki budowlanej wynosi co najmniej 8 m, a
od ściany innego budynku z oknami nie mniej niż 12 m, a także jeżeli wyloty przewodów
znajdują się wyżej niż 3 m ponad poziomem terenu.
§ 176. 1. Pomieszczenia przeznaczone do instalowania kotłów na paliwa gazowe
powinny odpowiadać wymaganiom § 172 oraz innym przepisom rozporządzenia, a także
odpowiadać wymaganiom określonym w Polskiej Normie dotyczącej kotłowni wbudowanych
na paliwa gazowe o gęstości względnej mniejszej niż 1.
Kotły na paliwa gazowe o łącznej mocy cieplnej do 30 kW mogą być instalowane w
pomieszczeniach nieprzeznaczonych na stały pobyt ludzi oraz w miejscach, o których mowa
w ust. 3.
Kotły na paliwa gazowe o łącznej mocy cieplnej powyżej 30 kW do 60 kW należy
instalować w pomieszczeniu technicznym lub w przewidzianym wyłącznie na kotłownię
budynku wolno stojącym.
Kotły na paliwa gazowe o łącznej mocy cieplnej powyżej 60 kW do 2000 kW należy
instalować w służącym wyłącznie do tego celu pomieszczeniu technicznym lub w budynku
wolno stojącym przeznaczonym wyłącznie na kotłownię.
Kotły na paliwa gazowe o łącznej mocy cieplnej powyżej 2000 kW mogą być
instalowane wyłącznie w budynku wolno stojącym przeznaczonym na kotłownię.
Kubatura pomieszczeń z kotłami na paliwa gazowe o łącznej mocy cieplnej do 60 kW
oraz z kotłami o mocy cieplnej powyżej 60 kW pobierającymi powietrze z pomieszczeń
powinna odpowiadać wymaganiom określonym w § 172.
Kubatura pomieszczeń z kotłami, o których mowa w ust. 4 i 5, z zamkniętą komorą
spalania, powinna być określana indywidualnie, przy uwzględnieniu warunków technicznych i
technologicznych, a także wymagań eksploatacyjnych.
W pomieszczeniu z zainstalowanymi kotłami, o których mowa w ust. 4 i 5, zabrania
się instalowania urządzeń przeznaczonych do pomiaru zużycia gazu.
Do pomieszczeń technicznych z zainstalowanymi kotłami o łącznej mocy cieplnej
powyżej 60 kW do 2000 kW, zlokalizowanych w budynku o innym przeznaczeniu niż
kotłownia, należy doprowadzić odrębny przewód gazowy, z którego nie mogą być zasilane
pozostałe urządzenia gazowe w tym budynku.
§ 177. Urządzenia gazowe instalowane w budynku mogą być zasilane gazem płynnym z
indywidualnych butli o nominalnej zawartości gazu do 11 kg, pod warunkiem spełnienia
następujących wymagań:
1) w jednym mieszkaniu, warsztacie lub lokalu użytkowym nie należy instalować więcej niż
dwóch butli;
2) w pomieszczeniu, w którym instaluje się butlę, należy zachować temperaturę niższą niż
35°C;
3) butlę należy instalować wyłącznie w pozycji pionowej;
4) butlę należy zabezpieczyć przed uszkodzeniami mechanicznymi;
5) między butlą a urządzeniem promieniującym ciepło, z wyłączeniem zestawów urządzeń
gazowych z butlami, należy zachować odległość co najmniej 1,5 m;
6) butli nie należy umieszczać w odległości mniejszej niż 1 m od urządzeń mogących
powodować iskrzenie;
7) urządzenia gazowe należy łączyć z reduktorem ciśnienia gazu na butli za pomocą
elastycznego przewodu o długości nieprzekraczającej 3 m i wytrzymałości na ciśnienie co
najmniej 300 kPa, odpornego na składniki gazu płynnego, uszkodzenia mechaniczne
oraz temperaturę do 60°C;
8) urządzenie gazowe o mocy cieplnej przekraczającej 10 kW należy łączyć z przewodem
elastycznym, o którym mowa w pkt 7, rurą stalową o długości co najmniej 0,5 m.
§ 178. Instalacje gazowe w budynku lub w zespole budynków mogą być zasilane gazem
płynnym z butli gazowej o nominalnej zawartości gazu do 33 kg lub z baterii takich butli, pod
warunkiem spełnienia następujących wymagań:
1) butle powinny być umieszczone na zewnątrz budynku, w miejscu oznakowanym, na
utwardzonym podłożu, pod zadaszeniem chroniącym od wpływu czynników
atmosferycznych;
2) liczba butli w baterii nie może przekraczać 10;
3) butle w baterii powinny być podłączone do kolektora wykonanego z rury stalowej bez
szwu lub rury przewodowej łączonej przez spawanie;
4) odległość butli od najbliższych otworów okiennych lub drzwiowych w ścianie zewnętrznej
budynku nie powinna być mniejsza niż 2 m;
5) butle nie mogą być sytuowane w zagłębieniach terenu.
§ 179. 1. Instalacje gazowe w budynku lub w zespole budynków mogą być zasilane z
jednego zbiornika z gazem płynnym lub grupy takich zbiorników.
Liczba zbiorników naziemnych w grupie nie powinna przekraczać 6 sztuk, a ich łączna
pojemność 100 m3. Odległość pomiędzy grupami zbiorników naziemnych powinna wynosić:
1) 7,5 m – w przypadku, gdy łączna pojemność zbiorników w grupie nie przekracza 30 m3;
2) 15 m – w przypadku, gdy łączna pojemność zbiorników w grupie przekracza 30 m3.
Zbiorniki gazu płynnego nie mogą być sytuowane w zagłębieniach terenu, w
miejscach podmokłych oraz w odległości mniejszej niż 5 m od rowów, studzienek lub
wpustów kanalizacyjnych.
Dopuszczalną odległość zbiorników z gazem płynnym od budynków mieszkalnych,
budynków zamieszkania zbiorowego oraz budynków użyteczności publicznej, a także między
zbiornikami, określa poniższa tabela:
Nominalna pojemność
zbiornika w m3
Odległość od sąsiedniego
Odległość budynków mieszkalnych, budynków
zamieszkania zbiorowego i budynków
użyteczności publicznej od:
zbiornika naziemnego lub
podziemnego w m
1
zbiornika naziemnego
w m
2
zbiornika
podziemnego w m
3
4
do 3
3
1
1
powyżej 3 do 5
5
2,5
1
powyżej 5 do 7
7,5
3
1,5
powyżej 7 do 10
10
5
1,5
powyżej 10 do 40
20
10
1
/4 sumy średnic dwóch
sąsiednich zbiorników
powyżej 40 do 65
30
15
powyżej 65 do 100
40
20
Dopuszczalna odległość zbiorników z gazem płynnym od budynków produkcyjnych i
magazynowych powinna wynosić dla zbiorników o pojemności:
1) do 10 m3 – nie mniej niż odległość określona w tabeli w ust. 4 w kolumnach 2 i 3;
2) powyżej 10 m3 – nie mniej niż połowa odległości określonej w tabeli w ust. 4 w
kolumnach 2 i 3.
Odległość zbiorników z gazem płynnym od granicy działki budowlanej z tymi
zbiornikami powinna być nie mniejsza niż połowa odległości określonej w tabeli w ust. 4 w
kolumnach 2 i 3, przy zachowaniu wymaganej odległości od budynku danego rodzaju.
Odległości określone w tabeli w ust. 4 w kolumnie 2 mogą być zmniejszone do 50% w
przypadku zastosowania wolno stojącej ściany oddzielenia przeciwpożarowego o klasie
odporności ogniowej co najmniej R E I 120, usytuowanej pomiędzy zbiornikiem z gazem
płynnym a budynkiem. Wymiary wolno stojącej ściany oraz jej odległość od zbiornika
powinny być tak dobrane, aby osłonić zbiornik od tej części budynku, która znajduje się w
odległości mniejszej niż określona w tabeli w ust. 4 w kolumnie 2 od dowolnego punktu
zbiornika.
Dla zbiornika z gazem płynnym o pojemności do 10 m3 zmniejszenie jego odległości
od budynku, o której mowa w ust. 7, może mieć miejsce również wówczas, gdy pionowy pas
ściany tego budynku o szerokości co najmniej równej rzutowi równoległemu zbiornika,
powiększonej po 2 m z obu jego stron, oraz o wysokości równej wysokości budynku będzie
miał klasę odporności ogniowej co najmniej R E I 120 i w tym pasie ściany nie będą
znajdowały się otwory okienne i drzwiowe.
Odległość zbiornika z gazem płynnym od rzutu poziomego skrajnego przewodu
elektroenergetycznej linii napowietrznej, a także od szyny zelektryfikowanej linii kolejowej
lub tramwajowej powinna wynosić co najmniej:
1) 3 m – przy napięciu linii elektroenergetycznej lub sieci trakcyjnej do 1 kV;
2) 15 m – przy napięciu linii elektroenergetycznej lub sieci trakcyjnej równym lub większym
od 1 kV.
Rozdział 8
Instalacja elektryczna
§ 180. Instalacja i urządzenia elektryczne, przy zachowaniu przepisów rozporządzenia,
przepisów odrębnych dotyczących dostarczania energii, ochrony przeciwpożarowej, ochrony
środowiska oraz bezpieczeństwa i higieny pracy, a także wymagań Polskich Norm
odnoszących się do tych instalacji i urządzeń, powinny zapewniać:
1) dostarczanie energii elektrycznej o odpowiednich parametrach technicznych do
odbiorników, stosownie do potrzeb użytkowych;
2) ochronę przed porażeniem prądem elektrycznym, przepięciami łączeniowymi i
atmosferycznymi, powstaniem pożaru, wybuchem i innymi szkodami;
3) ochronę przed emisją drgań i hałasu powyżej dopuszczalnego poziomu oraz przed
szkodliwym oddziaływaniem pola elektromagnetycznego.
§ 180a. W budynku użyteczności publicznej, o którym mowa w poniższej tabeli, wartość
mocy jednostkowej oświetlenia nie może przekraczać określonych wielkości dopuszczalnych:
Typ budynku
Maksymalna wartość mocy jednostkowej [W/m2]
Klasa kryteriów*)
Biura
A B C
15
20
Szkoły
15
25
20
Szpitale
15
25
25
Restauracje
10
35
25
Sportowo-rekreacyjne
10
35
20
Handlowo-usługowe
15
30
25
*) Ustala się następujące klasy kryteriów:
35
A – spełnianie kryteriów oświetlenia w stopniu podstawowym
B – spełnianie kryteriów oświetlenia w stopniu rozszerzonym
C – spełnienie kryteriów oświetlenia w stopniu pełnym z uwzględnieniem komunikacji wizualnej
§ 181. 1. Budynek, w którym zanik napięcia w elektroenergetycznej sieci zasilającej
może spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, poważne zagrożenie środowiska, a
także znaczne straty materialne, należy zasilać co najmniej z dwóch niezależnych,
samoczynnie załączających się źródeł energii elektrycznej oraz wyposażać w samoczynnie
załączające się oświetlenie awaryjne (zapasowe lub ewakuacyjne). W budynku
wysokościowym jednym ze źródeł zasilania powinien być zespół prądotwórczy.
Awaryjne oświetlenie zapasowe należy stosować w pomieszczeniach, w których po
zaniku oświetlenia podstawowego istnieje konieczność kontynuowania czynności w
niezmieniony sposób lub ich bezpiecznego zakończenia, przy czym czas działania tego
oświetlenia powinien być dostosowany do uwarunkowań wynikających z wykonywanych
czynności oraz warunków występujących w pomieszczeniu.
Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne należy stosować:
1) w pomieszczeniach:
a) widowni kin, teatrów i filharmonii oraz innych sal widowiskowych,
b) audytoriów, sal konferencyjnych, czytelni, lokali rozrywkowych oraz sal sportowych,
przeznaczonych dla ponad 200 osób,
c) wystawowych w muzeach,
d) o powierzchni netto ponad 1000 m2 w garażach oświetlonych wyłącznie światłem
sztucznym,
e) o powierzchni netto ponad 2000 m2 w budynkach użyteczności publicznej, budynkach
zamieszkania zbiorowego oraz w budynkach produkcyjnych i magazynowych;
2) na drogach ewakuacyjnych:
a) z pomieszczeń wymienionych w pkt 1,
b) oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym,
c) w szpitalach i innych budynkach przeznaczonych przede wszystkim do użytku osób o
ograniczonej zdolności poruszania się,
d) w wysokich i wysokościowych budynkach użyteczności publicznej i zamieszkania
zbiorowego.
Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne nie jest wymagane w pomieszczeniach, w których
awaryjne oświetlenie zapasowe spełnia warunek określony w ust. 5 dla awaryjnego
oświetlenia ewakuacyjnego.
Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne powinno działać przez co najmniej 1 godzinę od
zaniku oświetlenia podstawowego.
W pomieszczeniu, które jest użytkowane przy wyłączonym oświetleniu podstawowym,
należy stosować oświetlenie dodatkowe, zasilane napięciem nieprzekraczającym napięcia
dotykowego dopuszczalnego długotrwale, służące uwidocznieniu przeszkód wynikających z
układu budynku, dróg komunikacji ogólnej lub sposobu jego użytkowania, a także
podświetlane znaki wskazujące kierunki ewakuacji.
Oświetlenie awaryjne należy wykonywać zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi
wymagań w tym zakresie.
§ 182. Pomieszczenie stacji transformatorowej może być sytuowane w budynkach o
innym przeznaczeniu, jeżeli są spełnione warunki określone w § 96 oraz:
1) zostanie zachowana odległość pozioma i pionowa od pomieszczeń przeznaczonych na
stały pobyt ludzi co najmniej 2,8 m;
2) ściany i stropy będą stanowiły oddzielenia przeciwpożarowe oraz będą miały
zabezpieczenia przed przedostawaniem się cieczy i gazów.
§ 183. 1. W instalacjach elektrycznych należy stosować:
1) złącza instalacji elektrycznej budynku, umożliwiające odłączenie od sieci zasilającej i
usytuowane w miejscu dostępnym dla dozoru i obsługi oraz zabezpieczone przed
uszkodzeniami, wpływami atmosferycznymi, a także ingerencją osób niepowołanych;
2) oddzielny przewód ochronny i neutralny, w obwodach rozdzielczych i odbiorczych;
3) urządzenia ochronne różnicowoprądowe uzupełniające podstawową ochronę
przeciwporażeniową i ochronę przed powstaniem pożaru, powodujące w warunkach
uszkodzenia samoczynne wyłączenie zasilania;
4) wyłączniki nadprądowe w obwodach odbiorczych;
5) zasadę selektywności (wybiórczości) zabezpieczeń;
6) przeciwpożarowe wyłączniki prądu;
7) połączenia wyrównawcze główne i miejscowe, łączące przewody ochronne z częściami
przewodzącymi innych instalacji i konstrukcji budynku;
8) zasadę prowadzenia tras przewodów elektrycznych w liniach prostych, równoległych do
krawędzi ścian i stropów;
9) przewody elektryczne z żyłami wykonanymi wyłącznie z miedzi, jeżeli ich przekrój nie
przekracza 10 mm2;
10) urządzenia ochrony przeciwprzepięciowej.
1a. Połączeniami wyrównawczymi, o których mowa w ust. 1 pkt 7, należy objąć:
1) instalację wodociągową wykonaną z przewodów metalowych;
2) metalowe elementy instalacji kanalizacyjnej;
3) instalację ogrzewczą wodną wykonaną z przewodów metalowych;
4) metalowe elementy instalacji gazowej;
5) metalowe elementy szybów i maszynowni dźwigów;
6) metalowe elementy przewodów i wkładów kominowych;
7) metalowe elementy przewodów i urządzeń do wentylacji i klimatyzacji;
8) metalowe elementy obudowy urządzeń instalacji telekomunikacyjnej.
Przeciwpożarowy wyłącznik prądu, odcinający dopływ prądu do wszystkich obwodów,
z wyjątkiem obwodów zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie jest
niezbędne podczas pożaru, należy stosować w strefach pożarowych o kubaturze
przekraczającej 1000 m3 lub zawierających strefy zagrożone wybuchem.
Przeciwpożarowy wyłącznik prądu powinien być umieszczony w pobliżu głównego
wejścia do obiektu lub złącza i odpowiednio oznakowany.
Odcięcie dopływu prądu przeciwpożarowym wyłącznikiem nie może powodować
samoczynnego załączenia drugiego źródła energii elektrycznej, w tym zespołu
prądotwórczego, z wyjątkiem źródła zasilającego oświetlenie awaryjne, jeżeli występuje ono
w budynku.
§ 184. 1. Jako uziomy instalacji elektrycznej należy wykorzystywać metalowe
konstrukcje budynków, zbrojenia fundamentów oraz inne metalowe elementy umieszczone w
niezbrojonych fundamentach stanowiące sztuczny uziom fundamentowy.
Dopuszcza się wykorzystywanie jako uziomy instalacji elektrycznej metalowych
przewodów sieci wodociągowej, pod warunkiem zachowania wymagań Polskiej Normy
dotyczącej uziemień i przewodów ochronnych oraz uzyskania zgody jednostki eksploatującej
tę sieć.
Instalacja piorunochronna, o której mowa w § 53 ust. 2, powinna być wykonana
zgodnie z wymaganiami Polskich Norm dotyczących ochrony odgromowej obiektów
budowlanych.
§ 185. 1. Instalacja odbiorcza w budynku i w samodzielnym lokalu powinna być
wyposażona w urządzenia do pomiaru zużycia energii elektrycznej, usytuowane w miejscu
łatwo dostępnym i zabezpieczone przed uszkodzeniami i ingerencją osób niepowołanych.
W budynku wielorodzinnym liczniki pomiaru zużycia energii elektrycznej należy
umieszczać poza lokalami mieszkalnymi, w zamykanych szafkach.
§ 186. 1. Prowadzenie instalacji i rozmieszczenie urządzeń elektrycznych w budynku
powinno zapewniać bezkolizyjność z innymi instalacjami w zakresie odległości i ich
wzajemnego usytuowania oraz uwzględniać warunki określone w § 164.
Główne ciągi instalacji elektrycznej w budynku mieszkalnym wielorodzinnym,
budynku zamieszkania zbiorowego i budynku użyteczności publicznej należy prowadzić poza
mieszkaniami i pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi, w wydzielonych kanałach
lub szybach instalacyjnych, zgodnie z Polską Normą dotyczącą wymagań w tym zakresie.
§ 187. 1. Przewody i kable elektryczne należy prowadzić w sposób umożliwiający ich
wymianę bez potrzeby naruszania konstrukcji budynku.
Dopuszcza się prowadzenie przewodów elektrycznych wtynkowych, pod warunkiem
pokrycia ich warstwą tynku o grubości co najmniej 5 mm.
Przewody i kable elektryczne oraz światłowodowe wraz z ich zamocowaniami, zwane
dalej „zespołami kablowymi”, stosowane w systemach zasilania i sterowania urządzeniami
służącymi ochronie przeciwpożarowej, powinny zapewniać ciągłość dostawy energii
elektrycznej lub przekazu sygnału przez czas wymagany do uruchomienia i działania
urządzenia, z zastrzeżeniem ust. 7. Ocena zespołów kablowych w zakresie ciągłości dostawy
energii elektrycznej lub przekazu sygnału, z uwzględnieniem rodzaju podłoża i
przewidywanego sposobu mocowania do niego, powinna być wykonana zgodnie z warunkami
określonymi w Polskiej Normie dotyczącej badania odporności ogniowej.
Zespoły kablowe umieszczone w pomieszczeniach chronionych stałymi wodnymi
urządzeniami gaśniczymi powinny być odporne na oddziaływanie wody. Jeżeli przewody i
kable ułożone są w ognioochronnych kanałach kablowych, to wówczas wymaganie
odporności na działanie wody uznaje się za spełnione.
Przewody i kable elektryczne w obwodach urządzeń alarmu pożaru, oświetlenia
awaryjnego i łączności powinny mieć klasę PH odpowiednią do czasu wymaganego do
działania tych urządzeń, zgodnie z wymaganiami Polskiej Normy dotyczącej metody badań
palności cienkich przewodów i kabli bez ochrony specjalnej stosowanych w obwodach
zabezpieczających.
Zespoły kablowe powinny być tak zaprojektowane i wykonane, aby w wymaganym
czasie, o którym mowa w ust. 3 i 5, nie nastąpiła przerwa w dostawie energii elektrycznej
lub przekazie sygnału spowodowana oddziaływaniami elementów budynku lub wyposażenia.
Czas zapewnienia ciągłości dostawy energii elektrycznej lub sygnału do urządzeń, o
których mowa w ust. 3, może być ograniczony do 30 minut, o ile zespoły kablowe znajdują
się w obrębie przestrzeni chronionych stałymi samoczynnymi urządzeniami gaśniczymi
wodnymi.
§ 188. 1. Obwody odbiorcze instalacji elektrycznej w budynku wielorodzinnym należy
prowadzić w obrębie każdego mieszkania lub lokalu użytkowego.
W instalacji elektrycznej w mieszkaniu należy stosować wyodrębnione obwody:
oświetlenia, gniazd wtyczkowych ogólnego przeznaczenia, gniazd wtyczkowych w łazience,
gniazd wtyczkowych do urządzeń odbiorczych w kuchni oraz obwody do odbiorników
wymagających indywidualnego zabezpieczenia.
§ 189. 1. Pomieszczenia w mieszkaniu należy wyposażać w wypusty oświetleniowe oraz
w niezbędną liczbę odpowiednio rozmieszczonych gniazd wtyczkowych.
Instalacja oświetleniowa w pokojach powinna umożliwiać załączanie źródeł światła za
pomocą łączników wieloobwodowych.
§ 190. W budynku wielorodzinnym oświetlenie i odbiorniki w pomieszczeniach
komunikacji ogólnej oraz technicznych i gospodarczych powinny być zasilane z tablic
administracyjnych.
§ 191. (uchylony).
§ 192. (uchylony).
Rozdział 8a
Instalacja telekomunikacyjna
§ 192a. Mieszkania w budynku mieszkalnym wielorodzinnym należy wyposażyć w
instalację wejściowej sygnalizacji dzwonkowej oraz w odpowiednią sygnalizację
alarmowo-przyzywową dostosowaną do potrzeb osób niepełnosprawnych.
§ 192b. Instalacją telekomunikacyjną, o której mowa w § 56, zwaną dalej „instalacją
telekomunikacyjną”, jest zainstalowany i połączony pod względem technicznym i
funkcjonalnym układ jej elementów wykonany zgodnie z Polską Normą dotyczącą
planowania i wykonywania instalacji wewnątrz budynków.
§ 192c. Instalację telekomunikacyjną budynku zamieszkania zbiorowego i budynku
użyteczności publicznej, z zastrzeżeniem § 192d, stanowi w szczególności:
1) kanalizacja telekomunikacyjna budynku, rozumiana jako ciąg elementów osłonowych
umożliwiających wprowadzenie kabli do budynku oraz ich rozprowadzenie w budynku, w
tym między innymi przepustów kablowych, rur instalacyjnych, szybów instalacyjnych,
koryt, duktów i kanałów instalacyjnych;
2) elementy infrastruktury telekomunikacyjnej, w tym kable i przewody wraz z osprzętem
instalacyjnym i urządzeniami telekomunikacyjnymi, począwszy od przełącznicy
zlokalizowanej w punkcie połączenia z publiczną siecią telekomunikacyjną lub od
urządzenia systemu radiowego do wyjścia gniazda abonenckiego.
§ 192d. Instalację telekomunikacyjną budynku użyteczności publicznej przeznaczonego
na potrzeby publicznej oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki i wychowania, stanowi w
szczególności:
1) kanalizacja telekomunikacyjna budynku, rozumiana jako ciąg elementów osłonowych
umożliwiających wprowadzenie kabli do budynku oraz ich rozprowadzenie w budynku, w
tym między innymi przepustów kablowych, rur instalacyjnych, szybów instalacyjnych,
koryt, duktów i kanałów instalacyjnych;
2) światłowodowa infrastruktura telekomunikacyjna budynku, w tym kable światłowodowe,
wraz z osprzętem instalacyjnym i urządzeniami telekomunikacyjnymi, począwszy od
przełącznicy światłowodowej zlokalizowanej w punkcie połączenia z publiczną siecią
telekomunikacyjną do wyjścia gniazda światłowodowego zlokalizowanego w każdym
lokalu użytkowym.
§ 192e. Instalację telekomunikacyjną budynku mieszkalnego wielorodzinnego stanowią
w szczególności:
1) kanalizacja telekomunikacyjna budynku, rozumiana jako ciąg elementów osłonowych
umożliwiających wprowadzenie kabli do budynku oraz ich rozprowadzenie w budynku, w
tym między innymi przepustów kablowych, rur instalacyjnych, szybów instalacyjnych,
koryt, duktów i kanałów instalacyjnych;
2) telekomunikacyjne skrzynki mieszkaniowe, zlokalizowane w pobliżu drzwi wejściowych
do mieszkania, służące w szczególności umieszczeniu doprowadzonych do nich
zakończeń kabli, umieszczeniu urządzeń aktywnych lub pasywnych oraz, w razie
potrzeby, z doprowadzeniem zasilania elektrycznego, a także umożliwiające dystrybucję
sygnału w mieszkaniu;
3) światłowodowa infrastruktura telekomunikacyjna budynku, w tym kable światłowodowe,
wraz z osprzętem instalacyjnym i urządzeniami telekomunikacyjnymi, począwszy od
przełącznicy światłowodowej zlokalizowanej w punkcie połączenia z publiczną siecią
telekomunikacyjną do zakończeń kabli w każdej telekomunikacyjnej skrzynce
mieszkaniowej;
4) antenowa instalacja zbiorowa służąca do odbioru cyfrowych programów telewizyjnych i
radiofonicznych rozpowszechnianych w sposób rozsiewczy naziemny;
5) antenowa instalacja zbiorowa służąca do odbioru cyfrowych programów telewizyjnych i
radiofonicznych rozpowszechnianych w sposób rozsiewczy satelitarny;
6) okablowanie wykonane z parowych kabli symetrycznych wraz z osprzętem instalacyjnym
i urządzeniami telekomunikacyjnymi;
7) okablowanie wykonane z kabli współosiowych wraz z osprzętem instalacyjnym i
urządzeniami telekomunikacyjnymi od przełącznicy kablowej zlokalizowanej w punkcie
połączenia
z
publiczną
siecią
telekomunikacyjną do zakończeń kabli w
telekomunikacyjnej skrzynce mieszkaniowej;
8) maszt usytuowany na dachu budynku, wraz z odpowiednim przepustem kablowym do
budynku, lub w uzasadnionych przypadkach usytuowany poza budynkiem,
przystosowany
do umieszczenia anten przedsiębiorców telekomunikacyjnych
świadczących usługi telekomunikacyjne drogą radiową oraz umieszczenia odpowiednich
elementów instalacji, o których mowa w pkt 4 i 5.
§ 192f. 1. Punkt połączenia instalacji telekomunikacyjnej z publiczną siecią
telekomunikacyjną (punkt styku) powinien:
1) być usytuowany w odrębnym pomieszczeniu technicznym, zgodnym z warunkami
technicznymi określonymi w § 96-98, na pierwszej kondygnacji podziemnej lub
pierwszej kondygnacji nadziemnej budynku, a w przypadku braku możliwości
zapewnienia takiego pomieszczenia – w szafce telekomunikacyjnej wyposażonej w
odpowiednią instalację i urządzenia elektryczne;
2) zapewniać przełącznice wyposażone w funkcjonalne pola krosowe, zapewniające pełne
możliwości wielokrotnego podłączania i odłączania pomiędzy zewnętrzną siecią
telekomunikacyjną i instalacjami wewnętrznymi;
3) być odpowiednio zabezpieczony przed wpływem niekorzystnych czynników zewnętrznych
oraz dostępem osób nieupoważnionych;
4) być łatwo dostępny dla obsługi technicznej;
5) być oznakowany w sposób jednoznacznie określający przedsiębiorców
telekomunikacyjnych korzystających z tego punktu;
6) umożliwiać montaż szafek telekomunikacyjnych, urządzeń i osprzętu instalacyjnego;
7) zapewniać możliwość przyłączenia przedsiębiorców telekomunikacyjnych do instalacji
telekomunikacyjnej budynku, na zasadzie równego dostępu.
Prowadzenie
instalacji
telekomunikacyjnej
i
rozmieszczenie
urządzeń
telekomunikacyjnych w budynku powinno zapewniać bezkolizyjność z innymi instalacjami w
zakresie ich wzajemnego usytuowania i niekorzystnego oddziaływania oraz zapewniać
bezpieczeństwo osób korzystających z części wspólnych budynku.
W instalacji telekomunikacyjnej należy zastosować urządzenia ochrony przed
przepięciami, a gdy instalacja może być narażona na przetężenie – również w urządzenia
ochrony przed przetężeniami, natomiast elementy instalacji wyprowadzone ponad dach
należy umieścić w strefie chronionej przez instalację piorunochronną, o której mowa w § 184
ust. 3, lub bezpośrednio uziemić w przypadku braku instalacji piorunochronnej. Instalacje
antenowe wychodzące ponad dach oraz dłuższe ciągi instalacji antenowych w budynkach
(przekraczające 10 m) powinny być chronione ochronnikami zabezpieczającymi od przepięć
od wyładowań bezpośrednich i pośrednich.
Instalacja telekomunikacyjna powinna:
1) umożliwiać świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym usług transmisji danych
poprzez szerokopasmowy dostęp do Internetu oraz usług rozprowadzania programów
telewizyjnych i radiofonicznych, w tym programów telewizji cyfrowej wysokiej
rozdzielczości, przez różnych dostawców tych usług;
2) zapewniać kompatybilność i możliwość podłączenia tej instalacji do publicznych sieci
telekomunikacyjnych, przy zachowaniu zasady neutralności technologicznej:
3) być wykonana w sposób gwarantujący możliwość wymiany lub instalowania
odpowiedniej ilości jej elementów, o których mowa w § 192c, § 192d i § 192e, a także
instalację dodatkowej infrastruktury telekomunikacyjnej, w tym anten i kabli, wraz z
osprzętem instalacyjnym i urządzeniami telekomunikacyjnymi, bez naruszania
konstrukcji budynku;
4) umożliwiać przyłączenie i zapewnienie poprawnej transmisji sygnału urządzenia
telekomunikacyjnego systemu radiowego umożliwiającego świadczenie usług
telekomunikacyjnych.
W instalacji telekomunikacyjnej, o której mowa w § 192d pkt 2 oraz § 192e pkt 3:
1) od przełącznicy światłowodowej zlokalizowanej w punkcie połączenia z publiczną siecią
telekomunikacyjną odpowiednio do wyjścia z gniazda lub zakończeń kabli, powinny być
doprowadzone i zakończone co najmniej dwa jednomodowe włókna światłowodowe o
następujących parametrach:
a) tłumienność dla długości fali w paśmie 1310 nm-1625 nm nie większa niż 0,4 dB/km,
b) tłumienność dla długości fali 1550 nm nie większa niż 0,25 dB/km,
c) tłumienność w paśmie 1383 ± 3 nm nie większa niż 0,4 dB/km,
d) długość fali zerowej dyspersji chromatycznej λ0 nie mniejsza niż 1300 nm i nie
większa niż 1324 nm,
e) współczynnik dyspersji chromatycznej D nie większy niż 0,092 ps/nm2 · km,
f) nominalna średnica pola modu (dla λ = 1310 nm) od 8,6 do 9,5 µm przy tolerancji
średnicy pola modu ± 0,6 µm,
g) długość fali odcięcia dla włókna w kablu nie większa niż 1260 nm,
h) tłumienność 100 zwojów o średnicy 60 mm dla długości fali 1625 nm nie większa niż
0,1 dB;
2) należy wykorzystywać złącza światłowodowe jednomodowe typu SC/APC;
3) tłumienie toru optycznego od punktu połączenia z publiczną siecią telekomunikacyjną do
wyjścia z gniazda lub zakończeń kabli nie powinno przekraczać wartości 1,2 dB przy
długości fali 1310 nm i 1550 nm.
W instalacji telekomunikacyjnej, o której mowa w § 192e pkt 4, należy stosować:
1) kable współosiowe kategorii RG-6 lub wyższej, wykonane w klasie A, zawierające
podwójny ekran – folię aluminiową i oplot o gęstości co najmniej 77% oraz miedzianą
żyłę wewnętrzną o średnicy nie mniejszej niż jeden milimetr, przy czym tłumienie
każdego z torów utworzonych z kabli współosiowych nie powinno przekraczać wartości
12 dB przy częstotliwości 860 MHz, albo
2) kable światłowodowe spełniające wymogi określone w ust. 5, przy czym dopuszcza się
wykorzystanie pojedynczego włókna światłowodowego;
3) zestaw antenowy zapewniający:
a) pasmo przenoszenia od 87,5 do 108 MHz, od 174 do 230 MHz oraz od 470 do 862
MHz przy odpowiednio równomiernych charakterystykach częstotliwościowych,
b) zysk kierunkowy nie mniejszy niż 14 dBi dla zakresów od 174 do 230 MHz oraz od
470 do 862 MHz,
c) impedancję wyjściową 75 Ω;
4) wzmacniacze, przełączniki wielozakresowe (multiswitche) oraz pozostały osprzęt
aktywny i pasywny służący do odbioru programów telewizyjnych i radiofonicznych
rozpowszechnianych w sposób rozsiewczy naziemny.
W instalacji telekomunikacyjnej, o której mowa w § 192e pkt 5, należy stosować:
1) okablowanie zgodnie z wymogami określonymi w ust. 6 pkt 1 i 2;
2) anteny paraboliczne lub offsetowe o średnicy nie mniejszej niż 1,20 m zapewniające:
a) pasmo przenoszenia od 10,7 do 12,75 GHz przy odpowiednio równomiernej
charakterystyce częstotliwościowej,
b) impedancję wyjściową 75 Ω lub umożliwienie montażu konwerterów z wyjściem
światłowodowym,
c) możliwość odbioru sygnału z co najmniej dwóch satelitów,
d) możliwość odbioru sygnału o dwóch ortogonalnych polaryzacjach – przy czym możliwe jest zastosowanie pojedynczej anteny dwuogniskowej;
3) wzmacniacze, przełączniki wielozakresowe (multiswitche) oraz pozostały osprzęt
aktywny i pasywny służący do odbioru programów telewizyjnych i radiofonicznych
rozpowszechnianych w sposób rozsiewczy satelitarny.
Okablowanie w instalacjach, o których mowa w ust. 6 i 7, powinno być doprowadzone
od anten do telekomunikacyjnych skrzynek mieszkaniowych.
Wszystkie urządzenia aktywne i pasywne w instalacji telewizyjnej powinny być
uziemione i spełniać wymóg ekranowania w klasie A.
W instalacji telekomunikacyjnej, o której mowa w § 192e pkt 6, do każdej
telekomunikacyjnej skrzynki mieszkaniowej powinny być doprowadzone co najmniej dwa
parowe kable symetryczne UTP kategorii 5 lub wyższej oraz powinny być zakończone na
odpowiednim osprzęcie połączeniowym tak, aby zapewnić dla łącza lub kanału minimum
charakterystykę klasy D, przy czym jedno z tych łączy powinno być przeznaczone na
potrzeby instalacji, o których mowa w § 192a, lub podobnych, natomiast drugie łącze
doprowadzone z punktu połączenia z publiczną siecią telekomunikacyjną powinno być
przeznaczone w szczególności na potrzeby świadczenia usług telekomunikacyjnych, w tym
usług szerokopasmowego dostępu do Internetu.
W instalacji telekomunikacyjnej, o której mowa w § 192e pkt 7, należy stosować
kable współosiowe zgodnie z wymaganiami określonymi w ust. 6 pkt 1.
Główne ciągi instalacji telekomunikacyjnej powinny być prowadzone poza
mieszkaniami i lokalami użytkowymi oraz innymi pomieszczeniami, których sposób
użytkowania może spowodować przerwy lub zakłócenia przekazywanego sygnału.
W dostępnych dla ludzi miejscach, w których znajdują się zakończenia włókien
światłowodowych, powinno być umieszczone, w widocznym miejscu, odpowiednie
oznakowanie ostrzegające przed niewidzialnym promieniowaniem optycznym.
Rozdział 9
Urządzenia dźwigowe
§ 193. 1. W budynkach, o których mowa w § 54 ust. 1 i 2, liczbę i parametry
techniczno-użytkowe dźwigów należy ustalać z uwzględnieniem przeznaczenia budynku, jego
wysokości oraz liczby i rodzaju użytkowników.
Co najmniej jeden z dźwigów służących komunikacji ogólnej w budynku z
pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi, a także w każdej wydzielonej w pionie,
odrębnej części (segmencie) takiego budynku, powinien być przystosowany do przewozu
mebli, chorych na noszach i osób niepełnosprawnych.
2a. Kabina dźwigu osobowego dostępna dla osób niepełnosprawnych powinna mieć
szerokość co najmniej 1,1 m i długość 1,4 m, poręcze na wysokości 0,9 m oraz tablicę
przyzywową na wysokości od 0,8 m do 1,2 m w odległości nie mniejszej niż 0,5 m od naroża
kabiny z dodatkowym oznakowaniem dla osób niewidomych i informacją głosową.
W zabudowie śródmiejskiej w średniowysokim budynku mieszkalnym
wielorodzinnym, mającym nie więcej niż 3 mieszkania dostępne z klatki schodowej na
kondygnacji, dopuszcza się instalowanie dźwigu niespełniającego wymagań określonych w
ust. 2, poza przystosowaniem go do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Dźwigi przeznaczone dla ekip ratowniczych powinny spełniać wymagania określone w
§ 253 oraz w przepisach odrębnych dotyczących ochrony przeciwpożarowej.
§ 194. 1. Dostęp do dźwigu powinien być zapewniony z każdej kondygnacji użytkowej.
Nie dotyczy to kondygnacji nadbudowanej lub powstałej w wyniku adaptacji strychu na cele
mieszkalne lub inne cele użytkowe.
Różnica poziomów podłogi kabiny dźwigu, zatrzymującego się na kondygnacji
użytkowej, i posadzki tej kondygnacji przy wyjściu z dźwigu nie powinna być większa niż
0,02 m.
§ 195. Odległość pomiędzy zamkniętymi drzwiami przystankowymi dźwigu a
przeciwległą ścianą lub inną przegrodą powinna wynosić co najmniej:
1) dla dźwigów osobowych – 1,6 m;
2) dla dźwigów towarowych małych – 1,8 m;
3) dla dźwigów szpitalnych i towarowych – 3 m.
§ 196. 1. Szyby dźwigów z napędem elektrycznym w budynku mieszkalnym
wielorodzinnym i zamieszkania zbiorowego powinny być oddylatowane od ścian i stropów
budynku.
W budynkach, o których mowa w ust. 1, dopuszcza się instalowanie dźwigów z
napędem elektrycznym bez wykonywania dylatacji szybów dźwigowych, pod warunkiem ich
oddzielenia od pomieszczeń mieszkalnych pomieszczeniami nieprzeznaczonymi na stały
pobyt ludzi oraz zastosowania w nieoddylatowanym szybie dźwigowym zabezpieczeń przed
przenoszeniem drgań z prowadnic jezdnych na konstrukcję budynku, tak aby poziomy
hałasu i drgań przenikających do pomieszczeń mieszkalnych nie przekraczały wartości
określonych w Polskich Normach dotyczących dopuszczalnych wartości poziomu dźwięku w
pomieszczeniach oraz oceny wpływu drgań na ludzi w budynkach.
Wymaganie, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy dźwigów z napędem
hydraulicznym, dźwigów towarowych małych, dźwigów z maszynownią dolną lub boczną oraz
dźwigów z wciągarkami bezreduktorowymi, z zastrzeżeniem § 96 ust. 1, w szczególności
zastosowania w nieoddylatowanym szybie dźwigowym zabezpieczeń przed przenoszeniem
drgań z prowadnic jezdnych na konstrukcję budynku, tak aby poziomy hałasu i drgań
przenikających do pomieszczeń mieszkalnych nie przekraczały wartości określonych w
Polskich Normach, o których mowa w ust. 2.
§ 197. 1. Zespoły napędowe dźwigu powinny być zamocowane w sposób
uniemożliwiający przenoszenie się drgań na konstrukcję budynku.
Sytuowanie maszynowni dźwigów obok pokojów mieszkalnych jest zabronione. Nie
dotyczy to kondygnacji nadbudowanej lub powstałej w wyniku adaptacji strychu na cele
mieszkalne, z zachowaniem warunków określonych w § 96.
Maszynownia dźwigów powinna być wyposażona w urządzenia umożliwiające
podnoszenie elementów instalacji dźwigowych.
§ 198. 1. Szyby i maszynownie dźwigów mogą być umieszczane poza obrębem
budynków, pod warunkiem zapewnienia w nich minimalnej temperatury +5°C.
Szyby dźwigu powinny być wykonane z materiałów niepylących lub być zabezpieczone
powłoką niepylącą.
(uchylony).
§ 199. Prowadzenie bezpośrednio pod szybami dźwigowymi dróg komunikacyjnych oraz
sytuowanie pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi jest zabronione. Nie dotyczy to
przypadków, gdy strop pod szybem dźwigu wytrzymuje obciążenie zmienne co najmniej
5000 N/m2, a pod trasą jazdy przeciwwagi znajduje się filar oparty na stałym podłożu lub
gdy przeciwwaga wyposażona jest w chwytacze.
§ 200. W szpitalach i budynkach opieki społecznej każdy dźwig powinien być
umieszczony w odrębnym szybie. W innych budynkach w jednym szybie można umieszczać
nie więcej niż 3 dźwigi.
§ 201. W szybach dźwigowych można umieszczać wyłącznie urządzenia i przewody
związane z pracą i konserwacją dźwigu.
§ 202. Szczegółowe wymagania, jakim powinny odpowiadać dźwigi, inne urządzenia
podnoszące, schody ruchome oraz pochylnie ruchome, określają przepisy odrębne.
Dział V
Bezpieczeństwo konstrukcji
§ 203. Budynki i urządzenia z nimi związane powinny być projektowane i wykonywane
w taki sposób, aby obciążenia mogące na nie działać w trakcie budowy i użytkowania nie
prowadziły do:
1) zniszczenia całości lub części budynku;
2) przemieszczeń i odkształceń o niedopuszczalnej wielkości;
3) uszkodzenia części budynków, połączeń lub zainstalowanego wyposażenia w wyniku
znacznych przemieszczeń elementów konstrukcji;
4) zniszczenia na skutek wypadku, w stopniu nieproporcjonalnym do jego przyczyny.
§ 204. 1. Konstrukcja
budynku
powinna
spełniać
warunki
zapewniające
nieprzekroczenie stanów granicznych nośności oraz stanów granicznych przydatności do
użytkowania w żadnym z jego elementów i w całej konstrukcji.
Stany graniczne nośności uważa się za przekroczone, jeżeli konstrukcja powoduje
zagrożenie bezpieczeństwa ludzi znajdujących się w budynku oraz w jego pobliżu, a także
zniszczenie wyposażenia lub przechowywanego mienia.
Stany graniczne przydatności do użytkowania uważa się za przekroczone, jeżeli
wymagania użytkowe dotyczące konstrukcji nie są dotrzymywane. Oznacza to, że w
konstrukcji budynku nie mogą wystąpić:
1) lokalne uszkodzenia, w tym również rysy, które mogą ujemnie wpływać na przydatność
użytkową, trwałość i wygląd konstrukcji, jej części, a także przyległych do niej
niekonstrukcyjnych części budynku;
2) odkształcenia lub przemieszczenia ujemnie wpływające na wygląd konstrukcji i jej
przydatność użytkową, włączając w to również funkcjonowanie maszyn i urządzeń, oraz
uszkodzenia części niekonstrukcyjnych budynku i elementów wykończenia;
3) drgania dokuczliwe dla ludzi lub powodujące uszkodzenia budynku, jego wyposażenia
oraz przechowywanych przedmiotów, a także ograniczające jego użytkowanie zgodnie z
przeznaczeniem.
Warunki bezpieczeństwa konstrukcji, o których mowa w ust. 1, uznaje się za
spełnione, jeżeli konstrukcja ta odpowiada Polskim Normom dotyczącym projektowania i
obliczania konstrukcji.
Wzniesienie budynku w bezpośrednim sąsiedztwie obiektu budowlanego nie może
powodować zagrożeń dla bezpieczeństwa użytkowników tego obiektu lub obniżenia jego
przydatności do użytkowania.
W zakresie stanów granicznych przydatności do użytkowania budynków
projektowanych na terenach podlegających wpływom eksploatacji górniczej, wymaganie
określone w ust. 4 nie dotyczy tych odkształceń, uszkodzeń oraz drgań konstrukcji, które
wynikają z oddziaływań powodowanych eksploatacją górniczą.
Budynki użyteczności publicznej z pomieszczeniami przeznaczonymi do przebywania
znacznej liczby osób, takie jak: hale widowiskowe, sportowe, wystawowe, targowe,
handlowe, dworcowe powinny być wyposażone, w zależności od potrzeb, w urządzenia do
stałej kontroli parametrów istotnych dla bezpieczeństwa konstrukcji, takich jak:
przemieszczenia, odkształcenia i naprężenia w konstrukcji.
§ 205. Na terenach podlegających wpływom eksploatacji górniczej powinny być
stosowane zabezpieczenia konstrukcji budynków, odpowiednie do stanu zagrożenia,
wynikającego z prognozowanych oddziaływań powodowanych eksploatacją górniczą, przez
które rozumie się wymuszone przemieszczenia i odkształcenia oraz drgania podłoża.
§ 206. 1. W przypadku, o którym mowa w § 204 ust. 5, budowa powinna być
poprzedzona ekspertyzą techniczną stanu obiektu istniejącego, stwierdzającego jego stan
bezpieczeństwa i przydatności do użytkowania, uwzględniającą oddziaływania wywołane
wzniesieniem nowego budynku.
Rozbudowa, nadbudowa, przebudowa oraz zmiana sposobu użytkowania budynku
powinny być poprzedzone ekspertyzą techniczną stanu konstrukcji i elementów budynku, z
uwzględnieniem stanu podłoża gruntowego.
Dział VI
Bezpieczeństwo pożarowe
Rozdział 1
Zasady ogólne
§ 207. 1. Budynek i urządzenia z nim związane powinny być projektowane i wykonane
w sposób ograniczający możliwość powstania pożaru, a w razie jego wystąpienia
zapewniający:
1) zachowanie nośności konstrukcji przez określony czas;
2) ograniczenie rozprzestrzeniania się ognia i dymu wewnątrz budynku;
3) ograniczenie rozprzestrzeniania się pożaru na sąsiednie obiekty budowlane lub tereny
przyległe;
4) możliwość ewakuacji ludzi lub ich uratowania w inny sposób;
5) uwzględnienie bezpieczeństwa ekip ratowniczych.
Przepisy rozporządzenia dotyczące bezpieczeństwa pożarowego, wymiarów schodów,
o których mowa w § 68 ust. 1 i 2, a także oświetlenia awaryjnego, o którym mowa w § 181,
stosuje się, z uwzględnieniem § 2 ust. 2, również do użytkowanych budynków istniejących,
które na podstawie przepisów odrębnych uznaje się za zagrażające życiu ludzi.
§ 208. 1. Przepisy niniejszego działu określają wymagania dotyczące bezpieczeństwa
pożarowego budynków lub ich części, wynikające z ich przeznaczenia i sposobu użytkowania,
wysokości lub liczby kondygnacji, a także położenia w stosunku do poziomu terenu oraz do
innych obiektów budowlanych.
Stosowanie przepisów rozporządzenia wymaga uwzględnienia:
1) przepisów odrębnych dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określających w
szczególności:
a) zasady oceny zagrożenia wybuchem i wyznaczania stref zagrożenia wybuchem,
b) warunki wyposażania budynków lub ich części w instalacje sygnalizacyjno-alarmowe i
stałe urządzenia gaśnicze,
c) zasady przeciwpożarowego zaopatrzenia wodnego,
d) wymagania dotyczące dróg pożarowych;
2) wymagań Polskich Norm i warunków określonych w załączniku nr 3 do rozporządzenia,
dotyczących w szczególności zasad ustalania:
a) gęstości obciążenia ogniowego pomieszczeń i stref pożarowych,
b) klas odporności ogniowej i dymoszczelności elementów budynku oraz elementów
stosowanych w instalacjach, w tym zamknięć otworów,
c) klas odporności dachów na ogień zewnętrzny,
d) właściwości funkcjonalnych urządzeń służących do wentylacji pożarowej,
e) stopnia rozprzestrzeniania ognia przez ściany zewnętrzne od strony zewnętrznej,
f) klas reakcji na ogień wyrobów (materiałów) budowlanych,
g) toksyczności produktów rozkładu spalania materiałów.
§ 208a. 1. Określeniom użytym w rozporządzeniu: niepalny, niezapalny, trudno
zapalny, łatwo zapalny, niekapiący, samogasnący, intensywnie dymiący odpowiadają klasy
reakcji na ogień zgodnie z załącznikiem nr 3 do rozporządzenia.
Elementy budynku określone w rozporządzeniu jako nierozprzestrzeniające ognia,
słabo rozprzestrzeniające ogień lub silnie rozprzestrzeniające ogień powinny spełniać, z
zastrzeżeniem ust. 3, wymagania zgodnie z załącznikiem nr 3 do rozporządzenia.
W przypadku ścian zewnętrznych budynku, w tym z ociepleniem i okładziną
zewnętrzną lub tylko z okładziną zewnętrzną, przez elementy budynku:
1) nierozprzestrzeniające ognia – rozumie się elementy budynku nierozprzestrzeniające
ognia zarówno przy działaniu ognia wewnątrz, jak i od zewnątrz budynku,
2) słabo rozprzestrzeniające ogień – rozumie się elementy budynku, które z jednej strony
są słabo rozprzestrzeniające ogień, natomiast przy działaniu ognia z drugiej strony są
słabo rozprzestrzeniające ogień lub nierozprzestrzeniające ognia,
3) silnie rozprzestrzeniające ogień – rozumie się elementy budynku, które przy działaniu
ognia z jednej strony sklasyfikowane są jako silnie rozprzestrzeniające ogień, niezależnie
od klasyfikacji uzyskanej przy działaniu ognia z drugiej strony – dla których wymagania przy działaniu ognia wewnątrz budynku określa się zgodnie z
załącznikiem nr 3 do rozporządzenia, a przy działaniu ognia od zewnątrz budynku określa
się zgodnie z Polską Normą dotyczącą metody badania stopnia rozprzestrzeniania ognia
przez ściany.
Występująca w rozporządzeniu klasa E I odporności ogniowej drzwi lub innych
zamknięć otworów oznacza klasę E I1 lub E I2 zgodnie z Polską Normą dotyczącą klasyfikacji
ogniowej ustalanej na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem instalacji
wentylacyjnej; dla drzwi przystankowych do dźwigu dopuszcza się określenie odporności
ogniowej zgodnie z Polską Normą dotyczącą wykonywania próby odporności ogniowej drzwi
przystankowych.
Klasy dymoszczelności drzwi Sa i S200 określa się zgodnie z Polską Normą dotyczącą
klasyfikacji ogniowej ustalanej na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem
instalacji wentylacyjnej.
§ 209. 1. Budynki oraz części budynków, stanowiące odrębne strefy pożarowe w
rozumieniu § 226, z uwagi na przeznaczenie i sposób użytkowania, dzieli się na:
1) mieszkalne, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej charakteryzowane
kategorią zagrożenia ludzi, określane dalej jako ZL;
2) produkcyjne i magazynowe, określane dalej jako PM;
3) inwentarskie (służące do hodowli inwentarza), określane dalej jako IN.
Budynki oraz części budynków, stanowiące odrębne strefy pożarowe, określane jako
ZL, zalicza się do jednej lub do więcej niż jedna spośród następujących kategorii zagrożenia
ludzi:
1) ZL I – zawierające pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego przebywania ponad 50
osób niebędących ich stałymi użytkownikami, a nieprzeznaczone przede wszystkim do
użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się;
2) ZL II – przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności
poruszania się, takie jak szpitale, żłobki, przedszkola, domy dla osób starszych;
3) ZL III – użyteczności publicznej, niezakwalifikowane do ZL I i ZL II;
4) ZL IV – mieszkalne;
5) ZL V – zamieszkania zbiorowego, niezakwalifikowane do ZL I i ZL II.
Wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego budynków oraz części budynków
stanowiących odrębne strefy pożarowe, określanych jako PM, odnoszą się również do
garaży, hydroforni, kotłowni, węzłów ciepłowniczych, rozdzielni elektrycznych, stacji
transformatorowych, central telefonicznych oraz innych o podobnym przeznaczeniu.
Wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego budynków oraz części budynków
stanowiących odrębne strefy pożarowe, określanych jako IN, odnoszą się również do takich
budynków w zabudowie zagrodowej o kubaturze brutto nieprzekraczającej 1500 m3, jak
stodoły, budynki do przechowywania płodów rolnych i budynki gospodarcze.
Strefy pożarowe zaliczone, z uwagi na przeznaczenie i sposób użytkowania, do więcej
niż jednej kategorii zagrożenia ludzi, powinny spełniać wymagania określone dla każdej z
tych kategorii.
§ 210. Części budynku wydzielone ścianami oddzielenia przeciwpożarowego w pionie –
od fundamentu do przekrycia dachu – mogą być traktowane jako odrębne budynki.
§ 211. 1. Przepisów § 242 ust. 1, § 243 ust. 1, § 245 pkt 2 oraz § 256 ust. 3, w
zakresie kategorii ZL V, nie stosuje się do budynków i pomieszczeń przeznaczonych do
zakwaterowania osób osadzonych.
Przepisów § 236 ust. 4 oraz § 239 ust. 2 pkt 3 i 4 nie stosuje się do budynków
zlokalizowanych na terenie zakładów karnych i aresztów śledczych.
Przepisów § 239 ust. 2 pkt 3 i 4 nie stosuje się do zakładów poprawczych i schronisk
dla nieletnich.
Rozdział 2
Odporność pożarowa budynków
§ 212. 1. Ustanawia się pięć klas odporności pożarowej budynków lub ich części,
podanych w kolejności od najwyższej do najniższej i oznaczonych literami: „A”, „B”, „C”, „D”
i „E”, a scharakteryzowanych w § 216.
Wymaganą klasę odporności pożarowej dla budynku, zaliczonego do jednej kategorii
ZL, określa poniższa tabela:

Budynek

ZL I

ZL II

ZL III

ZL IV

ZL V

niski (N)

„B”

„C”

„D”

„C”

średniowysoki (SW)

„B”

„C”

„B”

wysoki (W)

„B”

wysokościowy (WW)

„A”

„B”

„A”

Dopuszcza się obniżenie wymaganej klasy odporności pożarowej w budynkach
wymienionych w poniższej tabeli do poziomu w niej określonego.

Liczba kondygnacji nadziemnych

ZL I

ZL II

ZL III

„D”

2*)

„C”

„D”

*) Gdy poziom stropu nad pierwszą kondygnacją nadziemną jest na wysokości nie większej
niż 9 m nad poziomem terenu.

Wymaganą klasę odporności pożarowej dla budynku PM oraz IN, z zastrzeżeniem §
282, określa poniższa tabela:

Maksymalna gęstość
obciążenia
ogniowego strefy
pożarowej w budynku
Q [MJ/m2]

Budynek o jednej
kondygnacji
nadziemnej (bez
ograniczenia
wysokości)

Budynek wielokondygnacyjny

niski

średniowysoki

wysoki

wysokościowy

(N)

(SW)

(W)

(WW)

Q Ł 500

„E”

„D”

„C”

„B”

500 < Q Ł 1000

„D”

„C”

„B”

1000 < Q Ł 2000

„C”

„B”

2000 < Q Ł 4000

„B”

Q > 4000

„A”

– Zgodnie z § 228 ust. 1 nie mogą występować takie budynki.

Jeżeli część podziemna budynku jest zaliczona do ZL, klasę odporności pożarowej
budynku ustala się, przyjmując jako liczbę jego kondygnacji lub jego wysokość odpowiednio:
sumę kondygnacji lub wysokości części podziemnej i nadziemnej, przy czym do tego
ustalenia nie bierze się pod uwagę tych części podziemnych budynku, które są oddzielone
elementami oddzielenia przeciwpożarowego o klasie odporności ogniowej co najmniej R E I
120, zgodnie z oznaczeniem pod tabelą w § 216 ust. 1, i mają bezpośrednie wyjścia na
zewnątrz.
W budynku wielokondygnacyjnym, którego kondygnacje są zaliczone do różnych
kategorii ZL lub PM, klasy odporności pożarowej określa się dla poszczególnych kondygnacji
odrębnie, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2-4.
Klasa odporności pożarowej części budynku nie powinna być niższa od klasy
odporności pożarowej części budynku położonej nad nią, przy czym dla części podziemnej
nie powinna być ona niższa niż „C”.
Jeżeli w budynku znajdują się pomieszczenia produkcyjne, magazynowe lub
techniczne, niepowiązane funkcjonalnie z częścią budynku zaliczoną do ZL, pomieszczenia te
powinny stanowić odrębną strefę pożarową, dla której oddzielnie ustala się klasę odporności
pożarowej, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 4, z zastrzeżeniem § 220.
Pomieszczenia, w których są umieszczone przeciwpożarowe zbiorniki wody lub innych
środków gaśniczych, pompy wodne instalacji przeciwpożarowych, maszynownie wentylacji
do celów przeciwpożarowych oraz rozdzielnie elektryczne, zasilające, niezbędne podczas
pożaru, instalacje i urządzenia, powinny stanowić odrębną strefę pożarową.
§ 213. Wymagania dotyczące klasy odporności pożarowej budynków określone w §
212 oraz dotyczące klas odporności ogniowej elementów budynków i rozprzestrzeniania
ognia przez te elementy określone w § 216, z zastrzeżeniem § 271 ust. 8a, nie dotyczą
budynków:
1) do trzech kondygnacji nadziemnych włącznie:
a) mieszkalnych: jednorodzinnych, zagrodowych i rekreacji indywidualnej, z
zastrzeżeniem § 217 ust. 2,
b) mieszkalnych i administracyjnych w gospodarstwach leśnych;
2) wolnostojących do dwóch kondygnacji nadziemnych włącznie:
a) o kubaturze brutto do 1500 m3 przeznaczonych do celów turystyki i wypoczynku,
b) gospodarczych w zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej oraz w gospodarstwach
leśnych,
c) o kubaturze brutto do 1000 m3 przeznaczonych do wykonywania zawodu lub
działalności usługowej i handlowej, także z częścią mieszkalną;
3) wolnostojących garaży o liczbie stanowisk postojowych nie większej niż 2;
4) inwentarskich o kubaturze brutto do 1500 m3.
§ 214. W budynkach wyposażonych w stałe samoczynne urządzenia gaśnicze wodne, z
wyjątkiem budynków ZL II oraz wielokondygnacyjnych budynków wysokich (W) i
wysokościowych (WW), dopuszcza się:
1) obniżenie klasy odporności pożarowej budynku o jedną w stosunku do wynikającej z §
212;
2) przyjęcie klasy „E” odporności pożarowej dla budynku jednokondygnacyjnego.
§ 215. 1. Dopuszcza się przyjęcie klasy „E” odporności pożarowej dla
jednokondygnacyjnego budynku PM o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500
MJ/m2, pod warunkiem zastosowania:
1) wszystkich elementów budynku nierozprzestrzeniających ognia;
2) samoczynnych urządzeń oddymiających w strefach pożarowych o powierzchni
przekraczającej 1000 m2.
Obniżenie klasy odporności pożarowej budynku, w przypadkach wymienionych w ust.
1 oraz w § 214, nie zwalnia z zachowania wymaganej pierwotnie klasy odporności ogniowej
elementów oddzielenia przeciwpożarowego, określonej w § 232.
§ 216. 1. Elementy budynku, odpowiednio do jego klasy odporności pożarowej, powinny
spełniać, z zastrzeżeniem § 213 oraz § 237 ust. 9, co najmniej wymagania określone w
poniższej tabeli:
Klasa odporności
pożarowej
budynku
Klasa odporności ogniowej elementów budynku5) *)
główna
konstrukcja
nośna
strop1)
konstrukcja
dachu
ściana zewnętrzna1),
2)
ściana
wewnętrzna1)
przekrycie
dachu3)
1
2
3
4
5
6
„A”
R 240
R 30
R E I
120
7
E I 120
(o-i)
„B”
R 120
R 30
R E I
60
E I 60
R E 30
E I 60
(o-i)
„C”
R 60
R 15
R E I
60
E I 304)
R E 30
E I 30
(o-i)
„D”
R 30
(-)
R E I
30
E I 154)
R E 15
E I 30
(o-i)
„E”
(-)
(-)
(-)
(-)
(-)
(-)
(-)
*) Z zastrzeżeniem § 219 ust. 1.
Oznaczenia w tabeli:
(-)
R – nośność ogniowa (w minutach), określona zgodnie z Polską Normą dotyczącą zasad
ustalania klas odporności ogniowej elementów budynku,
E – szczelność ogniowa (w minutach), określona jw.,
I –
izolacyjność ogniowa (w minutach), określona jw.,
(-) – nie stawia się wymagań.
1)
2)
3)
4)
5)
Jeżeli przegroda jest częścią głównej konstrukcji nośnej, powinna spełniać także kryteria
nośności ogniowej (R) odpowiednio do wymagań zawartych w kol. 2 i 3 dla danej klasy
odporności pożarowej budynku.
Klasa odporności ogniowej dotyczy pasa międzykondygnacyjnego wraz z połączeniem ze
stropem.
Wymagania nie dotyczą naświetli dachowych, świetlików, lukarn i okien połaciowych (z
zastrzeżeniem § 218), jeśli otwory w połaci dachowej nie zajmują więcej niż 20% jej
powierzchni; nie dotyczą także budynku, w którym nad najwyższą kondygnacją znajduje
się strop albo inna przegroda, spełniająca kryteria określone w kol. 4.
Dla ścian komór zsypu wymaga się klasy E I 60, a dla drzwi komór zsypu klasy E I 30.
Klasa odporności ogniowej dotyczy elementów wraz z uszczelnieniami złączy i
dylatacjami.
Elementy budynku, o których mowa w ust. 1, powinny być nierozprzestrzeniające
ognia, przy czym dopuszcza się zastosowanie słabo rozprzestrzeniających ogień:
1) elementów budynku o jednej kondygnacji nadziemnej ZL IV oraz PM, o maksymalnej
gęstości obciążenia ogniowego strefy pożarowej do 500 MJ/m2;
2) ścian wewnętrznych i zewnętrznych oraz elementów konstrukcji dachu i jego przekrycia
w budynku PM niskim o maksymalnej gęstości obciążenia ogniowego strefy pożarowej
do 1000 MJ/m2;
3) ścian zewnętrznych w budynku niskim ZL IV.
Dopuszcza się stosowanie w budynku PM ścian zewnętrznych klasy D z rdzeniem
klasy E z uwagi na reakcję na ogień, jeżeli okładzina wewnętrzna jest niepalna, a ściana jest
nierozprzestrzeniająca ognia przy działaniu ognia od strony elewacji.
Dopuszcza się stosowanie w budynku PM ścian wewnętrznych klasy D z uwagi na
reakcję na ogień.
W ścianach zewnętrznych budynku ZL II dopuszcza się, z zastrzeżeniem ust. 8,
zastosowanie izolacji cieplnej palnej, jeżeli osłaniająca ją od wewnątrz okładzina jest
niepalna i ma klasę odporności ogniowej co najmniej:
1) w budynku klasy odporności pożarowej „B” – E I 60;
2) w budynku klasy odporności pożarowej „C” i „D” – E I 30.
Dopuszcza się stosowanie klap dymowych z materiałów łatwo zapalnych w dachach i
stropodachach.
Strop tworzący w pomieszczeniu dodatkowy poziom – antresolę, przeznaczoną do
użytku dla więcej niż 10 osób, a także jej konstrukcja nośna, powinny odpowiadać
wymaganiom wynikającym z klasy odporności pożarowej budynku, lecz nie mniejszym niż
dla klasy „D”, z zastrzeżeniem § 214.
W budynku, na wysokości powyżej 25 m od poziomu terenu, okładzina elewacyjna i
jej zamocowanie mechaniczne, a także izolacja cieplna ściany zewnętrznej, powinny być
wykonane z materiałów niepalnych.
Dopuszcza się ocieplenie ściany zewnętrznej budynku mieszkalnego, wzniesionego
przed dniem 1 kwietnia 1995 r., o wysokości do 11 kondygnacji włącznie, z użyciem
samogasnącego polistyrenu spienionego, w sposób zapewniający nierozprzestrzenianie
ognia.
§ 217. 1. W budynkach ZL IV i ZL V klasa odporności ogniowej przegród wewnętrznych
oddzielających mieszkania lub samodzielne pomieszczenia mieszkalne od dróg komunikacji
ogólnej oraz od innych mieszkań i samodzielnych pomieszczeń mieszkalnych, z
zastrzeżeniem § 216 ust. 1, powinna wynosić co najmniej:
1) dla ścian w budynku:
a) niskim i średniowysokim – E I 30,
b) wysokim i wysokościowym – E I 60;
2) dla stropów w budynku zawierającym 2 mieszkania – R E I 30.
Klasa odporności ogniowej ściany oddzielającej segmenty jednorodzinnych budynków
ZL IV: bliźniaczych, szeregowych lub atrialnych, powinna wynosić co najmniej – R E I 60.
W mieszkaniach oraz w samodzielnych pomieszczeniach mieszkalnych dopuszcza się
wykonywanie ścian wewnętrznych nierozprzestrzeniających ognia, bez wymaganej w § 216
ust. 1 w kolumnie 6 tabeli klasy odporności ogniowej.
§ 218. 1. Przekrycie dachu budynku niższego, usytuowanego bliżej niż 8 m lub
przyległego do ściany z otworami budynku wyższego, z wyjątkiem przypadków
wymienionych w § 273 ust. 1, w pasie o szerokości 8 m od tej ściany powinno być
nierozprzestrzeniające ognia oraz w pasie tym:
1) konstrukcja dachu powinna mieć klasę odporności ogniowej co najmniej R 30;
2) przekrycie dachu powinno mieć klasę odporności ogniowej co najmniej R E 30.
Warunki określone w ust. 1 nie mają zastosowania, jeżeli najbliżej położony otwór w
ścianie budynku wyższego znajduje się w odległości nie mniejszej niż 10 m od dachu
budynku niższego, a gęstość obciążenia ogniowego w budynku niższym nie przekracza 2000
MJ/m2.
Postanowienia ust. 1 i 2 odnoszą się również do części niższej budynku, jeżeli część ta
stanowi odrębną strefę pożarową.
Dopuszcza się sytuowanie wylotów kanałów wentylacyjnych i spalinowych od
urządzeń gazowych oraz rur wentylujących piony kanalizacyjne w części połaci dachu lub
stropodachu budynku niższego, o której mowa w ust. 1.
§ 219. 1. Przekrycie dachu o powierzchni większej niż 1000 m2 powinno być
nierozprzestrzeniające ognia, a palna izolacja cieplna przekrycia powinna być oddzielona od
wnętrza budynku przegrodą o klasie odporności ogniowej nie niższej niż R E 15.
W budynkach ZL III, ZL IV i ZL V poddasze użytkowe przeznaczone na cele
mieszkalne lub biurowe powinno być oddzielone od palnej konstrukcji i palnego przekrycia
dachu przegrodami o klasie odporności ogniowej:
1) w budynku niskim – E I 30;
2) w budynku średniowysokim i wysokim – E I 60.
§ 220. 1. Ściany wewnętrzne i stropy wydzielające kotłownie, składy paliwa stałego,
żużlownie i magazyny oleju opałowego, a także zamknięcia otworów w tych elementach,
powinny mieć klasę odporności ogniowej nie mniejszą niż określona w tabeli:
Rodzaj pomieszczenia
Klasa odporności ogniowej
1
ścian
wewnętrznych
2
stropów drzwi lub
innych
zamknięć
3
Kotłownia z kotłami na paliwo stałe, o łącznej mocy
cieplnej powyżej 25 kW
E I 60
4
R E I 60
Kotłownia z kotłami na olej opałowy, o łącznej mocy
cieplnej powyżej 30 kW
E I 60
E I 30
R E I 60
Kotłownia z kotłami na paliwo gazowe, o łącznej mocy
cieplnej powyżej 30 kW:
E I 30 – w budynku niskim (N) i średniowysokim (SW) E I 60 R E I 60 E I 30 – w budynku wysokim (W)
i wysokościowym (WW)
Skład paliwa stałego i żużlownia
E I 120 R E I 120 E I 60
E I 120) R E I 120)
Magazyn oleju opałowego
E I 120
E I 60*)
R E I 120
*)
E I 60
Wymaganie nie dotyczy budynków mieszkalnych jednorodzinnych, budynków
mieszkalnych w zabudowie zagrodowej oraz budynków rekreacji indywidualnej.
Dla pomieszczeń, o których mowa w ust. 1, klasę odporności ogniowej ścian
zewnętrznych należy przyjmować zgodnie z § 216.
Nie stawia się wymagań w zakresie klasy odporności ogniowej dla przegród
zewnętrznych kotłowni z kotłami na paliwo gazowe, zlokalizowanej ponad dachem budynku,
przy zachowaniu warunku, iż przegrody te powinny być wykonane z materiałów niepalnych.
§ 221. 1. Nad pomieszczeniem zagrożonym wybuchem należy stosować lekki dach,
wykonany z materiałów co najmniej trudno zapalnych, o masie nieprzekraczającej 75 kg/m2
rzutu, licząc bez elementów konstrukcji nośnej dachu, takich jak podciągi, wiązary i belki.
Przepis ust. 1 nie dotyczy pomieszczenia, w którym łączna powierzchnia urządzeń
odciążających (przeciwwybuchowych), jak przepony, klapy oraz otwory oszklone szkłem
zwykłym, jest większa niż 0,065 m2/m3 kubatury pomieszczenia.
Ściany oddzielające pomieszczenie zagrożone wybuchem od innych pomieszczeń
powinny być odporne na parcie o wartości 15 kN/m2 (15 kPa).
§ 222. 1. Pomieszczenie zagrożone wybuchem należy sytuować na najwyższej
kondygnacji budynku. Wymaganie to nie dotyczy budynków na terenach zamkniętych.
Dopuszcza się inne usytuowanie pomieszczeń, o których mowa w ust. 1, pod
warunkiem zastosowania odpowiednich instalacji i urządzeń przeciwwybuchowych,
uzgodnionych z właściwym komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej.
§ 223. 1. W ścianach zewnętrznych budynku wielokondygnacyjnego, z zastrzeżeniem §
224, powinny być pasy międzykondygnacyjne o wysokości co najmniej 0,8 m.
Za równorzędne rozwiązania uznaje się oddzielenia poziome w formie daszków,
gzymsów i balkonów o wysięgu co najmniej 0,5 m lub też inne oddzielenia poziome i
pionowe o sumie wysięgu i wymiaru pionowego co najmniej 0,8 m.
Elementy poziome wymienione w ust. 2 powinny spełniać wymagania szczelności
ogniowej i izolacyjności ogniowej, również w obrębie połączenia ze ścianami zewnętrznymi,
przez okres odpowiadający czasowi klasyfikacyjnemu wymaganemu w stosunku do ścian
zewnętrznych budynku i być nierozprzestrzeniające ognia.
Warunki określone w ust. 1 i 2 nie dotyczą ścian holu i dróg komunikacji ogólnej.
§ 224. 1. W ścianach zewnętrznych budynku wielokondygnacyjnego nad strefą
pożarową PM, o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 1000 MJ/m2, wysokość pasa
międzykondygnacyjnego powinna wynosić co najmniej 1,2 m.
Za równorzędne rozwiązanie uznaje się oddzielenie poziome w formie daszków,
gzymsów i balkonów o wysięgu co najmniej 0,8 m lub też inne oddzielenie poziome i
pionowe o sumie wymiaru pionowego i wysięgu co najmniej 1,2 m, z zachowaniem
warunków określonych w § 223 ust. 3.
§ 225. Elementy okładzin elewacyjnych powinny być mocowane do konstrukcji budynku
w sposób uniemożliwiający ich odpadanie w przypadku pożaru w czasie krótszym niż
wynikający z wymaganej klasy odporności ogniowej dla ściany zewnętrznej, określonej w §
216 ust. 1, odpowiednio do klasy odporności pożarowej budynku, w którym są one
zamocowane.
Rozdział 3
Strefy pożarowe i oddzielenia przeciwpożarowe
§ 226. 1. Strefę pożarową stanowi budynek albo jego część oddzielona od innych
budynków lub innych części budynku elementami oddzielenia przeciwpożarowego, o których
mowa w § 232 ust. 4, bądź też pasami wolnego terenu o szerokości nie mniejszej niż
dopuszczalne odległości od innych budynków, określone w § 271 ust. 1-7.
Częścią budynku, o której mowa w ust. 1, jest także jego kondygnacja, jeżeli klatki
schodowe i szyby dźwigowe w tym budynku spełniają co najmniej wymagania określone w §
256 ust. 2 dla klatek schodowych.
Powierzchnia strefy pożarowej jest obliczana jako powierzchnia wewnętrzna budynku
lub jego części, przy czym wlicza się do niej także powierzchnię antresoli.
§ 227. 1. Dopuszczalne powierzchnie stref pożarowych ZL określa poniższa tabela:
Dopuszczalna powierzchnia strefy pożarowej w m2
w budynku wielokondygnacyjnym
Kategoria zagrożenia ludzi
w budynku o jednej
kondygnacji
nadziemnej (bez
ograniczenia
niskim
średniowysokim
(N)
(SW)
wysokim i
wysokościowym
(W) i (WW)
wysokości)

ZL I, ZL III, ZL IV, ZL V

10 000

8000

5000

2500

ZL II

8000

5000

3500

2000

Dopuszczalna powierzchnia strefy pożarowej ZL, obejmującej podziemną część
budynku, nie powinna przekraczać 50% dopuszczalnej powierzchni strefy pożarowej tej
samej kategorii zagrożenia ludzi, określonej w ust. 1 dla pierwszej nadziemnej kondygnacji
tego budynku.
Zmniejszenie dopuszczalnej powierzchni strefy pożarowej, o której mowa w ust. 2,
nie dotyczy przypadku, gdy wyjścia ewakuacyjne z kondygnacji podziemnej prowadzą
bezpośrednio na zewnątrz budynku.
Dopuszcza się powiększenie powierzchni stref pożarowych, o których mowa w ust. 1,
z wyjątkiem stref pożarowych w wielokondygnacyjnych budynkach wysokich (W) i
wysokościowych (WW), pod warunkiem zastosowania:
1) stałych samoczynnych urządzeń gaśniczych wodnych – o 100%;
2) samoczynnych urządzeń oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania
dymu – o 100%.
Przy jednoczesnym stosowaniu urządzeń wymienionych w pkt 1 i 2 dopuszcza się
powiększenie powierzchni stref pożarowych o 200%.
Ze strefy pożarowej ZL II o powierzchni przekraczającej 750 m2 w budynku
wielokondygnacyjnym, powinna być zapewniona możliwość ewakuacji ludzi do innej strefy
pożarowej na tej samej kondygnacji.
§ 228. 1. Dopuszczalne powierzchnie stref pożarowych PM, z wyjątkiem garaży, określa
poniższa tabela: Dopuszczalna powierzchnia strefy pożarowej w m2 w budynku wielokondygnacyjnym

Rodzaj stref
pożarowych

Gęstość obciążenia
ogniowego

Q [MJ/m2]

w budynku o
jednej kondygnacji
nadziemnej (bez
ograniczenia
wysokości)

niskim i
średniowysokim

(N) i (SW)

wysokim i
wysokościowym

(W) i (WW)

Strefy pożarowe z
pomieszczeniem
zagrożonym
wybuchem

Q > 4000
2000 < Q Ł 4000
1000 < Q Ł 2000
500 < Q Ł 1000
Q Ł 500

1000
2000
4000
6000
8000

1000
2000
3000

Strefy pożarowe
pozostałe

Q > 4000
2000 < Q Ł 4000
1000 < Q Ł 2000
500 < Q Ł 1000
Q Ł 500

2000
4000
8000
15 000
20 000

1000
2000
4000
8000
10 000

1000
2500
5000

Strefy pożarowe, o których mowa w ust. 1, w podziemnej części budynków nie
powinny przekraczać 50% powierzchni określonych w tabeli.
§ 229. 1. Dopuszcza się powiększenie powierzchni stref pożarowych, o których mowa w
§ 228, pod warunkiem ich ochrony:
1) stałymi samoczynnymi urządzeniami gaśniczymi wodnymi – o 100%;
2) samoczynnymi urządzeniami oddymiającymi – o 50%.
Przy jednoczesnym stosowaniu urządzeń wymienionych w ust. 1 dopuszcza się
powiększenie stref pożarowych o 150%.
§ 230. 1. W budynku jednokondygnacyjnym lub na ostatniej kondygnacji budynku
wielokondygnacyjnego wielkości stref pożarowych PM, z wyjątkiem garaży, można
powiększyć o 100%, jeżeli budynek nie zawiera pomieszczenia zagrożonego wybuchem i jest
wykonany z elementów nierozprzestrzeniających ognia oraz zastosowano samoczynne
urządzenia oddymiające.
W budynku jednokondygnacyjnym wielkości stref pożarowych PM, z wyjątkiem
garażu, nie ogranicza się, pod warunkiem zastosowania stałych samoczynnych urządzeń
gaśniczych wodnych i samoczynnych urządzeń oddymiających.
§ 231. 1. Dopuszczalne powierzchnie stref pożarowych IN określa poniższa tabela:
Dopuszczalna powierzchnia strefy pożarowej w m2
Liczba kondygnacji budynku przy hodowli ściółkowej przy hodowli bezściółkowej
1
2
3
Jedna
5000
nie ogranicza się
Dwie
2500
5000
Powyżej dwóch
1000
2500
W przypadku stosowania w budynku ścian silnie rozprzestrzeniających ogień, strefę
pożarową należy zmniejszyć do 25% wartości podanej w ust. 1, a w przypadku
jednokondygnacyjnego budynku przeznaczonego do hodowli bezściółkowej, strefę ogranicza
się do 5000 m2.
§ 232. 1. Ściany i stropy stanowiące elementy oddzielenia przeciwpożarowego powinny
być wykonane z materiałów niepalnych, a występujące w nich otwory – obudowane
przedsionkami przeciwpożarowymi lub zamykane za pomocą drzwi przeciwpożarowych bądź
innego zamknięcia przeciwpożarowego.
W ścianie oddzielenia przeciwpożarowego łączna powierzchnia otworów, o których
mowa w ust. 1, nie powinna przekraczać 15% powierzchni ściany, a w stropie oddzielenia
przeciwpożarowego – 0,5% powierzchni stropu. Ograniczenia nie stosuje się do otworów w
ścianach oddzielenia przeciwpożarowego w garażu, które znajdują się na drogach
manewrowych.
Przedsionek przeciwpożarowy powinien mieć wymiary rzutu poziomego nie mniejsze
niż 1,4 x 1,4 m, ściany i strop, a także osłony lub obudowy przewodów i kabli elektrycznych
z wyjątkiem wykorzystywanych w przedsionku oraz z wyjątkiem zespołów kablowych, o
których mowa w § 187 ust. 3 – o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 60 wykonane z
materiałów niepalnych oraz powinien być zamykany drzwiami i wentylowany co najmniej
grawitacyjnie, z zastrzeżeniem § 246 ust. 2 i 3.
Wymaganą klasę odporności ogniowej elementów oddzielenia przeciwpożarowego
oraz zamknięć znajdujących się w nich otworów określa poniższa tabela:
Klasa odporności ogniowej

Klasa
odporności
pożarowej
budynku

elementów oddzielenia
przeciwpożarowego

drzwi
przeciwpożarowych lub
innych zamknięć
przeciwpożarowych

drzwi z przedsionka
przeciwpożarowego

ścian i stropów,
z wyjątkiem
stropów w ZL

stropów w
ZL

na korytarz i do
pomieszczenia

na klatkę
schodową*)

„A”

R E I 240

R E I 120

E I 120

E I 60

E 60

„B” i „C”

R E I 120

R E I 60

E I 60

E I 30

E 30

„D” i „E”

R E I 60

R E I 30

E I 30

E I 15

E 15

*) Dopuszcza się osadzenie tych drzwi w ścianie o klasie odporności ogniowej, określonej dla
drzwi w kol. 6, znajdującej się między przedsionkiem a klatką schodową.

Klasa odporności ogniowej elementów oddzielenia przeciwpożarowego oraz zamknięć
znajdujących się w nich otworów w budynkach, o których mowa w § 213, powinna być nie
mniejsza od określonej w ust. 4 dla budynków o klasie odporności pożarowej „D” i „E”.
W ścianie oddzielenia przeciwpożarowego dopuszcza się wypełnienie otworów
materiałem przepuszczającym światło, takim jak luksfery, cegła szklana lub inne
przeszklenie, jeżeli powierzchnia wypełnionych otworów nie przekracza 10% powierzchni
ściany, przy czym klasa odporności ogniowej wypełnień nie powinna być niższa niż:

Wymagana klasa odporności ogniowej ściany
oddzielenia przeciwpożarowego

Klasa odporności ogniowej wypełnienia otworu w
ścianie

będącej obudową drogi
ewakuacyjnej

innej

R E I 240

E I 120

E 120

R E I 120

E I 60

E 60

R E I 60

E I 30

E 30

Dopuszcza się stosowanie w strefach pożarowych PM otworu w ścianie oddzielenia
przeciwpożarowego, służącego przeprowadzeniu urządzeń technologicznych, chronionego w
sposób równoważny wymaganym dla tej ściany drzwiom przeciwpożarowym pod względem
możliwości przeniesienia się przez ten otwór ognia lub dymu, w przypadku pożaru.
§ 233. 1. Stosowanie kurtyny przeciwpożarowej jest wymagane do oddzielenia:
1) widowni, o liczbie miejsc przekraczającej 600, od sceny teatralnej o powierzchni
wewnętrznej przekraczającej 150 m2 lub o kubaturze brutto przekraczającej 1200 m3;
2) kieszeni scenicznej, o powierzchni przekraczającej 100 m2, od sceny teatralnej o
powierzchni wewnętrznej przekraczającej 300 m2 lub o kubaturze brutto przekraczającej
6000 m3.
Sceny, o których mowa w ust. 1, powinny być wyposażone w samoczynne urządzenia
oddymiające uruchamiane za pomocą systemu wykrywania dymu.
§ 234. 1. Przepusty instalacyjne w elementach oddzielenia przeciwpożarowego powinny
mieć klasę odporności ogniowej (E I) wymaganą dla tych elementów.
Dopuszcza się nieinstalowanie przepustów, o których mowa w ust. 1, dla
pojedynczych rur instalacji wodnych, kanalizacyjnych i ogrzewczych, wprowadzanych przez
ściany i stropy do pomieszczeń higienicznosanitarnych.
Przepusty instalacyjne o średnicy większej niż 0,04 m w ścianach i stropach
pomieszczenia zamkniętego, dla których wymagana klasa odporności ogniowej jest nie
niższa niż E I 60 lub R E I 60, a niebędących elementami oddzielenia przeciwpożarowego,
powinny mieć klasę odporności ogniowej (E I) ścian i stropów tego pomieszczenia.
Przejścia instalacji przez zewnętrzne ściany budynku, znajdujące się poniżej poziomu
terenu, powinny być zabezpieczone przed możliwością przenikania gazu do wnętrza
budynku.
§ 235. 1. Ścianę oddzielenia przeciwpożarowego należy wznosić na własnym
fundamencie lub na stropie, opartym na konstrukcji nośnej o klasie odporności ogniowej nie
niższej od odporności ogniowej tej ściany.
Ścianę oddzielenia przeciwpożarowego należy wysunąć na co najmniej 0,3 m poza
lico ściany zewnętrznej budynku lub na całej wysokości ściany zewnętrznej zastosować
pionowy pas z materiału niepalnego o szerokości co najmniej 2 m i klasie odporności
ogniowej E I 60.
W budynku z przekryciem dachu rozprzestrzeniającym ogień ściany oddzielenia
przeciwpożarowego należy wyprowadzić ponad pokrycie dachu na wysokość co najmniej 0,3
m lub zastosować wzdłuż ściany pas z materiału niepalnego o szerokości co najmniej 1 m i
klasie odporności ogniowej E I 60, bezpośrednio pod pokryciem; przekrycie na tej szerokości
powinno być nierozprzestrzeniające ognia.
W budynku, z wyjątkiem zabudowy jednorodzinnej, w dachu którego znajdują się
świetliki lub klapy dymowe, ściany oddzielenia przeciwpożarowego usytuowane od nich w
odległości poziomej mniejszej niż 5 m, należy wyprowadzić ponad górną ich krawędź na
wysokość co najmniej 0,3 m, przy czym wymaganie to nie dotyczy świetlików
nieotwieranych o klasie odporności ogniowej co najmniej E 30.
Rozdział 4
Drogi ewakuacyjne
§ 236. 1. Z pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi powinna być zapewniona
możliwość ewakuacji w bezpieczne miejsce na zewnątrz budynku lub do sąsiedniej strefy
pożarowej, bezpośrednio albo drogami komunikacji ogólnej, zwanymi dalej „drogami
ewakuacyjnymi”.
Ze strefy pożarowej, o której mowa w ust. 1, powinno być wyjście bezpośrednio na
zewnątrz budynku lub przez inną strefę pożarową, z zastrzeżeniem § 227 ust. 5.
Wyjścia z pomieszczeń na drogi ewakuacyjne powinny być zamykane drzwiami.
Drzwi stanowiące wyjście ewakuacyjne z budynku przeznaczonego dla więcej niż 50
osób powinny otwierać się na zewnątrz. Wymaganie to nie dotyczy budynku wpisanego do
rejestru zabytków.
W wyjściu ewakuacyjnym z budynku dopuszcza się stosowanie drzwi rozsuwanych
spełniających wymagania określone w § 240 ust. 4.
Określając wymaganą szerokość i liczbę przejść, wyjść oraz dróg ewakuacyjnych w
budynku, w którym z przeznaczenia i sposobu zagospodarowania pomieszczeń nie wynika
jednoznacznie maksymalna liczba ich użytkowników, liczbę tę należy przyjmować w
odniesieniu do powierzchni tych pomieszczeń, dla:
1) sal konferencyjnych, lokali gastronomiczno-rozrywkowych, poczekalni, holi, świetlic itp. –
1 m2/osobę;
2) pomieszczeń handlowo-usługowych – 4 m2/osobę;
3) pomieszczeń administracyjno-biurowych – 5 m2/osobę;
4) archiwów, bibliotek itp. – 7 m2/osobę;
5) magazynów – 30 m2/osobę.
§ 237. 1. W pomieszczeniach, od najdalszego miejsca, w którym może przebywać
człowiek, do wyjścia ewakuacyjnego na drogę ewakuacyjną lub do innej strefy pożarowej
albo na zewnątrz budynku, powinno być zapewnione przejście, zwane dalej „przejściem
ewakuacyjnym”, o długości nieprzekraczającej:
1) w strefach pożarowych ZL – 40 m;
2) w strefach pożarowych PM o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2
w budynku o więcej niż jednej kondygnacji nadziemnej – 75 m;
3) w strefach pożarowych PM, o obciążeniu ogniowym nieprzekraczającym 500 MJ/m2, w
budynku o więcej niż jednej kondygnacji nadziemnej oraz w strefach pożarowych PM w
budynku o jednej kondygnacji nadziemnej bez względu na wielkość obciążenia
ogniowego – 100 m.
W pomieszczeniu zagrożonym wybuchem długość przejścia ewakuacyjnego, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, nie powinna przekraczać 40 m.
Dopuszcza się prowadzenie przez pomieszczenie zagrożone wybuchem przejścia
ewakuacyjnego z innego pomieszczenia, jeżeli pomieszczenia te są powiązane funkcjonalnie.
Jeżeli z przewidywanego przeznaczenia pomieszczenia nie wynika jednoznacznie
sposób jego zagospodarowania, projektowa długość przejścia ewakuacyjnego nie może być
większa niż 80% długości określonej w ust. 1 i 2.
W pomieszczeniach o wysokości przekraczającej 5 m długość przejść, o których mowa
w ust. 1 i 2, może być powiększona o 25%.
Długości przejść, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą być powiększone pod warunkiem
zastosowania:
1) stałych samoczynnych urządzeń gaśniczych wodnych – o 50%;
2) samoczynnych urządzeń oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania
dymu – o 50%.
Powiększenia, o których mowa w ust. 5 i 6 pkt 1 i 2, podlegają sumowaniu.
Przejście, o którym mowa w ust. 1, nie powinno prowadzić łącznie przez więcej niż
trzy pomieszczenia.
Ścianek działowych oddzielających od siebie pomieszczenia, dla których określa się
łącznie długość przejścia ewakuacyjnego, nie dotyczą wymagania określone w § 216 ust. 1.
Szerokość przejścia ewakuacyjnego w pomieszczeniu przeznaczonym na pobyt ludzi,
z zastrzeżeniem § 261, należy obliczać proporcjonalnie do liczby osób, do których ewakuacji
ono służy, przyjmując co najmniej 0,6 m na 100 osób, lecz nie mniej niż 0,9 m, a w
przypadku przejścia służącego do ewakuacji do 3 osób – nie mniej niż 0,8 m.
§ 238. Pomieszczenie powinno mieć co najmniej dwa wyjścia ewakuacyjne oddalone od
siebie o co najmniej 5 m w przypadkach, gdy:
1) jest przeznaczone do jednoczesnego przebywania w nim ponad 50 osób, a w strefie
pożarowej ZL II – ponad 30 osób;
2) znajduje się w strefie pożarowej ZL, a jego powierzchnia przekracza 300 m2;
3) znajduje się w strefie pożarowej PM o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 500
MJ/m2, a jego powierzchnia przekracza 300 m2;
4) znajduje się w strefie pożarowej PM o gęstości obciążenia ogniowego do 500 MJ/m2, a
jego powierzchnia przekracza 1000 m2;
5) jest zagrożone wybuchem, a jego powierzchnia przekracza 100 m2.
§ 239. 1. Łączną szerokość drzwi w świetle, stanowiących wyjścia ewakuacyjne z
pomieszczenia, należy obliczać proporcjonalnie do liczby osób mogących przebywać w nim
równocześnie, przyjmując co najmniej 0,6 m szerokości na 100 osób, przy czym najmniejsza
szerokość drzwi w świetle ościeżnicy powinna wynosić 0,9 m, a w przypadku drzwi służących
do ewakuacji do 3 osób – 0,8 m.
Drzwi stanowiące wyjście ewakuacyjne powinny otwierać się na zewnątrz
pomieszczeń:
1) zagrożonych wybuchem;
2) do których jest możliwe niespodziewane przedostanie się mieszanin wybuchowych lub
substancji trujących, duszących bądź innych, mogących utrudnić ewakuację;
3) przeznaczonych do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób;
4) przeznaczonych dla ponad 6 osób o ograniczonej zdolności poruszania się.
Wyjścia ewakuacyjne z pomieszczenia zagrożonego wybuchem na drogę ewakuacyjną
powinny prowadzić przez przedsionki przeciwpożarowe odpowiadające wymaganiom § 232.
Szerokość drzwi stanowiących wyjście ewakuacyjne z budynku, z zastrzeżeniem ust.
1, a także szerokość drzwi na drodze ewakuacyjnej z klatki schodowej, prowadzących na
zewnątrz budynku lub do innej strefy pożarowej, powinna być nie mniejsza niż szerokość
biegu klatki schodowej, określona zgodnie z § 68 ust. 1 i 2.
Szerokość drzwi w świetle na drodze ewakuacyjnej, niewymienionych w ust. 4, należy
obliczać proporcjonalnie do liczby osób, do których ewakuacji są one przeznaczone,
przyjmując co najmniej 0,6 m szerokości na 100 osób, przy czym najmniejsza szerokość
drzwi powinna wynosić 0,9 m w świetle ościeżnicy.
Wysokość drzwi, o których mowa w ust. 1, 4 i 5, powinna odpowiadać wymaganiom §
62 ust. 1.
§ 240. 1. Drzwi wieloskrzydłowe, stanowiące wyjście ewakuacyjne z pomieszczenia oraz
na drodze ewakuacyjnej, powinny mieć co najmniej jedno, nieblokowane skrzydło drzwiowe
o szerokości nie mniejszej niż 0,9 m.
Szerokość skrzydła drzwi wahadłowych, stanowiących wyjście ewakuacyjne z
pomieszczenia oraz na drodze ewakuacyjnej, powinna wynosić co najmniej dla drzwi
jednoskrzydłowych – 0,9 m, a dla drzwi dwuskrzydłowych – 0,6 m, przy czym oba skrzydła
drzwi dwuskrzydłowych muszą mieć tę samą szerokość.
Zabrania się stosowania do celów ewakuacji drzwi obrotowych i podnoszonych.
Drzwi rozsuwane mogą stanowić wyjścia na drogi ewakuacyjne, a także być
stosowane na drogach ewakuacyjnych, jeżeli są przeznaczone nie tylko do celów ewakuacji,
a ich konstrukcja zapewnia:
1) otwieranie automatyczne i ręczne bez możliwości ich blokowania;
2) samoczynne ich rozsunięcie i pozostanie w pozycji otwartej w wyniku zasygnalizowania
pożaru przez system wykrywania dymu chroniący strefę pożarową, do ewakuacji z której
te drzwi są przeznaczone, a także w przypadku awarii drzwi.
W bramach i ścianach przesuwanych na drogach ewakuacyjnych powinny znajdować
się drzwi otwierane ręcznie albo w bezpośrednim sąsiedztwie tych bram i ścian powinny być
umieszczone i wyraźnie oznakowane drzwi przeznaczone do celów ewakuacji.
Drzwi, bramy i inne zamknięcia otworów o wymaganej klasie odporności ogniowej lub
dymoszczelności powinny być zaopatrzone w urządzenia, zapewniające samoczynne
zamykanie otworu w razie pożaru. Należy też zapewnić możliwość ręcznego otwierania drzwi
służących do ewakuacji.
Drzwi stanowiące wyjście ewakuacyjne z pomieszczenia, w którym może przebywać
jednocześnie więcej niż 300 osób, oraz drzwi na drodze ewakuacyjnej z tego pomieszczenia,
powinny być wyposażone w urządzenia przeciwpaniczne.
§ 241. 1. Obudowa poziomych dróg ewakuacyjnych powinna mieć klasę odporności
ogniowej wymaganą dla ścian wewnętrznych, nie mniejszą jednak niż E I 15, z
uwzględnieniem § 217. Wymaganie klasy odporności ogniowej dla obudowy poziomych dróg
ewakuacyjnych nie dotyczy obudowy krytego ciągu pieszego – pasażu, o którym mowa w §
247 ust. 2.
W ścianach wewnętrznych, stanowiących obudowę dróg ewakuacyjnych w strefach
pożarowych ZL III i PM, dopuszcza się umieszczenie nieotwieranych naświetli powyżej 2 m
od poziomu posadzki, jeżeli przylegające pomieszczenia nie są zagrożone wybuchem i jeżeli
gęstość obciążenia ogniowego w tych pomieszczeniach nie przekracza 1000 MJ/m2.
W ścianach zewnętrznych budynków, przy których znajduje się galeria, będąca jedyną
drogą ewakuacyjną, dopuszcza się umieszczenie naświetli powyżej 2 m od posadzki tej
galerii.
§ 242. 1. Szerokość poziomych dróg ewakuacyjnych należy obliczać proporcjonalnie do
liczby osób mogących przebywać jednocześnie na danej kondygnacji budynku, przyjmując co
najmniej 0,6 m na 100 osób, lecz nie mniej niż 1,4 m.
Dopuszcza się zmniejszenie szerokości poziomej drogi ewakuacyjnej do 1,2 m, jeżeli
jest ona przeznaczona do ewakuacji nie więcej niż 20 osób.
Wysokość drogi ewakuacyjnej powinna wynosić co najmniej 2,2 m, natomiast
wysokość lokalnego obniżenia 2 m, przy czym długość obniżonego odcinka drogi nie może
być większa niż 1,5 m na każdym odcinku drogi ewakuacyjnej o długości 10 m.
Skrzydła drzwi stanowiących wyjście na drogę ewakuacyjną nie mogą, po ich
całkowitym otwarciu, zmniejszać wymaganej szerokości tej drogi. Wymagania nie stosuje się
do drzwi wyposażonych w urządzenia samoczynnie je zamykające.
§ 243. 1. Korytarze stanowiące drogę ewakuacyjną w strefach pożarowych ZL powinny
być podzielone na odcinki nie dłuższe niż 50 m przy zastosowaniu przegród z drzwiami
dymoszczelnymi lub innych urządzeń technicznych, zapobiegających rozprzestrzenianiu się
dymu.
Wymaganie, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy korytarzy, na których zastosowano
rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem.
Przegrody, o których mowa w ust. 1, nad sufitami podwieszonymi i pod podłogami
podniesionymi powyżej poziomu stropu lub podłoża, powinny być wykonane z materiałów
niepalnych.
§ 244. 1. Na drogach ewakuacyjnych jest zabronione stosowanie:
1) spoczników ze stopniami;
2) schodów ze stopniami zabiegowymi, jeżeli schody te są jedyną drogą ewakuacyjną.
Na drogach ewakuacyjnych dopuszcza się stosowanie schodów wachlarzowych, pod
warunkiem zachowania najmniejszej szerokości stopni określonych w § 69 ust. 6.
Na drogach ewakuacyjnych miejsca, w których zastosowano pochylnie lub stopnie
umożliwiające pokonanie różnicy poziomów, powinny być wyraźnie oznakowane.
§ 245. Klatki schodowe przeznaczone do ewakuacji ze strefy pożarowej:
1) ZL II w budynku niskim (N),
2) ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V w budynku średniowysokim (SW),
3) PM o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 500 MJ/m2 lub zawierającej pomieszczenie
zagrożone wybuchem w budynku niskim (N) bądź średniowysokim (SW) – powinny być obudowane i zamykane drzwiami dymoszczelnymi oraz wyposażone w
urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu, uruchamiane
samoczynnie za pomocą systemu wykrywania dymu.
§ 246. 1. W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW), z zastrzeżeniem ust. 4,
należy zapewnić możliwość ewakuacji do co najmniej dwóch klatek schodowych, które
powinny być obudowane i oddzielone od poziomych dróg komunikacyjnych lub
ewakuacyjnych oraz pomieszczeń, przedsionkiem przeciwpożarowym, odpowiadającym
wymaganiom określonym w § 232.
Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w
budynku wysokim (W) dla stref pożarowych innych niż ZL IV i PM oraz w budynku
wysokościowym (WW), powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające ich
zadymieniu.
Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w
budynku wysokim (W) dla strefy pożarowej PM, powinny być wyposażone w urządzenia
zapobiegające zadymieniu lub samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą
systemu wykrywania dymu.
Prowadzenie ewakuacji tylko do jednej klatki schodowej dopuszcza się w przypadku:
1) budynku wysokiego (W) niezawierającego strefy pożarowej ZL II, jeżeli powierzchnia
wewnętrzna kondygnacji nie przekracza 750 m2;
2) strefy pożarowej ZL IV, jeżeli łączna powierzchnia wewnętrzna mieszkań na kondygnacji
lub jej części nie przekracza 750 m2.
W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW) dopuszcza się wykonywanie klatek
schodowych, stanowiących drogę ewakuacyjną wyłącznie dla stref pożarowych ZL IV, bez
przedsionków oddzielających je od poziomych dróg komunikacji ogólnej, jeżeli:
1) każde mieszkanie lub pomieszczenie jest oddzielone od poziomej drogi komunikacji
ogólnej drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30;
2) klatki schodowe są zamykane drzwiami dymoszczelnymi;
3) klatki schodowe są wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub w
samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą systemu wykrywania
dymu.
W budynku średniowysokim (SW) i wyższym, w strefie pożarowej ZL V, drzwi z
pomieszczeń, z wyjątkiem higienicznosanitarnych, prowadzące na drogi komunikacji ogólnej,
powinny mieć klasę odporności ogniowej co najmniej E I 30.
§ 247. 1. W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW), w strefach pożarowych
innych niż ZL IV, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające
przed zadymieniem poziomych dróg ewakuacyjnych.
W krytym ciągu pieszym (pasażu), do którego przylegają lokale handlowe i usługowe,
oraz w przekrytym dziedzińcu wewnętrznym, należy zastosować rozwiązania
techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych.
W podziemnej kondygnacji budynku, w której znajduje się pomieszczenie
przeznaczone dla ponad 100 osób, oraz budowli podziemnej z takim pomieszczeniem, należy
zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zapewniające usuwanie dymu z tego
pomieszczenia i z dróg ewakuacyjnych.
§ 248. Schody wewnętrzne w mieszkaniach w budynku wielorodzinnym oraz w budynku
jednorodzinnym, zagrodowym i rekreacji indywidualnej, a także budynku tymczasowym
nieprzeznaczonym na cele widowiskowe lub inne zgromadzenia ludzi, mogą nie spełniać
wymagań stawianych drogom ewakuacyjnym.
§ 249. 1. Ściany wewnętrzne i stropy stanowiące obudowę klatki schodowej lub
pochylni powinny mieć klasę odporności ogniowej określoną zgodnie z § 216, jak dla stropów
budynku.
(uchylony).
Biegi i spoczniki schodów oraz pochylnie służące do ewakuacji powinny być wykonane
z materiałów niepalnych i mieć klasę odporności ogniowej co najmniej:
1) w budynkach o klasie odporności pożarowej „A”, „B” i „C” – R 60;
2) w budynkach o klasie odporności pożarowej „D” i „E” – R 30.
Wymaganie klasy odporności ogniowej, o którym mowa w ust. 3, nie dotyczy klatek
schodowych wydzielonych na każdej kondygnacji przedsionkami przeciwpożarowymi oraz
schodów na antresolę w pomieszczeniu, w którym się ona znajduje, jeżeli antresola ta jest
przeznaczona do użytku nie więcej niż 10 osób.
W budynku niskim o klasie odporności pożarowej „D” lub „E” w obudowanych
klatkach schodowych, zamykanych drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I
30, dopuszcza się wykonanie biegów i spoczników schodów z materiałów palnych.
Odległość między ścianą zewnętrzną, stanowiącą obudowę klatki schodowej
przeznaczonej do ewakuacji, o której mowa w § 245, 246 i 256 ust. 2, a inną ścianą
zewnętrzną tego samego lub innego budynku powinna być ustalona zgodnie z § 271.
Przepisu nie stosuje się, jeżeli co najmniej jedna z tych ścian posiada co najmniej klasę
odporności ogniowej zgodnie z § 216, jak dla stropu budynku z tą klatką schodową, w pasie
terenu określonym zgodnie z § 271.
§ 250. 1. Piwnice powinny być oddzielone od pozostałej części budynku, z wyjątkiem
budynków ZL IV niskich (N) i średniowysokich (SW) stropami i ścianami o klasie odporności
ogniowej co najmniej R E I 60 i zamknięte drzwiami o klasie odporności ogniowej co
najmniej E I 30. Jeżeli drzwi do piwnic znajdują się poniżej poziomu terenu, schody
prowadzące z tego poziomu powinny być zabezpieczone w sposób uniemożliwiający
omyłkowe zejście ludzi do piwnic w przypadku ewakuacji (np. ruchomą barierą).
W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW) piwnice powinny być oddzielone od
klatki schodowej przedsionkiem przeciwpożarowym.
§ 251. Wyjście z klatki schodowej na strych lub poddasze powinno być zamykane
drzwiami lub klapą wyjściową o klasie odporności ogniowej co najmniej:
1) w budynkach niskich (N) – E I 15;
2) w budynkach średniowysokich (SW) i wyższych – E I 30.
§ 252. Schodów i pochylni ruchomych nie zalicza się do dróg ewakuacyjnych.
§ 253. 1. W budynku ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V, mającym kondygnację z posadzką na
wysokości powyżej 25 m ponad poziomem terenu przy najniżej położonym wejściu do
budynku oraz w budynku wysokościowym (WW) ZL IV przynajmniej jeden dźwig powinien
być przystosowany do potrzeb ekip ratowniczych, spełniając wymagania Polskiej Normy
dotyczącej dźwigów dla straży pożarnej. Dźwig dla ekip ratowniczych powinien zapewniać
dostęp do każdej strefy pożarowej na kondygnacji bezpośrednio lub drogami komunikacji
ogólnej.
Dojście do dźwigu dla ekip ratowniczych powinno prowadzić przez przedsionek
przeciwpożarowy spełniający wymagania określone w § 232.
Ściany i stropy szybu dźwigu dla ekip ratowniczych powinny mieć klasę odporności
ogniowej wymaganą jak dla stropów budynku, zgodnie z § 216.
Szyb dźwigu dla ekip ratowniczych powinien być wyposażony w urządzenia
zapobiegające zadymieniu.
§ 254. (uchylony).
§ 255. (uchylony).
§ 256. 1. Długość drogi ewakuacyjnej od wyjścia z pomieszczenia na tę drogę do
wyjścia do innej strefy pożarowej lub na zewnątrz budynku, zwanej dalej „dojściem
ewakuacyjnym”, mierzy się wzdłuż osi drogi ewakuacyjnej. W przypadku zakończenia
dojścia ewakuacyjnego przedsionkiem przeciwpożarowym, długość tę mierzy się do
pierwszych drzwi tego przedsionka.
Za równorzędne wyjściu do innej strefy pożarowej, o którym mowa w ust. 1, uważa
się wyjście do obudowanej klatki schodowej, zamykanej drzwiami o klasie odporności
ogniowej co najmniej E I 30, wyposażonej w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub
służące do usuwania dymu, a w przypadku, o którym mowa w § 246 ust. 5 – zamykanej
drzwiami dymoszczelnymi.
Dopuszczalne długości dojść ewakuacyjnych w strefach pożarowych określa poniższa
tabela:
Długość dojścia w m
Rodzaj strefy pożarowej przy jednym
dojściu
1
przy co
najmniej 2
dojściach1)
2
Z pomieszczeniem zagrożonym wybuchem
3
10
PM o gęstości obciążenia ogniowego Q > 500 MJ/m2 bez
pomieszczenia zagrożonego wybuchem
302)
40
60
PM o gęstości obciążenia ogniowego Q Ł 500 MJ/m2 bez
pomieszczenia zagrożonego wybuchem
602)
100
ZL I, II i V
10
ZL III
40
302)
ZL IV
60
602)
1)
100
Dla dojścia najkrótszego, przy czym dopuszcza się dla drugiego dojścia długość większą
o 100% od najkrótszego. Dojścia te nie mogą się pokrywać ani krzyżować, przy czym
dopuszcza się ich wspólny początkowy przebieg na długości nie większej niż 2 m.
2)
W tym nie więcej niż 20 m na poziomej drodze ewakuacyjnej.
Długości dojść ewakuacyjnych, o których mowa w ust. 3, mogą być powiększone pod
warunkiem ochrony:
1) strefy pożarowej stałymi samoczynnymi urządzeniami gaśniczymi wodnymi – o 50%;
2) drogi ewakuacyjnej samoczynnymi urządzeniami oddymiającymi uruchamianymi za
pomocą systemu wykrywania dymu – o 50%.
Przy jednoczesnym stosowaniu tych urządzeń długość dojścia może być powiększona o
100%.
Wyjście z klatki schodowej, o której mowa w ust. 2, powinno prowadzić na zewnątrz
budynku, bezpośrednio lub poziomymi drogami komunikacji ogólnej, których obudowa
odpowiada wymaganiom § 249 ust. 1, a otwory w obudowie mają zamknięcia o klasie
odporności ogniowej co najmniej E I 30.
Dopuszcza się przeprowadzenie drogi ewakuacyjnej do wyjścia na zewnątrz budynku
z klatki schodowej oraz z poziomych dróg komunikacji ogólnej przez hol, mogący spełniać
także funkcje uzupełniające do funkcji wynikających z przeznaczenia budynku, takie jak:
recepcyjna, ochrony budynku, drobnej sprzedaży, pod warunkiem że:
1) przez jeden hol możliwe jest przeprowadzenie drogi ewakuacyjnej tylko z jednej klatki
schodowej, przy czym ograniczenie to nie odnosi się do klatek schodowych z odrębnym,
nieprowadzącym przez ten hol, wyjściem ewakuacyjnym;
2) hol nie znajduje się w strefie pożarowej PM o gęstości obciążenia ogniowego powyżej
500 MJ/m2 ani też zawierającej pomieszczenie zagrożone wybuchem;
3) hol jest oddzielony od poziomych dróg komunikacji ogólnej, tak jak jest to wymagane
dla klatki schodowej, o której mowa w pkt 1;
4) wolna szerokość drogi ewakuacyjnej jest co najmniej o 50% większa od szerokości
poziomej drogi ewakuacyjnej w budynku, prowadzącej do tego wyjścia, określonej
zgodnie z § 242 ust. 1, dla kondygnacji budynku o największej liczbie przewidywanych
osób, znajdujących się tam jednocześnie;
5) wysokość holu w miejscu, w którym przebiega droga ewakuacyjna, jest nie mniejsza niż
3,3 m;
6) szerokość drzwi wyjściowych na zewnątrz budynku jest większa o 50% od minimalnej
szerokości drzwi wyjściowych określonej zgodnie z § 239 ust. 4.
Dopuszczalną długość drogi od wyjścia z klatki schodowej, o której mowa w ust. 2, do
wyjścia na zewnątrz budynku określa się zgodnie z ust. 3.
§ 257. 1. W budynku PM, w którym jest wymagana druga droga ewakuacyjna dla ludzi
z wyższej kondygnacji, dopuszcza się stosowanie na tej drodze drabiny ewakuacyjnej,
prowadzącej na dach nad niższą kondygnacją lub na poziom terenu, jeżeli liczba osób
przebywających jednocześnie na wyższej kondygnacji nie przekracza 50, a w budynku z
pomieszczeniem zagrożonym wybuchem – 15. Nie dotyczy to zakładów pracy chronionej.
Drabiny ewakuacyjne należy umieszczać w miejscach łatwo dostępnych. Sytuowanie
drabin naprzeciw świetlików i okien jest zabronione.
Dopuszcza się wykonywanie drabin ewakuacyjnych bez obręczy ochronnych, gdy
różnica wysokości nie przekracza 3 m, z uwzględnieniem wymagań § 101.
Rozdział 5
Wymagania przeciwpożarowe dla elementów wykończenia wnętrz i wyposażenia
stałego
§ 258. 1. W strefach pożarowych ZL I, ZL II, ZL III i ZL V stosowanie do wykończenia
wnętrz materiałów i wyrobów łatwo zapalnych, których produkty rozkładu termicznego są
bardzo toksyczne lub intensywnie dymiące, jest zabronione.
1a. W przypadku stosowania materiałów wykończeniowych luźno zwisających, w
szczególności w kurtynach, zasłonach, draperiach, kotarach oraz żaluzjach, za łatwo zapalne
uważa się materiały, których właściwości określone w badaniach zgodnych z Polskimi
Normami odnoszącymi się do zapalności i rozprzestrzeniania płomienia przez wyroby
włókiennicze nie spełniają co najmniej jednego z kryteriów:
1) ti ł 4 s;
2) ts Ł 30 s;
3) nie następuje przepalenie trzeciej nitki;
4) nie występują płonące krople.
Na drogach komunikacji ogólnej, służących celom ewakuacji, stosowanie materiałów i
wyrobów budowlanych łatwo zapalnych jest zabronione.
§ 259. 1. Podłogi podniesione o więcej niż 0,2 m ponad poziom stropu lub innego
podłoża powinny mieć:
1) niepalną konstrukcję nośną oraz co najmniej niezapalne płyty podłogi od strony
przestrzeni podpodłogowej, mające klasę odporności ogniowej co najmniej R E I 30, a w
budynku wysokościowym (WW) lub ze strefą pożarową o gęstości obciążenia ogniowego
ponad 4000 MJ/m2 oraz w strefach pożarowych ZL II – co najmniej R E I 60;
2) przestrzeń podpodłogową podzieloną na sektory o powierzchni nie większej niż 1000 m2
przegrodami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30, a w budynku
wysokościowym (WW) lub ze strefą pożarową o gęstości obciążenia ogniowego ponad
4000 MJ/m2 – co najmniej E I 60.
Przewody i kable elektryczne oraz inne instalacje wykonane z materiałów palnych,
prowadzone w przestrzeni podpodłogowej podłogi podniesionej i w przestrzeni ponad
sufitami podwieszonymi, wykorzystywanej do wentylacji lub ogrzewania pomieszczenia,
powinny mieć osłonę lub obudowę o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30, a w
budynku wysokościowym (WW) lub w budynkach ze strefą pożarową o gęstości obciążenia
ogniowego ponad 4000 MJ/m2 – co najmniej E I 60.
Na drogach ewakuacyjnych wykonywanie w podłodze podniesionej otworów do
wentylacji lub ogrzewania jest zabronione.
§ 260. 1. W pomieszczeniach, przeznaczonych do jednoczesnego przebywania ponad 50
osób oraz w pomieszczeniach produkcyjnych, stosowanie łatwo zapalnych przegród, stałych
elementów wyposażenia i wystroju wnętrz oraz wykładzin podłogowych jest zabronione.
W pomieszczeniach stref pożarowych ZL II, pomieszczeniach magazynowych oraz w
pomieszczeniach z podłogami podniesionymi, stosowanie wykładzin podłogowych łatwo
zapalnych jest zabronione.
§ 261. Pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego przebywania ponad 200 osób
dorosłych lub 100 dzieci, w których miejsca do siedzenia są ustawione w rzędach, powinny
mieć:
1) fotele i inne siedzenia trudno zapalne oraz niewydzielające produktów rozkładu i
spalania, określonych jako bardzo toksyczne, zgodnie z Polską Normą dotyczącą badań
wydzielania produktów toksycznych; określenie trudno zapalny przypisuje się fotelom i
innym siedzeniom, które nie ulegają postępującemu tleniu i spalaniu płomieniowemu w
warunkach określonych Polską Normą dotyczącą badania zapalności mebli
tapicerowanych;
2) szerokość przejść pomiędzy rzędami siedzeń nie mniejszą niż 0,45 m, przy czym
odległość tę należy ustalać, biorąc pod uwagę odstęp między stałymi elementami
siedzeń;
3) liczbę siedzeń w rzędzie nie większą niż 16 pomiędzy przejściami oraz 8 w rzędzie
przyściennym, przy czym dopuszcza się zwiększenie liczby miejsc w rzędach
odpowiednio do 40 i 20 pod warunkiem zwiększenia odstępu między rzędami siedzeń o 1
cm na każde dodatkowe siedzenie odpowiednio powyżej 16 lub 8;
4) szerokość przejść komunikacyjnych nie mniejszą niż 1,2 m przy liczbie osób do 150, a
przy większej ich liczbie szerokość tę należy zwiększyć proporcjonalnie o 0,6 m na 100
osób;
5) rzędy siedzeń lub ławek trwale umocowane do podłogi albo siedzenia sztywno łączone ze
sobą w rzędy oraz między rzędami.
§ 262. 1. Okładziny sufitów oraz sufity podwieszone należy wykonywać z materiałów
niepalnych lub niezapalnych, niekapiących i nieodpadających pod wpływem ognia.
Wymaganie to nie dotyczy mieszkań.
Przestrzeń między sufitem podwieszonym i stropem powinna być podzielona na
sektory o powierzchni nie większej niż 1000 m2, a w korytarzach – przegrodami co 50 m,
wykonanymi z materiałów niepalnych.
§ 263. 1. W łazienkach i saunach z piecykami gazowymi oraz termami gazowymi i
elektrycznymi dopuszcza się stosowanie okładzin ściennych z materiałów palnych, z tym że
odległość tych urządzeń od okładzin powinna wynosić co najmniej 0,3 m.
Stosowanie okładzin ściennych z materiałów łatwo zapalnych w łazienkach i saunach z
piecem na paliwo stałe jest zabronione.
§ 264. Palne elementy wystroju wnętrz budynku, przez które lub obok których są
prowadzone przewody ogrzewcze, wentylacyjne, dymowe lub spalinowe, powinny być
zabezpieczone przed możliwością zapalenia lub zwęglenia.
Rozdział 6
Wymagania przeciwpożarowe dla palenisk i instalacji
§ 265. 1. Palenisko powinno być umieszczone na podłożu niepalnym o grubości co
najmniej 0,15 m, a przy piecach metalowych bez nóżek – 0,3 m. Podłoga łatwo zapalna
przed drzwiczkami palenisk powinna być zabezpieczona pasem materiału niepalnego o
szerokości co najmniej 0,3 m, sięgającym poza krawędzie drzwiczek co najmniej po 0,3 m.
Palenisko otwarte może być stosowane tylko w pomieszczeniu, w którym nie
występuje zagrożenie wybuchem, w odległości co najmniej 0,6 m od łatwo zapalnych części
budynku. W pomieszczeniach ze stropem drewnianym palenisko otwarte powinno mieć okap
wykonany z materiałów niepalnych, wystający co najmniej 0,3 m poza krawędź paleniska.
Piec metalowy lub w ramach metalowych, rury przyłączeniowe oraz otwory do
czyszczenia powinny być oddalone od łatwo zapalnych, nieosłoniętych części
konstrukcyjnych budynku co najmniej 0,6 m, a od osłoniętych okładziną z tynku o grubości
25 mm lub inną równorzędną okładziną – co najmniej 0,3 m.
Piec z kamienia, cegły, kafli i podobnych materiałów niepalnych oraz przewody
spalinowe i dymowe powinny być oddalone od łatwo zapalnych, nieosłoniętych części
konstrukcyjnych budynku co najmniej 0,3 m, a od osłoniętych okładziną z tynku o grubości
25 mm na siatce albo równorzędną okładziną – co najmniej 0,15 m.
§ 266. 1. Przewody spalinowe i dymowe powinny być wykonane z wyrobów niepalnych.
Przewody lub obudowa przewodów spalinowych i dymowych powinny spełniać
wymagania określone w Polskiej Normie dotyczącej badań ogniowych małych kominów.
Dopuszcza się wykonanie obudowy, o której mowa w ust. 2, z cegły pełnej grubości
12 cm, murowanej na zaprawie cementowo-wapiennej, z zewnętrznym tynkiem lub
spoinowaniem.
Między wylotem przewodu spalinowego i dymowego a najbliższym skrajem korony
drzew dorosłych należy zapewnić zachowanie odległości co najmniej 6 m, z zastrzeżeniem §
271 ust. 8.
§ 267. 1. Przewody wentylacyjne powinny być wykonane z materiałów niepalnych, a
palne izolacje cieplne i akustyczne oraz inne palne okładziny przewodów wentylacyjnych
mogą być stosowane tylko na zewnętrznej ich powierzchni w sposób zapewniający
nierozprzestrzenianie ognia.
Dopuszcza się w budynkach PM, z wyjątkiem garaży, wykonanie przewodów
wentylacyjnych nierozprzestrzeniających ognia, pod warunkiem że nie są one prowadzone
przez drogi ewakuacyjne oraz nie przepływa nimi powietrze o temperaturze powyżej 85°C
lub zanieczyszczenia mogące się odkładać.
Odległość nieizolowanych przewodów wentylacyjnych od wykładzin i powierzchni
palnych powinna wynosić co najmniej 0,5 m.
Drzwiczki rewizyjne stosowane w kanałach i przewodach wentylacyjnych powinny być
wykonane z materiałów niepalnych.
W kuchni lub w aneksie kuchennym w mieszkaniu dopuszcza się stosowanie
przewodów wentylacji wywiewnej z materiałów co najmniej trudno zapalnych.
Elastyczne elementy łączące, służące do połączenia sztywnych przewodów
wentylacyjnych z elementami instalacji lub urządzeniami, z wyjątkiem wentylatorów,
powinny być wykonane z materiałów co najmniej trudno zapalnych, posiadać długość nie
większą niż 4 m, przy czym nie powinny być prowadzone przez elementy oddzielenia
przeciwpożarowego.
Elastyczne elementy łączące wentylatory z przewodami wentylacyjnymi powinny być
wykonane z materiałów co najmniej trudno zapalnych, przy czym ich długość nie powinna
przekraczać 0,25 m.
Izolacje cieplne i akustyczne zastosowane w instalacjach: wodociągowej,
kanalizacyjnej i ogrzewczej powinny być wykonane w sposób zapewniający
nierozprzestrzenianie ognia.
§ 268. 1. Instalacje wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w budynkach, z wyjątkiem
budynków jednorodzinnych i rekreacji indywidualnej, powinny spełniać następujące
wymagania:
1) przewody wentylacyjne powinny być wykonane i prowadzone w taki sposób, aby w
przypadku pożaru nie oddziaływały siłą większą niż 1 kN na elementy budowlane, a
także aby przechodziły przez przegrody w sposób umożliwiający kompensacje wydłużeń
przewodu;
2) zamocowania przewodów do elementów budowlanych powinny być wykonane z
materiałów niepalnych, zapewniających przejęcie siły powstającej w przypadku pożaru w
czasie nie krótszym niż wymagany dla klasy odporności ogniowej przewodu lub klapy
odcinającej;
3) w przewodach wentylacyjnych nie należy prowadzić innych instalacji;
4) filtry i tłumiki powinny być zabezpieczone przed przeniesieniem się do ich wnętrza
palących się cząstek;
5) maszynownie wentylacyjne i klimatyzacyjne w budynkach mieszkalnych średniowysokich
(SW) i wyższych oraz w innych budynkach o wysokości powyżej dwóch kondygnacji
nadziemnych powinny być wydzielone ścianami o klasie odporności ogniowej co najmniej
E I 60 i zamykane drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30; nie dotyczy
to obudowy urządzeń instalowanych ponad dachem budynku.
Dopuszcza się instalowanie w przewodzie wentylacyjnym nagrzewnic elektrycznych
oraz nagrzewnic na paliwo ciekłe lub gazowe, których temperatura powierzchni grzewczych
przekracza 160°C, pod warunkiem zastosowania ogranicznika temperatury, automatycznie
wyłączającego ogrzewanie po osiągnięciu temperatury powietrza 110°C oraz zabezpieczenia
uniemożliwiającego pracę nagrzewnicy bez przepływu powietrza.
Dopuszcza się zainstalowanie w przewodzie wentylacyjnym wentylatorów i urządzeń
do uzdatniania powietrza pod warunkiem wykonania ich obudowy o klasie odporności
ogniowej E I 60.
Przewody wentylacyjne i klimatyzacyjne w miejscu przejścia przez elementy
oddzielenia przeciwpożarowego powinny być wyposażone w przeciwpożarowe klapy
odcinające o klasie odporności ogniowej równej klasie odporności ogniowej elementu
oddzielenia przeciwpożarowego z uwagi na szczelność ogniową, izolacyjność ogniową i
dymoszczelność (E I S), z zastrzeżeniem ust. 5.
Przewody wentylacyjne i klimatyzacyjne samodzielne lub obudowane prowadzone
przez strefę pożarową, której nie obsługują, powinny mieć klasę odporności ogniowej
wymaganą dla elementów oddzielenia przeciwpożarowego tych stref pożarowych z uwagi na
szczelność ogniową, izolacyjność ogniową i dymoszczelność (E I S) lub powinny być
wyposażone w przeciwpożarowe klapy odcinające zgodnie z ust. 4.
W
strefach
pożarowych,
w
których
jest
wymagana
instalacja
sygnalizacyjno-alarmowa, przeciwpożarowe klapy odcinające powinny być uruchamiane
przez tę instalację, niezależnie od zastosowanego wyzwalacza termicznego.
§ 269. 1. W pomieszczeniach zagrożonych wybuchem należy stosować urządzenia
wstrzymujące automatycznie pracę wentylatorów w razie powstania pożaru i sygnalizujące
ich
wyłączenie, jeżeli działanie wentylatorów mogłoby przyczynić się do jego
rozprzestrzeniania.
W pomieszczeniach zagrożonych wybuchem należy stosować oddzielną dla każdego
pomieszczenia instalację wyciągową.
Usytuowanie wentylacyjnych otworów wyciągowych powinno uwzględniać gęstość
względną par cieczy i gazów występujących w pomieszczeniu w stosunku do powietrza oraz
przewidywany kierunek ruchu zanieczyszczonego powietrza.
W pomieszczeniach, w których mogą występować palne pyły, tworzące z powietrzem
mieszaniny wybuchowe, otwory wentylacji nawiewnej powinny być usytuowane oraz
wykonane tak, aby nie powodowały unoszenia pyłów osiadłych.
Filtry, komory pyłowe i cyklony do palnych pyłów powinny być zlokalizowane w
pomieszczeniach wydzielonych elementami oddzielenia przeciwpożarowego lub też na
zewnątrz budynku, w miejscu bezpiecznym dla tych urządzeń oraz dla otoczenia.
Wymagania, o których mowa w ust. 5, nie dotyczą przypadków uzasadnionych
względami technologicznymi, w których filtry, komory pyłowe i cyklony stanowią
bezpośrednie wyposażenie urządzeń i agregatów produkcyjnych.
Przewody wentylacyjne przed miejscem wprowadzenia do komór pyłowych i cyklonów
powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające przeniesieniu się ognia.
Komory pyłowe i cyklony dla pyłów tworzących z powietrzem mieszaniny wybuchowe
powinny być wyposażone w klapy lub przepony przeciwwybuchowe, zabezpieczające
konstrukcję cyklonu i komory, a także konstrukcję budynku przed skutkami wybuchu.
§ 270. 1. Instalacja wentylacji oddymiającej powinna:
1) usuwać dym z intensywnością zapewniającą, że w czasie potrzebnym do ewakuacji ludzi
na chronionych przejściach i drogach ewakuacyjnych nie wystąpi zadymienie lub
temperatura uniemożliwiające bezpieczną ewakuację;
2) mieć stały dopływ powietrza zewnętrznego uzupełniającego braki tego powietrza w
wyniku jego wypływu wraz z dymem.
Przewody wentylacji oddymiającej, obsługujące:
1) wyłącznie jedną strefę pożarową, powinny mieć klasę odporności ogniowej z uwagi na
szczelność ogniową i dymoszczelność – E600 S, co najmniej taką jak klasa odporności
ogniowej stropu określona w § 216, przy czym dopuszcza się stosowanie klasy E300 S,
jeżeli wynikająca z obliczeń temperatura dymu powstającego w czasie pożaru nie
przekracza 300°C;
2) więcej niż jedną strefę pożarową, powinny mieć klasę odporności ogniowej E I S, co
najmniej taką jak klasa odporności ogniowej stropu określona w § 216.
Klapy odcinające do przewodów wentylacji oddymiającej, obsługujące:
1) wyłącznie jedną strefę pożarową, powinny być uruchamiane automatycznie i mieć klasę
odporności ogniowej z uwagi na szczelność ogniową i dymoszczelność – E600 S AA, co
najmniej taką jak klasa odporności ogniowej stropu określona w § 216, przy czym
dopuszcza się stosowanie klasy E300 S AA, jeżeli wynikająca z obliczeń temperatura
dymu powstającego w czasie pożaru nie przekracza 300°C;
2) więcej niż jedną strefę pożarową, powinny być uruchamiane automatycznie i mieć klasę
odporności ogniowej E I S AA, co najmniej taką jak klasa odporności ogniowej stropu
określona w § 216.
Wentylatory oddymiające powinny mieć klasę:
1) F600 60, jeżeli przewidywana temperatura dymu przekracza 400°C;
2) F400 120 w pozostałych przypadkach, przy czym dopuszcza się inne klasy, jeżeli z analizy
obliczeniowej temperatury dymu oraz zapewnienia bezpieczeństwa ekip ratowniczych
wynika taka możliwość.
Klapy dymowe w grawitacyjnej wentylacji oddymiającej powinny mieć klasę:
1) B300 30 – dla klap otwieranych automatycznie;
2) B600 30 – dla klap otwieranych wyłącznie w sposób ręczny.
Rozdział 7
Usytuowanie budynków z uwagi na bezpieczeństwo pożarowe
§ 271. 1. Odległość między zewnętrznymi ścianami budynków niebędącymi ścianami
oddzielenia przeciwpożarowego, a mającymi na powierzchni większej niż 65% klasę
odporności ogniowej(E), określoną w § 216 ust. 1 w 5 kolumnie tabeli, nie powinna, z
zastrzeżeniem ust. 2 i 3, być mniejsza niż odległość w metrach określona w poniższej tabeli:
Rodzaj budynku oraz dla
budynku PM maksymalna
gęstość obciążenia ogniowego
strefy pożarowej PM
Q w MJ/m2
Rodzaj budynku oraz dla budynku PM maksymalna gęstość obciążenia
ogniowego strefy pożarowej PM
Q w MJ/m2
PM
1
ZL IN Q Ł 1000 1000 < Q Ł 4000 Q > 4000
2
3
4
5
ZL
8
8
8
6
15
IN
8
8
8
20
15
PM Q Ł 1000
8
8
8
20
15
PM 1000 < Q Ł 4000 15 15 15 20 15 PM Q > 4000
20
20
20
20
20
20
Jeżeli jedna ze ścian zewnętrznych usytuowana od strony sąsiedniego budynku lub
przekrycie dachu jednego z budynków jest rozprzestrzeniające ogień, wówczas odległość
określoną w ust. 1 należy zwiększyć o 50%, a jeżeli dotyczy to obu ścian zewnętrznych lub
przekrycia dachu obu budynków – o 100%.
Jeżeli co najmniej w jednym z budynków znajduje się pomieszczenie zagrożone
wybuchem, wówczas odległość między ich zewnętrznymi ścianami nie powinna być mniejsza
niż 20 m.
Jeżeli ściana zewnętrzna budynku ma na powierzchni nie większej niż 65%, lecz nie
mniejszej niż 30%, klasę odporności ogniowej (E), określoną w § 216 ust. 1 w 5 kolumnie
tabeli, wówczas odległość między tą ścianą lub jej częścią a ścianą zewnętrzną drugiego
budynku należy zwiększyć w stosunku do określonej w ust. 1 i 2 o 50%.
Jeżeli ściana zewnętrzna budynku ma na powierzchni mniejszej niż 30% klasę
odporności ogniowej (E), określoną w § 216 ust. 1 w 5 kolumnie tabeli, wówczas odległość
między tą ścianą lub jej częścią a ścianą zewnętrzną drugiego budynku należy zwiększyć w
stosunku do określonej w ust. 1 i 2 o 100%.
Odległość między ścianami zewnętrznymi budynków lub częściami tych ścian może
być zmniejszona o 50%, w stosunku do określonej w ust. 1-5, jeżeli we wszystkich strefach
pożarowych budynków, przylegających odpowiednio do tych ścian lub ich części, są
stosowane stałe urządzenia gaśnicze wodne.
Odległość od ściany zewnętrznej budynku lub jej części do ściany zewnętrznej
drugiego budynku może być zmniejszona o 25%, w stosunku do określonej w ust. 1-5, jeżeli
we wszystkich strefach pożarowych budynku, przylegających odpowiednio do tej ściany lub
jej części, są stosowane stałe urządzenia gaśnicze wodne.
Najmniejszą odległość budynków ZL, PM, IN od granicy (konturu) lasu, rozumianego
jako grunt leśny (Ls) określony na mapie ewidencyjnej lub teren przeznaczony w
miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako leśny, przyjmuje się jako
odległość ścian tych budynków od ściany budynku ZL z przekryciem dachu
rozprzestrzeniającym ogień.
8a. Najmniejsza odległość budynków wymienionych w § 213, wykonanych z elementów
nierozprzestrzeniających ognia, niezawierających pomieszczeń zagrożonych wybuchem oraz
posiadających klasę odporności pożarowej wyższą niż wymagana zgodnie z § 212, od
granicy (konturu) lasu zlokalizowanej na:
1) sąsiedniej działce – wynosi 4 m,
2) działce, na której sytuuje się budynek – nie określa się
– jeżeli teren, na którym znajduje się granica (kontur) lasu, przeznaczony jest w
miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę niezwiązaną z
produkcją leśną, a w przypadku braku planu miejscowego – grunty leśne są objęte zgodą
na zmianę przeznaczenia na cele nieleśne uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych
planów zagospodarowania przestrzennego, które utraciły moc na podstawie art. 1 lit. a
ustawy z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym
(Dz. U. poz. 1804) oraz art. 87 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073 i 1566).
Odległości, o których mowa w ust. 1, dla budynków wymienionych w § 213, bez
pomieszczeń zagrożonych wybuchem, można zmniejszyć o 25%, jeżeli są zwrócone do
siebie ścianami i dachami z przekryciami nierozprzestrzeniającymi ognia, niemającymi
otworów.
W pasie terenu o szerokości określonej w ust. 1-7, otaczającym ściany zewnętrzne
budynku, niebędące ścianami oddzielenia przeciwpożarowego, ściany zewnętrzne innego
budynku powinny spełniać wymagania określone w § 232 ust. 4 i 5 dla ścian oddzielenia
przeciwpożarowego obu budynków.
Wymaganie, o którym mowa w ust. 10, dotyczy pasa terenu o szerokości
zmniejszonej o 50% w odniesieniu do tych ścian zewnętrznych obu budynków, które tworzą
między sobą kąt 60° lub większy, lecz mniejszy niż 120°.
Wymaganie, o którym mowa w ust. 10, nie dotyczy budynków, które:
1) są oddzielone od siebie ścianą oddzielenia przeciwpożarowego, spełniającą dla obu
budynków wymagania określone w § 232 ust. 4 i 5, z zastrzeżeniem § 218, lub
2) mają ściany zewnętrzne tworzące między sobą kąt nie mniejszy niż 120°.
Otwarte składowisko, ze względu na usytuowanie, należy traktować jak budynek PM.
§ 272. 1. Odległość ściany zewnętrznej wznoszonego budynku od granicy sąsiedniej
niezabudowanej działki budowlanej powinna wynosić co najmniej połowę odległości
określonej w § 271 ust. 1-7, przyjmując, że na działce niezabudowanej będzie usytuowany
budynek o przeznaczeniu określonym w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego, przy czym dla budynków PM należy przyjmować, że będzie on miał gęstość
obciążenia ogniowego strefy pożarowej Q większą od 1000 MJ/m2, lecz nie większą niż 4000
MJ/m2, a w przypadku braku takiego planu – budynek ZL ze ścianą zewnętrzną, o której
mowa w § 271 ust. 1.
Budynki mieszkalne jednorodzinne, rekreacji indywidualnej oraz budynki mieszkalne
zagrodowe i gospodarcze, ze ścianami i dachami z przekryciami nierozprzestrzeniającymi
ognia, powinny być sytuowane w odległości nie mniejszej od granicy sąsiedniej,
niezabudowanej działki, niż jest to określone w § 12.
Budynek usytuowany bezpośrednio przy granicy działki powinien mieć od strony
sąsiedniej działki ścianę oddzielenia przeciwpożarowego o klasie odporności ogniowej
określonej w § 232 ust. 4 i 5.
§ 273. 1. Odległości między ścianami zewnętrznymi budynków położonych na jednej
działce budowlanej nie ustala się, z zastrzeżeniem § 249 ust. 6, jeżeli łączna powierzchnia
wewnętrzna tych budynków nie przekracza najmniejszej dopuszczalnej powierzchni strefy
pożarowej wymaganej dla każdego ze znajdujących się na tej działce rodzajów budynków.
Odległość zbiornika naziemnego oleju opałowego zasilającego kotłownię od budynku
ZL powinna wynosić co najmniej 10 m.
Dopuszcza się zmniejszenie odległości, o których mowa w ust. 2, do 3 m, pod
warunkiem wykonania ściany zewnętrznej budynku od strony zbiornika jako ściany
oddzielenia przeciwpożarowego o klasie odporności ogniowej co najmniej R E I 120 lub
wykonania takiej ściany pomiędzy budynkiem a zbiornikiem.
Zbiorniki, o których mowa w ust. 3, powinny być wykonane jako stalowe
dwupłaszczowe lub być lokalizowane na terenie ukształtowanym w formie niecki, o
pojemności większej od pojemności zbiornika, z izolacją uniemożliwiającą przedostawanie się
oleju do gruntu.
Odległość budynku ZL od zbiornika podziemnego oleju opałowego, przykrytego
warstwą ziemi o grubości nie mniejszej niż 0,5 m, powinna wynosić co najmniej 3 m, a od
urządzenia spustowego, oddechowego i pomiarowego tego zbiornika – co najmniej 10 m.
Odległości budynków PM i IN wykonanych z materiałów niepalnych od zbiorników i ich
urządzeń, o których mowa w ust. 5, powinny wynosić co najmniej 3 m.
Rozdział 8
Wymagania przeciwpożarowe dla garaży
§ 274. 1. Wymagania przeciwpożarowe, określone w niniejszym rozdziale, dotyczą
garaży zamkniętych i otwartych, o których mowa w § 102-108.
W przypadku gdy przepis rozporządzenia nie określa rodzaju garażu, należy
rozumieć, że dotyczy on garaży zamkniętych i otwartych.
Jednokondygnacyjny, nadziemny garaż otwarty, mający formę zadaszenia stanowisk
postojowych z odkrytymi drogami manewrowymi, powinien mieć elementy konstrukcji i
przekrycia dachu niekapiące pod wpływem wysokiej temperatury.
§ 275. 1. Klasę odporności pożarowej garażu należy przyjmować, jak dla budynku PM o
gęstości obciążenia ogniowego do 500 MJ/m2, pod warunkiem wykonania jego elementów
jako nierozprzestrzeniających ognia, niekapiących i nieodpadających pod wpływem ognia,
jeżeli przepisy rozporządzenia nie stanowią inaczej.
Dopuszcza się, z zastrzeżeniem § 277 ust. 5, wykonanie nad najwyższą kondygnacją
garażu otwartego, będącego budynkiem niskim (N), dodatkowego poziomu stanowisk
postojowych bez zadaszenia lub z zadaszeniem spełniającym wymagania określone w § 274
ust. 3.
Garaż otwarty, którego najwyższy poziom parkowania znajduje się nie wyżej niż 25 m
nad poziomem otaczającego terenu, może być wykonany w klasie D odporności pożarowej,
jeżeli nad kondygnacją przeznaczoną do parkowania samochodów nie znajdują się inne
pomieszczenia.
§ 276. 1. Usytuowanie garażu zamkniętego i otwartego powinno odpowiadać warunkom
określonym w § 271 jak dla budynków PM o gęstości obciążenia ogniowego do 1000 MJ/m2,
z zastrzeżeniem § 19.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się do garażu o liczbie stanowisk postojowych nie większej
niż 3, w zabudowie jednorodzinnej i rekreacji indywidualnej.
§ 277. 1. Powierzchnia strefy pożarowej w nadziemnym lub podziemnym garażu
zamkniętym nie powinna przekraczać 5000 m2.
Powierzchnia, o której mowa w ust. 1, może być powiększona o 100%, jeżeli jest
spełniony jeden z poniższych warunków:
1) zastosowano ochronę strefy pożarowej stałymi samoczynnymi urządzeniami gaśniczymi
wodnymi;
2) wykonano, oddzielające od siebie nie więcej niż po 2 stanowiska postojowe, ściany o
klasie odporności ogniowej, w części pełnej co najmniej E I 30, od posadzki do poziomu
zapewniającego pozostawienie prześwitu pod stropem o wysokości 0,1 do 0,5 m na całej
ich długości.
W garażu zamkniętym obejmującym więcej niż dwie kondygnacje podziemne lub
znajdującym się poniżej drugiej kondygnacji podziemnej należy stosować stałe samoczynne
urządzenia gaśnicze wodne. Wymagania nie stosuje się do strefy pożarowej garażu, która
posiada bezpośredni wjazd lub wyjazd z budynku.
W strefie pożarowej garażu zamkniętego należy stosować instalację wentylacji
oddymiającej uruchamianą za pomocą systemu wykrywania dymu, w przypadku gdy ta
strefa nie posiada bezpośredniego wjazdu lub wyjazdu z budynku lub gdy jej powierzchnia
przekracza 1500 m2.
W przypadku zastosowania rozwiązania, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, klasa
odporności ogniowej przewodów wentylacji oddymiającej powinna odpowiadać wymaganiom
określonym w § 270 ust. 2 – jedynie z uwagi na kryterium szczelności ogniowej (E).
§ 278. 1. Ze strefy pożarowej garażu, która posiada więcej niż 25 stanowisk
postojowych i nie jest wyposażona w instalację wentylacji oddymiającej lub ma powierzchnię
przekraczającą 1500 m2, należy zapewnić co najmniej dwa wyjścia ewakuacyjne, przy czym
jednym z tych wyjść może być wjazd lub wyjazd.
W przypadku strefy pożarowej garażu obejmującej więcej niż dwie kondygnacje
wyjścia ewakuacyjne należy zapewnić na poziomie każdej kondygnacji. Długość przejścia od
stanowiska postojowego do najbliższego wyjścia ewakuacyjnego nie może przekraczać:
1) w garażu zamkniętym – 40 m;
2) w garażu otwartym – 60 m.
Długość przejścia, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, może być powiększona zgodnie z
zasadami określonymi w § 237 ust. 6 i 7. W przypadku zastosowania instalacji wentylacji
oddymiającej strumieniowej nie stosuje się § 237 ust. 6 pkt 2.
Wyjście ewakuacyjne powinno być dostępne także w przypadku zamknięcia wjazdu
lub wyjazdu z garażu lub bramy między strefami pożarowymi.
Jeżeli poziom parkowania leży nie wyżej niż 3 m nad poziomem terenu urządzonego
przy budynku, za wyjście ewakuacyjne mogą służyć nieobudowane schody zewnętrzne.
W garażu podziemnym strefy pożarowe o powierzchni powyżej 1500 m2 powinny, w
razie pożaru, mieć możliwość oddzielenia ich od siebie i od kondygnacji nadziemnej budynku
za pomocą drzwi, bram lub innych zamknięć o klasie odporności ogniowej nie mniejszej niż E
I 30.
§ 279. 1. W garażu zamkniętym, znajdującym się w budynku ZL, odległość w pionie
między wrotami garażu a oknami tego budynku powinna wynosić co najmniej 1,5 m.
Odległość ta może wynosić 1,1 m, jeżeli wykonano nad wjazdem do garażu daszek z
materiałów niepalnych o wysięgu co najmniej 0,6 m od lica ściany, wysunięty obustronnie
0,8 m poza boczne krawędzie wrót garażu, lub jeżeli wrota garażu są cofnięte o 0,8 m od
lica ściany.
W budynku, o którym mowa w ust. 1, odległość wrót garażu wbudowanego lub
przybudowanego od najbliższej krawędzi okien pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi
w tym samym budynku nie może być mniejsza niż 1,5 m w rzucie poziomym.
§ 280. 1. Połączenie garażu z budynkiem wymaga zastosowania przedsionka
przeciwpożarowego zamykanego drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30.
Nie wymaga się zastosowania przedsionka, o którym mowa w ust. 1, przed dźwigiem
oddzielonym od garażu drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 60.
Wymaganie, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy budynków mieszkalnych
jednorodzinnych i rekreacji indywidualnej.
§ 281. Instalowanie w garażu studzienek rewizyjnych, urządzeń i przewodów gazowych,
z zastrzeżeniem § 164 ust. 6, oraz umieszczanie otworów od palenisk lub otworów
rewizyjnych przeznaczonych do czyszczenia kanałów dymowych, spalinowych i
wentylacyjnych, jest zabronione.
Rozdział 9
Wymagania przeciwpożarowe dla budynków inwentarskich
§ 282. Od wymagań dotyczących klasy odporności pożarowej budynków, określonych w
§ 212, zwalnia się budynki IN o kubaturze brutto do 1500 m3.
§ 283. Paszarnie, kotłownie i inne pomieszczenia wyposażone w paleniska lub trzony
kuchenne, znajdujące się w budynkach IN, powinny mieć podłogi, ściany i stropy wykonane
z materiałów niepalnych.
§ 284. Budynek IN powinien spełniać następujące wymagania ewakuacyjne:
1) odległość od najdalszego stanowiska dla zwierząt do wyjścia ewakuacyjnego nie powinna
przekraczać przy ściółkowym utrzymaniu zwierząt – 50 m, a przy bezściółkowym – 75 m;
2) w bezściółkowym chowie bydła, trzody chlewnej i owiec, jeżeli liczba bydła i trzody
chlewnej nie przekracza 15 sztuk, a owiec – 200 sztuk, należy stosować co najmniej
jedno wyjście ewakuacyjne;
3) w budynku przeznaczonym dla większej liczby zwierząt aniżeli wymieniona w pkt 2
należy stosować co najmniej dwa wyjścia, a z pomieszczeń podzielonych na sekcje – co
najmniej jedno wyjście ewakuacyjne z każdej sekcji;
4) wrota i drzwi w budynku inwentarskim powinny otwierać się na zewnątrz pomieszczenia.
§ 285. Dopuszcza się umieszczenie w jednym budynku części mieszkalnej i
gospodarczej pod następującymi warunkami:
1) część mieszkalna oraz część gospodarcza mają odrębne wejścia,
2) między częścią mieszkalną a gospodarczą zostanie wykonana ściana o klasie odporności
ogniowej co najmniej R E I 60.
Rozdział 10
Wymagania przeciwpożarowe dla budynków tymczasowych
§ 286. 1. Budynek tymczasowy przeznaczony na stały pobyt ludzi powinien być
wykonany co najmniej w klasie „E” odporności pożarowej. Budynek taki nie powinien mieć
kondygnacji podziemnych i więcej niż 2 kondygnacje nadziemne.
Do wyznaczania minimalnej odległości budynku tymczasowego od innego budynku
mają zastosowanie przepisy określające odległości między budynkami ZL, PM lub IN, o
których mowa w § 271 i § 273 ust. 1.
Tymczasowy budynek wykonany z materiałów palnych lub z palną izolacją należy
przegradzać w odstępach nieprzekraczających 24 m ścianami oddzieleń przeciwpożarowych
o klasie odporności ogniowej co najmniej R E I 60; nie dotyczy to przypadków określonych w
§ 287 i 288.
Ściana oddzielenia przeciwpożarowego powinna być wysunięta co najmniej o 0,6 m
poza lico ścian zewnętrznych i ponad palne pokrycie dachu.
Dostęp do poddasza tymczasowego budynku wykonanego z materiałów palnych
powinien być umożliwiony za pomocą wewnętrznego wyłazu z klapą, o której mowa w § 251
pkt 1, o wymiarach co najmniej 0,6 x 0,6 m, lub przez drabinę i drzwi zewnętrzne o
wymiarach co najmniej 0,6 x 1,6 m, umieszczone w szczytowej ścianie budynku.
Stosowanie instalacji elektrycznych lub gazowych na strychu tymczasowego budynku
wykonanego z materiałów palnych jest zabronione.
§ 287. Budynek tymczasowy może być przeznaczony na cele widowiskowe lub inne
zgromadzenia ludzi, jeżeli:
1) jest jednokondygnacyjny;
2) widownia jest dostępna z poziomu terenu;
3) dach lub stropodach mają przekrycie co najmniej trudno zapalne;
4) ma wyjścia, przejścia i dojścia ewakuacyjne o liczbie i wymiarach określonych w
przepisach rozporządzenia, oznakowane – zgodnie z Polskimi Normami – znakami
bezpieczeństwa;
5) ma oświetlenie awaryjne;
6) ma instalację elektryczną wykonaną zgodnie z Polskimi Normami.
§ 288. Pomieszczenie z obudową pneumatyczną może być wykorzystywane jako
tymczasowy budynek PM o gęstości obciążenia ogniowego strefy pożarowej nie wyższej od
1000 MJ/ m2, pod warunkiem:
1) zachowania odległości co najmniej 20 m od innych obiektów budowlanych;
2) użycia powłoki z materiału co najmniej trudno zapalnego;
3) zastosowania wyłącznie ogrzewania powietrznego;
4) zapewnienia liczby i wymiarów wyjść, dojść i przejść ewakuacyjnych, określonych w
przepisach rozporządzenia;
5) oznakowania wyjść ewakuacyjnych – zgodnie z Polskimi Normami – znakami
bezpieczeństwa;
6) wyposażenia w oświetlenie awaryjne;
7) wyposażenia w instalację elektryczną wykonaną zgodnie z Polskimi Normami.
§ 289. Pomieszczenie, o którym mowa w § 288, przeznaczone do celów widowiskowych,
wystawowych, rekreacyjnych lub sportowych, powinno być dodatkowo wyposażone w:
1) konstrukcje umieszczone wewnątrz lub na zewnątrz budynku do awaryjnego
podwieszenia powłoki pneumatycznej;
2) awaryjne urządzenie do utrzymania ciśnienia w powłoce, zasilane z niezależnego źródła
energii;
3) awaryjną wentylację mechaniczną do wymiany powietrza, zasilaną z niezależnego źródła
energii;
4) wyjścia ewakuacyjne rozmieszczone możliwie równomiernie na obwodzie;
5) krzesła połączone ze sobą w sposób trwały i unieruchomione w rzędach co najmniej po 8
sztuk, ustawione zgodnie z wymaganiami określonymi w § 261.
§ 290. Tymczasowy budynek typu namiotowego przeznaczony do celów widowiskowych
powinien spełniać wymagania określone w § 288 i 289, z wyjątkiem wymagań dotyczących
urządzeń do utrzymywania ciśnienia w powłoce.
Dział VII
Bezpieczeństwo użytkowania
§ 291. Budynek i urządzenia z nim związane powinny być projektowane i wykonane w
sposób niestwarzający niemożliwego do zaakceptowania ryzyka wypadków w trakcie
użytkowania, w szczególności przez uwzględnienie przepisów niniejszego działu.
§ 292. 1. Wejścia do budynku o wysokości powyżej dwóch kondygnacji nadziemnych,
mającego pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi, należy ochraniać daszkiem lub
podcieniem ochronnym o szerokości większej co najmniej o 1 m od szerokości drzwi oraz o
wysięgu lub głębokości nie mniejszej niż 1 m w budynkach niskich (N) i 1,5 m w budynkach
wyższych. Wymaganie to nie dotyczy budynków na terenie zakładów karnych, aresztów
śledczych oraz zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich.
Daszek, o którym mowa w ust. 1, powinien mieć konstrukcję umożliwiającą
przeniesienie ewentualnych obciążeń, jakie w prawdopodobnym zakresie może spowodować
upadek okładzin elewacyjnych, skrzydeł okiennych lub szyb.
§ 293. 1. Tablice informacyjne, reklamy i podobne urządzenia oraz dekoracje powinny
być tak usytuowane, wykonane i zamocowane, aby nie stanowiły zagrożenia bezpieczeństwa
dla użytkowników budynku i osób trzecich.
Daszki, balkony oraz stałe i ruchome osłony przeciwsłoneczne mogą być umieszczane
na wysokości co najmniej 2,4 m nad poziomem chodnika, z pozostawieniem nieosłoniętego
pasma ruchu od strony jezdni o szerokości co najmniej 1 m.
Wystawy sklepowe, gabloty reklamowe, a także obudowy urządzeń technicznych nie
mogą być wysunięte poza płaszczyznę ściany zewnętrznej budynku o więcej niż 0,5 m – przy
zachowaniu użytkowej szerokości chodnika nie mniejszej niż 2 m oraz zapewnieniu
bezpieczeństwa ruchu dla osób z dysfunkcją narządu wzroku.
Skrzydła drzwiowe i okienne oraz kraty, okiennice lub inne osłony, w pozycji otwartej
lub zamkniętej, nie mogą zawężać szerokości użytkowej chodnika usytuowanego
bezpośrednio przy ścianie zewnętrznej budynku, w której się znajdują.
Wymaganie określone w ust. 4 dotyczy także zewnętrznych schodów i pochylni.
Urządzenia oświetleniowe, w tym reklamy, umieszczone na zewnątrz budynku lub w
jego otoczeniu nie mogą powodować uciążliwości dla jego użytkowników ani też
przechodniów i kierowców. Jeżeli światło skierowane jest na elewację budynku zawierającą
okna, natężenie oświetlenia na tej elewacji nie może przekraczać 5 luksów w przypadku
światła białego i 3 luksów w przypadku światła kolorowego lub światła o zmieniającym się
natężeniu, błyskowego, ewentualnie pulsującego.
§ 294. 1. Wpusty kanalizacyjne, pokrywy urządzeń sieci uzbrojenia terenu i instalacji
podziemnych oraz inne osłony otworów, usytuowane na trasie przejścia lub przejazdu,
powinny znajdować się w płaszczyźnie chodnika lub jezdni.
Wpusty kanalizacyjne oraz ażurowe osłony otworów w płaszczyźnie chodnika lub
przejścia przez jezdnię powinny mieć odstępy między prętami lub średnice otworów nie
większe niż 20 mm.
Umieszczenie odbojów, skrobaczek, wycieraczek do obuwia lub podobnych urządzeń
wystających ponad poziom płaszczyzny dojścia w szerokości drzwi wejściowych do budynku
jest zabronione.
§ 295. Skrzydła drzwiowe, wykonane z przezroczystych tafli, powinny być oznakowane
w sposób widoczny i wykonane z materiału zapewniającego bezpieczeństwo użytkowników w
przypadku stłuczenia.
§ 296. 1. Schody zewnętrzne i wewnętrzne, służące do pokonania wysokości
przekraczającej 0,5 m, powinny być zaopatrzone w balustrady lub inne zabezpieczenia od
strony przestrzeni otwartej.
W budynku mieszkalnym jednorodzinnym, zagrodowym i rekreacji indywidualnej
warunek określony w ust. 1 uważa się za spełniony również wówczas, gdy schody i pochylnie
o wysokości do 1 m, niemające balustrad, są obustronnie szersze w stosunku do drzwi lub
innego przejścia, do którego prowadzą, co najmniej po 0,5 m.
Schody zewnętrzne i wewnętrzne, o których mowa w ust. 1, w budynku użyteczności
publicznej powinny mieć balustrady lub poręcze przyścienne, umożliwiające lewo- i
prawostronne ich użytkowanie. Przy szerokości biegu schodów większej niż 4 m należy
zastosować dodatkową balustradę pośrednią.
§ 297. Konstrukcja schodów, pochylni, pomostów i galerii, służących komunikacji
ogólnej w budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej, nie
może być podatna na wywoływane przez użytkowników drgania.
§ 298. 1. Balustrady przy schodach, pochylniach, portfenetrach, balkonach i loggiach
nie powinny mieć ostro zakończonych elementów, a ich konstrukcja powinna zapewniać
przeniesienie sił poziomych, określonych w Polskiej Normie dotyczącej podstawowych
obciążeń technologicznych i montażowych. Wysokość i wypełnienie płaszczyzn pionowych
powinny zapewniać skuteczną ochronę przed wypadnięciem osób. Szklane elementy
balustrad powinny być wykonane ze szkła o podwyższonej wytrzymałości na uderzenia,
tłukącego się na drobne, nieostre odłamki.
Wysokość i prześwity lub otwory w wypełnieniu balustrad powinny mieć wymiary
określone w tabeli:
Rodzaj budynków
(przeznaczenie użytkowe)
Minimalna wysokość
balustrady, mierzona do
wierzchu poręczy (m)
1
2
Maksymalny prześwit lub
wymiar otworu pomiędzy
elementami wypełnienia
balustrady (m)
Budynki jednorodzinne i wnętrza mieszkań
wielopoziomowych
0,9
3
nie reguluje się
Budynki wielorodzinne i zamieszkania
zbiorowego, oświaty i wychowania oraz zakładów
opieki zdrowotnej
1,1
0,12
Inne budynki
1,1
0,2
W budynku, w którym przewiduje się zbiorowe przebywanie dzieci bez stałego
nadzoru, balustrady powinny mieć rozwiązania uniemożliwiające wspinanie się na nie oraz
zsuwanie się po poręczy.
Przy balustradach lub ścianach przyległych do pochylni, przeznaczonych dla ruchu
osób niepełnosprawnych, należy zastosować obustronne poręcze, umieszczone na wysokości
0,75 i 0,9 m od płaszczyzny ruchu.
Poręcze przy schodach zewnętrznych i pochylniach, przed ich początkiem i za
końcem, należy przedłużyć o 0,3 m oraz zakończyć w sposób zapewniający bezpieczne
użytkowanie.
Poręcze przy schodach i pochylniach powinny być oddalone od ścian, do których są
mocowane, co najmniej 0,05 m.
Balustrady oddzielające różne poziomy w halach sportowych, teatrach, kinach, a
także w innych budynkach użyteczności publicznej powinny zapewniać bezpieczeństwo
użytkowników także w przypadku paniki. Dopuszcza się obniżenie pionowej części balustrady
do 0,7 m, pod warunkiem uzupełnienia jej górną częścią poziomą o szerokości dającej
łącznie z częścią pionową wymiar co najmniej 1,2 m.
§ 299. 1. Okna w budynku powyżej drugiej kondygnacji nadziemnej, a także okna na
niższych kondygnacjach, wychodzące na chodniki lub inne przejścia dla pieszych, powinny
mieć skrzydła otwierane do wewnątrz.
Dopuszcza się stosowanie okien otwieranych na zewnątrz, o poziomej osi obrotu i
maksymalnym wychyleniu skrzydła do 0,6 m, mierząc od lica ściany zewnętrznej, pod
warunkiem zastosowania w nich szyb zapewniających bezpieczeństwo użytkowania oraz
umożliwienia ich mycia, konserwacji i naprawy od wewnątrz pomieszczeń lub z urządzeń
technicznych instalowanych na zewnątrz budynku.
Przepisów określonych w ust. 1 i 2 nie stosuje się do budynku wpisanego do rejestru
zabytków.
Okna w budynku wysokościowym, na kondygnacjach położonych powyżej 55 m nad
terenem, powinny mieć zabezpieczenia umożliwiające ich otwarcie tylko przez osoby mające
upoważnienia właściciela lub zarządcy budynku.
Okna w pomieszczeniach przewidzianych do korzystania przez osoby niepełnosprawne
powinny mieć urządzenia przeznaczone do ich otwierania, usytuowane nie wyżej niż 1,2 m
nad poziomem podłogi.
§ 300. 1. Kraty zewnętrzne, zastosowane w otworach okiennych i balkonowych,
powinny być wykonane w sposób zapobiegający możliwości wspinania się po nich do
pomieszczeń położonych na wyższych kondygnacjach.
Kraty i okiennice, w co najmniej jednym otworze okiennym, powinny otwierać się od
wewnątrz:
1) mieszkania;
2) pomieszczenia mieszkalnego znajdującego się w budynku innym niż mieszkalnym;
3) pomieszczenia przeznaczonego na pobyt ludzi w suterenie lub w budynku tymczasowym
z materiałów palnych;
4) pomieszczeń, o których mowa w § 239 ust. 2.
Wymagania, o których mowa w ust. 1 i 2, nie dotyczą zakładów karnych i aresztów
śledczych oraz zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich.
§ 301. 1. W budynku na kondygnacjach położonych poniżej 25 m nad terenem
odległość między górną krawędzią wewnętrznego podokiennika a podłogą powinna wynosić
co najmniej 0,85 m, z wyjątkiem przyziemia oraz ścianek podokiennych w loggii, na tarasie
lub galerii, gdzie nie podlega ona ograniczeniom.
W budynku na kondygnacjach położonych powyżej 25 m nad terenem między górną
krawędzią podokiennika a podłogą należy zachować odległość co najmniej 1,1 m, z
wyjątkiem okien wychodzących na loggie, tarasy lub galerie.
Wysokość położenia podokiennika, określona w ust. 1 i 2, może być pomniejszona,
pod warunkiem zastosowania zabezpieczenia okna balustradą do wymaganej wysokości lub
zastosowania w tej części okna skrzydła nieotwieranego i szkła o podwyższonej
wytrzymałości.
§ 302. 1. W budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi temperatura na
powierzchni elementów centralnego ogrzewania, niezabezpieczonych przed dotknięciem
przez użytkowników, nie może przekraczać 90°C.
W budynku, o którym mowa w ust. 1, lecz z ogrzewaniem powietrznym, temperatura
strumienia powietrza w odległości 1 cm od wylotu do pomieszczenia nie może przekraczać
70°C – jeżeli znajduje się on na wysokości ponad 3,5 m od poziomu podłogi i 45°C – w
pozostałych przypadkach.
W pomieszczeniu przeznaczonym na zbiorowy pobyt dzieci oraz osób
niepełnosprawnych na grzejnikach centralnego ogrzewania należy umieszczać osłony,
ochraniające od bezpośredniego kontaktu z elementem grzejnym.
W budynkach przeznaczonych na zbiorowy pobyt dzieci i osób niepełnosprawnych, w
instalacji wody ciepłej powinny być stosowane termostatyczne zawory mieszające z
ograniczeniem maksymalnej temperatury do 43°C, a w instalacjach prysznicowych do 38°C,
zapobiegające poparzeniu.
§ 303. 1. W budynku na kondygnacjach położonych powyżej 25 m nad terenem
zabrania się stosowania balkonów. Nie dotyczy to balkonów o przeznaczeniu
technologicznym.
W budynku na kondygnacjach położonych powyżej 25 m nad terenem można
stosować loggie wyłącznie z balustradami pełnymi. Stosowanie logii powyżej 55 m nad
terenem jest zabronione.
W budynku na kondygnacjach położonych powyżej 12 m, lecz nie wyżej niż 25 m nad
terenem, można stosować portfenetry, pod warunkiem zastosowania w nich progów o
wysokości co najmniej 0,15 m.
§ 304. 1. Przeszklenie okien połaciowych, których krawędź jest usytuowana na
wysokości ponad 3 m nad poziomem podłogi, świetlików oraz dachów w budynkach
użyteczności publicznej i zakładów pracy, powinno być wykonane ze szkła lub innego
materiału o podwyższonej wytrzymałości na uderzenie.
Okładzina szklana ścian zewnętrznych budynku wysokiego i wysokościowego powinna
być wykonana ze szkła o podwyższonej wytrzymałości na uderzenia, tłukącego się na
drobne, nieostre odłamki.
§ 305. 1. Nawierzchnia dojść do budynków, schodów i pochylni zewnętrznych i
wewnętrznych, ciągów komunikacyjnych w budynku oraz podłóg w pomieszczeniach
przeznaczonych na pobyt ludzi, a także posadzki w garażu, powinna być wykonana z
materiałów niepowodujących niebezpieczeństwa poślizgu.
Posadzki i wykładziny w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi powinny być
wykonane z materiałów antyelektrostatycznych, spełniających warunki określone w Polskich
Normach dotyczących ochrony przed elektrycznością statyczną.
Nawierzchnia zewnętrznej pochylni samochodowej o nachyleniu większym niż 15%
powinna być karbowana.
§ 306. 1. W budynku użyteczności publicznej, produkcyjnym i magazynowym, w
miejscach, w których następuje zmiana poziomu podłogi, należy zastosować rozwiązania
techniczne, plastyczne lub inne sygnalizujące tę różnicę.
W budynkach, o których mowa w ust. 1, powierzchnie spoczników schodów i pochylni
powinny mieć wykończenie wyróżniające je odcieniem, barwą bądź fakturą, co najmniej w
pasie 30 cm od krawędzi rozpoczynającej i kończącej bieg schodów lub pochylni.
§ 307. W budynku produkcyjnym i magazynowym, w których mogą wystąpić zmienne
obciążenia użytkowe stropów, schodów lub pomostów roboczych, należy w widocznym
miejscu umieścić tablicę informacyjną, określającą dopuszczalną wielkość obciążenia tych
elementów.
§ 308. 1. W budynkach o dwóch lub więcej kondygnacjach nadziemnych należy
zapewnić wyjście na dach co najmniej z jednej klatki schodowej, umożliwiające dostęp na
dach i do urządzeń technicznych tam zainstalowanych.
W budynkach wysokich (W) i wysokościowych (WW) wyjścia, o których mowa w ust.
1, należy zapewnić z każdej klatki schodowej.
Jako wyjście z klatki schodowej na dach należy stosować drzwi o szerokości 0,8 m i
wysokości co najmniej 1,9 m lub klapy wyłazowe o wymiarze 0,8 x 0,8 m w świetle, do
których dostęp powinien odpowiadać warunkom określonym w § 101.
Na dachu o spadku ponad 25% oraz na dachu pokrytym materiałami łamliwymi
(tłukącymi) należy wykonać stałe dojścia do kominów, urządzeń technicznych oraz anten
radiowych i telewizyjnych.
Dojścia, o których mowa w ust. 4, na odcinkach o nachyleniu ponad 25% powinny
mieć zabezpieczenia przed poślizgiem.
Na dachu o spadku ponad 100% powinny być zamocowane stałe uchwyty dla lin
bezpieczeństwa lub bariery ochronne nad dolną krawędzią dachu.
Dział VIII
Higiena i zdrowie
Rozdział 1
Wymagania ogólne
§ 309. Budynek powinien być zaprojektowany i wykonany z takich materiałów i
wyrobów oraz w taki sposób, aby nie stanowił zagrożenia dla higieny i zdrowia użytkowników
lub sąsiadów, w szczególności w wyniku:
1) wydzielania się gazów toksycznych;
2) obecności szkodliwych pyłów lub gazów w powietrzu;
3) niebezpiecznego promieniowania;
4) zanieczyszczenia lub zatrucia wody lub gleby;
5) nieprawidłowego usuwania dymu i spalin oraz nieczystości i odpadów w postaci stałej lub
ciekłej;
6) występowania wilgoci w elementach budowlanych lub na ich powierzchniach;
7) niekontrolowanej infiltracji powietrza zewnętrznego;
8) przedostawania się gryzoni do wnętrza;
9) ograniczenia nasłonecznienia i oświetlenia naturalnego.
Rozdział 2
Ochrona czystości powietrza
§ 310. 1. Budynek przeznaczony na pobyt ludzi i urządzenia z nim związane powinny
być zaprojektowane i wykonane tak, aby w pomieszczeniach zawartość w powietrzu stężeń i
natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia, wydzielanych przez grunt, materiały i stałe
wyposażenie oraz powstających w trakcie użytkowania zgodnego z przeznaczeniem
pomieszczeń, nie przekraczała wartości dopuszczalnych, określonych w przepisach
sanitarnych oraz bezpieczeństwa i higieny pracy.
Wymagania, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio do pomieszczeń
przeznaczonych dla zwierząt.
W pomieszczeniu przeznaczonym na pobyt ludzi, w którym jest wymagane
zachowanie szczególnej czystości, stosowanie grzejników z rur ożebrowanych jest
zabronione.
§ 311. Jeżeli w powietrzu wywiewanym z pomieszczenia występują niedopuszczalne
stężenia substancji szkodliwych, należy zastosować urządzenia unieszkodliwiające je przed
wyemitowaniem do atmosfery.
§ 312. 1. Budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi, dla inwentarza
żywego, a także do produkcji i przechowywania artykułów spożywczych oraz
farmaceutycznych nie może być wykonany z materiałów emitujących związki (gazy, pary,
pyły) szkodliwe dla zdrowia lub zapachowe w stopniu przekraczającym ich dopuszczalne
stężenia.
Jeżeli związki, o których mowa w ust. 1, są emitowane przez materiały w
niedopuszczalnym stężeniu jedynie przez ograniczony czas, dopuszcza się ich stosowanie
pod warunkiem, że użytkowanie budynku lub pomieszczeń, w których materiały te zostały
zastosowane, nastąpi dopiero po upływie terminu karencji, a w przypadku materiałów
emitujących zanieczyszczenia pyliste lub włókniste – po stwierdzeniu przez właściwego
państwowego inspektora sanitarnego osiągnięcia stanu zanieczyszczenia powietrza,
zgodnego z przepisami odrębnymi w sprawie dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników
szkodliwych dla zdrowia wydzielanych przez materiały budowlane, urządzenia i elementy
wyposażenia.
Rozdział 3
Ochrona przed promieniowaniem jonizującym i polami elektromagnetycznymi
§ 313. 1. Budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi i dla inwentarza
żywego nie może być wykonany z materiałów i elementów wyposażenia niespełniających
wymagań przepisów odrębnych w sprawie dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników
szkodliwych dla zdrowia.
Średnie wartości roczne ekwiwalentnego stężenia radonu w pomieszczeniach budynku
przeznaczonego na stały pobyt ludzi nie mogą przekraczać dopuszczalnej wartości,
określonej w przepisach odrębnych dotyczących dawek granicznych promieniowania.
§ 314. Budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi nie może być
wzniesiony na obszarach stref, w których występuje przekroczenie dopuszczalnego poziomu
oddziaływania pola elektromagnetycznego, określonego w przepisach odrębnych dotyczących
ochrony przed oddziaływaniem pól elektromagnetycznych.
Rozdział 4
Ochrona przed zawilgoceniem i korozją biologiczną
§ 315. Budynek powinien być zaprojektowany i wykonany w taki sposób, aby opady
atmosferyczne, woda w gruncie i na jego powierzchni, woda użytkowana w budynku oraz
para wodna w powietrzu w tym budynku nie powodowały zagrożenia zdrowia i higieny
użytkowania.
§ 316. 1. Budynek posadowiony na gruncie, na którym poziom wód gruntowych może
powodować przenikanie wody do pomieszczeń, należy zabezpieczyć za pomocą drenażu
zewnętrznego lub w inny sposób przed infiltracją wody do wnętrza oraz zawilgoceniem.
Ukształtowanie terenu wokół budynku powinno zapewniać swobodny spływ wody
opadowej od budynku.
§ 317. 1. Ściany piwnic budynku oraz stykające się z gruntem inne elementy budynku,
wykonane z materiałów podciągających wodę kapilarnie, powinny być zabezpieczone
odpowiednią izolacją przeciwwilgociową.
Części ścian zewnętrznych, bezpośrednio nad otaczającym terenem, tarasami,
balkonami i dachami, powinny być zabezpieczone przed przenikaniem wody opadowej i z
topniejącego śniegu.
§ 318. Rozwiązania konstrukcyjno-materiałowe przegród zewnętrznych i ich
uszczelnienie powinny uniemożliwiać przenikanie wody opadowej do wnętrza budynków.
§ 319. 1. Dachy i tarasy powinny mieć spadki umożliwiające odpływ wód opadowych i z
topniejącego śniegu do rynien i wewnętrznych lub zewnętrznych rur spustowych.
Dachy w budynkach o wysokości powyżej 15 m nad poziomem terenu powinny mieć
spadki umożliwiające odpływ wody do wewnętrznych rur spustowych. Wymaganie to nie
dotyczy budynków kultu religijnego, budynków widowiskowych, hal sportowych, a także
produkcyjnych i magazynowych, w których taki sposób odprowadzenia wody jest niemożliwy
ze względów technologicznych.
W budynku wolno stojącym o wysokości do 4,5 m i powierzchni dachu do 100 m2
dopuszcza się niewykonywanie rynien i rur spustowych, pod warunkiem ukształtowania
okapów w sposób zabezpieczający przed zaciekaniem wody na ściany.
§ 320. Balkony, loggie i tarasy powinny mieć posadzki wykonane z materiałów
nienasiąkliwych, mrozoodpornych i nieśliskich.
§ 321. 1. Na wewnętrznej powierzchni nieprzezroczystej przegrody zewnętrznej nie
może występować kondensacja pary wodnej umożliwiająca rozwój grzybów pleśniowych.
We wnętrzu przegrody, o której mowa w ust. 1, nie może występować narastające w
kolejnych latach zawilgocenie spowodowane kondensacją pary wodnej.
Warunki określone w ust. 1 i 2 uważa się za spełnione, jeśli przegrody odpowiadają
wymaganiom określonym w pkt 2.2.4. załącznika nr 2 do rozporządzenia.
§ 322. 1. Rozwiązania materiałowo-konstrukcyjne zewnętrznych przegród budynku,
warunki cieplno-wilgotnościowe, a także intensywność wymiany powietrza w
pomieszczeniach, powinny uniemożliwiać powstanie zagrzybienia.
Do budowy należy stosować materiały, wyroby i elementy budowlane odporne lub
uodpornione na zagrzybienie i inne formy biodegradacji, odpowiednio do stopnia zagrożenia
korozją biologiczną.
Przed podjęciem przebudowy, rozbudowy lub zmiany sposobu użytkowania budynku,
w przypadku stwierdzenia występowania zawilgocenia i oznak korozji biologicznej, należy
wykonać ekspertyzę mykologiczną i na podstawie jej wyników – odpowiednie roboty
zabezpieczające.
Dział IX
Ochrona przed hałasem i drganiami
§ 323. 1. Budynek i urządzenia z nim związane powinny być zaprojektowane i
wykonane w taki sposób, aby poziom hałasu, na który będą narażeni użytkownicy lub ludzie
znajdujący się w ich sąsiedztwie, nie stanowił zagrożenia dla ich zdrowia, a także umożliwiał
im pracę, odpoczynek i sen w zadowalających warunkach.
Pomieszczenia w budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i użyteczności
publicznej należy chronić przed hałasem:
1) zewnętrznym przenikającym do pomieszczenia spoza budynku;
2) pochodzącym od instalacji i urządzeń stanowiących techniczne wyposażenie budynku;
3) powietrznym i uderzeniowym, wytwarzanym przez użytkowników innych mieszkań;
lokali użytkowych lub pomieszczeń o różnych wymaganiach użytkowych;
4) pogłosowym, powstającym w wyniku odbić fal dźwiękowych od przegród ograniczających
dane pomieszczenie.
§ 324. Budynek, w którym ze względu na prowadzoną w nim działalność lub sposób
eksploatacji mogą powstawać uciążliwe dla otoczenia hałasy lub drgania, należy kształtować
i zabezpieczać tak, aby poziom hałasów i drgań przenikających do otoczenia z pomieszczeń
tego budynku nie przekraczał wartości dopuszczalnych określonych w odrębnych przepisach
dotyczących ochrony środowiska, a także nie powodował przekroczenia dopuszczalnego
poziomu hałasu i drgań w pomieszczeniach innych budynków podlegających ochronie
przeciwhałasowej i przeciwdrganiowej określonego w Polskich Normach dotyczących
dopuszczalnych wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach oraz oceny wpływu drgań na
budynki i na ludzi w budynkach.
§ 325. 1. Budynki mieszkalne, budynki zamieszkania zbiorowego i budynki użyteczności
publicznej należy sytuować w miejscach najmniej narażonych na występowanie hałasu i
drgań, a jeżeli one występują i ich poziomy będą powodować w pomieszczeniach tych
budynków przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu i drgań, określonych w Polskich
Normach dotyczących dopuszczalnych wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach oraz
oceny wpływu drgań na budynki i na ludzi w budynkach, należy stosować skuteczne
zabezpieczenia.
Budynki z pomieszczeniami wymagającymi ochrony przed zewnętrznym hałasem i
drganiami należy chronić przed tymi uciążliwościami poprzez zachowanie odpowiednich
odległości od ich źródeł, usytuowanie i ukształtowanie budynku, stosowanie elementów
amortyzujących drgania oraz osłaniających i ekranujących przed hałasem, a także racjonalne
rozmieszczenie pomieszczeń w budynku oraz zapewnienie izolacyjności akustycznej przegród
zewnętrznych określonej w Polskiej Normie dotyczącej wymaganej izolacyjności akustycznej
przegród w budynkach oraz izolacyjności akustycznej elementów budowlanych.
§ 326. 1. Poziom hałasu oraz drgań przenikających do pomieszczeń w budynkach
mieszkalnych, budynkach zamieszkania zbiorowego i budynkach użyteczności publicznej, z
wyłączeniem budynków, dla których jest konieczne spełnienie szczególnych wymagań
ochrony przed hałasem, nie może przekraczać wartości dopuszczalnych, określonych w
Polskich Normach dotyczących ochrony przed hałasem pomieszczeń w budynkach oraz oceny
wpływu drgań na ludzi w budynkach, wyznaczonych zgodnie z Polskimi Normami
dotyczącymi metody pomiaru poziomu dźwięku A w pomieszczeniach oraz oceny wpływu
drgań na ludzi w budynkach.
W budynkach, o których mowa w ust. 1, przegrody zewnętrzne i wewnętrzne oraz ich
elementy powinny mieć izolacyjność akustyczną nie mniejszą od podanej w Polskiej Normie
dotyczącej wymaganej izolacyjności akustycznej przegród w budynkach oraz izolacyjności
akustycznej elementów budowlanych, wyznaczonej zgodnie z Polskimi Normami
określającymi metody pomiaru izolacyjności akustycznej elementów budowlanych i
izolacyjności akustycznej w budynkach. Wymagania odnoszą się do izolacyjności:
1) ścian zewnętrznych, stropodachów, ścian wewnętrznych, okien w przegrodach
zewnętrznych i wewnętrznych oraz drzwi w przegrodach wewnętrznych – od dźwięków
powietrznych;
2) stropów i podłóg – od dźwięków powietrznych i uderzeniowych;
3) podestów i biegów klatek schodowych w obrębie lokali mieszkalnych – od dźwięków
uderzeniowych.
Prowadzone w budynku przewody i kanały instalacyjne (w tym kanały wentylacyjne)
nie mogą powodować pogorszenia izolacyjności akustycznej między pomieszczeniami poniżej
wartości wynikających z wymagań zawartych w Polskiej Normie dotyczącej izolacyjności
akustycznej przegród w budynkach oraz izolacyjności akustycznej elementów budowlanych.
W budynku mieszkalnym wielorodzinnym:
1) izolacja akustyczna stropów międzymieszkaniowych powinna zapewniać zachowanie
przez te stropy właściwości akustycznych, o których mowa w ust. 2 pkt 2, bez względu
na rodzaj zastosowanej nawierzchni podłogowej;
2) należy unikać takich układów funkcjonalnych, przy których pomieszczenia sanitarne
jednego mieszkania przylegają do pokoju sąsiedniego mieszkania; jeżeli to wymaganie
nie zostanie spełnione, ściana międzymieszkaniowa oddzielająca pokój jednego
mieszkania od pomieszczenia sanitarnego i kuchni sąsiedniego mieszkania, do której są
mocowane przewody i urządzenia instalacyjne, musi mieć konstrukcję zapewniającą
ograniczenie przenoszenia przez ścianę dźwięków materiałowych, co w szczególności
można uzyskać przy zastosowaniu ściany o masie powierzchniowej nie mniejszej niż 300
kg/m2;
3) przy mocowaniu urządzeń i przewodów instalacyjnych wewnątrz mieszkania,
stanowiących jego wyposażenie techniczne, należy stosować zabezpieczenia
przeciwdrganiowe niezależnie od konstrukcji i usytuowania przegrody, do której są
mocowane;
4) w uzasadnionych przypadkach dopuszcza się lokalizowanie:
a) urządzeń obsługujących inne budynki – w pomieszczeniach technicznych,
b) zakładów usługowych wyposażonych w hałaśliwe maszyny i urządzenia,
c) zakładów gastronomicznych i innych prowadzących działalność rozrywkową – pod warunkiem zastosowania specjalnych zabezpieczeń przeciwdźwiękowych i
przeciwdrganiowych, tak aby w najniekorzystniejszych warunkach ich użytkowania
poziomy hałasu i drgań przenikających do pomieszczeń chronionych nie przekraczały
wartości dopuszczalnych określonych w Polskiej Normie dotyczącej dopuszczalnego
poziomu dźwięku w pomieszczeniach, zmierzonych zgodnie z Polską Normą dotyczącą
metody pomiaru poziomu dźwięku w pomieszczeniach, oraz określonych w Polskiej
Normie dotyczącej oceny wpływu drgań na ludzi w budynkach.
W pomieszczeniach budynków użyteczności publicznej, których funkcja związana jest
z odbiorem mowy lub innych pożądanych sygnałów akustycznych, należy stosować takie
rozwiązania budowlane oraz dodatkowe adaptacje akustyczne, które zapewnią uzyskanie w
pomieszczeniach odpowiednich warunków określonych odrębnymi przepisami. Adaptacje
akustyczne należy wykonywać z materiałów o potwierdzonych własnościach pochłaniania
dźwięku wyznaczonych zgodnie z Polską Normą określającą metodę pomiaru pochłaniania
dźwięku przez elementy budowlane.
§ 327. 1. Zabrania się sytuowania przy pomieszczeniach mieszkalnych pomieszczeń
technicznych o szczególnej uciążliwości, takich jak szyby i maszynownie dźwigowe lub zsypy
śmieciowe. Wymaganie to nie dotyczy przypadków, o których mowa w § 196 ust. 2 oraz w §
197 ust. 2 – przy nadbudowie lub adaptacji strychu na cele mieszkalne.
Instalacje i urządzenia, stanowiące techniczne wyposażenie budynku mieszkalnego,
zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej, nie mogą powodować powstawania
nadmiernych hałasów i drgań, utrudniających eksploatację lub uniemożliwiających ochronę
użytkowników pomieszczeń przed ich oddziaływaniem.
Sposób posadowienia urządzeń, o których mowa w ust. 1, oraz sposób ich połączenia
z przewodami i elementami konstrukcyjnymi budynku, jak również sposób połączenia
poszczególnych odcinków przewodów między sobą i z elementami konstrukcyjnymi budynku,
powinien zapobiegać powstawaniu i rozchodzeniu się hałasów i drgań do pomieszczeń
podlegających ochronie lub do otoczenia budynku.
Ściany i stropy oraz inne elementy budowlane pomieszczeń technicznych i garaży w
budynkach mieszkalnych wielorodzinnych i zamieszkania zbiorowego powinny mieć
konstrukcję uniemożliwiającą przenikanie z tych pomieszczeń hałasów i drgań do
pomieszczeń wymagających ochrony.
Dział X
Oszczędność energii i izolacyjność cieplna
§ 328. 1. Budynek i jego instalacje ogrzewcze, wentylacyjne, klimatyzacyjne, ciepłej
wody użytkowej, a w przypadku budynków użyteczności publicznej, zamieszkania
zbiorowego, produkcyjnych, gospodarczych i magazynowych – również oświetlenia
wbudowanego, powinny być zaprojektowane i wykonane w sposób zapewniający spełnienie
następujących wymagań minimalnych:
1) wartość wskaźnika rocznego zapotrzebowania na nieodnawialną energię pierwotną EP
[kWh/(m2 · rok)], obliczona według przepisów wydanych na podstawie art. 15 ustawy z
dnia 29 sierpnia 2014 r. o charakterystyce energetycznej budynków (Dz. U. poz. 1200
oraz z 2015 r. poz. 151), jest mniejsza lub równa wartości maksymalnej obliczonej
zgodnie ze wzorem, o którym mowa w § 329 ust. 1 lub 3;
2) przegrody oraz wyposażenie techniczne budynku odpowiadają przynajmniej
wymaganiom izolacyjności cieplnej określonym w załączniku nr 2 do rozporządzenia.
1a. Wymagania minimalne, o których mowa w ust. 1, uznaje się za spełnione dla
budynku podlegającego przebudowie, jeżeli przegrody oraz wyposażenie techniczne budynku
podlegające przebudowie odpowiadają przynajmniej wymaganiom izolacyjności cieplnej
określonym w załączniku nr 2 do rozporządzenia.
1b. Budynek, który spełnia wymagania minimalne określone w ust. 1, na dzień 31
grudnia 2020 r., a w przypadku budynku zajmowanego przez organ wymiaru
sprawiedliwości, prokuraturę lub organ administracji publicznej i będącego jego własnością –
na dzień 1 stycznia 2019 r., jest budynkiem o niskim zużyciu energii.
Budynek powinien być zaprojektowany i wykonany w taki sposób, aby ograniczyć
ryzyko przegrzewania budynku w okresie letnim.
§ 329. 1. Maksymalną wartość wskaźnika rocznego zapotrzebowania na nieodnawialną
energię pierwotną EP oblicza się zgodnie z poniższym wzorem:
EP = EPH+W + ΔEPC + ΔEPL [kWh/(m2 · rok)],
gdzie:
EPH+W – cząstkowa wartość wskaźnika EP na potrzeby ogrzewania, wentylacji oraz
przygotowania ciepłej wody użytkowej,
ΔEPC – cząstkowa wartość wskaźnika EP na potrzeby chłodzenia,
ΔEPL – cząstkowa wartość wskaźnika EP na potrzeby oświetlenia.
Cząstkowe wartości wskaźnika EP, o których mowa w ust. 1, określa się zgodnie z
poniższymi tabelami: Cząstkowe wartości wskaźnika EP na potrzeby ogrzewania, wentylacji
oraz przygotowania ciepłej wody użytkowej

Lp.

Rodzaj budynku

Cząstkowe wartości wskaźnika EP na potrzeby
ogrzewania, wentylacji i przygotowania ciepłej wody
EPH+W[kWh/(m2 · rok)]

od 1 stycznia 2017 r.

od 31 grudnia 2020 r.*)

Budynek mieszkalny:

a) jednorodzinny

b) wielorodzinny

Budynek zamieszkania zbiorowego

Budynek użyteczności publicznej:

a) opieki zdrowotnej

290

190

b) pozostałe

Budynek gospodarczy, magazynowy i
produkcyjny

*) Od 1 stycznia 2019 r. – w przypadku budynku zajmowanego przez organ wymiaru sprawiedliwości,
prokuraturę lub organ administracji publicznej i będącego jego własnością.

Cząstkowe wartości wskaźnika EP na potrzeby chłodzenia

Lp.

Rodzaj budynku

Cząstkowe wartości wskaźnika EP na potrzeby
chłodzenia ΔEPC [kWh/(m2 · rok)]*)

od 1 stycznia 2017 r.

od 31 grudnia 2020 r.**)

Budynek mieszkalny:

a) jednorodzinny

ΔEPC = 10 · Af,C/Af

ΔEPC = 5 · Af,C/Af

b) wielorodzinny

Budynek zamieszkania zbiorowego

ΔEPC = 25 · Af,C/Af

Budynek użyteczności publicznej:
a) opieki zdrowotnej
b) pozostałe

Budynek gospodarczy, magazynowy i
produkcyjny

gdzie:
Af – powierzchnia pomieszczeń o regulowanej temperaturze powietrza (ogrzewana lub chłodzona), określona
zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o charakterystyce
energetycznej budynków [m2],
Af,C – powierzchnia pomieszczeń o regulowanej temperaturze powietrza (chłodzona), określona zgodnie z ww.
przepisami [m2].
*) Jeżeli budynek posiada instalację chłodzenia, w przeciwnym przypadku ΔEPC = 0 kWh/(m2 · rok).
**) Od 1 stycznia 2019 r. – w przypadku budynku zajmowanego przez organ wymiaru sprawiedliwości,
prokuraturę lub organ administracji publicznej i będącego jego własnością.

Cząstkowe wartości wskaźnika EP na potrzeby oświetlenia

Lp.

Rodzaj budynku

Cząstkowe wartości wskaźnika EP na potrzeby
oświetlenia ΔEPl [kWh/(m2 · rok)] w zależności od
czasu działania oświetlenia w ciągu roku t0[h/rok] *)

od 1 stycznia 2017 r.

od 31 grudnia 2020 r.**)

Budynek mieszkalny:
a) jednorodzinny
b) wielorodzinny

ΔEPL = 0

Budynek zamieszkania zbiorowego

dla t0 < 2500
ΔEPL = 50
dla t0 ł 2500
ΔEPL = 100

dla t0 < 2500
ΔEPL = 25
dla t0 ł 2500
ΔEPL = 50

Budynek użyteczności publicznej:
a) opieki zdrowotnej
b) pozostałe

Budynek gospodarczy, magazynowy i
produkcyjny

*) Jeżeli w budynku należy uwzględnić oświetlenie wbudowane, w przeciwnym przypadku ΔEPL = 0 kWh/(m2 ·
rok). **) Od 1 stycznia 2019 r. – w przypadku budynku zajmowanego przez organ wymiaru sprawiedliwości,
prokuraturę lub organ administracji publicznej i będącego jego własnością.

W przypadku budynku o różnych funkcjach użytkowych maksymalną wartość
wskaźnika rocznego zapotrzebowania na nieodnawialną energię pierwotną EP oblicza się
zgodnie z poniższym wzorem:
EP = Σi (EPi · Af,i) / Σi Af,i; [kWh/(m2 · rok)],
gdzie:
EPi – wartość wskaźnika rocznego zapotrzebowania na nieodnawialną energię pierwotną EP
dla części budynku o jednolitej funkcji użytkowej o powierzchni Af,i, obliczona zgodnie
ze wzorem zawartym w ust. 1,
Af,i – powierzchnia pomieszczeń o regulowanej temperaturze powietrza (ogrzewana lub
chłodzona) dla części budynku o jednolitej funkcji użytkowej, określona zgodnie z
przepisami wydanymi na podstawie art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o
charakterystyce energetycznej budynków.
Wymagania określone w § 328 ust. 2 uznaje się za spełnione, jeżeli okna oraz inne
przegrody przeszklone i przezroczyste odpowiadają przynajmniej wymaganiom określonym
w pkt 2.1.1. załącznika nr 2 do rozporządzenia.
Dział XI
Przepisy przejściowe i końcowe
§ 330. Przepisów rozporządzenia nie stosuje się, z zastrzeżeniem § 2 ust. 1 i § 207 ust.
2, jeżeli przed dniem wejścia w życie rozporządzenia:
1) został złożony wniosek o pozwolenie na budowę lub odrębny wniosek o zatwierdzenie
projektu budowlanego i wnioski te zostały opracowane na podstawie dotychczasowych
przepisów;
2) zostało dokonane zgłoszenie budowy lub wykonania robót budowlanych w przypadku,
gdy nie jest wymagane uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę.
§ 331. Traci moc rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z
dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 140, z późn. zm.).
§ 332. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK Nr 1
WYKAZ POLSKICH NORM POWOŁANYCH W ROZPORZĄDZENIU
Lp.
Miejsce
powołania
normy
Numer normy**)
Tytuł normy (zakres powołania)
1
2
3
1
§ 53 ust. 2
PN-EN 62305-1:2011
4
Ochrona odgromowa – Część 1: Zasady ogólne
PN-EN 62305-2:2008
Ochrona odgromowa – Część 2: Zarządzanie ryzykiem
2
§ 96 ust. 1
PN-B-02151-02:1987
PN-B-02151-02:1987/
Ap1:2015-05
Akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem w
budynkach – Część 2: Dopuszczalne wartości poziomu
dźwięku w pomieszczeniach
PN-B-02170:2016-12
Ocena szkodliwości drgań przekazywanych przez
podłoże na budynki
PN-B-02171:2017-06
Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach
3
§ 98 ust. 2
PN-HD 308 S2:2007
Identyfikacja żył w kablach i przewodach oraz w
przewodach sznurowych
PN-HD 60364-4-41:2009
Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 4-41:
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed porażeniem elektrycznym
PN-EN 12464-1:2012
Światło i oświetlenie – Oświetlenie miejsc pracy – Część
1: Miejsca pracy we wnętrzach
PN-HD 60364-1:2010 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 1:
Wymagania podstawowe, ustalanie ogólnych
charakterystyk, definicje PN-HD 60364-4-41:2009 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 4-41:
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed porażeniem elektrycznym PN-HD 60364-4-42:2011 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 4-42:
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed skutkami oddziaływania cieplnego PN-HD 60364-4-43:2012 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 4-43:
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed prądem przetężeniowym PN-IEC
60364-4-442:1999 Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed przepięciami – Ochrona instalacji niskiego napięcia
przed przejściowymi przepięciami i uszkodzeniami przy
doziemieniach w sieciach wysokiego napięcia PN-HD
60364-4-443:2016 Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed przepięciami – Ochrona przed przepięciami
atmosferycznymi lub łączeniowymi PN-HD
60364-4-444:2012 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 4-444:
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed zakłóceniami napięciowymi i zaburzeniami
elektromagnetycznymi PN-HD 60364-5-51:2011 Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Część 5-51: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego –
Postanowienia ogólne PN-IEC 60364-5-52:2011 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-52:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego –
Oprzewodowanie PN-IEC 60364-5-53:2016 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-53:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Aparatura
rozdzielcza i sterownicza PN-HD
60364-5-534:2016 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-534:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Odłączanie
izolacyjne, łączenie i sterowanie – Urządzenia do ochrony
przed przejściowymi przepięciami PN-IEC
60364-5-537:1999 Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Aparatura
rozdzielcza i sterownicza – Urządzenia do odłączania
izolacyjnego i łączenia PN-HD 60364-5-54:2011 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-54:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Układy
uziemiające i przewody ochronne PN-IEC
60364-5-551:2003 Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Inne
wyposażenie – Niskonapięciowe zespoły prądotwórcze PN-HD
60364-5-559:2010 Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Część 5-55: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego –
Inne wyposażenie –
Sekcja 559: Oprawy oświetleniowe i instalacje
oświetleniowe PN-HD 60364-5-56:2010 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-56:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Instalacje
bezpieczeństwa PN-HD 60364-6:2008 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 6:
Sprawdzanie PN-EN 60445:2010 Zasady podstawowe i bezpieczeństwa przy
współdziałaniu człowieka z maszyną, znakowanie i
identyfikacja – Identyfikacja zacisków urządzeń i
zakończeń przewodów PN-EN 60446:2010 Zasady podstawowe i bezpieczeństwa przy
współdziałaniu człowieka z maszyną, znakowanie i
identyfikacja – Identyfikacja przewodów kolorami albo
znakami alfanumerycznymi

§ 113 ust. 4

PN-B-01706:1992

Instalacje wodociągowe – Wymagania w projektowaniu
(w zakresie pkt 2.1; 2.3; 2.4.1; 2.4.3-2.4.5;
3.1.1-3.1.3;
3.1.5; 3.1.7; 3.2.2; 3.2.3; 3.3; 4.1; 4.2 i 4.4-4.6)

§ 113 ust. 7

PN-EN 1717:2003

Ochrona przed wtórnym zanieczyszczaniem wody w
instalacjach wodociągowych i ogólne wymagania
dotyczące urządzeń zapobiegających zanieczyszczeniu
przez przepływ zwrotny

§ 115 ust. 1

PN-B-10720:1998

Wodociągi – Zabudowa zestawów wodomierzowych w
instalacjach wodociągowych – Wymagania i badania przy
odbiorze
(w zakresie pkt 2.1; 2.3; 2.4 i 2.6)

§ 116 ust. 3

PN-HD 60364-5-54:2011

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-54:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Układy
uziemiające i przewody ochronne

§ 120 ust. 4

PN-B-02440:1976

Zabezpieczenie urządzeń ciepłej wody użytkowej –
Wymagania
(w zakresie pkt 2; 3.1.1; 3.1.2 i 3.2.1-3.2.13)

§ 121 ust. 2

PN-B-10720:1998

Wodociągi – Zabudowa zestawów wodomierzowych w
instalacjach wodociągowych – Wymagania i badania przy
odbiorze
(w zakresie pkt 2.1; 2.3; 2.4 i 2.6)

§ 122 ust. 2

PN-EN 12056-1:2002

Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz budynków – Część 1: Postanowienia ogólne i wymagania
(w zakresie pkt 4 i 5)

PN-EN 12056-2:2002

Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz budynków – Część 2: Kanalizacja sanitarna – Projektowanie układu i
obliczenia (w zakresie pkt 4-6)

PN-EN 12056-3:2002

Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz budynków – Część 3: Przewody deszczowe – Projektowanie układu i
obliczenia (w zakresie pkt 4-7)

PN-EN 12056-4:2002

Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz budynków – Część 4: Pompownie ścieków – Projektowanie układu i
obliczenia
(w zakresie pkt 4-6)

PN-EN 12056-5:2002

Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz budynków – Część 5: Montaż i badania, instrukcje działania,
użytkowania i eksploatacji (w zakresie pkt 5-9)

PN-EN 12109:2003

Wewnętrzne systemy kanalizacji podciśnieniowej (w
zakresie pkt 5; 7 i 8)

§ 124

PN-EN 12056-4:2002

Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz budynków – Część 4: Pompownie ścieków – Projektowanie układu i
obliczenia
(w zakresie pkt 4-6)

PN-EN 13564-1:2004

Urządzenia przeciwzalewowe w budynkach – Część 1:
Wymagania

§ 125 ust. 4

PN-B-01707:1992

Instalacje kanalizacyjne – Wymagania w projektowaniu
(w zakresie pkt 4.2.2 z wyjątkiem odwołania do pkt 3.5)

§ 131

PN-B-94340:1991

Zsyp na odpady

§ 133 ust. 3

PN-B-02413:1991

Ogrzewnictwo i ciepłownictwo – Zabezpieczenie
instalacji ogrzewań wodnych systemu otwartego –
Wymagania

PN-B-02414:1999

Ogrzewnictwo i ciepłownictwo – Zabezpieczenie
instalacji ogrzewań wodnych systemu zamkniętego z
naczyniami wzbiorczymi przeponowymi – Wymagania

PN-B-02415:1991

Ogrzewnictwo i ciepłownictwo – Zabezpieczenie
wodnych zamkniętych systemów ciepłowniczych –
Wymagania

PN-B-02416:1991

Ogrzewnictwo i ciepłownictwo – Zabezpieczenie
instalacji ogrzewań wodnych systemu zamkniętego
przyłączonych do sieci cieplnych – Wymagania

§ 133 ust. 4

PN-C-04607:1993

Woda w instalacjach ogrzewania – Wymagania i
badania dotyczące jakości wody

§ 134 ust. 1

PN-EN ISO 6946:2008

Komponenty budowlane i elementy budynku – Opór
cieplny i współczynnik przenikania ciepła – Metoda
obliczania

PN-EN ISO 10077-1:2007

PN-EN ISO
10077-1:2007/AC:2010

Cieplne właściwości użytkowe okien, drzwi i żaluzji –
Obliczanie współczynnika przenikania ciepła – Część 1:
Postanowienia ogólne

PN-EN ISO 10077-2:2012

Cieplne właściwości użytkowe okien, drzwi i żaluzji –
Obliczanie współczynnika przenikania ciepła – Część 2:
Metoda komputerowa dla ram

PN-EN ISO 10211:2008

Mostki cieplne w budynkach – Strumienie ciepła i
temperatury powierzchni – Obliczenia szczegółowe

PN-EN 12831:2006

Instalacje ogrzewcze w budynkach – Metoda obliczania
projektowego obciążenia cieplnego

PN-EN ISO 13370:2008

Cieplne właściwości użytkowe budynków –
Przenoszenie ciepła przez grunt – Metody obliczania

PN-EN ISO 13789:2008

Cieplne właściwości użytkowe budynków –
Współczynniki wymiany ciepła przez przenikanie i
wentylację – Metoda obliczania

PN-EN ISO 14683:2008

Mostki cieplne w budynkach – Liniowy współczynnik
przenikania ciepła – Metody uproszczone i wartości
orientacyjne

§ 134 ust. 2

PN-B-02403:1982

Ogrzewnictwo – Temperatury obliczeniowe zewnętrzne

§ 135 ust. 4

PN-B-02421:2000

Ogrzewnictwo i ciepłownictwo – Izolacja cieplna
przewodów, armatury i urządzeń – Wymagania i badania
odbiorcze
(w zakresie pkt 2.1; 2.2; 2.3.1; 2.4.1-2.4.4 i
2.5.1-2.5.6)

§ 136 ust. 2

PN-B-02411:1987

Ogrzewnictwo – Kotłownie wbudowane na paliwo stałe – Wymagania
(w zakresie pkt 2.1.3-2.1.6 i 2.1.8-2.1.10)

§ 136 ust.
2a

PN-B-02411:1987

Ogrzewnictwo – Kotłownie wbudowane na paliwo stałe – Wymagania
(w zakresie pkt 2.1.3-2.1.5; 2.1.6.2 i 2.1.9-2.1.10)

§ 136 ust. 3

PN-B-02411:1987

Ogrzewnictwo – Kotłownie wbudowane na paliwo stałe – Wymagania
(w zakresie pkt 2.2.2-2.2.8 i 2.2.10-2.2.16)

§ 137 ust. 9

PN-E-05204:1994

Ochrona przed elektrycznością statyczną – Ochrona
obiektów, instalacji i urządzeń – Wymagania

§ 140 ust. 1

PN-B-10425:1989

Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne murowane
z cegły – Wymagania techniczne i badania przy odbiorze

§ 142 ust. 2

PN-B-10425:1989

Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne murowane
z cegły – Wymagania techniczne i badania przy odbiorze
(w zakresie pkt 3.3.2)

§ 143 ust. 1

PN-EN 1990): PN-EN 1991):

Eurokod: Podstawy projektowania konstrukcji Eurokod
1: Oddziaływania na konstrukcje

§ 147 ust. 1

PN-B-03430:1983
PN-B-03430:1983/Az3:200
0

Wentylacja w budynkach mieszkalnych zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej – Wymagania
(z wyjątkiem pkt 5.2.1 i 5.2.3)

§ 147 ust. 3

PN-B-03421:1978

Wentylacja i klimatyzacja – Parametry obliczeniowe
powietrza wewnętrznego w pomieszczeniach
przeznaczonych do stałego przebywania ludzi

§ 149 ust. 1

PN-B-03430:1983
PN-B-03430:1983/Az3:200
0

Wentylacja w budynkach mieszkalnych zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej – Wymagania
(w zakresie pkt 2.1.2-2.1.4; 3.1 i 4.1)

§ 149 ust. 4

PN-B-03421:1978

Wentylacja i klimatyzacja – Parametry obliczeniowe
powietrza wewnętrznego w pomieszczeniach
przeznaczonych do stałego przebywania ludzi

§ 153 ust. 2

PN-EN 1507:2007

Wentylacja budynków – Przewody wentylacyjne z
blachy o przekroju prostokątnym – Wymagania dotyczące
wytrzymałości i szczelności

PN-EN 12237:2005

Wentylacja budynków – Sieć przewodów –
Wytrzymałość i szczelność przewodów z blachy o
przekroju kołowym

§ 153 ust. 5

PN-EN 12097:2007

Wentylacja budynków – Sieć przewodów – Wymagania
dotyczące elementów składowych sieci przewodów
ułatwiających konserwację sieci przewodów

§ 154 ust. 6

PN-EN 779:2005

Przeciwpyłowe filtry powietrza do wentylacji ogólnej –
Określanie parametrów filtracyjnych
(w zakresie rozdziału 4)

§ 155 ust. 4

PN-B-03430:1983
PN-B-03430:1983/Az3:200
0

Wentylacja w budynkach mieszkalnych zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej – Wymagania
(w zakresie pkt 2.1.5)

§ 157 ust. 2

PN-C-04753:2011

Gaz ziemny – Jakość gazu dostarczanego odbiorcom z
sieci dystrybucyjnej (w zakresie rozdziału 2)

PN-C-96008:1998

Przetwory naftowe – Gazy węglowodorowe – Gazy
skroplone C3-C4
(w zakresie rozdziału 3)

§ 163 ust.
1a

PN-EN 1775:2009

Dostawa gazu – Przewody gazowe dla budynków –
Maksymalne ciśnienie robocze równe 5 bar lub mniejsze – Zalecenia funkcjonalne (w zakresie pkt 4.2)

§ 163 ust. 2

PN-EN 10208-1:2000

Rury stalowe przewodowe dla mediów palnych – Rury o
klasie wymagań A

§ 163 ust. 4

PN-EN 1775:2009

Dostawa gazu – Przewody gazowe dla budynków –
Maksymalne ciśnienie robocze równe 5 bar lub mniejsze – Zalecenia funkcjonalne (w zakresie pkt 4.2)

§ 166 ust. 1

PN-EN 1359:2004

Gazomierze – Gazomierze miechowe

§ 170 ust. 1

PN-B-03430:1983
PN-B-03430:1983/Az3:200
0

Wentylacja w budynkach mieszkalnych zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej – Wymagania
(z wyjątkiem pkt 5.2.1 i 5.2.3)

§ 176 ust. 1

PN-B-02431-1:1999

Ogrzewnictwo – Kotłownie wbudowane na paliwa
gazowe o gęstości względnej mniejszej niż 1 –
Wymagania
(w zakresie pkt 2.2 z wyłączeniem 2.2.1.4; 2.2.1.8;
2.2.2.4 i 2.2.2.5 oraz pkt 2.3 z wyłączeniem 2.3.8.1;
2.3.8.2; 2.3.9 i 2.3.14)

§ 180

PN-HD 308 S2:2007

Identyfikacja żył w kablach i przewodach oraz w
przewodach sznurowych

PN-HD 60364-4-41:2009

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 4-41:
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed porażeniem elektrycznym

PN-ISO 7010

Symbole graficzne – Barwy bezpieczeństwa i znaki
bezpieczeństwa – Znaki bezpieczeństwa stosowane w
miejscach pracy i w obszarach użyteczności publicznej

PN-B-02151-02:1987

PN-B-02151-02:1987/
Ap1:2015-05

Akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach – Dopuszczalne wartości
poziomu dźwięku w pomieszczeniach

PN-B-02171:2017-06

Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach

PN-E-05010:1991

Zakresy napięciowe instalacji elektrycznych w
obiektach budowlanych

PN-E-05115:2002

Instalacje elektroenergetyczne prądu przemiennego o
napięciu wyższym od 1 kV

PN-E-08501:1988

Urządzenia elektryczne – Tablice i znaki bezpieczeństwa

PN-EN 12464-1:2012

Światło i oświetlenie – Oświetlenie miejsc pracy – Część
1: Miejsca pracy we wnętrzach

PN-EN 50160:2010

PN-EN
50160:2010/A1:2015-02

Parametry napięcia zasilającego w publicznych sieciach
elektroenergetycznych

PN-EN 50310:2012

Stosowanie połączeń wyrównawczych i uziemiających w
budynkach z zainstalowanym sprzętem informatycznym

PN-HD 60364-1:2010

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 1:
Wymagania podstawowe, ustalanie ogólnych
charakterystyk, definicje

PN-HD 60364-4-41:2009

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 4-41:
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed porażeniem elektrycznym

PN-HD 60364-4-42:2011

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 4-42:
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed skutkami oddziaływania cieplnego

PN-HD 60364-4-43:2012

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 4-43:
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed prądem przetężeniowym

PN-IEC
60364-4-442:1999

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed przepięciami – Ochrona instalacji niskiego napięcia
przed przejściowymi przepięciami i uszkodzeniami przy
doziemieniach w sieciach wysokiego napięcia

PN-IEC

60364-4-443:1999

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed przepięciami – Ochrona przed przepięciami
atmosferycznymi lub łączeniowymi

PN-HD

60364-4-444:2012

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 4-444:
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed zakłóceniami napięciowymi i zaburzeniami
elektromagnetycznymi

PN-IEC 60364-4-45:1999

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed obniżeniem napięcia

PN-IEC

60364-4-473:1999

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Stosowanie
środków ochrony zapewniających bezpieczeństwo –
Środki ochrony przed prądem przetężeniowym

PN-IEC

60364-4-482:1999

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Dobór
środków ochrony w zależności od wpływów zewnętrznych – Ochrona przeciwpożarowa

PN-HD 60364-5-51:2011

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Część 5-51: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego –
Postanowienia ogólne

PN-IEC 60364-5-52:2002

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego –
Oprzewodowanie

PN-IEC  Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -

60364-5-523:2001

Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego –
Obciążalność prądowa długotrwała przewodów

PN-IEC 60364-5-53:2000

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Aparatura
rozdzielcza i sterownicza

PN-HD

60364-5-534:2012

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-53:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Odłączanie
izolacyjne, łączenie i sterowanie – Sekcja 534:
Urządzenia do ochrony przed przepięciami

PN-IEC

60364-5-537:1999

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Aparatura
rozdzielcza i sterownicza – Urządzenia do odłączania
izolacyjnego i łączenia

PN-HD 60364-5-54:2011

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-54:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Układy
uziemiające i przewody ochronne

PN-IEC
60364-5-551:2003

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Inne
wyposażenie – Niskonapięciowe zespoły prądotwórcze

PN-HD

60364-5-559:2010

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Część 5-55: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego –
Inne wyposażenie – Sekcja 559: Oprawy oświetleniowe i
instalacje oświetleniowe

PN-IEC 60364-5-56:2010

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-56:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Instalacje
bezpieczeństwa

PN-HD 60364-6:2008

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 6:
Sprawdzanie

PN-HD

60364-7-701:2010
PN-HD
60364-7-701:2010/AC:201
2

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 7-701:
Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub
lokalizacji – Pomieszczenia wyposażone w wannę lub
prysznic

PN-IEC

60364-7-702:1999
PN-IEC
60364-7-702:1999/Apl:20
02

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub
lokalizacji – Baseny pływackie i inne

PN-HD

60364-7-703:2007

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Część 7-703: Wymagania dotyczące specjalnych
instalacji lub lokalizacji – Pomieszczenia i kabiny
zawierające ogrzewacze sauny

PN-HD

60364-7-704:2010

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 7-704:
Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub
lokalizacji – Instalacje na terenie budowy i rozbiórki

PN-IEC

60364-7-705:1999

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub
lokalizacji – Instalacje elektryczne w gospodarstwach
rolniczych i ogrodniczych

PN-IEC

60364-7-706:2000
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub
lokalizacji – Przestrzenie ograniczone powierzchniami
przewodzącymi

PN-IEC

60364-7-714:2003

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub
lokalizacji – Instalacje oświetlenia zewnętrznego

PN-HD

60364-7-715:2006

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Część 7-715: Wymagania dotyczące specjalnych
instalacji lub lokalizacji – Instalacje oświetleniowe o
bardzo niskim napięciu

PN-HD

60364-7-740:2009

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Część 7-740: Wymagania dotyczące specjalnych
instalacji lub lokalizacji – Tymczasowe instalacje
elektryczne obiektów, urządzeń rozrywkowych i
straganów na terenie targów, wesołych miasteczek i
cyrków

PN-EN 60445:2010

Zasady podstawowe i bezpieczeństwa przy
współdziałaniu człowieka z maszyną, znakowanie i
identyfikacja – Identyfikacja zacisków urządzeń i
zakończeń przewodów

PN-EN 60446:2010

Zasady podstawowe i bezpieczeństwa przy
współdziałaniu człowieka z maszyną, znakowanie i
identyfikacja – Identyfikacja przewodów kolorami albo
znakami alfanumerycznymi

PN-EN 60529:2003

Stopnie ochrony zapewnianej przez obudowy (kod IP)

PN-EN 61140:2005

PN-EN
61140:2005/Al:2008

Ochrona przed porażeniem prądem elektrycznym –
Wspólne aspekty instalacji i urządzeń

PN-EN 61293:2000

Znakowanie urządzeń elektrycznych danymi
znamionowymi dotyczącymi zasilania elektrycznego –
Wymagania bezpieczeństwa

§ 181 ust. 7

PN-EN 1838:2005

Zastosowania oświetlenia – Oświetlenie awaryjne

PN-EN 50172:2005

Systemy awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego

PN-IEC 60364-5-56:2010

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-56:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Instalacje
bezpieczeństwa

§ 184 ust. 2

PN-HD 60364-5-54:2011

Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-54:
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego – Układy
uziemiające i przewody ochronne

§ 184 ust. 3

PN-EN 62305-1:2011

Ochrona odgromowa – Część 1: Zasady ogólne

PN-EN 62305-2:2008

Ochrona odgromowa – Część 2: Zarządzanie ryzykiem

PN-EN 62305-3:2011

Ochrona odgromowa – Część 3: Uszkodzenia fizyczne
obiektów i zagrożenie życia

PN-EN 62305-4:2011

Ochrona odgromowa – Część 4: Urządzenia elektryczne
i elektroniczne w obiektach

PN-IEC

60364-4-443:1999

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona
przed przepięciami – Ochrona przed przepięciami
atmosferycznymi lub łączeniowymi

§ 186 ust. 2

PN-IEC 60364-5-52:2002

Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych –
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego –
Oprzewodowanie

§ 187 ust. 3

PN-EN 1363-1:2012

Badania odporności ogniowej – Część 1: Wymagania
ogólne

§ 187 ust. 5

PN-EN 50200:2003

Metoda badania palności cienkich przewodów i kabli bez
ochrony specjalnej stosowanych w obwodach
zabezpieczających

47a

§ 192b

PN-EN 50174-2:2010
PN-EN
50174-2:2010/A1:2011
PN-EN
50174-2:2010/AC:2014-10
PN-EN
50174-2:2010/A2:2015-02
PN-EN
50174-2:2010/Ap1:2016-1
2

Technika Informatyczna – Instalacje okablowania –
Część 2: Planowanie i wykonywanie instalacji wewnątrz
budynków

§ 196 ust. 2
i 3

PN-B-02151-02:1987
PN-B-02151-02:1987/
Ap1:2015-05

Akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach – Dopuszczalne wartości
poziomu dźwięku w pomieszczeniach

PN-B-02171:2017-06

Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach

§ 204 ust. 4

PN-EN 1990*):

Eurokod: Podstawy projektowania konstrukcji

PN-EN 1991*):

Eurokod 1: Oddziaływania na konstrukcje

PN-EN 1992*):

Eurokod 2: Projektowanie konstrukcji z betonu

PN-EN 1993*):

Eurokod 3: Projektowanie konstrukcji stalowych

PN-EN 1994*):

Eurokod 4: Projektowanie konstrukcji stalowo- -betonowych

PN-EN 1995*):

Eurokod 5: Projektowanie konstrukcji drewnianych

PN-EN 1996*):

Eurokod 6: Projektowanie konstrukcji murowych

PN-EN 1997*):

Eurokod 7: Projektowanie geotechniczne

PN-EN 1999*):

Eurokod 9: Projektowanie konstrukcji aluminiowych
(wszystkie części norm)

§ 208
§ 208a

PN-EN 81-58:2005

Przepisy bezpieczeństwa dotyczące budowy i
instalowania dźwigów – Badania i próby – Część 58:
Próba odporności ogniowej drzwi przystankowych

PN-EN 1021-1:2007

Meble – Ocena zapalności mebli tapicerowanych – Część
1: Źródło zapłonu: tlący się papieros

PN-EN 1021-2:2007

Meble – Ocena zapalności mebli tapicerowanych – Część
2: Źródło zapłonu: równoważnik płomienia zapałki

PN-EN 1991-1-2:2006

PN-EN
1991-1-2:2006/Ap1:2010
PN-EN
1991-1-2:2006/Ap2:2014
12 PN-EN
Eurokod 1: Oddziaływania na konstrukcje – Część 1-2:
Oddziaływania ogólne – Oddziaływania na konstrukcje w
warunkach pożaru

1991-1-2:2006/AC:2013-0
7
1991-1-2:2006/AC:2009

PN-B-02852:2001

Ochrona przeciwpożarowa budynków – Obliczanie
gęstości obciążenia ogniowego oraz wyznaczanie
względnego czasu trwania pożaru
(w zakresie części dotyczącej gęstości obciążenia
ogniowego – pkt 2)

PN-B-02855:1988

Ochrona przeciwpożarowa budynków – Metoda badania
wydzielania toksycznych produktów rozkładu i spalania
materiałów

PN-B-02867:2013-06

Ochrona przeciwpożarowa budynków – Metoda badania
stopnia rozprzestrzeniania ognia przez ściany zewnętrzne
od strony zewnętrznej oraz zasady klasyfikacji

PN-EN ISO 6940: 2005

Wyroby włókiennicze – Zachowanie się podczas palenia – Wyznaczanie zapalności pionowo umieszczonych
próbek

PN-EN ISO 6941: 2005

Wyroby włókiennicze – Zachowanie się podczas palenia – Pomiar właściwości rozprzestrzeniania się płomienia na
pionowo umieszczonych próbkach

PN-EN 13501-1

Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i
elementów budynków – Część 1: Klasyfikacja na
podstawie badań reakcji na ogień

PN-EN 13501-2

Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i
elementów budynków – Część 2: Klasyfikacja na
podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem
instalacji wentylacyjnej

PN-EN 13501-3

Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i
elementów budynków – Część 3: Klasyfikacja na
podstawie badań odporności ogniowej wyrobów i
elementów stosowanych w instalacjach użytkowych w
budynkach: ognioodpornych przewodów
wentylacyjnych i przeciwpożarowych klap odcinających

PN-EN 13501-4

Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i
elementów budynków – Część 4: Klasyfikacja na
podstawie wyników badań odporności ogniowej
elementów systemów kontroli rozprzestrzeniania dymu

PN-EN 13501-5

Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i
elementów budynków – Część 5: Klasyfikacja na
podstawie wyników badań oddziaływania ognia
zewnętrznego na dachy

§ 253 ust. 1

PN-EN 81-72:2005

Przepisy bezpieczeństwa dotyczące budowy i
instalowania dźwigów – Szczególne zastosowania
dźwigów osobowych i towarowych – Część 72: Dźwigi dla
straży pożarnej

§ 258 ust.
1a

PN-EN ISO 6940:2005

Wyroby włókiennicze – Zachowanie się podczas palenia – Wyznaczanie zapalności pionowo umieszczonych
próbek

PN-EN ISO 6941:2005

Wyroby włókiennicze – Zachowanie się podczas palenia – Pomiar właściwości rozprzestrzeniania się płomienia na
pionowo umieszczonych próbkach

§ 261 pkt 1

PN-EN 1021-2:2007

Meble – Ocena zapalności mebli tapicerowanych – Część
2: Źródło zapłonu: równoważnik płomienia zapałki

PN-EN 1021-1:2007

Meble – Ocena zapalności mebli tapicerowanych – Część
1: Źródło zapłonu: tlący się papieros

PN-B-02855:1988

Ochrona przeciwpożarowa budynków – Metoda badania
wydzielania toksycznych produktów rozkładu i spalania
materiałów

§ 266 ust. 2

PN-B-02870:1993

Badania ogniowe – Małe kominy – Badania w
podwyższonych temperaturach

§ 287 pkt 4

PN-N-01256-02:1992

Znaki bezpieczeństwa – Ewakuacja

PN-N-01256-5:1998

Znaki bezpieczeństwa – Zasady umieszczania znaków
bezpieczeństwa na drogach ewakuacyjnych i drogach
pożarowych

PN-ISO 7010

Symbole graficzne – Barwy bezpieczeństwa i znaki
bezpieczeństwa – Znaki bezpieczeństwa stosowane w
miejscach pracy i w obszarach użyteczności publicznej

§ 287 pkt 6

patrz: Polskie Normy powołane w § 180

§ 288 pkt 5

PN-N-01256-02:1992

Znaki bezpieczeństwa – Ewakuacja

PN-N-01256-5:1998

Znaki bezpieczeństwa – Zasady umieszczania znaków
bezpieczeństwa na drogach ewakuacyjnych i drogach
pożarowych

PN-ISO 7010

Symbole graficzne – Barwy bezpieczeństwa i znaki
bezpieczeństwa – Znaki bezpieczeństwa stosowane w
miejscach pracy i w obszarach użyteczności publicznej

§ 288 pkt 7

patrz: Polskie Normy powołane w § 180

§ 298 ust. 1

PN-EN 1990): PN-EN 1991):

Eurokod: Podstawy projektowania konstrukcji Eurokod
1: Oddziaływania na konstrukcje

§ 305 ust. 2

PN-E-05204:1994

Ochrona przed elektrycznością statyczną – Ochrona
obiektów, instalacji i urządzeń – Wymagania

60a

§ 323 ust. 2

PN-B-02151-4:2015-06

Akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem w
budynkach – Część 4: Wymagania dotyczące warunków
pogłosowych i zrozumiałości mowy w pomieszczeniach
oraz wytyczne prowadzenia badań

§ 324

PN-B-02151-02:1987
PN-B-02151-02:1987/
Ap1:2015-05

Akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach – Dopuszczalne wartości
poziomu dźwięku w pomieszczeniach

PN-B-02170:2016-12

Ocena szkodliwości drgań przekazywanych przez
podłoże na budynki

PN-B-02171:2017-06

Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach

§ 325 ust. 1

PN-B-02151-02:1987
PN-B-02151-02:1987/
Ap1:2015-05

Akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach – Dopuszczalne wartości
poziomu dźwięku w pomieszczeniach

PN-B-02170:2016-12

Ocena szkodliwości drgań przekazywanych przez
podłoże na budynki

PN-B-02171:2017-06

Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach

§ 325 ust. 2

PN-B-02151-3:2015-10

Akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem w
budynkach – Część 3: Wymagania dotyczące
izolacyjności akustycznej przegród w budynkach i
elementów budowlanych

§ 326 ust. 1

PN-B-02151-02:1987
PN-B-02151-02:1987/
Ap1:2015-05

Akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach – Dopuszczalne wartości
poziomu dźwięku w pomieszczeniach

PN-B-02156:1987

Akustyka budowlana – Metody pomiaru dźwięku A w
budynkach

PN-B-02171:2017-06

Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach

§ 326 ust. 2

PN-EN ISO 140-4:2000

Akustyka – Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów
budowlanych – Pomiary terenowe izolacyjności od
dźwięków powietrznych między pomieszczeniami

PN-EN ISO 140-5:1999

Akustyka – Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów
budowlanych – Pomiary terenowe izolacyjności
akustycznej od dźwięków powietrznych ściany
zewnętrznej i jej elementów

PN-EN ISO 140-6:1999

Akustyka – Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów
budowlanych – Pomiary laboratoryjne izolacyjności od
dźwięków uderzeniowych stropów

PN-EN ISO 140-7:2000

Akustyka – Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów
budowlanych – Pomiary terenowe izolacyjności od
dźwięków uderzeniowych stropów

PN-EN ISO 140-8:1999

Akustyka – Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów
budowlanych – Pomiary laboratoryjne tłumienia
dźwięków uderzeniowych przez podłogi na masywnym
stropie wzorcowym

PN-EN ISO 10848-2:2007

Akustyka – Pomiary laboratoryjne przenoszenia
bocznego dźwięków powietrznych i uderzeniowych
pomiędzy przylegającymi komorami – Część 2: Dotyczy
lekkich elementów w przypadku małego wpływu złącza

PN-EN 20140-3:1999

PN-EN
20140-3:1999/A1:2007

Akustyka – Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów
budowlanych – Pomiary laboratoryjne izolacyjności od
dźwięków powietrznych elementów budowlanych

PN-EN ISO 10848-2:2007

PN-EN 20140-10:1994

Akustyka – Pomiary izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów
budowlanych – Pomiary laboratoryjne izolacyjności od
dźwięków powietrznych małych elementów budowlanych

§ 326 ust. 3

PN-B-02151-3:2015-10

Akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem w
budynkach – Część 3: Wymagania dotyczące
izolacyjności akustycznej przegród w budynkach i
elementów budowlanych

§ 326 ust. 4

PN-B-02151-02:1987
PN-B-02151-02:1987/
Ap1:2015-05

Akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach – Dopuszczalne wartości
poziomu dźwięku w pomieszczeniach

PN-B-02156:1987

Akustyka budowlana – Metody pomiaru dźwięku A w
budynkach

PN-B-02171:2017-06

Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach

§ 326 ust. 5

PN-EN ISO 354:2005

Akustyka – Pomiar pochłaniania dźwięku w komorze
pogłosowej

Załącznik nr
2 pkt 1.1. i
1.4.

PN-EN ISO 6946

Komponenty budowlane i elementy budynku – Opór
cieplny i współczynnik przenikania ciepła – Metoda
obliczania
Cieplne właściwości użytkowe budynków –
Przenoszenie ciepła przez grunt – Metody obliczania

PN-EN ISO 13370

Załącznik nr
2 pkt 2.2.1.,
2.2.2., 2.2.3.
ppkt 1 i pkt
2.2.4.

PN-EN ISO
13788:2013-05

Cieplno-wilgotnościowe właściwości komponentów
budowlanych i elementów budynku – Temperatura
powierzchni wewnętrznej konieczna do uniknięcia
krytycznej wilgotności powierzchni i kondensacji
międzywarstwowej – Metody obliczania

Załącznik nr
2 pkt 2.2.3.
ppkt 2

PN-EN ISO 10211

Mostki cieplne w budynkach – Strumienie ciepła i
temperatury powierzchni – Obliczenia szczegółowe

Załącznik nr
2 pkt 2.3.2.

PN-EN 12207:2001

Okna i drzwi – Przepuszczalność powietrza –
Klasyfikacja

Załącznik nr
2 pkt 2.3.4.

PN-EN 13829:2002

Właściwości cieplne budynków – Określanie
przepuszczalności powietrznej budynków – Metoda
pomiaru ciśnieniowego z użyciem wentylatora

Załącznik nr
3

PN-ENV 1187:2004
PN-ENV
1187:2004/A1:2007

Metody badań oddziaływania ognia zewnętrznego na
dachy

PN-EN 13501-1+A1

Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i
elementów budynków – Część 1: Klasyfikacja na
podstawie wyników badań reakcji na ogień

Polskie Normy projektowania wprowadzające europejskie normy projektowania konstrukcji –
Eurokody, zatwierdzone i opublikowane w języku polskim, są stosowane do projektowania konstrukcji,
jeżeli obejmują one wszystkie niezbędne aspekty związane z zaprojektowaniem tej konstrukcji
(stanowią kompletny zestaw norm umożliwiający projektowanie). Projektowanie każdego rodzaju
konstrukcji wymaga stosowania PN-EN 1990 i PN-EN 1991.

**)

W przypadku gdy przywołano niedatowaną Polską Normę, należy stosować najnowszą normę
opublikowaną w języku polskim.

ZAŁĄCZNIK Nr 2
WYMAGANIA IZOLACYJNOŚCI CIEPLNEJ I INNE WYMAGANIA ZWIĄZANE
Z OSZCZĘDNOŚCIĄ ENERGII

Izolacyjność cieplna przegród
1.1. Wartości współczynnika przenikania ciepła UC ścian, dachów, stropów i stropodachów
dla wszystkich rodzajów budynków, uwzględniające poprawki ze względu na pustki
powietrzne w warstwie izolacji, łączniki mechaniczne przechodzące przez warstwę
izolacyjną oraz opady na dach o odwróconym układzie warstw, obliczone zgodnie z
Polskimi Normami dotyczącymi obliczania oporu cieplnego i współczynnika przenikania
ciepła oraz przenoszenia ciepła przez grunt, nie mogą być większe niż wartości UC(max)
określone w poniższej tabeli:

Lp.

Rodzaj przegrody i temperatura w pomieszczeniu

Współczynnik przenikania ciepła UC(max)
[W/(m2 * K)]

od 1 stycznia 2017

od 31 grudnia 2020
r.*)

Ściany zewnętrzne:

a) przy ti ł 16°C

0,23

0,20

b) przy 8°C Ł ti < 16°C

0,45

c) przy ti < 8°C

0,90

Ściany wewnętrzne:

a) przy Dti ł 8°C oraz oddzielające pomieszczenia
ogrzewane od klatek schodowych i korytarzy

1,00

b) przy Dti < 8°C

bez wymagań

c) oddzielające pomieszczenie ogrzewane od
nieogrzewanego

0,30

Ściany przyległe do szczelin dylatacyjnych o
szerokości:

a) do 5 cm, trwale zamkniętych i wypełnionych
izolacją cieplną na głębokości co najmniej 20 cm

1,00

b) powyżej 5 cm, niezależnie od przyjętego
sposobu zamknięcia i zaizolowania szczeliny

0,70

Ściany nieogrzewanych kondygnacji podziemnych

bez wymagań

Dachy, stropodachy i stropy pod nieogrzewanymi
poddaszami lub nad przejazdami:

a) przy ti ł 16°C

0,18

0,15

b) przy 8°C Ł ti < 16°C

0,30

c) przy ti < 8°C

0,70

Podłogi na gruncie:

a) przy ti ł 16°C

0,30

b) przy 8°C Ł ti < 16°C

1,20

c) przy ti < 8°C

1,50

Stropy nad pomieszczeniami nieogrzewanymi i
zamkniętymi przestrzeniami podpodłogowymi:

a) przy ti ł 16°C

0,25

b) przy 8°C Ł ti < 16°C

0,30

c) przy ti < 8°C

1,00

Stropy nad ogrzewanymi pomieszczeniami
podziemnymi i stropy międzykondygnacyjne:

a) przy Dti ł 8°C

1,00

b) przy Dti < 8°C

bez wymagań

c) oddzielające pomieszczenie ogrzewane od
nieogrzewanego

0,25

Pomieszczenie ogrzewane – pomieszczenie, w którym na skutek działania systemu ogrzewania lub w
wyniku bilansu strat i zysków ciepła utrzymywana jest temperatura, której wartość została określona w §
134 ust. 2 rozporządzenia.
ti – temperatura pomieszczenia ogrzewanego zgodnie z § 134 ust. 2 rozporządzenia.
*) Od 1 stycznia 2019 r. – w przypadku budynku zajmowanego przez organ wymiaru sprawiedliwości,
prokuraturę lub organ administracji publicznej i będącego jego własnością.

1.2. Wartości współczynnika przenikania ciepła U okien, drzwi balkonowych, drzwi
zewnętrznych i powierzchni przezroczystych nieotwieralnych, dla wszystkich rodzajów
budynków, nie mogą być większe niż wartości U(max) określone w poniższej tabeli:

Lp.

Okna, drzwi balkonowe i drzwi zewnętrzne

Współczynnik przenikania ciepła U(max)
[W/(m2 * K)]

od 1 stycznia 2017

od 31 grudnia 2020
r.*)

Okna (z wyjątkiem okien połaciowych), drzwi
balkonowe i powierzchnie przezroczyste
nieotwieralne:

a) przy ti ł 16°C

1,1

0,9

b) przy ti < 16°C

1,6

1,4

Okna połaciowe:

a) przy ti ł 16°C

1,3

1,1

b) przy ti < 16°C

1,6

1,4

Okna w ścianach wewnętrznych:

a) przy Dti ł 8°C

1,3

1,1

b) przy Dti < 8°C

bez wymagań

c) oddzielające pomieszczenie ogrzewane od
nieogrzewanego

1,3

1,1

Drzwi w przegrodach zewnętrznych lub w
przegrodach między pomieszczeniami
1,5

1,3

ogrzewanymi i nieogrzewanymi

Okna i drzwi zewnętrzne w przegrodach
zewnętrznych pomieszczeń nieogrzewanych

bez wymagań

Pomieszczenie ogrzewane – pomieszczenie, w którym na skutek działania systemu ogrzewania lub w
wyniku bilansu strat i zysków ciepła utrzymywana jest temperatura, której wartość została określona w §
134 ust. 2 rozporządzenia. ti – temperatura pomieszczenia ogrzewanego zgodnie z § 134 ust. 2
rozporządzenia.
*) Od 1 stycznia 2019 r. – w przypadku budynku zajmowanego przez organ wymiaru sprawiedliwości,
prokuraturę lub organ administracji publicznej i będącego jego własnością.

1.3. Dopuszcza się dla budynku produkcyjnego, magazynowego i gospodarczego większe
wartości współczynnika U niż UC(max) oraz U(max) określone w pkt 1.1. i 1.2., jeżeli
uzasadnia to rachunek efektywności ekonomicznej inwestycji, obejmujący koszty
budowy i eksploatacji budynku.
1.4. W budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego, użyteczności publicznej,
produkcyjnym, magazynowym i gospodarczym podłoga na gruncie w ogrzewanym
pomieszczeniu powinna mieć izolację cieplną obwodową z materiału izolacyjnego w
postaci warstwy o oporze cieplnym co najmniej 2,0 (m2 * K) /W, przy czym opór
cieplny warstw podłogowych oblicza się zgodnie z Polskimi Normami, o których mowa
w pkt 1.1.
1.5. Izolacja cieplna przewodów rozdzielczych i komponentów w instalacjach centralnego
ogrzewania, ciepłej wody użytkowej (w tym przewodów cyrkulacyjnych), instalacji
chłodu i ogrzewania powietrznego powinna spełniać następujące wymagania minimalne
określone w poniższej tabeli:

Lp.

Rodzaj przewodu lub komponentu

Minimalna grubość izolacji
cieplnej (materiał o
współczynniku przewodzenia
ciepła
λ = 0,035[W/(m * K)]1))

Średnica wewnętrzna do 22 mm

20 mm

Średnica wewnętrzna od 22 do 35 mm

30 mm

Średnica wewnętrzna od 35 do 100 mm

równa średnicy wewnętrznej
rury

Średnica wewnętrzna ponad 100 mm

100 mm

Przewody i armatura wg lp. 1-4 przechodzące przez ściany
lub stropy, skrzyżowania przewodów

50% wymagań z lp. 1-4

Przewody ogrzewań centralnych, przewody wody ciepłej i
cyrkulacji instalacji ciepłej wody użytkowej wg lp. 1-4, ułożone
w komponentach budowlanych między ogrzewanymi
pomieszczeniami różnych użytkowników

50% wymagań z lp. 1-4

Przewody wg lp. 6 ułożone w podłodze

6 mm

Przewody ogrzewania powietrznego (ułożone w części
ogrzewanej budynku)

40 mm

Przewody ogrzewania powietrznego (ułożone w części
nieogrzewanej budynku)

80 mm

Przewody instalacji wody lodowej prowadzone wewnątrz
budynku2)

50% wymagań z lp. 1-4

Przewody instalacji wody lodowej prowadzone na zewnątrz
budynku2)

100% wymagań z lp. 1-4

Uwaga:
1) Przy zastosowaniu materiału izolacyjnego o innym współczynniku przewodzenia ciepła niż podany w
tabeli – należy skorygować grubość warstwy izolacyjnej.
2) Izolacja cieplna wykonana jako powietrznoszczelna.

Inne wymagania związane z oszczędnością energii
2.1. Okna
2.1.1. We wszystkich rodzajach budynków współczynnik przepuszczalności energii
całkowitej promieniowania słonecznego okien oraz przegród szklanych i
przezroczystych g liczony według wzoru:
g = fC · gn
gdzie:
gn – współczynnik całkowitej przepuszczalności energii promieniowania
słonecznego dla typu oszklenia,
fC – współczynnik redukcji promieniowania, ze względu na zastosowane
urządzenia przeciwsłoneczne, w okresie letnim nie może być większy niż
0,35.
2.1.2. Wartości współczynnika całkowitej przepuszczalności energii promieniowania
słonecznego dla typu oszklenia gn należy przyjmować na podstawie deklaracji
właściwości użytkowych okna. W przypadku braku danych wartość gn określa
poniższa tabela:

Lp.

Typ oszklenia

Współczynnik całkowitej przepuszczalności
energii promieniowania słonecznego gn

Pojedynczo szklone

0,85

Podwójnie szklone

0,75

Podwójnie szklone z powłoką selektywną

0,67

Potrójnie szklone

0,7

Potrójnie szklone z powłoką selektywną

0,5

Okna podwójne

0,75

2.1.3. Wartości współczynnika redukcji promieniowania ze względu na zastosowane
urządzenia przeciwsłoneczne fC określa poniższa tabela:

Lp.

Typ zasłon

Właściwości optyczne

Współczynnik redukcji
promieniowania fC

współczynnik
absorpcji

współczynnik
przepuszczalności

osłona
wewnętrzna

osłona
zewnętrzna

Białe żaluzje o lamelach
nastawnych

0,1

0,05

0,25

0,10

0,1

0,30

0,15

0,3

0,45

0,35

Zasłony białe

0,1

0,5

0,65

0,55

0,7

0,80

0,75

0,9

0,95

Zasłony kolorowe

0,3

0,1

0,42

0,17

0,3

0,57

0,37

0,5

0,77

0,57

Zasłony z powłoką aluminiową

0,2

0,05

0,20

0,08

2.1.4. Pkt 2.1.1. nie stosuje się w odniesieniu do powierzchni pionowych oraz
powierzchni nachylonych więcej niż 60 stopni do poziomu, skierowanych w
kierunkach od północno-zachodniego do północno-wschodniego (kierunek
północny +/- 45 stopni), okien chronionych przed promieniowaniem słonecznym
elementem zacieniającym, spełniającym wymagania, o których mowa w pkt
2.1.1., oraz do okien o powierzchni mniejszej niż 0,5 m2.
2.2. Warunki spełnienia wymagań dotyczących powierzchniowej kondensacji pary wodnej
2.2.1. W celu zachowania warunku, o którym mowa w § 321 ust. 1 rozporządzenia, w
odniesieniu do przegród zewnętrznych budynków mieszkalnych, zamieszkania
zbiorowego, użyteczności publicznej, produkcyjnych, magazynowych i
gospodarczych rozwiązania przegród zewnętrznych i ich węzłów
konstrukcyjnych powinny charakteryzować się współczynnikiem
temperaturowym fRsi o wartości nie mniejszej niż wymagana wartość krytyczna,
obliczona zgodnie z Polską Normą dotyczącą metody obliczania temperatury
powierzchni wewnętrznej koniecznej do uniknięcia krytycznej wilgotności
powierzchni i kondensacji międzywarstwowej.
2.2.2. Wymaganą wartość krytyczną współczynnika temperaturowego fRsi w
pomieszczeniach ogrzewanych do temperatury co najmniej 20°C w budynkach
mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej należy
określać według rozdziału 5 Polskiej Normy, o której mowa w pkt 2.2.1., przy
założeniu, że średnia miesięczna wartość wilgotności względnej powietrza
wewnętrznego jest równa φ = 50%, przy czym dopuszcza się przyjmowanie
wymaganej wartości tego współczynnika równej 0,72.
2.2.3. Wartość współczynnika temperaturowego charakteryzującego zastosowane
rozwiązanie konstrukcyjno-materiałowe należy obliczać:
1) dla przegrody – według Polskiej Normy, o której mowa w pkt 2.2.1.;
2) dla mostków cieplnych przy zastosowaniu przestrzennego modelu przegrody – według Polskiej Normy dotyczącej obliczania strumieni cieplnych i
temperatury powierzchni.
2.2.4. Sprawdzenie warunku, o którym mowa w § 321 ust. 1 i 2 rozporządzenia,
należy przeprowadzać według rozdziału 5 i 6 Polskiej Normy, o której mowa w
pkt 2.2.1.
2.2.5. Dopuszcza się kondensację pary wodnej, o której mowa w § 321 ust. 2
rozporządzenia, wewnątrz przegrody w okresie zimowym, o ile struktura
przegrody umożliwi wyparowanie kondensatu w okresie letnim i nie nastąpi przy
tym degradacja materiałów budowlanych przegrody na skutek tej kondensacji.
2.3. Szczelność na przenikanie powietrza
2.3.1. W budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego, użyteczności publicznej i
produkcyjnym przegrody zewnętrzne nieprzezroczyste, złącza między
przegrodami i częściami przegród (między innymi połączenie stropodachów lub
dachów ze ścianami zewnętrznymi), przejścia elementów instalacji (takie jak
kanały instalacji wentylacyjnej i spalinowej przez przegrody zewnętrzne) oraz
połączenia okien z ościeżami należy projektować i wykonywać pod kątem
osiągnięcia ich całkowitej szczelności na przenikanie powietrza.
2.3.2. W budynkach niskich, średniowysokich i wysokich przepuszczalność powietrza
dla okien i drzwi balkonowych przy ciśnieniu równym 100 Pa wynosi nie więcej
niż 2,25 m3/(m * h) w odniesieniu do długości linii stykowej lub 9 m3/(m2 * h)
w odniesieniu do pola powierzchni, co odpowiada klasie 3 Polskiej Normy
dotyczącej przepuszczalności powietrza okien i drzwi. Dla okien i drzwi
balkonowych w budynkach wysokościowych przepuszczalność powietrza przy
ciśnieniu równym 100 Pa wynosi nie więcej niż 0,75 m3/(m * h) w odniesieniu
do długości linii stykowej lub 3 m3/(m2 * h) w odniesieniu do pola powierzchni,
co odpowiada klasie 4 Polskiej Normy dotyczącej przepuszczalności powietrza
okien i drzwi.
2.3.3. Zalecana szczelność powietrzna budynków wynosi:
1) w budynkach z wentylacją grawitacyjną lub wentylacją hybrydową – n50 <
3,0 1/h;
2) w budynkach z wentylacją mechaniczną lub klimatyzacją – n50 < 1,5 1/h.
2.3.4. Zalecane jest, by po zakończeniu budowy budynek mieszkalny, zamieszkania
zbiorowego, użyteczności publicznej i produkcyjny został poddany próbie
szczelności przeprowadzonej zgodnie z Polską Normą dotyczącą określania
przepuszczalności powietrznej budynków w celu uzyskania zalecanej szczelności
budynków określonej w pkt 2.3.3.
ZAŁĄCZNIK Nr 3
STOSOWANE W ROZPORZĄDZENIU OKREŚLENIA DOTYCZĄCE PALNOŚCI I
ROZPRZESTRZENIANIA OGNIA ORAZ ODPOWIADAJĄCE IM KLASY REAKCJI NA
OGIEŃ ORAZ KLASY ODPORNOŚCI DACHÓW NA OGIEŃ ZEWNĘTRZNY

Palność wyrobów budowlanych
1.1. Stosowanym w rozporządzeniu określeniom: niepalny, niezapalny, trudno zapalny,
łatwo zapalny, niekapiący, samogasnący, intensywnie dymiący (z wyłączeniem
posadzek – w tym wykładzin podłogowych) odpowiadają klasy reakcji na ogień, zgodnie
z Polską Normą PN-EN 13501-1 „Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i
elementów budynków – Część 1: klasyfikacja na podstawie badań reakcji na ogień”,
zwaną dalej „Polską Normą PN-EN 13501-1”, podane w kolumnie 2 tabeli 1.
Tabela 1
Określenia dotyczące palności stosowane w
rozporządzeniu
Klasy reakcji na ogień zgodnie z Polską Normą
PN-EN 13501-1
Niepalne
A1;
A2-s1, d0; A2-s2, d0; A2-s3, d0;
A2-s1, d1; A2-s2, d1; A2-s3, d1;
A2-s1, d2; A2-s2, d2; A2-s3, d2; niezapalne B-s1, d0; B-s2, d0; B-s3, d0; B-s1, d1; B-s2, d1; B-s3,
d1; B-s1, d2; B-s2, d2; B-s3, d2; C-s1, d0; C-s2, d0; C-s3, d0;

Palne

trudno zapalne

C-s1, d1; C-s2, d1; C-s3, d1; C-s1, d2; C-s2, d2; C-s3,
d2;
D-s1, d0; D-s1, d1; D-s1, d2;

D-s2, d0; D-s3, d0;
D-s2, d1; D-s3, d1;

łatwo zapalne

D-s2, d2; D-s3, d2;
E-d2; E; F

A1;
A2-s1, d0; A2-s2, d0; A2-s3, d0;

Niekapiące

B-s1, d0; B-s2, d0; B-s3, d0;
C-s1, d0; C-s2, d0; C-s3, d0;
D-s1, d0; D-s2, d0; D-s3, d0;

Samogasnące

co najmniej E

Intensywnie dymiące

A2-s3, d0; A2-s3, d1; A2-s3, d2; B-s3, d0; B-s3, d1;
B-s3, d2;

C-s3, d0; C-s3, d1; C-s3, d2; D-s3, d0; D-s3, d1; D-s3,
d2;
E-d2; E;
F

1.2. Stosowanym w rozporządzeniu określeniom: niepalny, niezapalny, trudno zapalny,
intensywnie dymiący dotyczącym posadzek (w tym wykładzin podłogowych)
odpowiadają klasy reakcji na ogień, zgodnie z Polską Normą PN-EN 13501-1, podane w
kolumnie 2 tabeli 2.
Tabela 2

Określenia dotyczące palności stosowane w
rozporządzeniu

Klasy reakcji na ogień zgodnie z Polską Normą PN-EN
13501-1

Niepalne

A1fl; A2fl -s1; A2fl -s2

Trudno zapalne

Bfl -s1; Bfl -s2; Cfl -s1; Cfl -s2

Łatwo zapalne

Dfl -s1; Dfl -s2; Efl; Ffl

Intensywnie dymiące

A2fl -s2; Bfl -s2; Cfl -s2; Dfl -s2; Efl; Ffl

Uwaga: Stosowane w pkt 1.1. i 1.2. określenia odnoszą się także do wyrobów (materiałów)
budowlanych uznanych za spełniające wymagania w zakresie reakcji na ogień, bez potrzeby
prowadzenia badań, których wykazy zawarte są w decyzjach Komisji Europejskiej
publikowanych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Rozprzestrzenianie ognia przez elementy budynku z wyłączeniem ścian zewnętrznych
przy działaniu ognia z zewnątrz budynku
2.1. Nierozprzestrzeniającym ognia elementom budynku odpowiadają elementy:

wykonane z wyrobów klasy reakcji na ogień, zgodnie z Polską Normą PN-EN
13501-1: A1; A2-s1, d0 A2-s2, d0; A2-s3, d0; B-s1, d0; Bs-2, d0 oraz Bs-3, d0; – stanowiące wyrób o klasie reakcji na ogień, zgodnie z Polską Normą PN-EN
13501-1: A1; A2-s1, d0; A2-s2, d0; A2-s3, d0; B-s1, d0; B-s2, d0 oraz B-s3, d0,
przy czym warstwa izolacyjna elementów warstwowych powinna mieć klasę reakcji
na ogień co najmniej E.
2.2. Słabo rozprzestrzeniającym ogień elementom budynku odpowiadają elementy: – wykonane z wyrobów klasy reakcji na ogień, zgodnie z Polską Normą PN-EN
13501-1: C-s1, d0; C-s2, d0; C-s3, d0 oraz D-s1, d0; – stanowiące wyrób o klasie reakcji na ogień, zgodnie z Polską Normą PN-EN
13501-1: C-s1, d0; C-s2, d0; C-s3, d0 oraz D-s1, d0, przy czym warstwa izolacyjna
elementów warstwowych powinna mieć klasę reakcji na ogień co najmniej E.

Rozprzestrzenianie ognia przez przewody i izolacje cieplne przewodów instalacyjnych
stosowanych wewnątrz budynku
Nierozprzestrzeniającym
ognia
przewodom
wentylacyjnym,
wodociągowym,
kanalizacyjnym i grzewczym oraz ich izolacjom cieplnym odpowiadają: – przewody i izolacje wykonane z wyrobów klasy reakcji na ogień, zgodnie z Polską
Normą PN-EN 13501-1: A1L; A2L-s1, d0; A2L-s2, d0; A2L-s3, d0; BL-s1, d0; BL-s2,
d0 oraz BL-s3, d0; – przewody i izolacje stanowiące wyrób o klasie reakcji na ogień, zgodnie z Polską
Normą PN-EN 13501-1: A1L; A2L-s1, d0; A2L-s2, d0; A2L-s3, d0; BL-s1, d0; BL-s2,
d0 oraz BL-s3, d0, przy czym warstwa izolacyjna elementów warstwowych powinna
mieć klasę reakcji na ogień co najmniej E.
Rozprzestrzenianie ognia przez przekrycia dachów
4.1. Nierozprzestrzeniającym ognia przekryciom dachów odpowiadają przekrycia:
1) klasy BR00F (t1) badane zgodnie z Polską Normą PN-ENV 1187:2004 „Metody badań
oddziaływania ognia zewnętrznego na dachy”; badanie 1.
2) klasy BR00F, uznane za spełniające wymagania w zakresie odporności wyrobów na
działanie ognia zewnętrznego, bez potrzeby przeprowadzenia badań, których
wykazy zawarte są w decyzjach Komisji Europejskiej publikowanych w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej.
Warunki i kryteria techniczne dla przekryć klasy BR00F (t1), o których mowa w pkt 1,
podano w tabeli 3.
Tabela 3
Grupy kryteriów
Warunki i kryteria dla klasy BR00F (t1) (konieczne spełnienie
wszystkich wymienionych poniżej)
Grupa a
powierzchniowe
ognia
zasięg zniszczenia (na zewnątrz i wewnątrz dachu) w górę dachu < rozprzestrzenianie 0,70 m zasięg zniszczenia (na zewnątrz i wewnątrz dachu) w dół dachu < 0,60 m maksymalny zasięg zniszczenia na skutek spalania (na zewnątrz i wewnątrz dachu) < 0,80 m brak palących się materiałów (kropli lub odpadów stałych) spadających od strony eksponowanej boczny zasięg ognia nie osiąga krawędzi mierzonej strefy (pasa) maksymalny zasięg (promień) zniszczenia na dachach płaskich (na zewnątrz i wewnątrz dachu) < 0,20 m Grupa b penetracja budynku ognia do wewnątrz brak palących się lub żarzących się cząstek penetrujących konstrukcję dachu brak pojedynczych otworów przelotowych o powierzchni > 25 mm2
suma powierzchni wszystkich otworów przelotowych < 4500 mm2
brak wewnętrznego spalania w postaci żarzenia
4.2. Przekrycia dachów spełniające kryteria grupy b i niespełniające jednego lub więcej
kryteriów grupy a klasyfikuje się jako słabo rozprzestrzeniające ogień.
4.3. Przekrycia dachów klasy FR00F (t1) klasyfikuje się jako przekrycia silnie
rozprzestrzeniające ogień.